Nog nooit was ik naar North Sea Jazz geweest, maar toen ik hoorde dat dit jaar Prince er een concert zou geven wilde er toch wel een keer heen. Helaas mislukte het bestellen van de speciale Prince kaartjes en hadden we na twee dagen proberen nog steeds alleen de toegang op zaterdag voor het North Sea Jazz festival. Er was echter een reële mogelijkheid dat we via-via toch nog toegang zouden kunnen krijgen tot het Prince optreden. Omdat op zaterdag om 17:00 direct bij de aanvang van het festival een optreden was dat we wilden zien, vertrokken we om iets voor 4 en stonden we om kwart over vijf te kijken naar Amadou en Mariam. De blinde Malinese zanger/gitarist en zangeres, twee zangeressen/danseressen een keyboard speler, een Jembee speler, een drummer en een DJ speelden een prachtige mix tussen traditioneel en pop. Omdat de zaal niet vol was konden we bijna helemaal vooraan staan en genieten van de zang en dans. Daarna een klein stuk je echte Jazz gezien van het Antonio Faraò trio, die overigens met z’n vieren waren. Knap gespeeld, maar niet mijn soort Muziek. Met Giel Belen als DJ dronken we een Mojto en aten we wat op het dakterras. Het was prachtig weer en de sfeer van het festival begon wat meer ontspannen te worden. In eerste instantie voelde de omgeving en sfeer van North Sea Jazz aan als een soort “beurs” maar naarmate de avond voorderde veranderde dat dus. Op het terras kregen we tevens de bevestiging dat we bij het Prince concert konden zijn, geweldig.
Na een Hamburger die beduidend beter smaakte dan een gemiddelde festival burger stapten we een tent binnen waar de mij onbekende Otis Taylor en z’n band speelde. Ook hier konden we helemaal naar voren lopen en aan de zijkant kijken naar een geweldig optreden. Vooral de Violiste en de jonge lead-gitar vielen op door hun plezier en enthousiasme dat ze overbrachten. De violiste zagen we later “gewoon” tussen de North Sea Jazz bezoekers lopen en ze knikte enthousiast toen een van ons een duim opstak naar haar. Dat de artiesten ook gewoon rondlopen en andere optredens bezoeken heeft een hele positieve invloed op de sfeer van het festival. In de wat fabriekshal aandoende zaal “Nile” zagen we vervolgens Chaka Chan. Wat een stem en wat een emotie, maar toen Chaka Chan begon te vertelen over “God” haakte ik af. Gelukkig maakte Selah Sue alles weer goed. Ik kende deze Belgische zangeres al van haar debuut CD. En ook live lukte het haar om haar typische stemgeluid dat doet denken aan Macy Gray en de muziek die doet denken aan Björk heftig op je in te laten werken.
Tja, en toen maakten we iets mee dat ik maar één keer in mijn leven denk mee te maken: Een Prince concert zien vanaf de eerste rij (tegen het hek, aan de rechterkant van het middden van het podium). Als 40 jarige tussen de “die-hard fans” uit heel Europa die elk concert bezoeken en al de hele dag in de rij hebben gestaan om als eerste binnen te zijn. Ooit (heel lang geleden) zag ik Prince 2x live (Lovesexy en Sign’o’Times Tour) en draaide ik z’n platen grijs. Later dwaalden hij en ik een andere kant op. Nu speelde Prince geweldig en had er echt plezier in, terwijl ik samen met mijn vriendin (ook van ooit, later en nu) van heel dichtbij elke seconde heb staan genieten en (bijna) alles heb meezongen, Geweldig!!! Prachtig!!! Geen woorden voor.
