De Ierse wijk Hells Kitchen in New York, jaren 70, is het toneel voor deze Sneak. Gebaseerd on een Strip (DC Comics) en vandaar dat het geweld net iets te overdreven is. Drie vrouwen van criminelen nemen hun werk over als “de mannen” in de gevangennis belanden. Het ongeloofwaardige verhaal gaat alle kanten op en de acteurs enactrieses hebben moeite in hun rol te komen. Melissa McCarthy die vooral in komedies speelt, is moeilijk serieus te nemen omdat ze vooral met waterige ogen op het doek verschijnt. Een 6.
Vorig jaar liep ik een hele snelle tijd en dus waren ook dit jaar de verwachtingen hoog. Het startvak is dit jaar voor het eerst veel smaller dan de Kleiweg waarover het begin van de 10Km wordt gelopen. En alhoewel ik 30 seconden na het startschot pas vertrek, gaat het inhalen van de iets langzamere lopers vrijwel zonder problemen. De eerste ronde van 3.33 kilometer lukt het me om ontspannen te blijven ademhalen en lopen. Maar de twee ronde merk ik dat ik ondanks het “goede” gevoel niet sneller kan lopen dan iets onder de 4:30 minuten per kilometer terwijl ik de eerste ronde onder de 4:20 liep. Achteraf is te zien dat ik kilometer 7 in 4:40 doe en gelukkig weer kan herstellen naar onder de 4:30. De vele bekenden langs de weg, en de hele lange-dwars-straat natuurlijk, die me aanmoedigden hebben zeker bij dat herstel geholpen. Uiteindelijk ben ik een minuut langzamer dan in 2018: 44:01. Het prima gevoel dat ik tijdens het lopen had hielp me niet aan supertijd, maar maakte wel dat ik kon genieten van de prachtige loop-avond.
Een prachtige avond voor een sportieve prestatie. Fietsen, lopen en skeeleren zijn de onderdelen van de SC Gouda Ijzersterk Trofee. Ieder jaar doe ik vooral mee om het mee doen. Zo ook dit jaar, maar als ik eenmaal op de fiets zit wil ik er toch het uiterste uithalen. Na 2 van de 10 ronden (à 1250 meter) voel ik mijn bovenbenen al tegenstribbelen maar ik ga door en achteraf blijk ik de 10 ronden in een vrij constant tempo van 35 km/h afgelegd te hebben. Even rust om daarna 2 ronden te lopen en onmiddellijk 5 ronden te skeeleren. Het lopen gaat prima met 4:20 minuten per kilometer en ook het wisselen van schoenen naar skeelers gaat sneller dan verwacht. Maar dan… Na 1 van de 5 ronden voel ik aan mijn gluteus maximus en hamstrings dat het nog 4 hele hele zware ronden gaan worden. Toch kom ik, na een half jaar niet meer op de skeelers gestaan te hebben, uiteindelijk “in mijn slag” en lijkt het laatste rondje het minst vermoeiend. Natuurlijk is mijn eindresultaat in tijd niet competitief met de jonge generatie maar het plezier van een maandagavond ijzersterk trofee maakt me wel een winnaar.
Deze sneak begint met een paar beroepsvissers op een boot. Langzaam maar zeker blijkt echter waar het allemaal naar toe gaat. De vissers blijken onderdeel van een Shanty Koor dat wordt “ontdekt” door een muziek-business man. De weg naar succes is vol romantiek, drama en ook de humour ontbreekt gelukkig niet. Natuurlijk veel cliché, maar dat hoort bij dit soort films. Een 7.
Een Spaanse sneak met Antonio Banderas. En waar Antonio is, is Penélope Cruz ook. Een heerlijke film over de jeugd en het heden van een succesvolle regisseur bij wie z’n huidige lichaam het leven niet makkelijk maakt. Geweldig gespeeld door Antonio. Het lukt ‘m bijvoorbeeld heel goed om mij het gevoel te geven dat ie inderdaad erge pijn in zijn rug heeft. Langzaam maar zeker en met de nodige flashbacks krijgen we inzicht in het leven van de hoofdrol speler met een leuke ontknoping. Een 8.
Natuurlijk naar de nieuwe Tarantino in een echte Bioscoop. Op het grote doek valt het nog meer op dat Quentin het beste weet te halen uit een acteur of actrice. Geweldig hoe Brad Pitt en Leonardo DiCaprio spelen, maar ook bijvoorbeeld Al Pacino en Margot Robbie schitteren. Daarnaast straalt de liefde voor “de Film” door iedere scène. Het verhaal laat ik hier achterwege, maar na de film moet je zeker proberen wat meer te weten te komen over wat er allemaal gebeurde in het film-tijdperk waar deze film zich afspeelt. Drie uur genoten, een 9.
Een wel heel erg cliché film dit keer in de sneak preview. De leukste grap zat al in de trailer en al snel wordt duidelijk hoe het allemaal gaat eindigen. De droevige momenten zijn ook geen enkele verassing want de hoofdpersoon (Diane Keaton) heeft een vreselijke ziekte. Meer Amerikaans kan bijna niet, en dan ook nog in 3 weken een top prestatie neerzetten door hard te trainen. Niet mijn genre of type film, een 4.
Soms heb ik in de Sneak Preview een film die ik al gezien heb op een andere manier dan in de bios. In eerste instantie vond ik dat natuurlijk jammer, maar op het “grote scherm” komt de film veel beter tot zijn recht en dankzij de ondertitels werd me één meer duidelijk. Johnny Depp z’n lichaamstaal is geweldig en zorgt voor een extra ondersteuning aan de vaak zeer grappige teksten. Als Depp “donken” speelt, komt misschien even de “Captain Jack Sparrow” in Depp naar boven, maar in de rest van de film is dat niet te merken. Natuurlijk zit er ook echt drama in de film, de vader-dochter relatie is daar een prachtige en ontroerende component van. Volgens imdb.com was de originele titel overigens “Richard Says Goodbye”. En na de Sneak was dat ook de titel die is blijven hangen. Een 8.
Na een de trailer tijdens de Sneak Preview was ik benieuwd naar deze film. Over, zonder al te veel te “verklappen”, een singer-song writer die plotseling de mogelijkheid krijgt om wereldwijd door te breken. Acteur Himesh Patel speelt erg leuk en overtuigend en maakt zo de film een plezier om naar te kijken. Tegenspeelster Lily James vind ik echter net weer iets te overdreven doen. Blijkbaar zitten er veel liedjes van The Beatles ergens verstopt in mijn hoofd want er komen er veel langs en ik kon ze allemaal meezingen. Een 7.
Een sneak met een vreeslijke ziekte als onderwerp. In het ziekenhuis volgen we twee (of eigenlijk drie) teenagers met taaislijmziekte (Cystic fibrosis). Nog altijd een fatale ziekte die ook betekend dat patiënten niet dichter dan Six Feet bij elkaar in de buurt mogen komen. Een tragedie als je verliefd wordt op iemand op dezelfde afdeling in het ziekenhuis. Alles wordt in de film juist gedoseerd in beeld gebracht en voelt nooit overdreven. Het verhaal is ondanks enkele voorspelbare gebeurtenissen gewoon een goed jeugdig romantisch drama. Een 8.
