Alain z'n Weblog

De laatste marathon en tevens de laatste keer schaatsen dit seizoen. Na de marathon sluit de baan en is het een zomer wachten tot er weer geschaatst kan worden. In de kleedkamer maakt een jonge groep rijders plannen voor de wedstrijd. Maar zoals het gaat met alle aanvalsplannen, bij het eerste contact met de “vijand” klopt er niets van. De eerste tien ronden gingen door de strijdlust het hardst en op een gegeven moment was er een groep rijders met een aardige voorsprong. Omdat de rest van het peloton de moed nog niet opgaf en omdat de kopgroep niet samen werkte, konden we toch weer aan sluiten. Al mijn krachten waren echter al verbrand , door helemaal achterin te rijden en enkele gaten dicht te rijden die achterin het peloton altijd verschijnen. Als we zes ronden voor het eind de bel krijgen roept er nog iemand achter mij, “kom op, nu sprinten”, ik rij achterin en heb de benen niet om ook maar iets van een sprint te doen. 21ste wordt ik uiteindelijk. Ik voel mijn spieren op vreemdste plekken, ik heb waarschijnlijk toch geprobeerd mijn knie te ontlasten door op de andere plaatsen mijn spieren te spannen.

Voor de C2 categorie een wedstrijd voor het baankampioenschap over 40 ronden met maar liefst 3 tussen-sprints. Het beloofd een harde wedstrijd te worden, zeker nu ook het ijs in de loop van avond steeds beter wordt. En inderdaad het tempo is hoog en voorin mee rijden lukt me in het begin nog aardig. De versnellingen door de vele tussen sprints vallen me echter zwaar. Ondertussen wordt er voorin ook nog een ploegen spel gespeeld dat uiteindelijk leidt tot de ontsnapping van een rijder. Het tempo zakt dan iets in maar op het score bord zie ik een gemiddelde van zesendertig seconden per ronden staan, wat niet echt langzaam is. Tegen het einde van de wedstrijd, als duidelijk wordt dat we eerder gaan af sprinten om dat er iemand met een ronde voorsprong is, heb ik weinig energie over voor een eindsprint. Omdat ik me vergis in het aantal nog te rijden ronden en verrast wordt door de bel, zit ik achter in de groep en blijft daar tot de finish lijn. Uiteindelijk wordt ik 11de van de dertien gefinishte heren.

Ditmaal 35 ronden, niet veel en ik ban dan ook bang voor een herhaling van vorige week toen er vanaf het begin ongelooflijk hard werd gereden. Gelukkig heeft deze wedstrijd een normaal verloop. Ondanks dat iedereen elkaar goed in gaten weet te houden en er ontsnapping pogingen zijn, blijft het tempo goed te doen. Het ijs is door de hoge buiten temperatuur niet best en dat merk ik als het einde van de wedstrijd nadert, ik heb weinig energie over voor een eindsprint. De laatste twee ronden rij ik achter iemand waarvan ik weet dat ie tot nu to voorin eindigde in de sprint. Dit blijkt echter een verkeerde keuze, de rijder blijkt ook geen energie meer over te hebben en in plaatste van naar voren zak ik langzaam naar achter af. Ik ga er voorbij en de weet tot op de finish lijn nog wat rijders in te kunnen halen. Het levert me uiteindelijk één punt voor het klassement op, ik wordt 20ste.

Vanaf het begin barst er een enorme strijd uit tussen de “jonkies” in het C2 peloton, ze proberen in groepjes van het peloton weg te rijden maar de ontstane gaten worden onmiddellijk weer dicht gereden. De eerste 10 ronden van de 30 gaan met 33 gemiddeld en ronde vijf rij ik in 31.9. Kortom er wordt keihard gereden. Tot vlak voor het einde is het vooral proberen in het peloton te blijven rijden. Af en toe laat ik een klein gaatje vallen, maar weet ze allemaal dicht te rijden. De laatste ronden zit ik in het midden van het peloton en kan wel met de eindsprint meerijden maar iemand passeren en kom als 12de over streep, kapot maar blij dat ik in het peloton heb kunnen meerijden.

Net als bij het 6banentoernooi vorige week, gaat deze C2 marathon over 50 ronden, hard van start. Maar gelukkig als ik voel dat het wel eens te snel zou kunnen gaan, doet het peloton het iets rustiger aan. Er zijn zeven rijders ontsnapt en bij tweehonderd meter voorsprong geeft het peloton het op om het gat dicht te rijden en dus zakt het tempo. Toch probeer ik met twee anderen voor het peloton uit er naar toe te rijden. Dat lukt niet en ik blijf de rest van de tijd voorin in het peloton meerijden, zonder de benen om nog aan ontsnappingen en dergelijke mee te doen. Twaalf ronden voor het einde pakken de zeven rijders met voorsprong samen met twee anderen nog een ronde. In het peloton heerst onzekerheid over de nu te volgen procedure voor het af-sprinten. Met nog tien ronden op het bord komt de mededeling van de scheidsrechter: “bij het rondebord op acht krijgt het peloton de bel”. Ik rij dan voorin een wordt ingehaald door een rijder die het tempo opvoert terwijl ik en een andere rijder, waarvan ik weet dat ie een goede eindsprint heeft er achter aangaan. Na de bel rij ik nog steeds derde, maar de nummer twee rijdt op de e voorste rijder heen, en ik volg, waardoor ik nu tweede rij. De laatste bocht maak ik dezelfde fout als twee weken eerder, ik ga ruim de bocht in met de gedachte om, om de schaatser voor mij heen te versnellen, maar ik verlies wederom de aansluiting. Achter me voel ik anderen steeds dichter bij komen, het lukt me om de laatste honderd meter hard door te rijden en ik kom als tweede van het peloton over de finish, niemand heeft me ingehaald. Omdat er een van de ontsnapte rijders niet in de uitslag komt, wordt ik uiteindelijk 10de.

Nadat ik vorig jaar met veel succes als gast rijder twee keer had deelgenomen aan het 6-Banentoernooi, besloot ik om ook voor dit jaar weer een keer in te schrijven. Een andere routine dan de gewone zondagavond competitie dus vergat ik bijna om een handtekening te zetten op de startlijst. Ik sta vol goede moet aan de start, maar als de wedstrijd over 70 ronden van start gaat wordt gelijk duidelijk dat het dit keer een hele uitdaging wordt. Het is maar een klein peloton met bijna alleen maar klassement rijders die elkaar in de gaten houden en de meeste versnellingen en ontsnappingen pareren. Het tempo ligt vreselijk hoog, in ronde vijftien rij ik een rondje van 31.7. Na 20 ronden moet ik het peloton laten gaan. Ik blijf mijn ronden rijden en op een gegeven moment kan ik toch weer aanhaken bij een groep rijders nadat ik al twee keer een ronde ben ingehaald. Lang blijf ik er niet bij, ik rij als laatste en laat iemand die van kop komt voor mij in de groep aansluiten. Er valt een klein gaatje dat ik niet meer kan dichtrijden. Alleen rij ik door tot er wordt omgeroepen dat de achterblijvers van het ijs moeten om verwarring bij de eindsprint te voorkomen. Ik heb dan (blijkt achteraf) in totaal 54 ronden gereden.

Het is weer even geleden dat ik aan de start stond voor de C2 marathon. Een stuk kouder dan de laatste keer en dus prima ijs. Tot aan de tussensprint die al na vijftien ronden van de vijfenveertig is, rij ik midden in het peloton mee. Na de sprint blijft het tempo van het gehele peloton hoog en alhoewel het me lukt om voorin mee te rijden, rijden we vooral in een lang lint. Uiteindelijk zijn er toch 5 rijders ontsnapt aan het peloton en het lukt ze om een ronde in te lopen. Dat betekend eerder af-sprinten voor het peloton en ik probeer de mededeling van de scheidsrechter wanneer dat gaat gebeuren niet te missen. Als blijkt dat dat gaat gebeuren bij het rondebord op zes heb ik nog tijd om te zorgen dat ik voorin rij. Met nog twee ronden te gaan rij ik aan de binnen kant van het peloton door de bocht en kom zo vast te zitten op een positie die eigenlijk iets te ver naar achteren is. Maar bij het uitkomen van de bocht is er voor mij een valpartij die een aantal rijders voor mij aanzienlijk doet verminderen. Opeens kan ik voorin mee sprinten. Door de ruimte die is ontstaan beginnen de meeste al met de eindsprint nog voor de bel klinkt en ik rij rustig mee achter een rijder waarvan ik weet dat ie een goede eindsprint heeft. De laatste tweehonderd meter gaan we buitenom het peloton en omdat de dweilmachine bijna de hele baan heeft gedweild kan ik daar nog versnellen en ga ik als derde van het peloton over de finish. Ik hou een heel goed gevoel over aan de uiteindelijk plaats 8, zeker omdat ik helemaal niets meer van mijn blessure voelde.

Vorige week ging de 1500 meter op de clubkampioenschappen van S.C. Gouda verrassend goed ondanks de blessure aan mijn been/knie waar ik nog niet helemaal van hersteld was, dat ik heb besloten de laatste C2 marathon van 2023 mee te rijden. Vijfenveertig ronden staan er op het programma. Het ijs is veel beter dan vorige week zeker omdat er ook net gedweild is. De hele wedstrijd rijdt ik bijna of helemaal achterin mee, bemoei me nergens mee en het gaat allemaal goed. Toch is er nog een benauwd moment wanneer er een paar plekken voor mij iemand valt en ik angstvallig probeer niet mee gesleurd te worden. Volkomen onnodig, ik had beter gewoon door kunnen schaatsen. Gelukkig heeft het geen gevolgen en tot het einde van de wedstrijd heb ik geen last mijn blessure. Wel heb ik onderweg last van mijn Gluteus Maximus, dat komt waarschijnlijk door het voorzichtige en soms krampachtige bochten rijden. Met de eindsprint doe ik helemaal niet mee, maar toch kom ik nog als 19de over de finish. Kortom ik ben weer zo goed als hersteld en kan weer mee doen.

Ondanks herstellende van een blessure in mijn linkerbeen, wil ik zeker de Clubkampioenschappen van S.C Gouda niet missen. En inderdaad is het weer erg leuk om iedereen van de Club te ontmoeten en langs de baan met een half oog op de strijdende rijders een praatje te maken. Mijn 500 meter start ik zo voorzichtig dat ik na 100 meter al ver achter lig op mijn tegenstander en uiteindelijk in 51:86 over de finish kom. Alhoewel ik vooraf zei tevreden te zijn met een tijd onder de 60 seconden, is het toch een beetje een tegenvaller. Gelukkig lukt het me om op de 1500 meter met een constante snelheid (40 sec/ronde) rondjes te blijven rijden en is ondanks het zachte ijs en een harde tegenwind 2:32.74 niet eens zo slecht vergeleken met de anderen. Ook dit jaar is de team sprint weer het leukste onderdeel van deze clubkampioenschappen. Geweldig hoe fanatiek en gefocust de pupillen in ons team met een maximale inspanning hun ronde rijden. Ik ben wel verplicht om ook maximaal te gaan. Het team-lid die als laatste de ronde rijdt weet me nog een klein duwtje te geven bij het ingaan van de twee bochten die ik op kop rij, het blijkt genoeg verschil te maken om als team met 0.22 seconden te winnen.
Het nieuwe spectaculaire onderdeel 100 meter achteruit schaatsen lijkt me echter te veel inspanning/risico voor mijn herstellende blessure en ik besluit er niet aan mee te doen. Natuurlijk is het erg leuk om te kijken. Bij de prijsuitreiking blijkt dat het klassement voor dat achteruit rijden is gebaseerd op de langzaamste tijd i.p.v. de snelste, een geweldig besluit van de organisatie. Kortom ik had een hele leuke zaterdagavond, alleen jammer dat de omroepinstallatie niet werkte, maar dat is volgend jaar vast weer hersteld.

Iedere week rijden we met de C2 meer ronden, dit keer 50. Er valt weinig van te merken dat het veel is, vanaf het begin rijdt het peloton in een lang lint achter elkaar. De eerste 20 ronden doe ik rustig aan en gelukkig verdwijnt de spierpijn in mijn benen. Het gevoel dat ik achteraan in het peloton rij blijkt onterecht, door het groot aantal deelnemers (ongeveer 50) blijkt dat het midden te zijn. Bij het begin van de tussen-sprint ga verder voorin rijden, niet om aan die sprint deel te nemen maar om wat meer in postie te komen. Een goed gok, want het lukt uiteindelijk niemand om weg te komen en het wordt een eindsprint voor het hele peloton. Twee ronden voor het einde kom ik op ongeveer positie twaalf achter de juiste schaatser, deze heeft de potentie om actief deel te nemen aan de eindsprint. Daarvoor rijdt echter iemand die teveel gegeven heeft en een gat laat vallen. Ondertussen wordt ik aan de binnenkant van de één na laatste bocht voorbij gereden. Tijdens die actie krijg ik een duw, daardoor krijg ik net genoeg extra snelheid om aan de buitenkant om de rijder voor mij en enkele mindere sprinters te rijden. Na de laatste bocht hou ik mijn snelheid en wordt bijna door niemand meer ingehaald met een 9de plaats als resultaat.