Alain z'n Weblog

De tweede keer dit seizoen als gast rijder bij het 6-Banentoernooi Masters in Utrecht aan de start voor een wedstrijd over 70 ronden. Er zijn maar weinig deelnemers en de gene die er zijn zijn vooral snelle rijders. Ik vrees het ergste en inderdaad vanaf de start rijden we in een lang lint achter elkaar. Ik kan achterin het Peloton mee rijden, maar iedere keer als er een groepje probeert te ontsnappen ben ik daar zeker niet bij. Uiteindelijk ontsnapt er een grote groep rijders an het peloton en al snel wordt duidelijk dat ik niet bij het peloton hoor maar bij de achterblijvers, het peloton is immer kleiner dan de ontsnapte groep. Als ik wordt gedubbeld is het mij volkomen onduidelijk op welke positie is rij. Twintig ronden voor de finish valt de groep wederom uiteen en rij ik uiteindelijk alleen mijn laatste rondjes, dat zijn er niet veel meer want ik begrijp ik dat met het rondebord op dertien moet afsprinten zodat de tien rijders van het peloton hun wedstrijd kunnen afmaken. Er klinkt een bel en ik rij mijn laatste ronde met een goed gevoel, ik heb bijna 60 ronden goed mee gereden met het 6-Banentoernooi. Achteraf blijkt dat ik 14de ben geworden, een geweldig resultaat.

Een rustig weekend zonder andere sporten, mede dankzij de regen, is waarschijnlijk een betere voorbereiding voor een marathon over 55 ronden dan het intensive weekend dat ik voor de vorige marathon had. Het ijs is ook een stuk beter en glijdt aardig. Het lukt me ook nu om voorin in het peloton te rijden. Maar ik heb duidelijk meer energie en snelheid, waardoor ik aan ontsnapping kan deelnemen of zelf voorop het peloton naar een kopgroepje te rijden. Als een clubgenoot samen met een andere rijder 100 meter voorsprong heeft rij ik samen als tweede rustig achter nummer een van het peloton die het ook prima vind dat de twee een ronde kunnen pakken. Het lukt ze inderdaad. Ik probeer nog een keer weg te rijden, maar niemand volgt en ik weet, alleen ga ik het nooit redden. Als daarna nog twee rijders een ronde pakken wordt het duidelijk dat het peloton eerder moet af-sprinten. Maar wanneer? bij ronde 11 wordt het duidelijk: bij het rondenbord op 8 gaat de bel voor het peloton. Ik moet me nog haasten om een positie te vinden voor d eindsprint. De 100 meter voor de bel rij ik achter enkele andere rijders buitenom helemaal naar voren, ga goed door de bocht maar op het rechte stuk daarna rij ik nog steeds aan de buitenkant van het sprintende peloton. De laatste bocht wordt ik dan ook binnendoor ingehaald maar gelukkig kan ik de laatste 100 meter weer enkele plaatsen terug pakken. Ik eindig uiteindelijk als negende, 1 plaats achter de rijder die samen met mij op de gedeeld vierde plaats in het algemeen klassement stond. Tijdens de hele wedstrijd verdacht ik die rijder er al van dat ie bezig was zijn klassement positie te houden of te verbeteren. Dat is ‘m dus gelukt, ik sta nu vijfde met één punt verschil. Volgende keer ook maar eens wat meer opletten wie er van het algemeen klassement waar rijd en wat doet in plaats van onzinnig kopwerk te doen.

Na twee keer een 5 kilometer loopje in twee dagen waaruit bleek dat ik aardig was hersteld van een hevige verkoudheid die inderdaad geen corona bleek, sta ik aan de start van de eerste marathon in het nieuwe jaar. Het valt me alles mee hoe ik voorin in het peloton kan mee draaien. Wel blijkt dat het voor het peloton moeilijk is om een constant tempo te houden, als er iemand op kop flink doorrijdt en na een ronde de kop overgeeft, neemt meestal niemand het initiatief om dan in dat tempo door te rijden. Het lukt dan ook enkele rijders om op voorsprong te komen of een ronde in te halen. Als ik aan de eindsprint met het peloton begin voel ik gelijk dat niet alleen een sportief weekend was maar ook zwaar ijs, ik kom als achttiende over de finish.

Na een 2 jaar weer een Cub Kampioenschap. Dat ik een 500 en 1500 reed was net zo lang geleden dus ik was benieuwd hoe dat zou gaan. Aan de start van de 500 sta ik naast degene in de master categorie die ik graag zou verslaan. De start gaat goed, maar al snel wordt ik ingehaald en ik lig al tienden achter na honderd meter. Na de buitenbocht heb ik op het rechte stuk iets om naar toe te rijden en het lukt me om de laatste 200 meter het gat niet groter te laten worden. Gelukkig weer eens een 500 onder de 47 seconden. Het aantal deelnemers aan de club kampioenschappen lijkt minder dan anders en al snel moet ik de 1500 meter rijden. Dat beperkte aantal deelnemers heeft overigens ook invloed op het aantal mensen langs de kant van de baan. Iedere deelnemer neemt immers z’n eigen publiek mee. Nu rijd ik tegen een junior die me in de kleedkamer vertelde dat z’n laatste ronde meestal z’n snelste is. En inderdaad ik rij de hele 1500 voorop en door mijn snellere eerste ronden lukt het mijn tegenstander niet me nog de laatste ronde voorbij te rijden. Als ik over de finish kom en mijn tijd zie ben ik heel tevreden, het blikt een “masters” persoonlijk record. Tijden dus niet zo snel gereden. Voor de team-sprint had ik me niet ingeschreven, maar omdat er een team om een rijder verlegen zit, word ik gevraagd om toch mee te doen. Het is weer geweldig leuk, we zijn een team van een 1 Pupil, 2 Junioren en een 1 Master. En ik ben duidelijk de Master, een van de Junioren vraagt: “Wat was UW tijd op 1500 meter?”. Op mijn antwoord zegt hij “oh, dan kunt U beter als 3de rijden”. Tja als Master wordt je met “U” aangesproken. Bij de start verbazen we ons alle drie als we achter de pupil starten hoe snel die pupil de eerste 50 meter aflegt, we moeten alle zeilen bijzetten. We winnen van onze directe tegenstander maar in het klassement eindigen we niet hoog. Dat doet er natuurlijk niet toe, het plezier van iedereen tijdens de team-spint is wat telt. Dat plezier zet zich tot slot voort in het KNSB Café van de Vechtsebanen waar met een drankje “van de club” de prijsuitreiking plaats vind.

Net als de vorige keer, snel ijs en de vaste fotograaf langs de kant. De eerste tien ronden van de veertig gaan hard, er worden veel pogingen gedaan om aan het peloton te ontkomen. Ik doe soms mee met zo’n poging maar ook rij ik af en toe een gat dicht naar enkele ontsnapte rijders, iedere neem ik gelijk het hele peloton mee. Om te voorkomen dat ik net als de vorige keer helemaal niets meer overheb voor de eindsprint maak ik ook af en toe de keuze om gewoon een paar rondjes midden in het peloton mee te rijden. Daar zijn de tempo wisselingen een stuk minder merkbaar terwijl er wel stevig wordt doorgereden. Tijdens de premie sprint zorg ik wel dit ik weer voorin rij, de kans dat groepje probeert weg te komen na de tussen sprint is altijd groot. Maar ik die poging mislukt. Met nog iets meer dan tien ronden te gaan lukt het 1 rijder om te ontsnappen en heeft al snel honderd meter voorsprong. Het peloton probeert nog wel om er naar toe te rijden maar het lukt de eenling toch om zijn voorsprong naar tweehonderd meter te vergroten. Vlak voor de eindsprint ben ik even de war, moeten we nu nog drie of twee ronden? Dan hoor ik de bel voor de rijder die tweehonderdvijftig meter voor rijdt, nog anderhalve ronde dus. Op dat moment zit ik opgesloten in het peloton maar gelukkig lukt het me om de bocht voor de bel buitenom naar voren te rijden. Ik kan het tempo behouden maar moet ook de een na laatste bocht buitenom waardoor ik op dezelfde positie blijf. Spannend want we gaan drie rijden dik door de bocht en de kans dat er iemand valt neemt toe. Ik hoor wat schaatsen elkaar raken maar iedereen blijft staan. De laatste honderd meter kan ik nog twee plekken opschuiven omdat ik de laatste bocht wederom buiten om rij met het zelfde tempo en dus het recht stuk start met een hogere snelheid. Uiteindelijk kom ik als 7de over de finish.