De Reeuwijkse plassenloop ging dit jaar onder de 46 minuten, dat schept verwachtingen voor de deze eerste 10 kilometer van de Zomeravondcup. Het weer is aardig goed, niet te warm een weinig wind. Het eerste rondje op de atletiekbaan gaat lekker en natuurlijk weer iets te snel. Gelukkig blijkt dat ik daarna tot 6 kilometer rond de 4:30 per kilometer kan blijven lopen. Bij kilometer zeven blijkt echter dat in het open veld de wind toch een factor is, ik vind zoals altijd goed ademen moeilijk als de wind schuin van voren komt. En alhoewel dit jaar het parkour anders is dan andere jaren en ik het idee heb dat ik “er al bijna ben” lukt het me niet om weer terug te gaan naar 4:30 per kilometer maar gelukkig wel om 4:40 vol te houden. Uiteindelijk kom ik officieel met 45:46 over de finish, slechts 8 seconden langzamer dan mijn vorige 10 Km en de eerste 5 kilometer met een goed gevoel gelopen.
Als afsluiting van het schaatsseizoen heb ik besloten om mee te doen met het baankampioenschap masters marathon over vijftig ronden. Ik verwacht niet hoog te eindigen, maar omdat er slechts vijftien masters meerijden eindig ik in ieder geval in de top vijftien. De eerste tien ronden wordt er aardig door gereden, maar als twee snelle rijders ontsnappen en zich daar nog twee andere aan toevoegen, komt het kleine peloton een beetje tot rust en laten we langzaam maar zeker ons een ronde inhalen. Als er wordt gebeld voor de tussensprint rij ik op de derde plek. Ik ben echter niet van plan om te gaan sprinten en wordt dus de laatste meters ingehaald zodat ik buiten de prijzen val. Als er wederom een ontsnappings-poging lukt van de snelste master aanwezig, voel ik dat mijn benen de tien kilometer hardlopen van gisteren niet vergeten zijn. Ik rij nog wel actief mee in het peloton en één ronde voor de bel die aangeeft dat het peloton zeven ronden eerder mag finishen zit ik achterin. Vlak voor de laatste ronde rij ik buitenom het peloton heen en ga als tweede de één na laatste bocht in. Maar dan blijkt dat mijn energie echt op is, ik word aan alle kanten voorbij gereden en wordt uiteindelijk 12de.
Weinig wind en een aangename loop temperatuur voel ik als ik mijn trainigs-broek en vest uit doe voor de start. Ik heb mijn laatste 10 Kilometer in September 2022 gelopen en vooral liep 5 kilometers de laatste tijd. Kortom ik ben benieuwd hoe het gaat en heb alvast besloten niets te forceren. De eerste kilometer moet ik aardig slalommen om de wat langzamere renners heen. Zoals gewoonlijk leidt dat tot een iets te snelle eerste kilometer tijd van 4:19 dit keer. De volgende kilometers doe ik iets rustiger aan en maak me niet druk dat ik langs de plas alleen loop, de wind is geen factor dit keer. Na 5 kilometer zit ik nog steeds rond de 4:35 per kilometer en berust me in het feit dat het vanaf nu wel steeds langzamer zal gaan. Maar juist door de ontspanning in mijn ademhaling en passen blijf ik op hetzelfde tempo lopen. Andere renners komen zichzelf wel tegen en ik kan enkele inhalen. Als ik de laatste kilometer een paar lopers achter mij voel versnellen, laat ik ze me voorbij lopen zonder aan te haken voor een eindsprint. Op de klok boven de finish zie ik iets met 45 minuten staan en als ik over de finish kom blijk ik 45:38 gelopen te hebben. Een geweldige tijd die ik deze zomer niet zomaar weer zal halen. Een groen detail van deze 69 Plassenloop, de herinneringsmedaille is milieuvriendelijk, hopelijk volgen meer organisaties dit alternatief.
John Wick is een man van weinig woorden, toch spreekt nummer 4 een stuk meer dan nummer 3. Waar het geweld in 3 volledig willekeurig was en eigenlijk een beetje saai was, is deel vier van John Wick weer een heerlijke actie film. De scene op de trappen in Parijs had een stuk korter mogen zijn maar de rest van de actie is precies goed of zo verrassend dat je twee keer moeten kijken. Natuurlijk niet zonder een hond die het verloop een de film bepaald, een 8.
Vanaf het begin is de sfeer van deze film zodanig dat je er volledig bij betrokken bent. Elke scene is alsof je er naast zit of als toeschouwer midden in de kamer staat. Onmiddellijk na het einde zit je vol vragen, wat is er gebeurd en wat waren de gevoelens die in de film werden getoond. Geweldig hoe een dialoog inzoomd op het “ontwikkelen” van een Polaroid en daar blijft net lang genoeg om niet te vervelen. Een 9.
De acteer prestatie van Brendan Fraser zou deze moeten dragen. En dat blijkt dan ook gelijk vanaf het begin zo te zijn, maar ook de andere acteurs zijn indrukwekkend. Gelijk werd ik volledig onder gedompeld in het verhaal en komen de gevoelens van de verschillende karakters hard binnen. Ik had het gevoel dat ik naar een heel goed toneel stuk zat te kijken, door de beperkte ruimte en het beperkt aantal acteurs. Achteraf blijkt dit te kloppen, de film is gebaseerd op een “play”. Voor je het weet is de film voorbij en blijf je nog heel even in je stoel zitten met de vraag, wat heb ik zo juist gezien. Een 8.
De jaren tachtig waarin deze film zich afspeelt voelt bekend aan en de film muziek maakt dat compleet. Er is echter meer nodig dan Depeche Mode met “Just can’t get enough” en het klassieke Casio horloge om een horror comedy te maken. Er is weinig humor, of je ziet het van ver aankomen. De horror is ver te zoeken, iemand die met z’n gezicht over het asfalt schuift is misschien wel het schokkendst maar dat is misschien omdat ik een racefietser ben. Jammer voor Ray Liotta dat dit z’n laatste film was, hij overleed een week nadat hij de re-recording had gedaan van de post-production. Het “gebaseerd op een waargebeurd verhaal” daarvan blijkt dat alleen de vermiste cocaine waar is. Een 5.
De finale van de zondagavond marathoncompetitie staat vanavond op het programma. Alhoewel ik op de vijfde plek in het klassement sta en daar al heel tevreden mee ben., is er een mogelijkheid om nog hoger te eindigen, ik sta maar één punt achter nummer vier en ook nummer drie is nit ver weg. Ik zou er voor kunnen kiezen om in het peloton te rijden en de nummer die vier in de gaten te houden. Maar ik kies er voor om actief deel te nemen voorin en probeer aan het peloton te ontsnappen. Tot vlak voor het einde lukt dat niet ondanks verwoede pogingen. Dan lukt het de nummer vier wel om meer dan honderd meter op het peloton vooruit te rijden. Ik heb niet meer de kracht om daar iets aan te doen. Mijn eindsprint is ook niet best en zo eindig ik als 20ste deze avond en blijf ik 5de in het eindklassement. Wederom lekker en actief gereden maar zonder resultaat.
Bij de start van deze wedstrijd over 45 ronden kom ik er achter dat als ik voorin in het peloton over de eindstreep kom ik een plaatsje kan opschuiven in het klassement. Degene die direct boven mij staat is namelijk niet aanwezig en zal dus zeker geen punten scoren. Alhoewel het verstandig zou zijn om gewoon in het peloton mee te rijden en te wachten op de eindsprint, rij ik vanaf het begin voorin mee en doe samen met anderen herhaalde pogingen om uit het peloton weg te komen en zou een ronde voorsprong te krijgen. Onder andere samen met twee andere “oude masters” rij ik enkele ronden bijna honderd meter voor het peloton maar we worden terug gehaald. Het is lukt me dus te ontsnappen aan het peloton maar vijf andere rijders is het wel gelukt. Als peloton krijgen we dan ook de bel voor de laatste ronde bij het rondebord op zes. Mijn vele acties voorin het peloton blijken echter zijn tol te hebben geëist en het lukt mee niet om serieus mee te sprinten. Ik probeer het nog wel om de laatste bocht buitenom naar voren te rijden maar ik blijf achterin het peloton en kom als 20ste over streep. Het levert me 1 punt op voor het klassement en omdat er iemand die achter mij stond in het klassement wel voorin eindigt zak ik een plaats in het klassement. Dit terwijl het er vooraf nog op leek dat ik een plaats kon stijgen. Toch ga ik met een goed gevoel naar huis want zo actief deelnemen aan de wedstrijd is toch wel heel erg leuk.
Een documentaire over fotografe en journaliste Nan Goldin. De film gaat over haar leven, verteld door haarzelf en aan de hand van vele foto’s. Daarnaast is er ook nog de strijd die ze voert tegen de Sackler familie die het verslavende opiaat OxyContin op markt bracht en waar nog steeds vele mensen door overlijden. Die strijd is indrukwekkend maar niet de kracht van de film, dat zijn de foto’s die op het grote bioscoopscherm geweldig goed overkomen. Vaak wil je nog langer naar een foto kijken dan dat deze in beeld is. De stem van Nan Goldin die ondertussen er over verteld maakt het of je een foto tentoonstelling met persoonlijke begeleiding van de fotograaf zelf bezoekt. Een prachtige, indrukwekkende documentaire, een 8.
