Vijfenvijftig ronde voor de C2, dat terwijl de C1 er maar vijfenveertig rijden. De buitentemperatuur is onverwacht hoog, een nieuw record volgens de Bilt. Het ijs blijkt nog best aardig, maar mijn benen denken daar de hele wedstrijd anders over. Zoals normaal de laatste tijd ligt het tempo in de eerste ronde hoog en rij ik mijn snelste ronde in de eerste tien ronden. Het lukt me dat eerste gedeelte van de wedstrijd niet om goede bochten te rijden, pas als het tempo iets lager is en mijn spieren wat minder stijf gaat het weer wat beter. Ondertussen lukt het een groep rijder om te ontsnappen aan het peloton. Ze lopen een ronde in terwijl er nog twee individuele rijders ook succesvol een ronde inlopen op het peloton. Al voor de tussensprint zijn zijn we weer een groot peloton. Ik rij voorin mee maar er gebeurd weinig spectaculairs en zoals verwacht en omgeroepen, krijgt het peloton de bel bij het rondebord op elf. Met nog drie ronden te gaan probeer ik voorin het peloton te zitten om tijdens de eindsprint toch nog wat punten te halen. De laatste bocht lijk ik te ver achterin te zitten om ergens bij de overgebleven negen plaatsen in de punten te rijden. Maar als ik bijna de laatste bocht uit kom zie ik voor mij een groepje sprinters vallen en heb ik het gevoel dat er punten mogelijk zijn. Ik blijf sprinten tot de eindstreep, haal enkele rijders in en kom uiteindelijk als 19de over streep. Het zijn uiteindelijk maar 2 punten voor het klassement, maar ze voelen als een overwinning.