Alain z'n Weblog

De laatste zondagavond marathon van het seizoen 2018/2019. Om tijd over te houden voor de prijsuitreiking van het eindklassement rijden we “slechts” 40 ronden. De tegenstander die ik, zoals ieder jaar de laatste tijd graag achter me wil houden in het klassement, is net als ik een Master en van S.C. Gouda. Twee punten is het verschil, ik sta 10de hij 11de in het klassement. De hele wedstrijd houden we elkaar in de gaten. Bij iedere ontsnapping let ik goed op wie er deelnemen. Het lijkt er op dat iedereen in de top tien van het klassement probeert zijn positie te behouden of verbeteren, het ijs is goed en snel, met als gevolg dat het niemand lukt om te ontsnappen. Twee ronden voor het einde zit ik op een goede positie in het peloton, niet voorin, maar bijna direct achter mijn “aartsrivaal”. Met als enig doel om niet minder dan 1 plek achter ‘m te eindigen rij ik de sprint. Na de laatste bocht lukt het me om de nog enige rijder die in te halen die me van mijn doel zou kunnen afhouden. Maar ook mijn tegenstander heeft zichzelf een opdracht gegeven. Dertig meter voor de finish haalt hij nog 2 rijders in maar mij lukt dat niet. Bij de prijsuitreiking is duidelijk dat het hem gelukt is om mij met 1 punt te verslaan. Omdat we vlak achter een deelnemer in klassement stonden die de laatste wedstrijd niet mee heeft gedaan worden we 9de en 10de. Die ene punt zou je seizoen kunnen verpesten maar dat is zeker niet zo. De strijd was leuk en spannend en we feliciteren elkaar, het was een heel goed seizoen. Niet alleen de zondagavond marathon maar ook de eenmalige 6-banentoernooi masters, de baankampioenschappen master en de Flevonice master gingen boven verwachting. (ronde tijden) 

Direct na de clubkampioenschappen van S.C. Gouda begint de zondagavond marathon. Dit keer ben ik blij dat de C2 wedstrijd over 45 ronden pas als laatste aan de beurt is. Met de slecht gereden 500/1500 in mijn achterhoofd neem ik me voor om er volledig voor te gaan. Het lukt me om in het begin aan de verschillende ontsnappingen mee te doen, maar op een gegeven moment lukt het niet echt meer. Als er een kansrijke groep ontsnapt kan ik nog wel een andere S.C. Gouda rijder aanmoedigen om mee te gaan maar ik moet ze laten gaan. Ook dat groepje ontsnapt niet en het lijkt een massasprint te worden. Een eenling die wel vaker in z’n uppie probeert te ontsnappen lukt het echter om 150 meter voor het peloton te raken met nog enkele ronden op het bord. Het lukt het peloton niet meer om de rijder tijdens de eindsprint in te halen. Mijn sprint is net zo traag als de 500 meter van een paar uur daarvoor en dus niet voldoende om echt mee te komen. Een 19de plaats is het eindresultaat. De andere veteraan van S.C. Gouda en de tegenstander die ik graag in het klassement wil verslaan, finisht een stuk beter en staat daardoor met maar 2 punten achter mij in het klassement. De volgende marathon en laatste van het jaar wordt hierdoor wel heel spannend. (ronde tijden)

Natuurlijk doe ik ook dit jaar mee met de Clubkampioenschappen van S.C. Gouda. Net als altijd is het ook dit keer weer duidelijk als de kleedkamer binnen kom. Dit is niet zomaar een wedstrijd, dit is er een die maar één keer per jaar is. Voor mijn is dat zeker zo, dit zijn de eerste en enige 500 en 1500 meter die ik dit seizoen zal rijden. Als ik aan de start sta en “ready” hoor, besef ik pas dat ik zo snel mogelijk moet openen en een mijn snelste rondje van het jaar moet rijden. Beide blijken onmogelijk, ik kom veel te traag op gang en pas in de laatste 100 meter lijkt het of ik met wat meer kracht kan afzetten, te laat dus (47.57). De 1500 gaat niet veel beter en dus is ook daar mijn eindtijd teleurstellend (2:25.52). Dit keer geen club marathon maar een team sprint. Ik zit in het team van de Woensdagavond trimmers. We zijn samen met de trimmer van Donderdagavond en Zaterdagochtend en aparte competitie. Er wordt gestart met vier rijders, iedere rijder een rondje op kop die daarna mag afhaken. Ik mag het laatste rondje doen en zonder al te veel moeite de eerste 3 roden mee. Als ik vervolgens de kop overneem heb ik niet echt een competitie gevoel en ik begin rustig aan de laatste ronde. Dan hoor ik de speaker roepen: “Het kan nog, maar dan moet alain wel doorrijden” of iet degelijks. Ik kijk naar de overkant en zie de laatste rijder van het andere team iets meer dan 250 meter voor mij rijden. Ik zet aan en rij de laatste 300 meter “volle bak”. Ik steek mijn schaatst vooruit over de finish. Op het oog bijna gelijk met de overkant waar het andere team finisht. Achteraf blijkt dat ons team de mini-trimmers-competitie heeft gewonnen. Toch nog een medaille, want op afstanden was ik veel te traag. Toch kijk ik terug op een zeer geslaagd clubkampioenschap, het was weer heel leuk om alle S.C. Gouda rijders enthousiast op de baan en langs te kant te zien. Vooral de jonge schaatsers die zich volledig geven en bij de teamsprint duidelijk genoten van het feit dat ze in het team zaten bij een echte wedstrijdrijder.

Op zaterdag ochtend dacht ik nog dat het was van de Whisky proeverij van de vrijdag avond. Maar zaterdagmiddag was het duidelijk ik had een tikje van de griep mee gekregen. Toch sta ik zondagavond aan de start voor een wedstrijd over 50 ronden. Niet helemaal fit maar wel met het idee dat ik die stijve spieren wel weer los schaats. Wederom wordt er de eerste 15 ronden hard doorgereden (inclusief mijn snelste ronde van 31.0) maar ik kan voorin blijven rijden en deelnemen aan enkele ontsnappingen. Daarna gaat het allemaal niet zo makkelijk meer. Ik zie een groepje wegrijden waarvan ik weet dat ze een kans maken om een ronde te pakken. De energie ontbreekt me om met twee andere rijders mee te gaan die het lukt om nog naar het groepje te rijden. Ergens midden in het peloton rij ik mee tot het ontsnapte groepje een ronde is ingelopen. Als daarna vier schaatsers ontsnappen waarvan drie SC gouda rijders, rij ik toevallig op kop van het peloton. Ik blijf daar in een betrekkelijk rustig tempo rijden om het peloton af te stoppen. Helaas mislukt de poging van het groepje. Bij ronden bord op 7 rij ik rond de 10de plaatst. Bij 6 krijgen we als peloton de bel, dus ik zal iets naar voren moeten opschuiven. Op dat moment komt het peloton overeind behalve de schaatser voor mij. Ik weet dat hij aardig kan sprinten en dus volg ik ‘m naar de kop van het peloton dat nog even wacht met het aantrekken van de sprint. Als de bel gaat, rij ik op de derde plaats. De twee rijders voor mij beginnen te versnellen, waarbij nummer 2 nummer 1 aanmoedigt om door te gaan en dat ook doet. De laatste bocht raak ik ze kwijt maar ik kan ook de laatste 100 meter mijn plaats behouden met een 13de plaatst als eind resultaat. Heel tevreden verlaat ik het ijs. (ronde tijden)

Het 6-banentoernooi van het gewest NoordHolland/Utrecht is een wedstrijd van 12 wedstrijden gelijk verdeelt over 6 schaastbanen. Deze zondagavond is Utrecht aan de beurt en is er geen gewone zondagavond marathon. Om aan alle wedstrijden mee te mogen doen moet je als master in de C1 in Utrecht meerijden. Lang geleden toen het nog het 4-banentoernooi was voldeed ik aan de voorwaarden en deed ik mee. Na enkele keren heb ik het toen opgegeven. Want een lange autorit en dan na 10 ronden (of minder) weer naar huis, daar had ik weinig zin in. Nu wilde ik het toch wel een keer proberen. Als Utrechtse Zondagavond rijder mag je namelijk ook mee doen als de wedstrijd in Utrecht is. 70 ronden staan er voor de masters op het programma. Het niet al te grote peloton gaat direct na de loze ronde heel hard rijden. Met moeite blijf ik achter in het peloton rijden terwijl voorin de klassement leiders proberen te ontsnappen en weer worden terug gereden. Het lukt me om bij het peloton te blijven terwijl ik regelmatig, bij weer een versnelling denk “dit is de laatste keer”. Het lukt niemand om aan het peloton te ontsnappen en na 69 ronden is de bel voor een massasprint. Ik rij nog wel een redelijk snelle ronde maar eindig helemaal achter in het peloton. Ik vind het geen probleem want ik heb 70 ronden kunnen rijden in een voortrazend peloton. Achteraf blijkt dat in de eerste 15 ronden er drie onder de 31 seconden zijn, zo snel heb ik dit jaar nog geen ronde gereden. ( ronde tijden )

Vast besloten om dit keer bij twijfel altijd mee te gaan met een ontsnapping, sta ik klaar voor een C2 marathon over 50 ronden. We zijn de eerste groep van de avond die mag starten en dat is te merken aan het grote aantal deelnemers. Er wordt ook dit keer vanaf het begin aardig door gereden, maar zo snel als vorige keer, dat niet. Als omkijk naar het peloton terwijl ik voorin mee rij zie ik een lint van 100 meter. Dat betekent dat als je een ronde wil inlopen op het peloton, je “slechts” 300 meter hoeft te overbruggen. Ik ga mee met een aantal ontsnappingen die op niets uitlopen tot er een groep van zes rijders weg rijdt. De twee koplopers van het klassement zitten erbij en dat kan betekenen dat het een succesvolle poging kan worden. Samen met enkele anderen gaan we onmiddellijk in de achtervolging. Even lijkt het er op dat het hele peloton volgt, maar opeens zijn we los en met z’n zessen op weg naar de andere met voorsprong. Het duurt even voor we aansluiten en er vallen nog wat mensen af, maar dan rijden met een groep van tien 100 meter voor het peloton. De voorsprong wordt lange tijd niet groter en ik heb het gevoel dat het misschien toch niet gaat lukken. Toch wordt langzaam maar zeker de voorsprong groter. Als we op het rechte stuk het peloton in de rug kijken gaat het snel, en we hebben een ronde. Al snel ontsnappen de twee koplopers in het klassement weer, maar niemand gaat mee en ze moeten het met z’n tweeën doen. Door de scheidsrechter wordt ook de finale procedure omgeroepen. Het peloton sprint af bij het ronde bord op elf, de rijders met een ronde voorsprong rijden de wedstrijd uit. Als het peloton is gefinisht rijden we met een groep van acht en de twee met voorsprong verder. Een van de twee met voorsprong, een lid van schaatsclub Gouda, lukt het om de ronde in te lopen. Door de speakers wordt medegedeeld dat er bij het ronde bord op drie afgesprint zal worden en dat de rijder met twee ronden voorsprong het laatste stuk alleen rijd uit rijd. Twee ronden voor de bel zit ik op tweede positie achter die rijder en denk, hier moet ik niet achter zitten want hij heeft geen eindsprint nodig.Ik laat me dus iets afzakken, wat echter tot gevolg heeft dat wanneer de bel gaat ik als laatste in de groep rij, natuurlijk liet niemand mij er meer tussen. Ik kom als 9de over de finish, de laatste ronde kon ik nog maar één rijder inhalen. ( ronde tijden )

De autorit van Rijswijk naar Biddinghuizen is in de spits geen pretje. Gehaast en net op tijd kom ik bij de inschrijftafel on mijn nummer op te halen. Omkleden en hup het ijs op. Ondertussen finisht de eerste groep Masters (55+) en heb ik nog enkele minuten om met enkele rijders te praten en onder andere te horen dat het ijs prima is en de wind erg meevalt. Dan gaan we met z’n eenentwintiggen van start voor veertien ronden. Gelijk in de eerste bocht, naar rechts, voel ik dat ik wel heel er stijve benen heb van het afgelopen weekend schaatsen en hardlopen. De eerste drie ronden heb ik dan ook moeite om een relaxte schaats houding aan te nemen. Het gebrek aan bochten zorgt er voor dat ik mijn benen geen moment rust kan geven en vooral mijn rechter been heeft het zwaar. En waar ik al bang voor was gebeurt voor mijn neus, een groepje ontsnapt aan het pelotonetje. Ondanks dat er goed wordt doorgereden en ik met moeite bij kan blijven, lukt het de vier om een ruime voorsprong op te bouwen. We blijven als peloton stevig doorrijden en er vallen, soms zelfs letterlijk, schaatsers af. De laatste ronden rijden we met z’n zevenen. Als we de laatste ronde ingaan weet ik al dat ik laatste ga worden van het groepje. Bij iedere versnelling moet ik een gaatje laten vallen en weer dicht rijden. Ik kom als 11de over de finish, misschien geen top klassering maar toch mooi 14 ronden in 1 uur en 10 minuten op Flevonice gereden.