Alain z'n Weblog

De eerste C2 marathon van 2020 met rond de veertig deelnemers gaat over 40 ronden. Enkele deelnemers die hoog in het klassement staan doen niet mee. Ik zou wat omhoog in het klassement kunnen komen mits ik voldoende punten rij. Gelijk vanaf het begin doe ik mee met ontsnappingen en rij een hoog tempo. Mijn snelste ronde van de wedstrijd rij ik dan ook in de eerste tien rondes. Als er dan eindelijk een groep ontsnapt die wel succesvol is, zit ik er niet bij. Samen met andere SC Gouda rijders probeer ik nog wel het gat dicht te rijden, maar de pogingen mislukken. Het peloton wordt ingehaald door de vijf rijders en zal dus eerder aan de eindsprint beginnen. Ik heb teveel energie gebruikt om er ook nog een een goede sprint uit te persen. Ik ga als 19de over de streep met het gevoel een goede wedstrijd te hebben gereden, maar zonder gewenst resultaat.

Na een 10 kilometer loop in de ochtend is er ook nog een Zondagavond marathon over 40 ronden. Dit keer ben ik blij dat de start pas laat in de avond is. Vooraf had ik wat meer de tijd om uit te rusten. Er rijden maar twintig schaatsers mee en dus is rustig mee rijden met het peloton geen optie. Al vanaf het begin gaat het verbazend goed. Het gladde ijs zorgt voor een aardig tempo maar ik kan prima voorin mee rijden en doe mee met vele ontsnappingen. Het lukt echter niemand om echt weg te komen en een massasprint is onvermijdelijk. Vijf ronden voor de finish valt het peloton echter in tweeën en ik zit in de tweede groep. Het lukt me om naar de eerste groep toe te rijden en als we de laatste ronde in gaan zit ik rond de negende positie. Ik kan het hoge tempo van de sprinters bijhouden en ondanks de 10Km van de ochtend rij ik een rondje 31.3 en kom ik als nummer 7 over de finish.

Net als vorig jaar schrijf ik me in voor het Baankampioenschap zonder enige verwachting op resultaat. Met achtentwintig andere masters sta ik aan de start voor 60 ronden. Gelijk proberen de echte kanshebbers op een plaats bij de eerste drie te ontsnappen waardoor het tempo de eerste 10 ronden hoog is. Als er uiteindelijk vier rijders een ronde inlopen, wordt het wat rustiger in het peloton en kan in blijven meerijden. Het lukt zelfs nog enkele keren voorin mee rijden. Als er nogmaals een groepje ontsnapt wordt duidelijk dat het peloton eerder zal afsprinten. Als de bel gaat bij elf op het rondenbord, sprint ik mee met de eerste 10, weet mijn positie te handhaven en wordt 14de in de uitslag.

Al vroeg in deze C2 wedstrijd over 40 ronde probeer ik mee te gaan met een ontsnapping die er toe leidt dat ik met vijf anderen meer dan honderd meter voorsprong heb op het peloton. Helaas kunnen niet alle rijders evenveel bijdragen en we blijven met z’n vieren nog even weg. Als we uiteindelijk worden terug gehaald door het peloton heb ik even de tijd nodig om bij te komen. Enige ronden later en na de tussensprint, probeer ik het nog een keer. Het peloton blijft alert en wederom mislukt de poging. Dan gaan er twee rijders die snel een voorsprong krijgen, blijven rijden en uiteindelijk een rondje pakken. Net als duidelijk wordt dat het peloton eerder moet afsprinten ontsnapt er nog een groepje. Ik rij op dat moment op de tweede plaats achter iemand van SC Gouda die besluit om het gat naar dat groepje dicht te rijden. Langsaam maar zeker lukt dat en we gaan er voorbij, de bel voor de laatste ronde klinkt onmiddellijk daarna. Als we uit de een na laatste bocht komen, rij ik nog steeds als tweede van het peloton. Op het moment dat ik besluit, nu moet ik om mijn voorganger heen, komen er buitenom de eerste sprinters. Daardoor kan ik niet gelijk naar buiten, zeker omdat de rijder voorop een brede slag heeft. Kortom ik nam de beslissing te laat. Dus rij ik de laatste honderd meter op de zevende plek naar naar de finish. Het resultaat is een 9de plek in de uitslag.

Ook dit jaar wilde ik het wel weer een keer proberen, veertien ronden van 2,5 Km op Flevonice in Biddinghuizen. Helaas veel file op weg naar de ijsbaan, waardoor ik twee en een half uur onderweg was, wel op tijd, maar ook stijf van schakelen, remmen en gas geven in de files. Vorig jaar bestond er nog een Masters 50-55 categorie, nu moest ik mee rijden bij de 40+ (40 t/m 54 jaar oud). Dat betekend een sterk deelnemersveld met schaatsers die voorin het 6-banen toernooi rijden. Na de start werden er twee dingen duidelijk, het ijs is erg goed en de snelheid van het peloton is hoog. De eerste paar ronden proberen er constant groepjes te ontsnappen aan het peloton. Er vallen gaten in het peloton en ik ben constant bezig die dicht te rijden of achter iemand aan de schaatsen die een gat dicht. Uiteindelijk ontsnapt er een groep van zo’n tien rijders en komt er rust in het peloton. Dat peloton bestaat inmiddels nog slechts uit vijftien en ik rij er gelukkig bij. Als groep rijden we in een constant, en voor mij bij te houden, tempo onze rondjes. Als er nog vier ronden op het bord staan krijg ik de opmerking “Goed dat je ‘r nog bij zit” van een schaatser van een hoger niveau. Ik reageer met “Ja, en ik ben er bijna”. Het geeft me de energie om door te gaan en voor ik het weet gaan we de laatste ronde in. Iedereen wil voorin rijden en het wordt een klein beetje “duwen en trekken”. Ik bemoei me er niet mee en alhoewel ik niet ver voor de finish nog aardig voorin de groep zit, mis ik de kracht voor een echte sprint en ik kom als laatste van de groep over de streep. Ik ben super tevreden met m’n 25ste plek in de daguitslag.

Een late marathon, pas om half tien mogen we de baan op. Met een net gedweilde een goede ijsvloer, want het is aardig koud. De veertig ronden van de C2 beginnen redelijk rustig, maar het tempo neemt wel toe en het peloton wordt lang gerekt. Regelmatig proberen er rijders te ontsnappen en als een grotere groep 50 meter heeft probeer ik er naar toe te rijden. Dat lukt en uiteindelijk blijkt het een grote groep te zijn waarin ik zit. De voorsprong neemt echter niet toe en het gat wordt door het peloton toch weer dicht gereden. Na nog een mislukte poging zie ik in mijn ooghoek twee rijders naar voren rijden met de bedoeling weg te komen. Ik besluit er niet achteraan te gaan, ondanks dat het twee rijders zijn die het zouden kunnen. Met nog 10 ronden te gaan hebben de ontsnapte rijders bijna een ronde voorsprong. En terwijl ik denk, “Zouden we eerder moeten afsprinten” wordt er omgeroepen dat het peloton bij de het ronde bord op zes de bel krijgt. Ondertussen ben ik achterin het peloton geraakt en om deel te kunnen nemen aan de sprint, moet ik naar voren. Er zijn er meer die dat denken en het is niet eenvoudig, maar uiteindelijk rij ik als de bel gaat voorin. Als ik de één na laatste bocht in ga rijdt er voor mij iemand die enkele onverwacht bewegingen maakt en ik verlies snelheid. De laatste bocht kom ik weer goed op gang en kan weer mensen inhalen op de laatste honderd meter, maar meer dan een elfde plek zit er niet in.