Met een linker schouder blessure waar ik niet precies weet waar ie vandaan komt sta ik aan de start voor C2 een wedstrijd over 50 ronden. In de eerste ronden wordt al duidelijk dat ik van daar weinig voorin zal rijden. Mijn schouder doet pijn, vooral met mijn armen op de rug en diep zittend. Doordat ik vooral bezig ben met die schouder merk ik niet dat er de eerste tien ronden hard wordt doorgereden. Er zijn dan al enkele groepjes die proberen te ontsnappen aan het peloton. Zelfs enkele individuele rijders wagen zich aan een ontsnapping, ik bemoei me nergens mee. Een bekende probeert me met “kom dan proberen we weg te rijden” nog wel in de verleiding te brengen, maar ik schud mijn hoofd en zeg dat ik last heb van mijn schouder en gewoon in het peloton blijf rijden. Met nog zestien ronden te gaan zijn er uiteindelijk elf rijders met een ronde voorsprong waarvan er twee, twee ronden oorsprong hebben. Dat betekend dat we als peloton ergens rond tien ronden voor het einde zullen moeten af sprinten. En inderdaad de bel zal klinken met het bord op elf. Terwijl ik naar voren probeer te rijden om de laatste ronde niet te ver achterin te zitten gooi ik mijn armen los en pijn in mijn schouder verdwijnt zomaar. Ik kan de laatste ronde dan ook goed mee sprinten en enkele rijders op de laatste honderd meter inhalen. Ik eindig uiteindelijk als 16de.