Net als vorig jaar een 10 kilometer met zon en een prima temperatuur. Ik had me al lang geleden ingeschreven voor deze loop en ik had er wel zin in. Maar de volgende dag, zo had ik pas besloten, zou ik weer mee doen met de 6 banen marathon op zondag avond en dus deze zaterdag niet te veel geven. De eerste vijf kilometer gaan heel ontspannen en net onder de 4:40 per kilometer. Na het keerpunt wordt duidelijk wat het nadeel is van een loop over een dijk: de wind. Het waait aardig en tussen kilometer vijf en zeven heb ik ‘m schuin tegen. Het gaat het lopen me niet gemakkelijk af en zoals wel vaker heb ik bij de tegen wind het gevoel dat als ik niet genoeg lucht binnen krijg als ik inadem. Mijn kilometer tijd loopt op naar net onder de 4:50 per kilometer. Vlak voor de finish zie ik een loper in de berm liggen omgeven door o.a. politie en ook zijn sirenes te horen. Later blijkt het de nummer 1 te zijn de vlak voor die finish “onwel” werd. Mijn officiële tijd van 46:47 is langzamer dan vorig jaar. Wel de 21ste plek en dat is ongeveer het zelfde resultaat als vorig jaar, dus er waren er meer die last van de wind hadden.
Wat heel even lijkt op een standaard Amerikaanse oorlog film (in Afganistan) blijkt een indrukwekkend en waargebeurd verhaal. De situaties waarin de jonge soldaat terecht komt doet je regelmatig nadenken, “Wat zou ik zelf doen?”. Alexander Skarsgård speelt de “squad sergeant” overtuigend waardoor het gevoel dat de soldaat heeft ik ook als kijker voelde. De Amerikaanse film kijkers zullen de film vast een niet te hoog cijfer geven, het anti oorlog gehalte is namelijk hoog. Een 7.
Dit keer geen junioren marathon vooraf. En omdat de start volgorde van de verschillende categorieën is gewijzigd sta ik al vroeg in de avond klaar voor een C2 wedstrijd over 40 ronden. Minder deelnemers dan de vorige keer, dus een veel overzichtelijker peloton. Al direct na de loze ronde ontsnapt een clubgenoot aan het peloton en rijdt zo 75 meter weg. Een andere rijder weet aan te sluiten. Maar het peloton gaat een hoger tempo rijden en de twee worden weer terug gehaald. Ik rij inmiddels weer voorin en doe vervolgens en ontsnapping poging met een groepje rijders. Ver komen we niet en als the achtervolgende peloton de tussensprint aanzet worden we weer bij gehaald. Ik blijf voorin mee rijden en bij nog 6 ronden op het bord lijkt het er op dat het een massasprint gaat worden. Toch lukt het een SC Gouda rijder om weg te komen van het peloton. Hij wordt vergezeld door een andere rijder en samen bereiken ze voor het peloton de finish. In dat peloton wordt er de laatste 3 ronden nerveus gereden en de laatste bocht is er een valpartij. Ik zit daar gelukkig voor en als ik de laatste bocht met hoge snelheid uit kom, ga ik her en der rijders voorbij. In mijn ooghoek zie echter een schaatser steeds dichterbij komen. Het is die andere SC Gouda veteraan waarmee ik al jaren de strijdt aan ga. Voor mij wordt er wel door gereden maar net niet hard genoeg. Ik kan er niet omheen en die andere veteraan gaat me vlak voor de streep nog voorbij. Het resultaat is een achtste plaats in de dag uitslag en een derde plaatst in het algemeen klassement.
Deze Sneak is net als “Little Monsters” een combinatie van komedie en horror. Maar omdat ik dit keer wel trailers had gezien is het verhaal geen verrassing. Ook volgen de gebeurtenissen elkaar logisch op en is het einde van de film te voorspellen. Gelukkig zijn er echter voldoende scenes die de toch niet zo lopen als gedacht en wat er gebeurd als de zon opkomt zag ik echt niet aankomen. De komedie en de horror zouden beide nog iets meer aanwezig kunnen zijn, een 7.
Nog meer deelnemers (62) aan de start voor de 35 ronden van de C2 marathon. Het ijs is zacht door het warme weer en bij het inrijden voel ik dat het “zwaar” ijs is. Gelijk na de start probeer ik voorin mee te komen en al snel rij ik op de 4 vierde positie van een groep met voor sprong op het peloton. Als ik op kop kom rij ik een ronde voorop om vervolgens achteraan de groep aan te sluiten. Ten minste, dat dacht ik te doen, want als ik achter de derde rijder ben laat nummer vier een gat vallen en laat mij er tussen. Tactisch natuurlijk, maar hierdoor kom ik al snel weer op kop en gebeurd het zelfde. Als ik de derde keer op kop kom ben ik net als de andere drie die iedere keer voorop komen al aardig moe en het tempo zakt. Ondertussen is de tussen sprint en komt alles weer bij elkaar. Onze ontsnapping poging is mislukt. Achteraf hoor ik dat rijders achterin de kopgroep graag geholpen hadden om de ontsnapping een succes te maken maar dat ze nooit op kop kwamen door het “tactisch” rijden van nummer vijf en zes in de groep. Vanaf acht ronden voor de finish ga ik actief voorin rijden en lukt het me om met de eindsprint mee te doen. Ik eindig als tiende.
Een nederlands sneak is al weer even geleden (De Libi). Net als die vorige heeft deze een hoofdrol speler met Marokaanse achtergrond. Alhoewel cliche’s gemakkelijk de overhand zouden kunnen krijgen en gebeurtenissen heel erg uitvergroot zouden kunnen worden blijft alles genuanceerd. Tijdens de gehele film blijft de spanning of de hoofdrol speler het verkeerde pad kiest tijdens zijn “coming of age”. Ik vond het een leuke Nederlandse film waar voor de verandering de sex scenes gewoon functioneel zijn. Een 8.
De koudste 6 oktober sinds de eerste weermeting, het ijs is daardoor een stuk beter dan vorige week. Met 59 andere begin ik, wederom, met een goed gevoel aan de eerste C2 marathon voor het klassement over 35 ronden. Even rij ik in het midden van het peloton maar vanaf de eerste ontsnapping probeer ik voorin mee te doen. Het lukt aardig en na de tussen sprint verwacht ik dat er een groepje zal wegrijden. Dat gebeurd inderdaad en ik rij samen met ongeveer zes anderen vijftig meter voor het peloton. De kopman gaat in de bocht opzij en ik neem als tweede keurig de kop over. Helaas neemt er niemand over als ik de volgende ronde van kop ga en onze poging mislukt. Met nog zeven ronden te gaan ontsnappen er twee rijders, ik heb even niet de energie om mee te gaan en achteraf blijkt dat ik het misschien toch had moeten proberen. Twee ronden voor het einde rij ik voorin en begint er voor mijn iemand buitenom nog meer mensen voorbij te rijden, ik volg. Terwijl ik de laatste ronde in ga, wordt ik langzaam maar zeker aan de binnenkant van de bocht voorbij gereden. Als ik die bocht uit kom kan ik twee dingen doen mezelf ervoor gooien, of opzij gaan. Ik besluit opzij te gaan, geef een klein duwtje en zeg “ga maar”. Ik kan gelijk, geheel volgens plan, volgen en sprint zo naar een vijfde plek op de finish. Een resultaat waar ik blij mee ben.
Wat een verrassing deze Sneak. In het begin is het geheel onduidelijk wat voor film het gaat worden. Een constant ruzie makend stel gaat uit elkaar, en dan? Maar uiteindelijk blijkt het een hele leuke Australische feel good romantische zombie film. De humor zit overal en varieert van flauw tot gevat. Vooral de nonchalante manier waarop het Amerikaanse leger met de voor hun routinematige situatie omgaat is erg om te lachen. Alexander England kijkt misschien wat vaak erg moeilijk, Lupita Nyong’o vond ik echter geweldig. Heerlijk vermaak, een 8.
Ook dit jaar start het schaatsseizoen met een (C2) Marathon. Dit jaar had ik de dag van te voren echter alvast geschaatst op het publieks uur. Met een goed gevoel sta ik aan de start voor een proef-marathon over 30 ronden. Het ijs is met de buiten temperatuur van eind september niet snel en er wordt vrij rustig gereden. In het begin rij ik in het midden van het peloton maar ik voel dat ik gewoon voorin kan mee doe en rij naar voren. Er zijn enkele rijders die proberen weg te komen van ‘t peloton, ik ga een paar keer mee of neem het initiatief om het gat dicht te rijden. Toch mis ik een groepje dat ontsnapt en het lukt ze om het peloton op een ronde te zetten. In mijn poging om het gat dicht te rijden wordt ik wel gevolgd maar niemand neemt over als ik “de kop overgeef”. Eerder afsprinten dus. Ik kan goed mee met de sprint maar rij niet tactisch genoeg om hoger te eindig als zevende van het peloton en als tiende in de uitslag. De laatste ronde ging in 32.300, wat het goede gevoel dat ik de hele marathon had bevestigde.
In tegenstelling tot vorig jaar is het prachtig weer als ik ontspannen klaar sta voor de 16.1 Km. Het warme weer had me vooraf doen besluiten een manier te vinden om het tas inleveren en tas ophalen te vermijden. In mijn loopkleding met nummer, met een OV kaart, een betaal kaart en de huissleutel in een plastic zakje in mijn broekzak stapte ik op de trein naar Amsterdam. Ruim op tijd om op de foto te gaan met de rest van lopers van Royal Dutch Shell en zelfs nog enkele oud-collega’s te spreken van Portavita en Surf Sara. De eerste 2 kilometer blijk ik op een constant en normaal tempo te lopen, verrassend omdat in het hectische begin en de IJ-tunnel er meestal voor zorgen dat ik te hard weg ga. Tot 5 kilometer blijf ik net onder de 4:30 min/Km lopen maar dan begin dan merk dat mijn hardslag vrij hoog zit en mijn tempo begint af te nemen. Ondanks de warmte vermijd ik de tuinslang douches die onderweg door de bewoners langs de weg van het parcours worden verzorgd. Het valt me ondertussen ook op dat er minder publiek langs de weg staat dan andere keren toen het mooi weer was. Ook heb ik geen enkel behoefte aan water bij de drink posten. Misschien had ik toch iets moeten drinken. Iedere kilometer gaat mijn tempo omlaag met gelijkblijvende hardslag en met nog 3 kilometer te gaan voel ik dat het wel heel langzaam gaat. Omdat om mij heen nog maar weinig mensen echt hardlopen, er wordt vooral gewandeld vlak voor Zaandam. Lijkt het of ik toch nog aardig vooruitkom. Maar als ik mijn hardloop-horloge kijk zie ik een kilometer tijd van meer dan 5:00 min, kortom het wordt niet “onder de 1:15” die ik voor ogen had bij de start. Het zicht van de finish geeft voor veel lopers nog een laatste impuls, maar wat ik ook probeer, ik ga alleen maar langzamer. Twee SHELL-lopers die ik ergens bij 10Km voorbij ging halen mij weer in. Mijn eindtijd van 01:18:18 is geen topper, maar misschien gezien de omstandigheden toch wel het meest haalbare. Omdat ik geen tas heb ingeleverd, kan ik na de finish gelijk door naar het station en in de trein stappen. Daar hoor ik iemand vertellen dat de rest van de Dam tot Dam is afgelast en dat er rond de 4.000 mensen niet meer mogen starten. De EHBO en de ambulances zijn dusdanig belast dat hun veiligheid niet meer gegarandeerd kan worden. Ik hoorde tijdens het lopen, vooral vlak voor de finish, veel sirenes. Blijkbaar hebben er toch veel lopers erg veel last gehad van de warmte.
