Vorige week ging de 1500 meter op de clubkampioenschappen van S.C. Gouda verrassend goed ondanks de blessure aan mijn been/knie waar ik nog niet helemaal van hersteld was, dat ik heb besloten de laatste C2 marathon van 2023 mee te rijden. Vijfenveertig ronden staan er op het programma. Het ijs is veel beter dan vorige week zeker omdat er ook net gedweild is. De hele wedstrijd rijdt ik bijna of helemaal achterin mee, bemoei me nergens mee en het gaat allemaal goed. Toch is er nog een benauwd moment wanneer er een paar plekken voor mij iemand valt en ik angstvallig probeer niet mee gesleurd te worden. Volkomen onnodig, ik had beter gewoon door kunnen schaatsen. Gelukkig heeft het geen gevolgen en tot het einde van de wedstrijd heb ik geen last mijn blessure. Wel heb ik onderweg last van mijn Gluteus Maximus, dat komt waarschijnlijk door het voorzichtige en soms krampachtige bochten rijden. Met de eindsprint doe ik helemaal niet mee, maar toch kom ik nog als 19de over de finish. Kortom ik ben weer zo goed als hersteld en kan weer mee doen.
Ondanks herstellende van een blessure in mijn linkerbeen, wil ik zeker de Clubkampioenschappen van S.C Gouda niet missen. En inderdaad is het weer erg leuk om iedereen van de Club te ontmoeten en langs de baan met een half oog op de strijdende rijders een praatje te maken. Mijn 500 meter start ik zo voorzichtig dat ik na 100 meter al ver achter lig op mijn tegenstander en uiteindelijk in 51:86 over de finish kom. Alhoewel ik vooraf zei tevreden te zijn met een tijd onder de 60 seconden, is het toch een beetje een tegenvaller. Gelukkig lukt het me om op de 1500 meter met een constante snelheid (40 sec/ronde) rondjes te blijven rijden en is ondanks het zachte ijs en een harde tegenwind 2:32.74 niet eens zo slecht vergeleken met de anderen. Ook dit jaar is de team sprint weer het leukste onderdeel van deze clubkampioenschappen. Geweldig hoe fanatiek en gefocust de pupillen in ons team met een maximale inspanning hun ronde rijden. Ik ben wel verplicht om ook maximaal te gaan. Het team-lid die als laatste de ronde rijdt weet me nog een klein duwtje te geven bij het ingaan van de twee bochten die ik op kop rij, het blijkt genoeg verschil te maken om als team met 0.22 seconden te winnen. Het nieuwe spectaculaire onderdeel 100 meter achteruit schaatsen lijkt me echter te veel inspanning/risico voor mijn herstellende blessure en ik besluit er niet aan mee te doen. Natuurlijk is het erg leuk om te kijken. Bij de prijsuitreiking blijkt dat het klassement voor dat achteruit rijden is gebaseerd op de langzaamste tijd i.p.v. de snelste, een geweldig besluit van de organisatie. Kortom ik had een hele leuke zaterdagavond, alleen jammer dat de omroepinstallatie niet werkte, maar dat is volgend jaar vast weer hersteld.
Iedere week rijden we met de C2 meer ronden, dit keer 50. Er valt weinig van te merken dat het veel is, vanaf het begin rijdt het peloton in een lang lint achter elkaar. De eerste 20 ronden doe ik rustig aan en gelukkig verdwijnt de spierpijn in mijn benen. Het gevoel dat ik achteraan in het peloton rij blijkt onterecht, door het groot aantal deelnemers (ongeveer 50) blijkt dat het midden te zijn. Bij het begin van de tussen-sprint ga verder voorin rijden, niet om aan die sprint deel te nemen maar om wat meer in postie te komen. Een goed gok, want het lukt uiteindelijk niemand om weg te komen en het wordt een eindsprint voor het hele peloton. Twee ronden voor het einde kom ik op ongeveer positie twaalf achter de juiste schaatser, deze heeft de potentie om actief deel te nemen aan de eindsprint. Daarvoor rijdt echter iemand die teveel gegeven heeft en een gat laat vallen. Ondertussen wordt ik aan de binnenkant van de één na laatste bocht voorbij gereden. Tijdens die actie krijg ik een duw, daardoor krijg ik net genoeg extra snelheid om aan de buitenkant om de rijder voor mij en enkele mindere sprinters te rijden. Na de laatste bocht hou ik mijn snelheid en wordt bijna door niemand meer ingehaald met een 9de plaats als resultaat.
Dit keer wat vroeger in het seizoen, het trimmers-schaats-clinic-weekend van Schaatsclub Gouda, op een voor mij nieuwe locatie: Enschede. Ik had nog nooit op de IJsbaan Twente geschaatst en was verrast, prima ijs en slechts heel weinig mensen op het ijs. De inrijbaan aan de binnenkant van de wedstrijd banen is erg breed wat betekend dat de (binnen) bochten een kleine diameter hebben en het rijden van bocht via een de “apex” erg goed is uit te voeren. Ruim de bocht in, strak tegen de binnen kant in het midden en er weer ruim uit. Dankzij het glij-ijs en de ruimte die er is voor een brede slag is het ook mogelijk om op het rechte eind van alles technisch uit te proberen. Volgens mij ervaren ook alle andere deelnemers aan de clinic deze voordelen, wat een verschil met een avond training op de woensdag avond in Utrecht.
De twee trainsters, Jane Ravenstein en Linda Halling dagen ons uit om twee dagen, twee keer, twee uur, van alles uit te proberen. Dat is inderdaad bijna acht uur technisch schaatsen dat we normaal verdelen over acht weken in plaats van twee dagen, en het wordt dan ook niemand kwalijk genomen als je wat extra rust neemt. Op het rechte eind blijkt de tip om iets eerder te beginnen met de valbeweging heel erg goed uit te pakken. Maar omdat mijn timing die ik in de loop der jaren (48) heb opgebouwd iets zal moeten veranderen is het niet makkelijk en iets waar ik voorlopig nog aan kan werken. In de bocht krijg ik de instructie om mijn rechter schaats niet te ver naar voren te zetten. En ook dat voelt goed, en ook in de bocht zal ik mijn ingesleten timing dus moeten veranderen. Genoeg om nog een heel seizoen mee aan de gang te gaan.
Natuurlijk staan we niet alleen op het ijs. gezamenlijk lunchen we en drinken we koffie, gaan naast de ijsbaan avondeten en slapen we een nacht in een Hotel op 10 minuten lopen van de IJsbaan. Anders dan andere jaren is er geen landelijke KNSB marathon op de ijsbaan waar we rijden. Gelukkig kunnen we op de live stream toch nog de finale zien.
Het Schaatsen sluiten we af met een ploegentijdrit waarbij het alle ploegen lukt om bij elkaar te blijven, in elkaars slag te rijden en elkaar te duwen, iets waar de Nederlands kernploeg nog steeds moeite mee heeft.
Na een intensief schaatsweekend sta ik vol optimisme aan de start voor een C2 marathon over 45 ronden. Vanaf het begin wordt er aardig doorgereden en rij ik voorin actief mee (achteraf bleek ronde negen mijn snelste ronde). Als er na vele pogingen uiteindelijk zeven rijders 100 meter voorsprong hebben, lijkt het er op dat ze de mogelijkheid hebben om een ronde in te lopen. Maar het peloton en ikzelf geven zich nog niet gewonnen en de voorsprong wordt minder. Met enkele andere rijders probeer ik er naar toe te rijden, het lukt ons niet. Terwijl op kop van het peloton het tempo hoog hou, wordt ik ingehaald door twee rijders waarvan er een zegt: “We gaan nu maar even dat gat dichtrijden”. Mijn reactie “Ja verdorie daar ben ik dus de hele tijd al mee bezig”. Het lukt ze om naar de kopgroep te rijden. Je achterin “sparen” en dan individueel of met z’n tweeën een sprint naar de kopgroep blijkt de methode te zijn. Uiteindelijk pakt een kopgroep van negen een rondje en moeten wij, het peloton, tien ronden voor het einde afsprinten. Het lukt om achter iemand te blijven waarvan ik weet dat hij een goede sprint kan rijden en zo rij ik langzaam zeker naar voren van het peloton. Ik kom uiteindelijk als vijfde van dat peloton over de finish met een 14de plaats in de einduitslag als gevolg.
Ondanks een 10 kilometer hardlopen eerder deze dag sta ik aan de start van de eerste officiële (telt mee voor het eindklassement) C2 marathon met een goed gevoel in de benen. Het ijs is goed en dat is voor mij gunstig, technisch rijden in tegenstelling tot ploeteren over zacht ijs. Vanaf het begin rij ik voorin mee, het lukt niemand om aan het peloton te ontsnappen, ondank dat ‘t regelmatig wordt geprobeerd. Na de tussensprint, heb ik het gevoel dat ik even rustig aan moet doen en ga wat verder achterin rijden. Drie ronden voor het eind zijn er enkele rijders vooruit met wat ruimte er tussen, als ik ergens voorin wil eindigen moet ik zorgen dat ik ergens voorin in het peloton zit. Met nog twee ronden te gaan rij ik om het peloton heen en kom voorop te rijden. Niet handig natuurlijk want ik zal zeker nog voorbij gereden worden door de rijders vlak achter mij. Tot en met de laatste bocht lukt het me echter om op kop te blijven. Ik ga als vijfde het laatste rechte stuk op, en daar komen de rijders achter mij, buitenom mij voorbij met als gevolg dat ik als 13de over de finish ga. Met een goed gevoel stap ik van het ijs, vanochtend 10 Km hard gelopen in een goede tijd, nu heerlijk geschaatst op goed ijs en in de Top 20 geëindigd.
Het is weer even geleden dat ik een Goudasfaltloop deed. 10 Km door de polder ten zuiden van Gouda, met een de start en finish op het terrein van Goudasfalt. De relaxte sfeer is gelukkig gebleven en de aftel start 10..9..8.. is een mooie traditie die nog steeds in leven is. Ondanks dat ik ‘s avond nog ga schaatsen ga ik van start met de gedachte een constante 10K te lopen. Na twee en een halve kilometer heb ik even het gevoel dat ik op de helft ben, de laatste tijd loop ik allen nog vijf kilometers en dan zou dat inderdaad correct zijn. Maar nu ben ik pas op de helft van de helft. Toch weet ik rond de 4:30 per kilometer te bijven lopen. Bij het keerpunt op 5 kilometer besluit ik iets rustiger aan te doen want met dit tempo loop ik me helemaal leeg. Het lukt met rond de 4:40 te blijven en kom uiteindelijk, na de altijd tegenvallende klim omhoog, in een tijd van 46:09 over de finish. Heerlijk gelopen, regen, zon en een regenboog kortom een mooie zondagochtend.
Met een temperatuur van rond de 20 graden is het ijs natuurlijk erg stroef en het feit dat er na de wedstrijd over 20 ronden van de C4 niet gedweild is helpt ook niet. Het is nog een testwedstrijd die niet meetelt voor het klassement dus vanaf het begin probeer ik voorin mee te rijden, als ik voor de eindsprint geen energie heb dan is dat maar zo. Ik doe mee met enkele ontsnappingen en rij soms op kop, maar het zware ijs eist z’n tol, na de tussensprint ben ik op. Als de eindsprint begint zie ik iedereen positie innemen maar ik kan niet meer versnellen. Het is duidelijk de eerste schaatswedstrijd van het seizoen: als ik thuis kom en uit de auto stap, zijn de achterkant van mijn boven-benen stijf en dat blijft zo de volgende dag.
De Reeuwijkse plassenloop ging dit jaar onder de 46 minuten, dat schept verwachtingen voor de deze eerste 10 kilometer van de Zomeravondcup. Het weer is aardig goed, niet te warm een weinig wind. Het eerste rondje op de atletiekbaan gaat lekker en natuurlijk weer iets te snel. Gelukkig blijkt dat ik daarna tot 6 kilometer rond de 4:30 per kilometer kan blijven lopen. Bij kilometer zeven blijkt echter dat in het open veld de wind toch een factor is, ik vind zoals altijd goed ademen moeilijk als de wind schuin van voren komt. En alhoewel dit jaar het parkour anders is dan andere jaren en ik het idee heb dat ik “er al bijna ben” lukt het me niet om weer terug te gaan naar 4:30 per kilometer maar gelukkig wel om 4:40 vol te houden. Uiteindelijk kom ik officieel met 45:46 over de finish, slechts 8 seconden langzamer dan mijn vorige 10 Km en de eerste 5 kilometer met een goed gevoel gelopen.
Als afsluiting van het schaatsseizoen heb ik besloten om mee te doen met het baankampioenschap masters marathon over vijftig ronden. Ik verwacht niet hoog te eindigen, maar omdat er slechts vijftien masters meerijden eindig ik in ieder geval in de top vijftien. De eerste tien ronden wordt er aardig door gereden, maar als twee snelle rijders ontsnappen en zich daar nog twee andere aan toevoegen, komt het kleine peloton een beetje tot rust en laten we langzaam maar zeker ons een ronde inhalen. Als er wordt gebeld voor de tussensprint rij ik op de derde plek. Ik ben echter niet van plan om te gaan sprinten en wordt dus de laatste meters ingehaald zodat ik buiten de prijzen val. Als er wederom een ontsnappings-poging lukt van de snelste master aanwezig, voel ik dat mijn benen de tien kilometer hardlopen van gisteren niet vergeten zijn. Ik rij nog wel actief mee in het peloton en één ronde voor de bel die aangeeft dat het peloton zeven ronden eerder mag finishen zit ik achterin. Vlak voor de laatste ronde rij ik buitenom het peloton heen en ga als tweede de één na laatste bocht in. Maar dan blijkt dat mijn energie echt op is, ik word aan alle kanten voorbij gereden en wordt uiteindelijk 12de.
