Alain z'n Weblog

Met nog steeds een goed gevoel van het “rondje pakken” van de vorige keer begin ik vol vertrouwen aan deze C2 wedstrijd over 45 ronden. Al vanaf de loze ronde wordt er stevig door gereden. De eerste 10 ronden rijdt het peloton in een lang lint wat betekent dat het hard gaat. Daarna neem ik deel aan twee pogingen om met een groepje aan het peloton te ontsnappen, maar deze mislukken. Wel lukt het een rijder om alleen een ronde in the halen. Direct na de tussensprint rij ik bij de eerste tien en zie drie rijders iets voor het peloton rijden. Ik twijfel even, want er zit een rijder van vorige week bij waarmee ik het rondje inliep, maar besluit dan toch om niet naar het groepje te rijden. “Ze zullen wel weer terug gepakt worden” blijkt uiteindelijk een niet waar een het lukt ze om ook een ronde in te lopen. Het hele peloton blijft tot de bel “met het rondenbord op zes” bij elkaar terwijl ik baal van de verkeerde keuze die ik heb gemaakt. Met een snelle laatste ronde van 32,5 lukt het me om op de 17de plaats te eindigen, blijkbaar hebben andere rijders een nog snellere laatste ronde. Achteraf blijkt dat met een rondje onder de 30 dat inderdaad het geval is. Ook blijkt achteraf dat bij de drie rijders nog een tweede rijder zat die vorige week in het inhaal groepje mee deed, een extra bevestiging dat ik de verkeerde keuze maakte.

Na een hoogtestage in de vorm van een korte wintersport en het missen van een zondagavond marathon, sta ik verkouden maar met goede hoop aan de start voor een wedstrijd over 50 ronden. Gelijk vanaf het begin rij ik mee voorin en ben bij twee ontsnapping pogingen betrokken. Helaas mislukken ze beide, er staat een aardige wind die een en ander moeilijk maakt. Wel lukt het twee andere rijders om een ronde voorsprong te krijgen. Terwijl deze achteraan aansluiten, rijden er twee schaatsers weg van het peloton en ik ga met ze mee. Met z’n drieën hebben we bijna 150 meter voorsprong als er nog twee rijders de aansluiten. Met de vijf blijven we enige tijd op een halve ronde voorsprong. Als ik de hoop bijna begin op te geven lijkt het er op dat de SC Gouda schaatsers in het peloton voorin het tempo laag kunnen houden en opeens kijken we het peloton in de rug. Ondertussen is er ook nog een tussensprint met een rookworst voor de eerste drie. Ons groepje van vijf komt natuurlijk als eerste over de finish en zonder het echt te merken word ik derde en winnaar van een “winterse” prijs. Als we aansluiten bij het peloton rijdt een van de twee rijders die al eerder een rondje pakte weer weg en weet nog een ronde in to lopen op het peloton. De jury geeft aan dat bij het rondenbord op acht het peloton de bel krijgt en de zes rijders met een ronde voorsprong de bel bij drie. Als het peloton is gefinisht rijden we als groepje van zeven de laatste ronden. Als de bel gaat probeer ik nog wel te versnellen maar het lukt niet echt en ik zit achter de verkeerde rijders om in hun slag naar een hogere plek te rijden dan de zevende. Toch ga ik juichend over de finish, ik heb tenslotte een rondje gepakt op het peloton. Achteraf blijkt inderdaad dat dankzij het “afstoppen” van SC Gouda rijders het peloton ons de kans gaf een ronde in te halen. Een hele verbetering met vorige keren toen juist SC Gouda rijders het gat dicht reden. ( ronde tijden )

In plaats van een zondagavond marathon een baankampioenschap Marathon. De laatste jaren doe ik met deze wedstrijd nooit mee want iedereen die master is (45+) kan meedoen . Het is dan ook een wedstrijd die Master van de C1 en C2 bevat. Dat betekend dat er heel hard gereden wordt en ik er in een paar ronden afgereden zou worden. Omdat het allemaal wel heel goed gaat met schaatsen de laatste tijd besluit ik om toch een keer mee te doen. Op een niet gedweilde baan na de 70 ronden van de Heren categorie, sta ik om 10:30 aan de start voor een Master wedstrijd over 50 ronden. Na de loze ronde wordt er direct versneld en met moeite blijf ik in het peloton terwijl er direct een grote groep ontsnapt. Gelukkig kan ik er bij blijven en haalt het peloton de ontsnapte groep weer bij. Vervolgens gaan de drie sterkste rijders op avontuur en het lukt ze om een ronde in te lopen op het peloton dat inmiddels steeds kleiner wordt omdat sommige rijders een rondje laten lopen of er mee stoppen. Ik kan gelukkig gewoon meedoen in de kop van het peloton. Het is even rustig als de drie koplopers aansluiten . Maar dan lijkt het er op dat ik samen met drie andere aan het peloton kan ontsnappen. We rijden op een gegeven moment zelf 200 meter voor het peloton. Helaas lukt het niet iedereen in het groepje om bij te blijven en even later rijden we nog met z’n tweeën. Ook ik zit er doorheen en ondanks de aanmoedigingen van de andere koploper eindigen we weer in het peloton . De drie met een ronde voorsprong zorgen er voor dat het peloton eerder mag afsprinten. Met het rondenbord op 6 gaat dan ook de bel voor het peloton. Ik zit aardig voorin en het lukt me om uiteindelijk als 11de te eindigen. Niet slecht zeker gezien de deelname van de C1 Masters en de verwachting dat ik het niet bij zou kunnen houden. (ronde tijden)

De laatste marathon van 2018 met voor de C2 vijftig ronden. Achteraf blijkt het gemiddelde tempo niet erg hoog te liggen, maar tijdens de wedstrijd merk ik daar weinig van. Voorin wordt er constant geprobeerd te ontsnappen. Enkele keren zit ik bij zo’n groepje, of weet er naar toe te rijden. Als ik samen met een ander een voorsprong heb, komen er nog twee rijders bij. Helaas, als ik van kop ga, neemt niemand over en ook mislukt deze ontsnapping. Door het constante opletten wat er gebeurd voorin het peloton heb ik geen idee in welke ronde we rijden tot ik het ronde bord op zes zie staan. De eindsprint komt er aan en ik besluit vanaf dan zoveel mogelijk voorin te blijven en niet naar achter “te zakken”. Het betekend dat ik enkele keren buitenom het peloton naar voren moet rijden. Gelukkig zijn er meer rijders die een dergelijk actie doen en ik kan regelmatig mee liften. Als de bel gaat zit ik rond de twaalfde plek en in tegenstelling tot de vorige keren is er voldoende ruimte om te sprinten en ontbreekt de chaos. Ik kan de laatste honderd meter nog wat rijders voorbij door in de bocht ervoor te versnellen. Een 10de plek als resultaat. Actief kunnen rijden en een eindsprint, een mooi einde van 2018. ( ronde tijden )

Ondanks het vroege tijdstip van de begin van de zondagavond marathon, sta ik pas rond tien uur klaar voor de start van de C2 voor een wedstrijd over 50 ronden. Er wordt gelijk stevig door gereden. Ik kan me handhaven voorin het peloton en af en toe aan een ontsnapping deelnemen. Na de tussen sprint lukt het uiteindelijk 3 rijders om te ontsnappen, helaas was ik op dat moment niet attent genoeg om herkennen dat het een serieuze ontsnapping was. Volgende keer beter opletten als de nummer een en nummer twee van het klassement wegrijden. Of het geholpen heeft dat ik rustig op kop van het peloton heb gereden weet ik niet. Maar de drie rijders, inclusief een SC Gouda lid, lukt het om het peloton op een ronde te zetten. Ik verwacht dan ook dat we als peloton eerder moeten afsprinten en met nog acht ronden te gaan lijkt het er op dat bij 6 de bel zal gaan. Het peloton heeft dat ook door en de laatste drie ronden is het net als vorige keren chaos. Om voorin te komen moet ik helemaal buitenom rijden, door het niet gedweilde stuk van de baan. Als ik dan ook nog achter iemand zit die besluit toch maar niet aan de sprint deel te nemen is het te laat, de laatste ronde zit ik “opgesloten” achter in het peloton. Een 25ste plek is het resultaat. Ondanks die tegenvaller heb ik het gevoel dat ik een prima wedstrijd heb gereden. ( ronde tijden )

Twee jaar geleden deed ik ook al twee keer mee. En omdat het schaatsen dit jaar een stuk makkelijker gaat, besloot ik weer mee te doen met de Master wedstrijd op de twee en een half kilometer lange Flevonice baan. In het donker aan de start realiseer ik me dat de veertien ronden die op het bord staat betekend dat ik minstens een uur (achteraf blijkt 1 uur en 17 minuten) zal moeten schaatsen. Er staat aardig wat wind en het ijs ziet er dan wel niet slecht uit, maar een gedweilde 400 meter baan is het zeker niet. Gelijk na de eerste bocht heb ik het “elfsteden” gevoel onmiddellijk weer zoals ik twee jaar geleden ook had. Buiten, in het donker met een groep rijders die ongeveer het zelfde tempo hebben proberen niet te veel op het ijs te letten en de aansluiting niet verliezen. Al na de eerste ronde rijdt er een schaatser zich los van het peloton. Ik denk dan nog, die wordt wel weer terug gehaald, maar al snel zijn er nog zes andere rijders die ontsnappen en aansluiten. Daar wil ik bij zijn en ik probeer alleen het gat naar de zeven dicht te rijden. Ze rijden echter net iets te veel door en en peloton rijdt net iets te weinig door. Gevolg is dat ik twee ronden lang alleen tussen het peloton en de kopgroep rij. Als uiteindelijk het peloton weer bij mij aansluit, en dan ook nog een halve ronde achter mij blijft rijden, heb ik lange tijd nodig om te herstellen. Een slecht stuk ijs waar ik iedere ronde doorheen moet , wordt me toch een keer fataal en ondanks dat ik juist oplet om niet te vallen, val ik. Het lukt me om gelukkig om weer aan te sluiten bij het kleine groepje dat nog over is van het peloton. Met nog vier ronden te gaan heb ik het gevoel dat ik in ieder geval de finish ga halen. Het is nog een hele kunst om op het grote stuk meewind er bij te blijven, dan gaat de bel ga ik de laatste ronde in. Ondertussen zijn er al weer twee rijders ontsnapt uit ons over gebleven groepje. Ik probeer die laatste ronde nog naar ze toe te rijden, dat lukt niet. De andere zijn me dankbaar, bij de eind sprint rijden ze me eenvoudig voorbij. Ik wordt uiteindelijk 12de, en ben weer een schaats avontuur rijker.

Wederom een late C2 marathon, over 45 ronden dit keer. Ik neem me voor om ook dit keer weer te proberen om aan het peloton te ontsnappen. Vanaf het begin rij ik voorin en probeer regelmatig mee te rijden met rijders die proberen te ontsnappen. Na de tussen sprint lijkt het te lukken met een grote groep. Maar ook die komen overeind zodra er duidelijk wordt dat niet iedereen er voor wil rijden. Ik blijf over samen met een andere rijder. We blijven een paar ronden weg van het peloton. Een snelle spurt van de leider in het klassement maakt dat het hele peloton weer kan aansluiten. Ik heb een groot aantal ronden nodig om bij te komen. Het lukt niemand om te ontsnappen en z’n 6 ronden voor het einde begint iedereen zich klaar te make voor de eindsprint. Dat houdt onder andere in dat het peloton vier rijen dik rijdt en er veel geduwd wordt. In de chaos om mij heen vind ik een master van SC Gouda die ook een snelle sprinter is en ik kan achter hem blijven rijden. Helaas moet hij in de laatste bocht inhouden en ik dus ook want er omheen is onmogelijk. Binnendoor kan ik nog een rijder inhalen op de laatste honderd meter en wordt 16de. Mijn transponder heeft echter een ronde gemist op de 500m finish doorgang, niet op de 1000m doorgang overigens, waardoor ik in de uitslag niet sta vermeld. ( ronde tijden )

Na ander halve week niet schaatsen sta ik aan de start van een hele late C2 Marathon. Dit jaar is de volgorde van de start van de verschillende categorieën regelmatig aangepast en dit keer start de C2 als laatste. En omdat de wedstrijden pas om 21:00 begonnen zijn, is het inmiddels na 22:30 als we de eerste ronden van de 40 rijden. Als er wordt gebeld voor de tussensprint gebeurd er voor het eerste iets in het peloton, tot dan was het gewoon rondjes achter elkaar rijden. Als iedereen overeind komt na de sprint rijd ik met een groepje door. Al snel geven de meeste het op, maar samen met een andere rijder blijf ik doorrijden en weten we honderd meter voorsprong op het peloton op te krijgen. Echt doorrijden doet de ander niet en daardoor ontbreekt ook bij mij de drive om stevig door te rijden. Ondanks ons lange langzame slagen rijden blijven we geruime tijd voor het peloton. Opeens komt er uit het peloton een rijder die het gat naar ons “in no time” dicht rijdt en ons voorbij rijdt. Misschien als hij gewoon was aangesloten en mee had gereden als derde rijder dan was het misschien gelukt. Maar als ook het peloton als geheel aanzet zijn we alle drie snel bijgehaald. Daarna weet een eenzame schaatser bijna een ronde voorsprong te nemen. De bel voor het peloton gaat dan ook bij het ronden bord op drie. Voor sommige een verrassing, waardoor er enige chaos in het sprintende peloton ontstaat. Ik ben nog te vermoeid van de ontsnapping om serieus met de eindsprint mee te doen maar toch rij ik als laatste rondje 31.9 en wordt 27ste. ( ronde tijden )

Met het voornemen om dit keer nog meer vooraan het peloton een rol van betekenis te spelen, sta ik klaar voor de start van de 50 ronden. Mijn spieren voelen niet echt soepel, maar na een ronde of 10 is dat gevoel weg en kan ik inderdaad mee voorin het peloton. Zelfs kan ik mee met enkele ontsnappingspogingen maar die draaien allemaal uit op niets. Door een val ligt iemand stil op het ijs en dus wordt de wedstrijd geneutraliseerd. Als alles OK blijkt, moeten we weer bij de start verzamelen en aan de andere helft van de wedstrijd beginnen. Door de pauze ben ik aardig uit mijn ritme en het duurt dan ook even voor ik weer lekker rij. Maar ook de tweede helft van de wedstrijd rij ik veel voorin en probeer mee te doen met ontsnappingspogingen. Als er eindelijk een aardig groepje weg is en ik rij er bij, komt toch iedereen weer overeind en het peloton sluit weer aan. Als de omroeper aankondigt dat er bij het ronden-bord op 3 zal worden gebeld voor het peloton rij ik op een niet al te gunstige positie. Moe van de strijd voorin besluit ik nog heel even te wachten voor ik echt naar voren rij. Een foute keuze, rijders die toch niet met de sprint meedoen rijden in de weg en onder tussen komen er een groot aantal rijders wel mij voorbij. Als ik eindelijk ruimte heb om te sprinten rijden er al zoveel rijders voor mij dat ik slecht als 27ste eindig. Tevreden met de strijd die ik heb geleverd maar jammer van het eindresultaat. (ronde tijden)

Na een intensief training weekend op de ijsbaan van Haarlem, sta ik in Utrecht aan de start voor een C2 Marathon over 50 ronden. Ik heb het gevoel dat de eerste ronden best hard gaan maar ik rij lekker mee. Het lukt me om voorin mee te rijden. Door af en toe buitenom weer naar een positie bij de eerste 10 te rijden weet ik te voorkomen dat ik te ver achter in het peloton geraak. Tot de tussensprint gebeurd er weinig. Maar na de tussensprint proberen er verschillende rijders te ontsnappen aan de greep van het peloton. Een mooi moment is als ik samen met drie andere schaatsers van Schaatsclub Gouda aan kop van het peloton rij. Als even later vier rijders weg zijn en andere rijder probeert het gat dicht te rijden, versnel ik mee ik sluit achteraan bij het groepje. Met z’n zessen hebben we een kleine voorsprong die niet echt veel groter wordt. In mijn ooghoek zie ik rood/bauw op kop van het peloton het gat naar mijn groepje dichtrijden. Dat zijn toch geen SC Gouda mensen geweest hoop ik. Als ik het later in de kantine vraag aan enkele clubgenoten wordt er gewezen naar rijders van Softijs die ook in het rood rijden. Niemand lukt het om helemaal te ontsnappen aan het peloton en een massa-sprint is het resultaat. Alhoewel ik aardig voorin zit lukt het versnellen moeilijk en zit ik ook nog eens opgesloten achter iemand die niet echt serieus meedoet aan de eindsprint. Een 17de plek is het resultaat. (ronde tijden)