John Wick is een man van weinig woorden, toch spreekt nummer 4 een stuk meer dan nummer 3. Waar het geweld in 3 volledig willekeurig was en eigenlijk een beetje saai was, is deel vier van John Wick weer een heerlijke actie film. De scene op de trappen in Parijs had een stuk korter mogen zijn maar de rest van de actie is precies goed of zo verrassend dat je twee keer moeten kijken. Natuurlijk niet zonder een hond die het verloop een de film bepaald, een 8.
Vanaf het begin is de sfeer van deze film zodanig dat je er volledig bij betrokken bent. Elke scene is alsof je er naast zit of als toeschouwer midden in de kamer staat. Onmiddellijk na het einde zit je vol vragen, wat is er gebeurd en wat waren de gevoelens die in de film werden getoond. Geweldig hoe een dialoog inzoomd op het “ontwikkelen” van een Polaroid en daar blijft net lang genoeg om niet te vervelen. Een 9.
De acteer prestatie van Brendan Fraser zou deze moeten dragen. En dat blijkt dan ook gelijk vanaf het begin zo te zijn, maar ook de andere acteurs zijn indrukwekkend. Gelijk werd ik volledig onder gedompeld in het verhaal en komen de gevoelens van de verschillende karakters hard binnen. Ik had het gevoel dat ik naar een heel goed toneel stuk zat te kijken, door de beperkte ruimte en het beperkt aantal acteurs. Achteraf blijkt dit te kloppen, de film is gebaseerd op een “play”. Voor je het weet is de film voorbij en blijf je nog heel even in je stoel zitten met de vraag, wat heb ik zo juist gezien. Een 8.
De jaren tachtig waarin deze film zich afspeelt voelt bekend aan en de film muziek maakt dat compleet. Er is echter meer nodig dan Depeche Mode met “Just can’t get enough” en het klassieke Casio horloge om een horror comedy te maken. Er is weinig humor, of je ziet het van ver aankomen. De horror is ver te zoeken, iemand die met z’n gezicht over het asfalt schuift is misschien wel het schokkendst maar dat is misschien omdat ik een racefietser ben. Jammer voor Ray Liotta dat dit z’n laatste film was, hij overleed een week nadat hij de re-recording had gedaan van de post-production. Het “gebaseerd op een waargebeurd verhaal” daarvan blijkt dat alleen de vermiste cocaine waar is. Een 5.
Een documentaire over fotografe en journaliste Nan Goldin. De film gaat over haar leven, verteld door haarzelf en aan de hand van vele foto’s. Daarnaast is er ook nog de strijd die ze voert tegen de Sackler familie die het verslavende opiaat OxyContin op markt bracht en waar nog steeds vele mensen door overlijden. Die strijd is indrukwekkend maar niet de kracht van de film, dat zijn de foto’s die op het grote bioscoopscherm geweldig goed overkomen. Vaak wil je nog langer naar een foto kijken dan dat deze in beeld is. De stem van Nan Goldin die ondertussen er over verteld maakt het of je een foto tentoonstelling met persoonlijke begeleiding van de fotograaf zelf bezoekt. Een prachtige, indrukwekkende documentaire, een 8.
De trailer beloofd een film vol feest en humor. Dat blijkt het eerste uur van deze film over de overgang van de “stomme” film naar de film met geluid, ook zo te zijn. Maar helaas stort die sfeer daarna helemaal in, dankzij Brad Pitt en Margot Robbie blijft er een een klein vlammetje branden. Natuurlijk is de film een ode aan de begin jaren van Hollywood en voor het Amerikaanse publiek geweldig om naar te kijken, hier in Europa duurt de 3 uur durende film gewoon een uur te lang en zijn veel scenes te lang gerekt. Dankzij het eerste uur, Brad en Margot een 7.
Dankzij de explicateur van het Louis Hardlooper Complex wist ik wat een baby box in Zuid-Korea en Japan betekend. De film opent met deze merkwaarde service die dan ook gelijk duidelijk is. Vervolgens ontwikkeld zich een road-movie vol humor en drama. Langzaam maar zeker worden de achtergronden van de hoofdrollen duidelijk en worden hun beweegredenen verklaard. Ondertussen is er maatschappij kritische ondertoon die af en toe naar boven komt. Toch heeft de hele film een vrolijke sfeer, mede dankzij de jonge Seung-soo Im en is er hoop op een gelukkige toekomst. Een 8.
Een film met Russell Crowe, maar ook met Russell Crowe als director en screenplay schrijver. Het blijkt te veel van het goede. Het verhaal is voorspelbaar, Russell speelt wat stijfjes en de decors boeien ook niet. Het is gewoon een onderhoudende film om thuis op de bank te kijken, maar in de bios zag ik geen meerwaarde, een 6.
Ook dit keer getriggerd door de trailer. En wederom een vreemde film en ook nog eens twee en een half uur. Maar de tijd vliegt voorbij en het eind komt als een verrassing. De humor maakt je niet alleen aan het lachen, soms krijg je er plaatsvervangende schaamte van. Toch blijf je de serieuze ondertoon voelen. Misschien dat einde een beetje afgeraffeld is en sommige grappige situaties te ordinair zijn, maar ik vond het een heerlijke en grappige film, een 8.
De trailer had ik al gezien en het is ook een Netflix film, kortom geen echte sneak preview. Maar wel een verrassing. Adam Driver is geweldig op z’n plek in deze meestal absurde film. Als “vader van gezin met buikje” vind ik ‘m vele veel beter dan in Star Wars als de zoon van Han Solo. Behalve de referentie naar verkeersongelukken die in Amerikaanse films steeds heftiger worden, is het geluid ook iets wat opvalt. Er wordt constant door elkaar gepraat maar toch is alles duidelijk te verstaan, ten minste als het de bedoeling is dat je het verstaat. De supermarkt scenes doen me denken aan Wes Anderson films. En wat blijkt ze hebben samen aan enkele Wes Anderson films gewerkt. Een 8.