Natuurlijk doe ik ook dit jaar mee met de Clubkampioenschappen van S.C. Gouda. Net als altijd is het ook dit keer weer duidelijk als de kleedkamer binnen kom. Dit is niet zomaar een wedstrijd, dit is er een die maar één keer per jaar is. Voor mijn is dat zeker zo, dit zijn de eerste en enige 500 en 1500 meter die ik dit seizoen zal rijden. Als ik aan de start sta en “ready” hoor, besef ik pas dat ik zo snel mogelijk moet openen en een mijn snelste rondje van het jaar moet rijden. Beide blijken onmogelijk, ik kom veel te traag op gang en pas in de laatste 100 meter lijkt het of ik met wat meer kracht kan afzetten, te laat dus (47.57). De 1500 gaat niet veel beter en dus is ook daar mijn eindtijd teleurstellend (2:25.52). Dit keer geen club marathon maar een team sprint. Ik zit in het team van de Woensdagavond trimmers. We zijn samen met de trimmer van Donderdagavond en Zaterdagochtend en aparte competitie. Er wordt gestart met vier rijders, iedere rijder een rondje op kop die daarna mag afhaken. Ik mag het laatste rondje doen en zonder al te veel moeite de eerste 3 roden mee. Als ik vervolgens de kop overneem heb ik niet echt een competitie gevoel en ik begin rustig aan de laatste ronde. Dan hoor ik de speaker roepen: “Het kan nog, maar dan moet alain wel doorrijden” of iet degelijks. 
Ik kijk naar de overkant en zie de laatste rijder van het andere team iets meer dan 250 meter voor mij rijden. Ik zet aan en rij de laatste 300 meter “volle bak”. Ik steek mijn schaatst vooruit over de finish. Op het oog bijna gelijk met de overkant waar het andere team finisht. Achteraf blijkt dat ons team de mini-trimmers-competitie heeft gewonnen. Toch nog een medaille, want op afstanden was ik veel te traag. Toch kijk ik terug op een zeer geslaagd clubkampioenschap, het was weer heel leuk om alle S.C. Gouda rijders enthousiast op de baan en langs te kant te zien. Vooral de jonge schaatsers die zich volledig geven en bij de teamsprint duidelijk genoten van het feit dat ze in het team zaten bij een echte wedstrijdrijder.