Verrassende Sneak dit keer. Nog geen trailers of iets dergelijks vooraf gezien, dus echt een verrassing. Edward Norton speelt een private detective met een verkeerde verbinding in z’n hoofd. Dat uit zich in Gilles de la Tourette en het vermogen om gesprekken gedetailleerd te onthouden. Omdat het zich afspeelt in de jaren 50 is een heleboel, zelfs letterlijk, zwart-wit. Alec Baldwin is helemaal in z’n element als arrogante politicus. Na twee uur en twintig minuten komt er een accepteerbaar einde aan het verhaal. Dankzij Edward een 8.
Na een wat rustigere week sta ik uitgerust, maar met een beetje spierpijn van het tennissen, aan de start voor de C2 marathon. We rijden, samen met de C1 die er zeventig rijden, vijfenveertig ronden. Het is een aardig groot deelnemers veld en het is moeilijk om weg te komen uit het peloton. Ik neem nog wel enkele keren deel aan een ontsnapping maar we komen nooit meer dan vijftig meter voor. Het peloton rijdt gemakkelijk het gat weer dicht. Ergens rond de helft van de wedstrijd, zit ik niet helemaal voorin en valt er een gat doordat een rijder voor mij het tempo niet meer kan bijhouden. Het is de eerste van de twee keer deze wedstrijd dat ik gat dicht rij, want met nog tien ronden te gaan gebeurd het nog een keer. Als net als er op lijkt dat het een massa sprint gaat worden ontsnappen enkele rijders aan het peloton, ik had er achteraf best bij kunnen zitten. Maar op dat moment besluit ik ze te laten gaan. Drie ronden voor het einde rij ik naar voren en zie dat we als peloton steeds dichter bij het ontsnapte groepje komen. Het tempo gaat verder omhoog en terwijl ik denk nog twee ronden te moeten, gaat de bel. Toch de laatste ronde. De kopgroep wordt teruggehaald en er ontstaat een chaos, waardoor we 4 rijden dik door de laatste bocht rijden. Als dan ook nog schuin voor mij iemand zich naar buiten laat “duwen” rij ik bijna tegen de boarding in het niet gedweilde ijs. Het laatste stuk van de bocht en de laatste honderd meter gaan wel snel, ik haal nog rijders in, maar niet op “top speed” en ik eindig als achttiende.
Een RomCom is waarschijnlijk het genre van deze Sneak. Ik vond ‘m echter heel weinig komisch of romantisch, wel saai, voorspelbaar, stereotype en onecht. Alexandra Daddario en Tyler Hoechlin proberen als hoofdrol spelers grappig te doen of romantisch maar ik vind het vooral ongemakkelijk overkomen, misschien is het in sommige scenes de bedoeling maar ik onderga het net als de hond in de film, zonder enige reactie. Een 5.
Na een schaats clinic in Haarlem alwaar ik in twee dagen 294 ronden reed, sta ik aan de start op snel ijs voor een C2 marathon wedstrijd over 40 ronden. Al in de eerste ronden voel ik mijn benen tegenstribbelen. De snelheid is hoog, de vierde ronde gaat in 31.6, mijn snelste ronde van de gehele wedstrijd. Voor de dames in het peloton, waarvan enkele landelijke marathons rijden, is deze wedstrijd een strijd om de Evert Kroon Bokaal. Ze nemen de strijd serieus en zorgen daardoor voor een hoog tempo. Gelukkig wordt er toch nog iets rustiger aan gedaan en zakt het tempo. Ik besluit om me niet te sparen voor de eindsprint en doe met enkele ontsnappingen mee. Door het snelle ijs en de dames die niemand laten ontsnappen, draait de wedstrijd uit op een massa sprint. Drie ronden voor het eind rij ik achter de “andere” SC Gouda veteraan aan naar voren en wetende dat hij en goede sprinter is probeer ik achter ‘m te blijven.
Helaas verlies vlak voor de bel de aansluiting doordat voor mij wat chaos ontstaat als er schaatsen worden aangetikt. Het lukt me nog wel om snelheid te houden, de laatste ronde gaat in 31.9, en ik ga als negende over de finish. Omdat er voor mij iemand over de streep gaat die niet voor het klassement mee rijdt, wordt ik uiteindelijk achtste. Eigenlijk niet slecht na zo’n intensief weekend.
Ook dit keer blijkt weer, na 45 jaar schaatsen is er nog steeds van alles te leren over de schaatsbeweging. Dit keer is net als vorig jaar twee dagen schaatsclinics op de baan van Haarlem met een groep Schaatsclub Gouda “trimmers” en instructies van Nederlandse schaatsers van wereld faam. Het Hotel waar we overnachten is naast de ijsbaan en als we er dineren na de eerste dag schaatsen kunnen we de dames beloften wedstrijd van de landelijke marathon cup langs zien rijden door het raam. Maar een marathon moet je natuurlijk niet achter glas bekijken. We hebben toegang kaarten en dus kan ik van dichtbij en inclusief het indrukwekkende geluid van een in de bocht versnellend peloton, de andere categorieën zien. Bij de Heren beloften en Heren worden respectievelijk Tom den Heijer en Sjoerd den Hertog derde, beide van SC Gouda. De volgende dag na een workshop schaatsen slijpen, weer twee keer een schaats instructie sessie. De instructies die Linda Bouwens, Jane Ravenstein, Diane Valkenburg en Annouk van der Weijden geven zijn allemaal verschillend maar dat geeft juist heel veel extra inzicht. Als bijvoorbeeld voor het gebruik van je heupen bij de afzet aan bod komt, hoor en zie ik vier verschillende instructies die het zelfde doel hebben: meer kracht op het ijs bij de afzet. Soms lukt het om een instructie toe te passen en het verschil to voelen, soms ook niet. Na vier sessies in twee dagen heb ik meer dan genoeg om te verbeteren voor de volgende tien jaar.
Alweer ( Little Monsters ) een zombie film in de Sneak. Ooit zag ik het eerste deel van dit vervolg. Toen erg vermakelijk en ook nu van begin tot eind met een glimlach zitten kijken naar afschrikwekkende zombies. De aanwezige humor leidt regelmatig tot hardop lachen. Het verhaal gaat misschien iets te veel van “de hak op de tak” maar blijft gewoon leuk. De verwijzing naar deel een zijn heel grappig en overal duiken letterlijk de overleving regels op. Woody Harrelson en Jesse Eisenberg zijn een goed op dreef en hebben er duidelijk plezier in. Emma Stone en Zoey Deutch doen daar vrolijk aan mee, Abigail Breslin valt er een beetje buiten. Aan het eind wordt op geweldige wijze excuses gemaakt voor het Murray’en. Een 8.
40 ronden op glad ijs en met 65 andere rijders, dat zou best eens een snelle marathon kunnen worden. Na de start rij ik achterin en na enkele ronden besluit ik meer naar voeren te rijden. Dan is te merken dat er aardig wordt doorgereden. Het duurt even voor ik eindelijk ergens bij de eerste twintig rij. Ik ben net klaar met deelname aan een korte ontsnapping poging als er wordt omgeroepen dat bij de volgende doorkomst wordt gebeld voor de tussen sprint. Ik heb het gevoel dat ik mee zou kunnen doen voor een plaats bij de eerste drie, maar ik doe niet mee en wacht op de ontsnapping poging die over het algemeen direct na de finish van de tussensprint zal plaatst vinden. Inderdaad zijn er al snel vier rijders met meer dan vijftig meter voor sprong. Ik besluit er gelijk naar toe te rijden en na twee ronden en met de hulp van een ander die hetzelfde idee had, sluit ik aan. Er wordt omgeroepen dat er een kopgroep van negen rijders is ontstaan, blijkbaar zijn er meer rijders met ons mee gereden naar de ontsnapte vier. Als is achter me kijk om de voorsprong in te schatten, rijden we nog steeds vijftig meter voor het peloton. Het peloton is echter lang gerekt met enkele gaten in the lint. Blijkbaar wordt er flink door gereden om het gat naar ons te dichten. Het duurt dan ook niet lang of we zijn weer bijgehaald en is het wachten op de massasprint. De eindsprint begint al ruim voor de bel. Ik zit voorin maar aan de binnenkant wordt ik met hoge snelheid voorbij gereden. Aansluiten lukt niet en door de vele rijders en de enige mogelijkheid om buitenom de laatste ronde te rijden. De laatste honderd meter verlies ik de aansluiting met een sprinter waar ik achteraan rij, die wordt uiteindelijk tweede. Het lukt om nog wat mensen in te halen en ik ga als zevende over de streep.
Horror is niet mijn favoriete genre en van deze sneak zag al een trailer waarbij ik dacht “niet mijn film”. De horror valt mee en vooral thema’s als gedachten lezen en telepathie voeren de boventoon. De referenties naar “The Shining” waarop deze film een soort vervolg is, zijn goed gedaan. Het verhaal is dan ook gebaseerd op “deel twee” van Stephen King. De nieuwe elementen worden echter al snel eentonig en te vaak herhaald. Soms zijn de plot wendingen verassend maar meestal voorspelbaar. Ewan McGregor is geloofwaardig als alcoholist maar later als geesten jager vond ik hem uitdrukkingloos en saai. Een 6.
Na een succesvolle 6-banen deelname is het weer tijd voor een gewone zondagavond marathon. Al bij de eerste ronde van de 40 die we als C2 rijden, is me duidelijk dat het Gouds Whisky Festival van zaterdagavond geen positieve invloed zal hebben. Het lukt me nog wel om een paar keer aan een ontsnapping pogingen deel te nemen. Ook proberen enkele rijders alleen een ronde voorsprong te krijgen, maar niemand lukt het. Ondertussen wordt mijn explosiviteit er niet beter op en met nog acht ronden op het bord wordt ‘t duidelijk dan het een massa sprint wordt. Een paar ronden voor de bel rij ik aan de binnenkant van de bocht naar voren als ik bijna onderuit ga door een gat in het ijs. Daarna rij ik die bocht veel te voorzichtig en begin weer plaatsen te verliezen. De laatste ronde probeer ik nog wel achter enkele sprinters aan te rijden maar telkens komt er iemand tussen. De laatste bocht rij ik vooral buiten om het gat te vermijden, ergens voorin gaat er iemand wel doorheen en vliegt de bocht uit. Ik kom als 23ste over de finish, geen punten dus en sta ik weer een stuk lager in het klassement. Gezien de “zware” zaterdagavond heb ik toch nog aardig goed gereden.
Al vroeg in het seizoen is er in plaats van een zondag avond marathon competitie wedstrijd een wedstrijd van het 6-banentoernooi op de zondag avond. Net als vorig jaar doe ik weer als gast rijder mee aan de masters wedstrijd over 70 ronden. Het blijkt een groot peloton dat een niet overdreven hoog tempo rijd. Het lukt enkele rijders dan ook al snel om op een ronde voorsprong te komen. Als een gedeelte van die rijders dat nogmaals probeert gaat het tempo van het hele peloton omhoog en komen ze niet los. Omdat ik inmiddels meer voorin ben gaan rijden kom ik terecht in een ontsnapping met een groep rijders die allemaal er voor gaan. Al snel worden we terug gehaald door het peloton onder de logische aanvoering van rijder die al wel een ronde voorsprong hebben maar niet bij de ontsnapping zitten. Als we op de helft van het aantal ronden zitten valt er een soort rust over het peloton, of het ligt aan mij, maar in ieder geval voel ik, ik ga de finish halen. Het lukt ondertussen een groep rijders om weer een ronde voor sprong te krijgen. En als het ronden bord op 24 staat wordt er omgeroepen dat het peloton bij het bord op 16 gaat afsprinten. De laatste twee ronden voor de finish is het chaotisch in het peloton en ik probeer niet in de problemen to komen. Uiteindelijk ga ik tevreden maar zonder een echte eindsprint als 35ste over de finish.
