Vanaf het begin is de sfeer van deze film zodanig dat je er volledig bij betrokken bent. Elke scene is alsof je er naast zit of als toeschouwer midden in de kamer staat. Onmiddellijk na het einde zit je vol vragen, wat is er gebeurd en wat waren de gevoelens die in de film werden getoond. Geweldig hoe een dialoog inzoomd op het “ontwikkelen” van een Polaroid en daar blijft net lang genoeg om niet te vervelen. Een 9.
De acteer prestatie van Brendan Fraser zou deze moeten dragen. En dat blijkt dan ook gelijk vanaf het begin zo te zijn, maar ook de andere acteurs zijn indrukwekkend. Gelijk werd ik volledig onder gedompeld in het verhaal en komen de gevoelens van de verschillende karakters hard binnen. Ik had het gevoel dat ik naar een heel goed toneel stuk zat te kijken, door de beperkte ruimte en het beperkt aantal acteurs. Achteraf blijkt dit te kloppen, de film is gebaseerd op een “play”. Voor je het weet is de film voorbij en blijf je nog heel even in je stoel zitten met de vraag, wat heb ik zo juist gezien. Een 8.
De jaren tachtig waarin deze film zich afspeelt voelt bekend aan en de film muziek maakt dat compleet. Er is echter meer nodig dan Depeche Mode met “Just can’t get enough” en het klassieke Casio horloge om een horror comedy te maken. Er is weinig humor, of je ziet het van ver aankomen. De horror is ver te zoeken, iemand die met z’n gezicht over het asfalt schuift is misschien wel het schokkendst maar dat is misschien omdat ik een racefietser ben. Jammer voor Ray Liotta dat dit z’n laatste film was, hij overleed een week nadat hij de re-recording had gedaan van de post-production. Het “gebaseerd op een waargebeurd verhaal” daarvan blijkt dat alleen de vermiste cocaine waar is. Een 5.
De finale van de zondagavond marathoncompetitie staat vanavond op het programma. Alhoewel ik op de vijfde plek in het klassement sta en daar al heel tevreden mee ben., is er een mogelijkheid om nog hoger te eindigen, ik sta maar één punt achter nummer vier en ook nummer drie is nit ver weg. Ik zou er voor kunnen kiezen om in het peloton te rijden en de nummer die vier in de gaten te houden. Maar ik kies er voor om actief deel te nemen voorin en probeer aan het peloton te ontsnappen. Tot vlak voor het einde lukt dat niet ondanks verwoede pogingen. Dan lukt het de nummer vier wel om meer dan honderd meter op het peloton vooruit te rijden. Ik heb niet meer de kracht om daar iets aan te doen. Mijn eindsprint is ook niet best en zo eindig ik als 20ste deze avond en blijf ik 5de in het eindklassement. Wederom lekker en actief gereden maar zonder resultaat.
Bij de start van deze wedstrijd over 45 ronden kom ik er achter dat als ik voorin in het peloton over de eindstreep kom ik een plaatsje kan opschuiven in het klassement. Degene die direct boven mij staat is namelijk niet aanwezig en zal dus zeker geen punten scoren. Alhoewel het verstandig zou zijn om gewoon in het peloton mee te rijden en te wachten op de eindsprint, rij ik vanaf het begin voorin mee en doe samen met anderen herhaalde pogingen om uit het peloton weg te komen en zou een ronde voorsprong te krijgen. Onder andere samen met twee andere “oude masters” rij ik enkele ronden bijna honderd meter voor het peloton maar we worden terug gehaald. Het is lukt me dus te ontsnappen aan het peloton maar vijf andere rijders is het wel gelukt. Als peloton krijgen we dan ook de bel voor de laatste ronde bij het rondebord op zes. Mijn vele acties voorin het peloton blijken echter zijn tol te hebben geëist en het lukt mee niet om serieus mee te sprinten. Ik probeer het nog wel om de laatste bocht buitenom naar voren te rijden maar ik blijf achterin het peloton en kom als 20ste over streep. Het levert me 1 punt op voor het klassement en omdat er iemand die achter mij stond in het klassement wel voorin eindigt zak ik een plaats in het klassement. Dit terwijl het er vooraf nog op leek dat ik een plaats kon stijgen. Toch ga ik met een goed gevoel naar huis want zo actief deelnemen aan de wedstrijd is toch wel heel erg leuk.
Een documentaire over fotografe en journaliste Nan Goldin. De film gaat over haar leven, verteld door haarzelf en aan de hand van vele foto’s. Daarnaast is er ook nog de strijd die ze voert tegen de Sackler familie die het verslavende opiaat OxyContin op markt bracht en waar nog steeds vele mensen door overlijden. Die strijd is indrukwekkend maar niet de kracht van de film, dat zijn de foto’s die op het grote bioscoopscherm geweldig goed overkomen. Vaak wil je nog langer naar een foto kijken dan dat deze in beeld is. De stem van Nan Goldin die ondertussen er over verteld maakt het of je een foto tentoonstelling met persoonlijke begeleiding van de fotograaf zelf bezoekt. Een prachtige, indrukwekkende documentaire, een 8.
Enkele dagen alweer terug in Nederland maar met een 5 daagse wintersport nog in de benen sta ik aan de start voor een C2 marathon wedstrijd over 40 ronden. Het ijs is goed en snel, kortom ontsnappen is moeilijk, er worden wel enkele pogingen gedaan en ik kan voorin meedoen. Ik kan zelfs een heel even met een groepje het peloton achter me laten maar het gat wordt snel dicht gereden. Natuurlijk lukt het de nummer één van het klassement ook deze marathon weer om uiteindelijk in z’n eentje een ronde uit te lopen. Ondertussen blijf ik voorin mee rijden en rij enkele malen op kop maar weet wijselijk die snel weer af te geven, anders dan vorige keren wordt er aardig kop over genomen en blijft het peloton doorrijden. Als de scheidsrechter beslist dat bij het rondebord op vier afgesprint gaat worden ben ik er helemaal klaar voor. Als de bel gaat zit ik goed voorin en kijk om me heen wie er in de buurt rijden. Ik zie degene die een plaats boven mij in het klassement staat met slechts 1 punt voorsprong, voor mij rijden. Het lukt me om er tot de laatste 100 meter achter te blijven. Aan de buitenkant er omheen is de enige manier om eerder over de finish te komen. Maar terwijl we andere rijders inhalen lukt het me net niet om eerder over de finish te komen. In de dag uitslag ben ik 9de en in het klassement schuif ik 1 plaats omhoog maar nu met 2 punten achter nummer 3.
De trailer beloofd een film vol feest en humor. Dat blijkt het eerste uur van deze film over de overgang van de “stomme” film naar de film met geluid, ook zo te zijn. Maar helaas stort die sfeer daarna helemaal in, dankzij Brad Pitt en Margot Robbie blijft er een een klein vlammetje branden. Natuurlijk is de film een ode aan de begin jaren van Hollywood en voor het Amerikaanse publiek geweldig om naar te kijken, hier in Europa duurt de 3 uur durende film gewoon een uur te lang en zijn veel scenes te lang gerekt. Dankzij het eerste uur, Brad en Margot een 7.
De tweede keer dit seizoen als gast rijder bij het 6-Banentoernooi Masters in Utrecht aan de start voor een wedstrijd over 70 ronden. Er zijn maar weinig deelnemers en de gene die er zijn zijn vooral snelle rijders. Ik vrees het ergste en inderdaad vanaf de start rijden we in een lang lint achter elkaar. Ik kan achterin het Peloton mee rijden, maar iedere keer als er een groepje probeert te ontsnappen ben ik daar zeker niet bij. Uiteindelijk ontsnapt er een grote groep rijders an het peloton en al snel wordt duidelijk dat ik niet bij het peloton hoor maar bij de achterblijvers, het peloton is immer kleiner dan de ontsnapte groep. Als ik wordt gedubbeld is het mij volkomen onduidelijk op welke positie is rij. Twintig ronden voor de finish valt de groep wederom uiteen en rij ik uiteindelijk alleen mijn laatste rondjes, dat zijn er niet veel meer want ik begrijp ik dat met het rondebord op dertien moet afsprinten zodat de tien rijders van het peloton hun wedstrijd kunnen afmaken. Er klinkt een bel en ik rij mijn laatste ronde met een goed gevoel, ik heb bijna 60 ronden goed mee gereden met het 6-Banentoernooi. Achteraf blijkt dat ik 14de ben geworden, een geweldig resultaat.
Dankzij de explicateur van het Louis Hardlooper Complex wist ik wat een baby box in Zuid-Korea en Japan betekend. De film opent met deze merkwaarde service die dan ook gelijk duidelijk is. Vervolgens ontwikkeld zich een road-movie vol humor en drama. Langzaam maar zeker worden de achtergronden van de hoofdrollen duidelijk en worden hun beweegredenen verklaard. Ondertussen is er maatschappij kritische ondertoon die af en toe naar boven komt. Toch heeft de hele film een vrolijke sfeer, mede dankzij de jonge Seung-soo Im en is er hoop op een gelukkige toekomst. Een 8.