Een prachtige zomeravond op de Goudse Wielerbaan. Zeer geschikt om tien ronden te fietsen, twee ronden te rennen en vijf ronden te skeeleren. Ik sta aan de start en kom er daar achter dat er slechts drie deelnemers zijn voor de volledige solo IJzersterk discipline. Een podium plaats gaat lukken (net als bij het Clubkampioenschappen Skeeleren 2021 dus) ook al wordt ik laatste. Na vijf ronden fietsen kan ik me weer herinneren hoe het fietsen me altijd zwaarder valt dan gewoonlijk. Op de wielerbaan zijn de bochten niet mij specialiteit en moet ik iedere keer na een bocht weer versnellen. Dat intervallen gaat vijf ronden goed, dan begint de vermoeidheid z’n tol te eisen. Ik wordt ingehaald door een van de andere drie, een junior van twaalf jaar. Geweldig gefietst natuurlijk voor iemand van die leeftijd. Het lukt me om op een meter of 10-15 er achter te blijven fietsen tot de finish. Dan hebben we even een pauze om ons aan te kleden voor het lopen en skeeleren. Bij de start staat een grote groep jeugd die mee doen met de voor het IJzersterkje: Rennen en Skaten. Langs de kant zijn inmiddels de ouders verzameld en er is een dus aardig wat publiek. De jeugdigen beginnen allemaal heel snel en ik loop mee in de chaos. Bij het tweede rondje loop ik met nu de andere deelnemer van de drie achter mij. Ik probeer nog een kleine versnelling maar kan ‘m niet afschudden. Na de finish probeer ik zo snel mogelijk mijn bescherming en skeelers aan te trekken. Bij het aantrekken van mijn rechter skeeler click-sluiting breekt er iets en is de sluiting kapot. Met een losse skeeler rij ik de baan op en begin aan de vijf ronden. Anders dan andere keren vind ik het skeeleren prima gaan en heb geen last van de spieren die ik de vorige keren na een ronde al voelde. Wel moet ik goed oppassen dat ik recht op mijn rechter skeeler sta, want die zit zo los dat ie heel makkelijk zwikt. Ik wordt ingehaald door andere rijders die bijvoorbeeld deelnemen als team en heb geen idee op welke positie ik ga eindigen. En ondanks dat ik probeer bij te houden hoeveel ronden ik nog te rijden heb, ben ik verrast als te horen krijg: “Dit was je laatste ronde: Finish!”. Bij de prijs uitreiking blijk ik tweede, ik heb de junior van 12 nog net 30 seconden achter me gehouden terwijl nummer één minstens zes minuten sneller was. Volgend jaar wordt ik, als dezelfde weer meedoen, dus weer gewoon laatste. Want volgend jaar doe ik zeker weer mee.
Een prachtige avond voor een sportieve prestatie. Fietsen, lopen en skeeleren zijn de onderdelen van de SC Gouda Ijzersterk Trofee. Ieder jaar doe ik vooral mee om het mee doen. Zo ook dit jaar, maar als ik eenmaal op de fiets zit wil ik er toch het uiterste uithalen. Na 2 van de 10 ronden (à 1250 meter) voel ik mijn bovenbenen al tegenstribbelen maar ik ga door en achteraf blijk ik de 10 ronden in een vrij constant tempo van 35 km/h afgelegd te hebben. Even rust om daarna 2 ronden te lopen en onmiddellijk 5 ronden te skeeleren. Het lopen gaat prima met 4:20 minuten per kilometer en ook het wisselen van schoenen naar skeelers gaat sneller dan verwacht. Maar dan… Na 1 van de 5 ronden voel ik aan mijn gluteus maximus en hamstrings dat het nog 4 hele hele zware ronden gaan worden. Toch kom ik, na een half jaar niet meer op de skeelers gestaan te hebben, uiteindelijk “in mijn slag” en lijkt het laatste rondje het minst vermoeiend. Natuurlijk is mijn eindresultaat in tijd niet competitief met de jonge generatie maar het plezier van een maandagavond ijzersterk trofee maakt me wel een winnaar.
Vorig jaar de 2017 editie gemist, maar gelukkig kan ik dit jaar weer deelnemen aan de zwaarste zomeractiviteit van S.C. Gouda: De Ijzersterk Trofee. Een mini triathlon van 10 ronden fietsen, 2 ronden hardlopen en 5 ronden skeeleren op de 1250 meter lange wielrenbaan van Excelsior. De eerste sessie is het fietsen. Om de 15 seconden wordt er gestart en dankzij de transponder worden alle tijden correct genoteerd. Op de fiets met een gemiddelde snelheid van 35.3 en hardslag van 170 volgens Strava reed ik me helemaal kapot. Gelukkig was er even rust voor de volgende onderdelen begonnen die wel direct na elkaar zijn. Ondanks de rust duurde het een halve ronde voor mijn benen doorhadden dat ik aan het lopen was en lukte het om er een aardig tempo in te houden. Omdat ik tot nu to bij iedere Ijzersterk veel tijd had verloren bij het wisselen van hardloop schoenen naar skeelers had ik dit keer mijn veters uit de skeelers gehaald. Zo kon ik makkelijk in de schoen stappen en snel de klittenband vast maken. Weinig tijdverlies dus met het wisselen, maar 5 ronden skeeleren viel wel heel erg tegen. Al na twee ronden protesteerde alle spieren in mijn benen. Ik voelde in een bocht mijn niet al te vast zittende, want zonder veters, skeelers zwabberen en ben wat voorzichtiger gaan rijden. Diepzitten lukte al lang niet meer. Niet als laatste eindigen in een klassement waar de gemiddelde leeftijd zeker de helft van de mijne is, is ook dit keer weer gelukt. Het was uitstekend weer met misschien iets te veel winden en de organisatie was weer prima op orde. Achteraf geeft de Ijzersterk Trofee veel voldoening, maar vooraf zie ik er toch altijd een beetje tegenop: 3x kapot gaan in 50 minuten in drie verschillende disciplines. Volgend jaar weer!
Alhoewel het nog steeds fietsen, lopen en skeeleren betreft is de IJzersterk Trofee dit jaar iets anders van opzet. Het fietsen is een individuele tijdrit en na een korte pauze wordt er gelopen en inline ge-skate zonder pauze. De Goudse wielerbaan van 1250 meter is weer het toneel voor de 10 ronden fietsen, 2 ronden lopen en 5 ronden skeeleren. Erg prettig zo’n individuele tijdrit, ik kan zonder last te hebben van andere wielrenners de bochten nemen. Niet dat ik veel harder ga, maar wel met veel minder angst om te vallen. Een gemiddelde snelheid van 36.7 km/uur blijkt achteraf. Bij het lopen probeer ik een korte pas als training voor de Goudse singelloop en de Dam tot Dam loop die ik de volgende weken nog moet lopen. De korte pas ziet er vreemd uit want zelfs de toeschouwers en de speaker valt het op. Een cadans van 200 i.p.v. de normale 170 blijkt achteraf, misschien wat overdreven. Het skeeleren na het lopen kost niet alleen heel veel kracht al na één ronde kreeg ik spierpijn op plaatsen waar ik anders nooit spierpijn heb. Het wisselen van loopschoenen naar skeelers kost toch weer veel tijd, maar ondanks de moeite die het skeeleren me koste kwam ik steeds beter ‘in mijn slag’ en reed ik de laatste rondjes sneller dan de eerste. Het was prachtig weer en prima organisatie door de vrijwilligers van S.C. Gouda maakte het een hele leuke maandag-avond sport-avond.
Net als vorig jaar 4 dagen fietsen rond het Sella massief in de Dolomieten. Dit jaar hadden de weersomstandigheden veel invloed op de 7842 hoogte meters in 322 kilometers, vooral bij het afdalen zorgde de soms hevige regen voor een extra moeilijkheidsgraad. Maar mijn nieuwe fiets met schijfremmen gaf zoveel rem mogelijkheden dat ik mijn jaren lange angst voor het afdalen in natte omstandigheden kon omzetten in een prettig gevoel van controle. De af en toe hevige buien en temperaturen tot 6 graden op 2000 meter maakt de 4 dagen fietsen een extra uitdaging. De kou was echter prima te weren door voldoende lagen kleding aan te trekken en een regenjasje zorgde er voor dat je niet al te nat werd en warm bleef bij het afdalen. Ook het klimmen ging veel beter dan andere jaren. Had ik de jaren hiervoor nog het gevoel dat ik mijn fiets naar boven moest fietsen, had ik nu het gevoel dat ik mezelf omhoog fietste. Twee kilo persoonlijk gewicht minder maakte het nog makkelijker. En zo had ik dus dit jaar wat meer tijd en puf om tijdens het klimmen om me heen te kijken en van de geweldige uitzichten op het Sella massief of ander natuurschoon te genieten. Na het fietsen wederom een Hefe Weisse en heerlijk Italiaans eten in Hotel El Geiger van eigenaar Flavio. En natuurlijk ontbrak niet het plezier en lachen met een groep van 10 fietsers die in van alles verschillen maar de liefde voor het fietsen delen. Wat echter wel ontbrak was de spierpijn, de herstel drank die ik al tijdens het fietsen dronk lijkt dus echt te helpen.
Na het succes van vorig jaar, gingen we ook dit jaar met de zondagmorgen fietsgroep naar Moveno in Italië. De nederlandse eigenaren van Hotel Lory waren blij ons weer terug te zien in een voor de meeste deelnemers vertrouwde omgeving. De lange reistijd was dankzij files om en rond de vele “baustelle” onderweg iets langer dan verwacht en het lukte niet meer om nog dezelfde dag een stukje te fietsen. Het afzien begon dus pas de volgende dag en was 107 kilometer en 1496 hoogte meters. Het klimmen ging me die eerste dag goed af en dankzij de koffie in Riva, het Limon-ijsje in Arco en het prachtige weer bleef ik tot het einde lekker fietsen. De dagen daarop voelde ik mijn benen soms hevig protesteren tijdens het klimmen en bleek mijn 39-26 verzet een hele uitdaging, zoals ik vorig jaar al had voorspeld. De 441,24 kilometer en 8000 hoogte meters waren zwaar maar ik heb genoten van iedere meter net als van het Bier en de Pizza natuurlijk. Het was ook leuk dat er dit jaar weer een andere groep samenstelling was dan vorig jaar. Door enkele jonge deelnemers werd de gemiddelde leeftijd van onze groep van 14 mensen aardig laag gehouden en werd duidelijk dat de oudjes het zo gek nog niet doen. Geen ongelukken en slechts één lekke band.
Ook dit jaar heb ik weer zonder meegedaan met de IJzersterk Triathlon : Fietsen (12.5 Km), Lopen (2,5 Km) en In-line-skaten (5Km). Anders dan eerdere jaren ging ook het lopen op hetzelfde parcours als het fietsen en in-line-skaten. Dankzij het gebruik van een transponder en de vooraf duidelijke instructies was er geen enkele verwarring over het te fietsen/lopen/skeeleren aantal rondjes. En zoals elk jaar valt de combinatie van de drie sporten ontzettend tegen. Vooral de overgang van fietsen naar lopen is zwaar. En zoals ieder jaar raakte ik achterop bij het fietsen door het ontbreken van enige bochten techniek. Gelukkig had ik dit jaar de veters van mijn loop-schoenen en in-lin-skates zo los gedaan dat ik de materiaal wissel in record snelheid kon doen. Hierdoor eindige ik nu eens niet als laatste maar zat ik ergens in het midden. De aanmoedigingen van het aanwezige publiek en vrijwilligers lang de baan hielpen daar zeker ook aan mee. Als dan ook nog het weer prima is en de organisatie perfect heb ik een hele leuke middag.
Toen we als fietsgroep vorig jaar weer in de Vogezen waren en het voor de zoveelste keer slecht weer was, besloten we om voortaan zuidelijker te gaan fietsen. De Dolomieten is het uiteindelijk geworden. Een geweldige omgeving, ongeveer 40 kilometer noordelijk van het Garda meer; Molveno aan het meer van Molveno. De reistijd is natuurlijk een stuk langer, maar als je om 05:00 vertrekt, dan kun je om 18:15 toch nog “gewoon” in Italië op de fiets zitten om een rondje van 22 km (inclusief lekke band) te rijden. De volgende vier dagen reden we iedere dag meer dan 100 Km. In totaal 478.11 Km en 8414 hoogte meters, dat was inderdaad af en toe vreselijk afzien. De bergen in de dolomieten zijn duidelijk van een ander type dan die in de Vogezen. Hoe verder in de klim hoe steiler de klim, percentages van 15% waren dan ook geen uitzondering. En zoals gehoopt iedere dag prachtig weer, niet al te heet maar altijd zon en een verfrissend briesje. Als er niet werd gefietst was het vooral aanvullen van de weg getrapte callorieen met pasta en drank. Vlak bij het Lago di Garda was er tijd voor een Italiaans “Limone” ijsje en na een klim konden we boven op de berg heerlijk pizza eten. Natuurlijk was er regelmatig de alom geprezen echte koffie op een terrasje. Mijn stalen Rossin heeft het weer zonder problemen prima gedaan, maar die was dan ook nog maar slechts 200 kilometer van zijn geboorteplaats verwijderd. Mijn fiets en ik, we worden allebei ouder en misschien dat een 39-26 verzet niet zo geschikt meer is om een berg op te fietsen maar dit jaar lukte het me nog.
Door vroeg te vertekken op vrijdag (05:00) lukt het om die dag nog de eerste berg te beklimmen in de vogezen (GPS dag 1). Het Hotel waar we al weer voor het 6de jaar zitten, is nog steeds prima. Het bubbelbad wordt na de 2de rit (GPS dag 2) op zaterdag goed gebruikt. Het was een prachtige dag met een bijna strak blauwe hemel. Hoe anders is de 3de dag, regen regen regen en nog eens regen. Maar er wordt gewoon gefietst en geklommen (GPS dag 3). Tijdens de afdaling van ¨Le Markstein¨ lijkt mijn fiets te rammellen en instabiel, dat blijk ik zelf te zijn die bibberend met 40km/h naar beneden rijdt. De rillingen in mijn lichaam werken door in het frame blijkt. De Sauna er na warmt weer op en het eten smaakt extra lekker. Gelukkig is het maandags weer droog met een enkele kleine bui (GPS dag 4). Op dinsdag rijden we nog een korte rit in de ochtend (GPS dag 5), helaas valt in de laatste afdaling toch nog iemand van z’n fiets, met als gevolg een gebroken sleutelbeen. Dinsdag avond kom ik om 22:00 thuis, met ¨zware¨ benen maar met een gezonde kleur op mijn armen en benen.
Het fietsseizoen komt er weer aan, voor mij althans, want ik ben een mooi weer fietser. Het mooi weer van de laatste tijd en de hoge temperaturen maken dat het vroeger dan vorig jaar al mogelijk is om zonder al te veel kou te fietsen. Maar voordat ik weer om mijn Rossin stapte, wilde ik wel zeker weten dat de fiets helemaal in orde is. Vooral de remmen en het schakel materiaal vind ik belangrijk. Ook het zadel was aan vervanging toe. De laatste keer in de vogezen brak bij een andere fietser met het zeldfe zadel een onderdeel. Mijn eigen zadel had op de metalen delen veel roestvorming en ik wilde dus niet onder het rijden mijn zadel breken. Ikzelf ben geen sleutelaar maar Frank de materiaal man wilde de Rossin maar al te graag weer “verzorgen”. Het resultaat is geweldig, alles loopt en schakelt weer soepel zonder bijgeluiden. Het nieuwe zadel zit op de orginele Jan Bogaert zadel pen en past uitstekend bij de rest van de fiets. De eerste 30 km reden heerlijk.
