Na een wedstrijd voor de zondagavond marathon competie te hebben gemist, sta ik weer aan de start van een C2 marathon over “slechts” veertig ronden. De eerste bochten kom ik bijna niet door, mijn houding is niet goed. Ik concentreer me volledig op de bochten en het lijkt alleen maar slechter te gaan. Als ik met mijn beide handen op mijn rug de bochten ga rijden, komt het goede gevoel weer terug en raak ik het niet meer kwijt. Na de tussen sprint rijdt er weer een groepje weg.Als deze door onvoldoende samen werking weer naar het peloton terug valt, rij ik samen met 3 anderen weg van het peloton. We rijden gedisciplineerd allemaal een halve ronde op kop, maar verder dan honderd meter vooruit komen we niet. Als ik achterin het groepje rij voel ik plotseling een “duwtje in de rug”. Er blijken meerdere rijders aangesloten bij ons groepje. Maar al snel vind ook de rest van het peloton aaansluiting en is de ontsnapping poging mislukt. Met nog acht ronden te gaan is het duidelijk dat het een peloton eindsprint wordt. Ik probeer voorin een positie te handhaven, en achter rijders te rijden die over het algemeen mee doen met de eindsprint. Toch blijkt anderhalve rond voor de finish dat ik niet achter de goede zit en verlies enkele plaatsen. Pas bij de bel kan ik er omheen. Maar dan maak ik de laatste bocht de fout om buiten om het gat in het ijs, dat hele wedstrijd er al zit, te gaan. De rijders die wel kiezen om aan de binnenkant te blijven rijden me voorbij en weer verlies ik plaatsen. De laatste honderd meter lukt het me gelukkig om bij te blijven en kom als 17de over de finish.