Alain z'n Weblog

Na jaren gereden te hebben op mijn Rossin racefiets, kreeg ik aan het eind van de zomer van 2009 een Raleigh Titanium racefiets aangeboden, die de Rossin had kunnen vervangen als mijn racefiets. Natuurlijk is de Rossin niet echt te vervangen maar ook deze Raleigh Titanium heeft een bijzondere historie en is in dat opzicht een waardig opvolger. De fiets is ongeveer 10 jaar jonger en dus is het frame lichter en heeft beter schakel materiaal. Zou ik eindelijk kunnen schakelen zonder mijn handen van het stuur te halen, iets wat me bij de wekelijkse eindsprint en in de bergen zal helpen. Het blad “Fiets” bracht in 1997 een koopgids uit met de toen beschikbare racefietsen, op pagina 42 en 43 staat een afbeelding van de Raleigh Titanium. En nu komt het eerste bijzondere: de fiets lijkt niet alleen op die fiets, het is ‘m ook echt.

De fiets was van Menno Grootjans van de redactie van “Fiets” en dankzij hem heb ik bovenstaande gescande pagina.

Na er jaren prima op gefietst te hebben gaat de fiets naar het maatje van Menno Grootjans: Martijn van de Ven (zie Foto).

Ondertussen is de oorspronkelijk gemonteerde Shimano Ultegra 8-speed vervangen door Campa Record 9-speed en tot slot door Dura-Ace.

De oorspronkelijk stalen Reynolds vork is vervangen door een carbon model. Martijn van de Ven rijd heerlijk op de Raleigh Titanium.

Maar dan op 26 augustus 2007 gebeurd er iets verschrikkelijks, Martijn van de Ven is aan het fietsen in de Franse bergen en krijgt daar een fataal fiets-ongeluk en overlijd. “De krant van Gouda” schrijft er over op 7 september 2007:

2 jaar lang staat de fiets bij de vriendin van Martijn van de Ven in opslag totdat ze besluit er afstand van te doen er er iemand anders blij mee te maken. Een buurman van mij die wist dat ik oude fietsen prachtig vind en dat mijn oude Rossin nog prima onderhoud, zorgt er voor dat de fiets bij mij terecht komt.

Aan het begin van 2010 breng ik de Raleigh Titanium naar Frank, die jaren mijn Rossin heeft onderhouden, om het volledig te laten herstellen. Frank is enthousiast, hij ziet onmiddellijk dat het een hele professionele fiets is en wil er iets van maken. Maar tijdens de demontage van de onderdelen blijkt dat het ongeluk toch zijn sporen heeft achtergelaten, behalve een verbogen zadel is het frame 1,5 cm ontzet. Hierdoor is het niet verantwoord om op het frame te fietsen. Terugbuigen is bij een titanium frame geen optie. Na uitgebreid overleg en het feit dat Frank heel bekend is met mijn Rossin, besluiten de professionele onderdelen die nog bruikbaar zijn van de Raleigh Titanium over te zetten naar de Rossin. Het resultaat: een frame uit 1984 met een groep die er weer even tegen aan kan en schakelen vanaf het stuur.