De jaren tachtig waarin deze film zich afspeelt voelt bekend aan en de film muziek maakt dat compleet. Er is echter meer nodig dan Depeche Mode met “Just can’t get enough” en het klassieke Casio horloge om een horror comedy te maken. Er is weinig humor, of je ziet het van ver aankomen. De horror is ver te zoeken, iemand die met z’n gezicht over het asfalt schuift is misschien wel het schokkendst maar dat is misschien omdat ik een racefietser ben. Jammer voor Ray Liotta dat dit z’n laatste film was, hij overleed een week nadat hij de re-recording had gedaan van de post-production. Het “gebaseerd op een waargebeurd verhaal” daarvan blijkt dat alleen de vermiste cocaine waar is. Een 5.