Alain z'n Weblog

Vijftig ronden samen met de C1 dit keer. Anders dan anders mag de C1 gewoon aan de wedstrijd deelnemen, achteraf zal aan de hand van de transponders een C1 en C2 klassement gemaakt worden. Zoals ik van te voren al dacht rijdt de c1 het hele peloton uit elkaar. Pakken ze al snel een ronde op het peloton samen met enkele C2 rijders. Het tempo is vanaf het begin hoog en het peloton valt regelmatig in stukken uit elkaar. Dan gaat de C rijders het nog een keer proberen om een ronde in te halen op het peloton. Er gaan dit keer echter wel heel veel C2 rijders mee. Ondertussen zit ik in een groepje dat achteraan de aansluiting heeft verloren. We rijden uiteindelijk wel een gat dicht naar het groepje voor ons, maar ik heb het gevoel dat we met te weinig zijn om het peloton genoemd te worden en dat we dus langzaam maar zeker een ronde achter raken. Uiteindelijk zijn we weer één peloton als rr wordt omgeroepen dat iedereen behalve drie C1 rijders moeten af-sprinten bij het rondebord op 46. De drie C1 rijders hebben blijkbaar nog een ronde weten in te lopen op het peloton. Ik probeer nog wel mee te sprinten maar echt veel energie heb ik niet over en ik kom als laatste over de finish. Ik ben 28ste blijkbaar zijn er van de 49 deelnemers nog aardig wat afgevallen.

Met veertig rijders staan we klaar voor een wedstrijd over vijfenveertig ronden. In de loze ronde rij ik achterin en als de bel gaat die het begin van de wedstrijd aangeeft besluit ik om toch maar wat meer voorin te gaan rijden. Ik ga buitenom het peloton heen maar kom niet echt naar voren. Het tempo van het peloton blijkt dusdanig hoog is dat een beetje versnellen niet genoeg is. Die snelheid, blijkt achteraf, blijft de eerste twintig ronden zo. Vandaar dat het niemand lukt om aan het peloton te ontsnappen. Af en toe breekt ‘t peloton in stukken en soms zit bij het eerste stuk, soms bij het tweede maar gelukkig is er altijd wel iemand die het gat dicht rijdt. Tien ronden voor het einde is het duidelijk dat het een eindsprint gaat worden op dit, voor het eerst, prima ijs dat goed blijft tot het eind. Ik zit voorin en kan alle versnellingen bijhouden. Toch gaat het een keer mis, in de bocht vallen er drie rijders vlak voor mij. Een van drie glijdt naar binnen in plaats van naar buiten in de bocht. En op één been lukt het me om nog net om ‘m te ontwijken. Het gaat natuurlijk wel ten kosten van mijn snelheid en als ik op de laatste honderd meter bijna helemaal buitenom de bocht uit kom, zit ik achter iemand die niet meer versneld. Nog verder buitenom kan niet, is is daar wel plek, maar het ijs is daar niet gedweild en zou me zeker vertragen. Uiteindelijk een 15 plaats, waar ik zeker niet ontevreden over ben na twee dagen geveld te zijn geweest door Corona.

Weer een grote groep rijders, maar een stuk beter ijs dan vorige keer. In eerste instantie zouden we 30 ronden rijden maar op het laatste moment is dat veranderd in 40. Het weerhoud een aantal rijders er niet van om al vanaf het begin een ontsnappingspoging te doen. Als ik zie hoe groot de groep is die inmiddels honderd meter voorsprong heeft, besluit ik om een poging te doen om er naar toe te rijden, gelukkig denken enkele andere rijders daar ook zo over een we komen aardig in de buurt, toch lukt het niet om aan te sluiten en langzaam maar zeker pakken acht rijders een ronde voorsprong. Het peloton moet bij het ronden bord op zes af-sprinten en ik probeer naar voren te gaan in het peloton om gedoe te voorkomen. Met nog drie honderd meter te gaan heb ik een aardige snelheid en begin buitenom mensen in te halen. Totdat voor mij een rijder plotseling stopt met schaatsen en overeind komt ik weet een botsing te vermijden, maar mijn snelheid is verdwenen. De laatste bocht en de laatste honderd meter kan ik niks meer goedmaken en in de uitslag ben ik uiteindelijk 22ste.

Het is nog steeds erg warm om te schaatsen op een kunstijsbaan, toch staan we met 40 C2 rijders klaar voor een wedstrijd over 35 ronden. Net als vorige keer probeer ik te ontsnappen aan het peloton maar mijn pogingen stellen weinig voor en er gaan weinig mensen mee. Het zachte ijs zorgt er voor dat het zwaar is om een met een klein groep een voorsprong op te bouwen en uiteindelijk lukt dat dan ook niemand in het peloton. Een peloton sprint blijkt onvermijdelijk. Door het grote aantal deelnemers rijden we de laatste 2 ronden 3 rijen dik en is het moeilijk om een goede positie te krijgen of te behouden. Zeker als er ook om me heen rijders vallen. Met veel gedrang wringt een rijder zich voor mij er tussen. Ik laat het gebeuren om een val te voorkomen, maar daarna laat de rijder een gat vallen. Ik moet de laatste driehonderd meter dat gat dicht rijden en ook nog proberen buitenom naar voren te komen. Het lukt me niet om echt te versnellen en kom als 14de over de finish. Volgende keer niet zomaar iemand er tussen laten, ondanks het risico van een val.

Vooraf aan de wedstrijd vragen verschillende mensen, “ga je weer een rondje pakken?”. Ik zou het graag nog een keer doen wat ik vorige week deed, maar ik rende eerder op de dag een 10Km en alhoewel mijn benen prima voelen de eerste ronden op het ijs. Weet ik dat het moeilijk gaat worden. Als er na een ronde of tien drie rijders van het peloton weg zijn lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Ik rij samen met een andere rijder van het peloton weg en dichter na de drie ontsnapten. Van achter ons komt nog een derde rijder die echter met zo’n snelheid ons voorbij gaat dat we niet kunnen aansluiten. Ik heb steeds meer moeite om de kop over te nemen, maar dankzij de andere rijders kunnen we bijna aansluiten bij het kop groepje. Die komen dan echter overeind en al snel sluit he peloton weer aan. Vijf ronden voor het einde zit ik nog steeds achter het midden van het peloton en ik weet dat ik om de sprint mee te kunnen doen voorin bij de eerste 15 moet zitten. Een peloton van nog bijna 40 rijders in de strijd voor de sprint maakt dat we met drie rijen dik rijden en dat naar voren gaan moeilijk word. Als ik dan eindelijk meer voorin zit, valt er iemand voor me in de bocht en verlies ik plaatsen. De laatste ronde probeer ik buitenom te rijden maar voor de laatste bocht raak ik hard met mijn schaats de schaats van een andere rijder en val bijna. IK blijf staan maar het kost me wederom wat plaatsen en zo kom ik als 23ste over de finish.

De allereerste (test) marathon van het nieuwe seizoen ging helaas niet door. Deze eerste marathon telt gelijk voor het klassement en gaat maar liefst over 45 ronden. Al vanaf het begin proberen er rijders te ontsnappen aan het peloton. Uiteindelijk lukt het een klein groepje die op weg lijkt naar een ronde voorsprong. In de hoop dat anderen met me mee gaan, versnel ook ik en rij echter al snel 50 meter alleen voor het peloton. Er komt gelukkig nog iemand vanuit het peloton en samen rijden we naar een van de afvallers van het kopgroepje. Met z’n drieën lukt het uiteindelijk om ook een ronde voorsprong te krijgen. Het duurt best wel lang voor we uiteindelijk bij het peloton aansluiten en ondertussen ben ik enkele keren volledig kapot gegaan. Ik krijg weinig tijd om te herstellen in het peloton, want met het ronden bord op elf krijgt het peloton de bel en moet in met negen anderen strijden om de eind overwinning. De laatste tien ronden is een gevecht met mezelf en uiteindelijk ga ik als achtste over de finish. Natuurlijk met een geweldig gevoel, ik heb een ronde voorsprong en eindig in de top tien.

De laatste marathon en tevens de laatste keer schaatsen dit seizoen. Na de marathon sluit de baan en is het een zomer wachten tot er weer geschaatst kan worden. In de kleedkamer maakt een jonge groep rijders plannen voor de wedstrijd. Maar zoals het gaat met alle aanvalsplannen, bij het eerste contact met de “vijand” klopt er niets van. De eerste tien ronden gingen door de strijdlust het hardst en op een gegeven moment was er een groep rijders met een aardige voorsprong. Omdat de rest van het peloton de moed nog niet opgaf en omdat de kopgroep niet samen werkte, konden we toch weer aan sluiten. Al mijn krachten waren echter al verbrand , door helemaal achterin te rijden en enkele gaten dicht te rijden die achterin het peloton altijd verschijnen. Als we zes ronden voor het eind de bel krijgen roept er nog iemand achter mij, “kom op, nu sprinten”, ik rij achterin en heb de benen niet om ook maar iets van een sprint te doen. 21ste wordt ik uiteindelijk. Ik voel mijn spieren op vreemdste plekken, ik heb waarschijnlijk toch geprobeerd mijn knie te ontlasten door op de andere plaatsen mijn spieren te spannen.

Voor de C2 categorie een wedstrijd voor het baankampioenschap over 40 ronden met maar liefst 3 tussen-sprints. Het beloofd een harde wedstrijd te worden, zeker nu ook het ijs in de loop van avond steeds beter wordt. En inderdaad het tempo is hoog en voorin mee rijden lukt me in het begin nog aardig. De versnellingen door de vele tussen sprints vallen me echter zwaar. Ondertussen wordt er voorin ook nog een ploegen spel gespeeld dat uiteindelijk leidt tot de ontsnapping van een rijder. Het tempo zakt dan iets in maar op het score bord zie ik een gemiddelde van zesendertig seconden per ronden staan, wat niet echt langzaam is. Tegen het einde van de wedstrijd, als duidelijk wordt dat we eerder gaan af sprinten om dat er iemand met een ronde voorsprong is, heb ik weinig energie over voor een eindsprint. Omdat ik me vergis in het aantal nog te rijden ronden en verrast wordt door de bel, zit ik achter in de groep en blijft daar tot de finish lijn. Uiteindelijk wordt ik 11de van de dertien gefinishte heren.

Ditmaal 35 ronden, niet veel en ik ban dan ook bang voor een herhaling van vorige week toen er vanaf het begin ongelooflijk hard werd gereden. Gelukkig heeft deze wedstrijd een normaal verloop. Ondanks dat iedereen elkaar goed in gaten weet te houden en er ontsnapping pogingen zijn, blijft het tempo goed te doen. Het ijs is door de hoge buiten temperatuur niet best en dat merk ik als het einde van de wedstrijd nadert, ik heb weinig energie over voor een eindsprint. De laatste twee ronden rij ik achter iemand waarvan ik weet dat ie tot nu to voorin eindigde in de sprint. Dit blijkt echter een verkeerde keuze, de rijder blijkt ook geen energie meer over te hebben en in plaatste van naar voren zak ik langzaam naar achter af. Ik ga er voorbij en de weet tot op de finish lijn nog wat rijders in te kunnen halen. Het levert me uiteindelijk één punt voor het klassement op, ik wordt 20ste.

Vanaf het begin barst er een enorme strijd uit tussen de “jonkies” in het C2 peloton, ze proberen in groepjes van het peloton weg te rijden maar de ontstane gaten worden onmiddellijk weer dicht gereden. De eerste 10 ronden van de 30 gaan met 33 gemiddeld en ronde vijf rij ik in 31.9. Kortom er wordt keihard gereden. Tot vlak voor het einde is het vooral proberen in het peloton te blijven rijden. Af en toe laat ik een klein gaatje vallen, maar weet ze allemaal dicht te rijden. De laatste ronden zit ik in het midden van het peloton en kan wel met de eindsprint meerijden maar iemand passeren en kom als 12de over streep, kapot maar blij dat ik in het peloton heb kunnen meerijden.