Alain z'n Weblog

Een prachtige zomeravond op de Goudse Wielerbaan. Zeer geschikt om tien ronden te fietsen, twee ronden te rennen en vijf ronden te skeeleren. Ik sta aan de start en kom er daar achter dat er slechts drie deelnemers zijn voor de volledige solo IJzersterk discipline. Een podium plaats gaat lukken (net als bij het Clubkampioenschappen Skeeleren 2021 dus) ook al wordt ik laatste. Na vijf ronden fietsen kan ik me weer herinneren hoe het fietsen me altijd zwaarder valt dan gewoonlijk. Op de wielerbaan zijn de bochten niet mij specialiteit en moet ik iedere keer na een bocht weer versnellen. Dat intervallen gaat vijf ronden goed, dan begint de vermoeidheid z’n tol te eisen. Ik wordt ingehaald door een van de andere drie, een junior van twaalf jaar. Geweldig gefietst natuurlijk voor iemand van die leeftijd. Het lukt me om op een meter of 10-15 er achter te blijven fietsen tot de finish. Dan hebben we even een pauze om ons aan te kleden voor het lopen en skeeleren. Bij de start staat een grote groep jeugd die mee doen met de voor het IJzersterkje: Rennen en Skaten. Langs de kant zijn inmiddels de ouders verzameld en er is een dus aardig wat publiek. De jeugdigen beginnen allemaal heel snel en ik loop mee in de chaos. Bij het tweede rondje loop ik met nu de andere deelnemer van de drie achter mij. Ik probeer nog een kleine versnelling maar kan ‘m niet afschudden. Na de finish probeer ik zo snel mogelijk mijn bescherming en skeelers aan te trekken. Bij het aantrekken van mijn rechter skeeler click-sluiting breekt er iets en is de sluiting kapot. Met een losse skeeler rij ik de baan op en begin aan de vijf ronden. Anders dan andere keren vind ik het skeeleren prima gaan en heb geen last van de spieren die ik de vorige keren na een ronde al voelde. Wel moet ik goed oppassen dat ik recht op mijn rechter skeeler sta, want die zit zo los dat ie heel makkelijk zwikt. Ik wordt ingehaald door andere rijders die bijvoorbeeld deelnemen als team en heb geen idee op welke positie ik ga eindigen. En ondanks dat ik probeer bij te houden hoeveel ronden ik nog te rijden heb, ben ik verrast als te horen krijg: “Dit was je laatste ronde: Finish!”. Bij de prijs uitreiking blijk ik tweede, ik heb de junior van 12 nog net 30 seconden achter me gehouden terwijl nummer één minstens zes minuten sneller was. Volgend jaar wordt ik, als dezelfde weer meedoen, dus weer gewoon laatste. Want volgend jaar doe ik zeker weer mee.

Een prachtige avond voor een sportieve prestatie. Fietsen, lopen en skeeleren zijn de onderdelen van de SC Gouda Ijzersterk Trofee. Ieder jaar doe ik vooral mee om het mee doen. Zo ook dit jaar, maar als ik eenmaal op de fiets zit wil ik er toch het uiterste uithalen. Na 2 van de 10 ronden (à 1250 meter) voel ik mijn bovenbenen al tegenstribbelen maar ik ga door en achteraf blijk ik de 10 ronden in een vrij constant tempo van 35 km/h afgelegd te hebben. Even rust om daarna 2 ronden te lopen en onmiddellijk 5 ronden te skeeleren. Het lopen gaat prima met 4:20 minuten per kilometer en ook het wisselen van schoenen naar skeelers gaat sneller dan verwacht. Maar dan… Na 1 van de 5 ronden voel ik aan mijn gluteus maximus en hamstrings dat het nog 4 hele hele zware ronden gaan worden. Toch kom ik, na een half jaar niet meer op de skeelers gestaan te hebben, uiteindelijk “in mijn slag” en lijkt het laatste rondje het minst vermoeiend. Natuurlijk is mijn eindresultaat in tijd niet competitief met de jonge generatie maar het plezier van een maandagavond ijzersterk trofee maakt me wel een winnaar.

Vorig jaar de 2017 editie gemist, maar gelukkig kan ik dit jaar weer deelnemen aan de zwaarste zomeractiviteit van S.C. Gouda: De Ijzersterk Trofee. Een mini triathlon van 10 ronden fietsen, 2 ronden hardlopen en 5 ronden skeeleren op de 1250 meter lange wielrenbaan van Excelsior. De eerste sessie is het fietsen. Om de 15 seconden wordt er gestart en dankzij de transponder worden alle tijden correct genoteerd. Op de fiets met een gemiddelde snelheid van 35.3 en hardslag van 170 volgens Strava reed ik me helemaal kapot. Gelukkig was er even rust voor de volgende onderdelen begonnen die wel direct na elkaar zijn. Ondanks de rust duurde het een halve ronde voor mijn benen doorhadden dat ik aan het lopen was en lukte het om er een aardig tempo in te houden. Omdat ik tot nu to bij iedere Ijzersterk veel tijd had verloren bij het wisselen van hardloop schoenen naar skeelers had ik dit keer mijn veters uit de skeelers gehaald. Zo kon ik makkelijk in de schoen stappen en snel de klittenband vast maken. Weinig tijdverlies dus met het wisselen, maar 5 ronden skeeleren viel wel heel erg tegen. Al na twee ronden protesteerde alle spieren in mijn benen. Ik voelde in een bocht mijn niet al te vast zittende, want zonder veters, skeelers zwabberen en ben wat voorzichtiger gaan rijden. Diepzitten lukte al lang niet meer. Niet als laatste eindigen in een klassement waar de gemiddelde leeftijd zeker de helft van de mijne is, is ook dit keer weer gelukt. Het was uitstekend weer met misschien iets te veel winden en de organisatie was weer prima op orde. Achteraf geeft de Ijzersterk Trofee veel voldoening, maar vooraf zie ik er toch altijd een beetje tegenop: 3x kapot gaan in 50 minuten in drie verschillende disciplines. Volgend jaar weer!

Alhoewel het nog steeds fietsen, lopen en skeeleren betreft is de IJzersterk Trofee dit  jaar iets anders van opzet. Het fietsen is een individuele tijdrit en na een korte pauze wordt er gelopen en inline ge-skate zonder pauze. De Goudse wielerbaan van 1250 meter is weer het toneel voor de 10 ronden fietsen, 2 ronden lopen en 5 ronden skeeleren. Erg prettig zo’n individuele tijdrit, ik kan zonder last te hebben van andere wielrenners de bochten nemen. Niet dat ik veel harder ga, maar wel met veel minder angst om te vallen. Een gemiddelde snelheid van 36.7 km/uur blijkt achteraf. Bij het lopen probeer ik een korte pas als training voor de Goudse singelloop en de Dam tot Dam loop die ik de volgende weken nog moet lopen. De korte pas ziet er vreemd uit want zelfs de toeschouwers en de speaker valt het op. Een cadans van 200 i.p.v. de normale 170 blijkt achteraf, misschien wat overdreven. Het skeeleren na het lopen kost niet alleen heel veel kracht al na één ronde kreeg ik spierpijn op plaatsen waar ik anders nooit spierpijn heb. Het wisselen van loopschoenen naar skeelers kost toch weer veel tijd, maar ondanks de moeite die het skeeleren me koste kwam ik steeds beter ‘in mijn slag’ en reed ik de laatste rondjes sneller dan de eerste. Het was prachtig weer en prima organisatie door de vrijwilligers van S.C. Gouda maakte het een hele leuke maandag-avond sport-avond.

Ook dit jaar heb ik weer zonder meegedaan met de IJzersterk Triathlon : Fietsen (12.5 Km), Lopen (2,5 Km) en In-line-skaten (5Km). Anders dan eerdere jaren ging ook het lopen op hetzelfde parcours als het fietsen en in-line-skaten. Dankzij het gebruik van een transponder en de vooraf duidelijke instructies was er geen enkele verwarring over het te fietsen/lopen/skeeleren aantal rondjes. En zoals elk jaar valt de combinatie van de drie sporten ontzettend tegen. Vooral de overgang van fietsen naar lopen is zwaar. En zoals ieder jaar raakte ik achterop bij het fietsen door het ontbreken van enige bochten techniek. Gelukkig had ik dit jaar de veters van mijn loop-schoenen en in-lin-skates zo los gedaan dat ik de materiaal wissel in record snelheid kon doen. Hierdoor eindige ik nu eens niet als laatste maar zat ik ergens in het midden. De aanmoedigingen van het aanwezige publiek en vrijwilligers lang de baan hielpen daar zeker ook aan mee. Als dan ook nog het weer prima is en de organisatie perfect heb ik een hele leuke middag.

Ieder jaar is er de traditionele Schaatsclub Gouda IJzersterk Trofee. Ooit begonnen als “Het Gouden Zadel” waarbij er in de zomermaanden enkele verschillende sportwedstrijden werden georganiseerd. Nu is het een soort zomertriathlon waarbij dus alle sporten in een keer achter elkaar worden afgewerkt: Fietsen, hardlopen en skeeleren. Dit is de derde keer dat ik mee doe en ook dit jaar ging ik er van uit dat het zwaar zou worden. Dat ik in de achterste regionen zou eindigen was eerden een gegeven dan een verassing. Dat er dit keer een klassement voor veteranen (35+) was, was wel een verrassing. Er bleken precies 3 veteranen aanwezig, dus van een podium-plaats was ik opeens, al voor de start, zeker. Het eerste rondje fietsen ging nog rustig en ik reed achterin het peloton vrolijk mee. Toen het echter wat sneller ging en het groepje dames waar ik achter reed de aansluiting met het peloton miste, probeerde ik alleen het gat dicht te rijden, maar door de wind lukt me dat niet meer. Ik reed de rest van de fietsrondjes alleen of voor iemand die achter mij uit de wind reed. De overgang naar het lopen was zoals altijd een moeilijke. Gelukkig wees een toeschouwer mij er op dat ik mijn helm nog op had en nam de helm aan. Pas aan het einde van het loop rondje ging het lopen iets beter en kwam ik een beetje op tempo en ging mijn ademhaling weer regelmatig. Dit keer kreeg ik mijn skeelers wel snel aan (geleerd van de vorige keren) en reed de 4 rondjes in mijn eigen tempo uit. Door de nieuwe regel bij het fietsen: als de laatste ronde ingaat voor de eerste fietser ook de rest de laatste ronde rijd, kreeg ik 3 minuten extra “straftijd” omdat ik een rondje minder reed. Hierdoor finishte ik nog verder achter de rest dan op het oog te zien was. Maar door het veteranen klassement nog wel in de prijzen. Toen ik thuis mijn bronzen medaille liet  zien, reageerde mijn oudste met: “ah, je was weer laatste”. Ik moest hem gelijk geven….. maar natuurlijk ging het daar helemaal niet om, de IJzersterk Trofee is vooral leuk om te doen. De prima organisatie door vrijwilligers van de schaatsclub maakte ook dit jaar weer dat ik niet alleen erg moe werd maar ook erg veel plezier had.

Ieder jaar organiseert  Schaatclub Gouda een soort triathlon op en rond de wielerbaan van GRTC Excelsior. Op zaterdag 12 september om 14:00 was het weer zover: 10 (à 1250 meter) ronden op de racefiets, ongeveer 2,5 km lopen en 4 ronden skeeleren. Om 13:30 besloot ik mee te gaan doen en om 14:00 arriveerde ik bij de wielerbaan op de racefiets met een rugzak met loopschoenen en skeelers. Veel tijd om me voor te bereiden had ik niet want om 14:10 was de start. Wel kon ik mijn skeelers klaar zetten met de veters helemaal los, vorige keer dat ik mee deed koste me het aan trekken van de skeelers 10 minuten omdat ik er niet in kwam, dat zou me niet weer gebeuren. Na een “loze ronde”, tussen aanhalings tekens, want er werd al aardig doorgereden, ging de wedstrijd met 20 deelnemers van start en werd al snel duidelijk dat ik geen bochten rijder ben en dus op een wielerbaan van 1250 meter met veel bochten het “moelijk” kreeg. Gelukkig voor enkele andere deelnemers achteraan kon ik op de rechte stukken nog aardig versnellen en zo konden die achter mij uit de wind rijden. Na 10 ronden was ik erg blij dat het fietsen voorbij was en ik was al zo moe dat ik bijna niet doorhad dat er bij de koplopers iets mis ging en zij 10 en een half rondje reden, ik vond het dan ook nogal druk bij de wissel, maar dat kwam dus doordat iedereen ongeveer tegelijk van de wielerbaan ging. Zoals verwacht was de overgang van fietsen naar hardlopen vreselijk zwaar en met een vreemd gevoel in mijn benen liep ik het rondje door de Goudse Hout. Mijn veters van mijn skeeler waren goed los want met weinig vertraging kon ik wisselen van hardlopen naar skeeleren. Dat skeeleren voelde een stuk beter, maar na twee onderdelen was mijn energie toch wel op en routinematig legde ik de 4 rondjes af. Onderweg zag ik een deelnemer op het asfalt liggen die was gevallen en haar gezicht erg beschadigd had, dit bevestigde dat ik er goed aan deed rustig aan te doen en geen risico’s te nemen. En wederom finishte ik dit jaar weer als een na laatste, maar ging ik moe en voldaan naar huis.