Alain z'n Weblog

Ook in Januari 2019 vertrokken we met de “Die fantastischen fünf” naar vier dagen sneeuw. Dit keer echter een afslag (en een Brennerpas) verder. Sëlva di Gardena, Wolkenstein in het Duits, was onze bestemming. De reis met een Personenbusje op vrijdag nacht verliep zeer voorspoedig. Op zaterdag morgen zaten we om 09:00 aan het ontbijt in de ontbijtzaal van ons hotel/appartement vlak bij de ski-lift. Ski’s huren om de hoek, een stukje lopen, een cabine lift omhoog en hopla we zaten op de Sella Ronda die we tegen de klok in dan ook maar gelijk in zijn geheel hebben gedaan.

Het weer was alle vier de prachtig zonnig ski weer. De sneeuw kwaliteit was goed en gelukkig was er niet zo overdadig veel gevallen als in de rest van Tirol. Alle hoeken van het Dolomieten skigebied Val Gardena hebben we gezien. Het betekende veel afstanden skiën (en prikken), veel in de lift zitten en zelfs een keer de skilift in de laatste minuut halen. Het uitzicht op de Marmolada (3342 meter) was geweldig indrukwekkend, eraf skiën leverde brandende bovenbenen op. In een Grappa en Wijnhandel vlak naast het Hotel blijkt de Italiaanse Whisky “Puni Alba” te koop. Een heerlijke manier om te ontspannen van de inspanningen van de dag. Net als de heen reis gaat ook de terug reis zeer voorspoedig. De Curry Würst mit Pommes onderweg sluit “Die fantastischen fünf” wintersport traditioneel af.

Na twee jaar in Molveno en omgeving te hebben gefietst was het tijd voor een verandering van omgeving. Bij sommig van ons was Pozza di Fassa bekend van wintersport. Zelfs ik ben er eens doorheen geskied in 2008 (wintersport met SNOW). De rotsen van de “Sella Ronda” maken gelijk bij aankomst indruk. Tijdens het fiets zijn de kale rotsen bijna altijd te zien en op de eerste dag zijn we wel heel dichtbij als we de Passo Sella (2244m) overgaan. De Italiaanse eigenaren van het Hotel “El Geiger” verassen ons dagelijks met heerlijk maaltijden en een goed glas wijn. Ook in de Grappa Bar in het dorp is goed vertoeven na een dag tegen bergen op fietsen met soms een stijging percentage van 18%. Het weer is heerlijk, zelfs op 2000 meter. De eerste dag weet ik op de laatste klim als eerste boven te komen, mede door een lekke band van de favoriet. Ik heb echter het laatste stuk van die klim pijn in mijn linker knie, die steeds erger wordt. De volgende dag blijkt dat niet over en moet/ga al na de eerste klim weer naar het hotel terug. Dankzij kleinere tandwielen voor (36-50 ipv. 39-53) gemonteerd door de plaatselijke fietsenmaker, een pil en blauwe tape van de fysiotherapeut in ons gezelschap, kan ik dag drie en vier gewoon fietsen, alhoewel de pijn nooit echt weg gaat. De laatste dag gaat het regenen tijdens de laatste klim en als iedereen is opgewarmd om af te dalen vertrek is als eerste vooruit, want in het slecht weer is mijn afdaal snelheid wel heel slecht. Langsaam ga ik naar beneden, als er plotseling en hele grote alpenmarmot (Marmota marmota) oversteekt. Tegelijkertijd stopt er een busje, het is de Flavio de Hotel eigenaar die zich zorgen maakte waar toch die Hollanders blijven met dat slecht weer. Of ik mee wilde met het busje terug naar het Hotel? In eerste instantie bedank ik, maar als het busje wederom langs komt, ben ik zo koud en zo weinig opgeschoten dat ik instap.

Na het succes van “Die fantastischen vier” en “Die fantastischen vier zweiten teil” nu met z’n vijven vier dagen skien. Het hotel in Radstadt “Taxerhof” waar we de eerste keer ook waren bleek flink uitgebouwd en miste daardoor misschien iets van  de Oostenrijkse gezelligheid. Niet dat we daar last van hadden. De sauna, het avondeten, het ontbijt, de hefeweizen en het appartement waren perfect. En met ons gelach aan tafel tijdens het ontbijt en diner zorgden we zelf voor de sfeer. Dankzij de sneeuwval op drie van de vier dagen lag er prima sneeuw op de piste en ging het skien bijna vanzelf. Nadeel was natuurlijk wel dat het zicht wat minder was en dan komen soms hobbeltjes of sneeuwhoopjes als een verrassing. Voor de traditionele vierbergen tocht “Vier Berge Schladming” kozen we de mooiste dag. De eerste twee uur op de nagenoeg lege, ruime pistes was voor mij het ski-hoogtepunt van deze korte vakantie. Tijdens de terugreis op dinsdag avond/nacht bleek de hevige sneeuw ons in het begin tegen te houden om snel naar huis te rijden, maar uiteindelijk zat ik op woensdag ochtend toch gewoon weer op kantoor.

Na twee jaar gingen “Die fantastischen vier” weer met z’n vieren vier dagen skien. Echter in een iets andere samenstelling dan vorige keer en met vier dagen zon in plaats van twee, maar wel gewoon weer vier dagen gelachen. Nadat we vrijdag nacht om 23:00 vertrokken stonden we om 08:00 voor de deur van Hotel Pension Rostatt. Na het ontbijt de ski’s bij de verhuur naast de skilift opgehaald en voilá een dag heerlijk in de zon geskied in Mülbach am Hochkönig. Sauna, lekker eten, lachen, muziek luisteren, slapen, “fruhstucken” en een dag heerlijk in de zon geskied in Zauchensee. Sauna, lekker eten, lachen, muziek luisteren, slapen….. Het ritme zat er dus goed in, want alleen de locatie waar we de bergen af vlogen veranderde: Flachau en Schladming kwamen ook nog aan de beurt. Het Pension bleek een geweldig gezellige en aangename keus en de 10km omhoog er naar toe bleek geen probleem want de hevige sneeuwval is het zuiden van Oostenrijk en niet het Noorden waar wij zaten. Dinsdag nacht na het eten reden we weer naar huis, en op woensdag morgen zat ik gewoon weer achter mijn bureau.

Omdat het niet meer mogelijk was om met Snow mee te gaan op een korte wintersport dit jaar, een andere oplossing om vier dagen lekker te skiën en te ontspannen. Met vier mannen in 1 auto naar een op het laatste moment geboekt hotel Taxerhof in Radstadt. Omdat 1 van de deelnemers wegens medische klachten toch niet mee kon, had ik op het laatste moment een goede vriend gevraagd “of ie zin had om morgen mee te gaan op een korte ski vakantie”. Hij zei ja, en zo waren we als nog die fantastischen vier. Vier mannen, Vier dagen, waarvan 2 met zon, heerlijk geskied, Weisse Stiegl gedronken, in de sauna gezeten, gelachen, gegeten, gesnurkt en nog meer gelachen. Volgend jaar weer?

Als afscheidkado kreeg ik van SNOW een bon voor het hotel met halfpension voor de Snow wintersport van 2011. En dus ook dit jaar weer een korte (4 dagen) wintersport. Dit keer in het Hippach (Zillertal), nu echter met ex-collega’s, maar daarom niet minder gelachen. Behalve flinke afstanden skiën, van Zell am Ziller naar Hochkrimml-Gerlosplatte  of op  grote hoogte Hintertux Gletcher (3235m) was het ‘s avonds ontzettend gezellig en heb ik weer eens ouderwets gelachen om niks. Als extra ontspanning was er een luxe sauna waar mijn kuiten na het skiën konden ontspannen want die bleken aardig overbelast. Het weer was prima, behalve op de gletcher waar het onzettend hard waaide en door de bewolking geen diepte was te zien. Vandaar dat we al voor de lunch de afdaling naar het dal maakten en terug gingen naar een zonniger gebied. Kortom lekker geskied en ontspannen, volgend jaar weer?

Met het gezin naar Grimentz in Zwitserland. Behalve de laatste dag (sneeuw) prima weer. Een prachtig appartement  met o.a. internet en een garage voor de auto. Helaas waren de heen en de terug reis door de files wel erg lang (13 en 14 uur). Vooral de Nederlandse file om 4 uur ‘s nachts voor de grens naar Duitsland van 7 kilometer door werkzaamheden van maar 50 meter wekte irritatie. Omdat mijn ski’s dit jaar niet in de auto paste, maar eens ski’s gehuurd. Net als mijn eigen ski’s waren de huurski’s Völkl het type was echter RaceTiger SL i.p.v. P60 GC racing. Dat verschil merkte ik zeker, de bochten konden veel veel korter en scherper, maar zodra de snelheid toenam bleek de instabiliteit van het SL model. Of het door andere ski’s kwam weet ik niet maar deze keer twee keer gevallen waarvan een keer in 1 meter 40 centimeter sneeuw (zie foto).