Als laatste mag de C2 zestig ronden rijden op een gedweilde ijsbaan. Al direct na de start blijkt het goede ijs er voor te zorgen dat aan het peloton ontsnappen moeilijk wordt. Voor mijn gevoel is het tempo minder hoog dan in eerdere wedstrijden, zeker in het begin. Het heeft er misschien ook mee te maken dat ik in de bochten het tempo vanaf het begin kan bijhouden zonder iets te forceren. Na de tussensprint ontstaat een langgerekt peloton. Ik rij ergens op de tiende plaats als de kop van het peloton overeind komt en een ruime buitenbocht rijd. Ondertussen komt er een rijder binnendoor met een hoge snelheid. Ik sluit aan en als snel liggen we enkele meters voor op het peloton. We proberen verder weg te komen en ondertussen hoop ik dat er nog andere bedenken om mee te gaan, maar dat gebeurd niet. Nog geen drie ronden houden we het met z’n tweeën vol. Terwijl ik voorin blijf meerijden staat er inmiddels vijftien op het rondebord. Een massasprint lijkt onvermijdelijk. Met nog zes ronden te gaan probeer ik voorin te blijven. Dat valt niet mee want iedereen heeft door dat het nu de tijd is om voorin mee te rijden. De honderd meter voor de laatste ronden rij ik buitenom zo ver mogelijk naar voren. Ik ga de laatste bocht in met nog steeds een heel veel rijders voor me, maar kan er ook enkele inhalen. Het lukt me zelfs om de laatste honderd meter te versnellen en kom als 13de over de finish.