Nadat ik vorig jaar met veel succes als gast rijder twee keer had deelgenomen aan het 6-Banentoernooi, besloot ik om ook voor dit jaar weer een keer in te schrijven. Een andere routine dan de gewone zondagavond competitie dus vergat ik bijna om een handtekening te zetten op de startlijst. Ik sta vol goede moet aan de start, maar als de wedstrijd over 70 ronden van start gaat wordt gelijk duidelijk dat het dit keer een hele uitdaging wordt. Het is maar een klein peloton met bijna alleen maar klassement rijders die elkaar in de gaten houden en de meeste versnellingen en ontsnappingen pareren. Het tempo ligt vreselijk hoog, in ronde vijftien rij ik een rondje van 31.7. Na 20 ronden moet ik het peloton laten gaan. Ik blijf mijn ronden rijden en op een gegeven moment kan ik toch weer aanhaken bij een groep rijders nadat ik al twee keer een ronde ben ingehaald. Lang blijf ik er niet bij, ik rij als laatste en laat iemand die van kop komt voor mij in de groep aansluiten. Er valt een klein gaatje dat ik niet meer kan dichtrijden. Alleen rij ik door tot er wordt omgeroepen dat de achterblijvers van het ijs moeten om verwarring bij de eindsprint te voorkomen. Ik heb dan (blijkt achteraf) in totaal 54 ronden gereden.