Alain z'n Weblog

Vijftig ronden op het bord en negentien deelnemers, als ik zie wie, weet ik voor de start al wat er gaat gebeuren. Er gaat vanaf het begin hard gereden worden en ik zal moeite hebben met die snelheden (rondjes 29/30). Inderdaad komt mijn voorspelling uit. Al na vijf ronden moet ik het peloton laten gaan, ik heb vooral moeite met de snelheid in de bochten, ik vlieg er iedere keer bijna uit en laat een gaatje vallen dat ik op het rechte stuk wel weer dicht kan rijden maar na tien bochten lukt dat dus niet meer. Het ijs is prima “glij-ijs” en ik blijf zo lang mogelijk door rijden. Na 38 ronden moet ik stoppen als achterblijver, ik ben dan al minstens drie keer door het peloton voorbij gereden en heb zo’n 30 ronden solo gereden. Moe maar voldaan sluit ik zo het Marathon seizoen af. Omdat ik ben bij alle wedstrijden die punten opleverden ben komen opdagen, ook als er bijna niemand mee deed, wordt ik 12de in het eind-klassement. Het lijkt een top prestatie, maar ik ervaar dat niet zo. Volgend jaar weer bij de C2, want na tien marathons is wel gebleken, de C1 gaat me te hard.

Slechts 8 deelnemers in de C1 categorie, gelukkig rijden we de eerste 45 ronden achter in het C2 peloton, want anders zou ik snel ‘klaar’ zijn. Achter in het C2 peloton lukt het me inderdaad om bij te blijven. Ondanks de versnellingen die nodig zijn om gaatjes die C2 rijders, die achterop zijn geraakt, veroorzaken weer dicht te rijden. De 20 ronden die we als C1 daarna nog rijden beginnen gelukkig niet echt snel. Door de langzame opbouw zit ik nog in het peloton to 10 ronden voor het einde, daarna rij ik op de laatste positie mijn rondjes, af en toe samen met de een na laatste maar vooral alleen. De wind die er bijna voor zorgde dat de hele wedstrijd niet door zou gaan, maakte het solo rijden extra zwaar. Ik weet er tot 2 ronden voor de finish voor te zorgen dat ik niet word ingehaald door de koplopers. Wat betekend dat ik uiteindelijk gewoon “de bel” krijg en als achtste over de finish kom na 65 ronden.

Een speciale C1 marathon wedstrijd over 50 ronden want de wedstrijd is ook voor de Evert Kroon bokaal (Heren en Masters). Bij de start neem ik me voor om te blijven rijden tot ik uit de wedstrijd moet, het zou zomaar kunnen dat ik punten voor het klassement rij want er zijn minder dan 20 deelnemers. Al in de in-rij-ronde wordt het duidelijk dat het een zware wedstrijd wordt, de snelheid ligt dan al hoog. De drie rondjes na de start zijn mijn snelste ronden van de hele wedstrijd, toch verlies ik gelijk de aansluiting met het peloton dat rondjes van 29 of 30 seconden rijd. Als ik weer weet aan de sluiten wordt er omgeroepen dat het tijd is voor de tussen sprint. Al na 4 ronden? ik verlies weer de aansluiting en het lukt me niet meer om nog een keer bij het peloton te komen. Het is de start van mijn solo rondjes die ik soms met andere rijders rij die het hoge tempo niet bij kunnen houden. Ondertussen komt het peloton mij meerde malern voorbij, de eerste keer kan ik nog even aansluiten maar dat probeer ik de volgende keren dat ze langs komen niet eens. Met het ronden bord op 6 komt het verlossende woord, er wordt omgeroepen dat rijders met een ronde of meer achterstand de wedstrijd dienen te verlaten. Als ik over de finishlijn kom hoor ik door de speakers “Alain van Hoof kan ook stoppen, je bent geklassseerd” het gaf het idee dat ik in de uitslag was opgenomen en mijn doel van voor de start had gehaald. Niets bleek achteraf minder waar, ik had te veel ronden achterstand om in het klassement opgenomen te worden. Het gevoel van een goede prestatie, 35 ronden alleen of af en toe met meer, bleef.

Het was alweer 2 maanden geleden dat marathon schaatsen als wedstrijd mogelijk was. En dus stond ik klaar voor de C1 wedstrijd met de vraag hoe mijn conditie er aan toe is. De eerste 40 ronden rijden we als C1 achteraan in het peloton van de C2. Er staat een stevige wind die er voor zorgt dat de gemiddelde snelheid van het C2 peloton niet al te hoog is. Ik rij die 40 ronden dan ook zonder al te veel moeite. Maar als de C2 is afgesprint moeten we met z’n tienen de wind trotseren. Al bij de tweede keer versnellen verlies ik de aansluiting met het peloton maar ik ben niet alleen. Samen met een andere rijder zien we de ronden daarna de rest van het peloton in een kopgroep van vier en drie achtervolgers uiteen vallen. Terwijlde jury duidelijk maakt dat de kopgroep van vier het peloton is, rij ik inmiddels in een groepje van drie en zit er nog 1 rijden tussen ons en het peloton. Uiteindelijk worden we ingehaald door het peloton. Een van de vier rijders uit het peloton blijft bij ons rijden terwijl de andre drie doorrijden. Het kost moeite maar ik blijf meerijden en mijn kopwerk doen. Dan komt het verlossende woord, bij het rondenbord op 3 mogen we afsprinten. We strijden om plek zes zeven en acht. Voor de laaste bocht gaat er iemand op het juiste moment buiten om, die dan ook de sprint wint. Ik kan nog wel voor de andere van de drie blijven en word 7de. Gezien het aantal deelnemers (10) natuurlijk geen moeilike prestatie, maar de 56 ronden uitrijden met een klein groepje en de tegenwind is dat wel.

Een NK is een serieuze aangelegenheid, de startlijst staat bijvoorbeeld online bij de KNSB site schaatsen.nl. Voor de wedstrijd wordt je bescherming zoals helm en beenbescherming door de KNSB gecontroleerd. Met behulp van een tooltje controleert de jury ook of de voorkant en achterkant van de schaatsen geen scherpe punten hebben die andere kunnen verwonden. En wat bleek, mijn schaatsten voldeden niet aan de norm. Ooit had ik ze ongeveer zo rond als een dubbeltje, maar door het slijpen in de loop der jaren was er toch iets van dat ronde verdwenen. Gelukkig was de schaatswinkel van de ijsbaan in Breda open en kon ik daar mijn schaatsen laten aanpassen. Degene die mijn schaatsen aanpakte vroeg “zo de jury is weer iets strenger geworden, je bent de derde al vandaag”. Dat was opgelost, maar het volgende probleem kondigde zich aan, mijn transponder weigerde “in-te-checken” en na enkele pogingen moet ik een leen-transponder vragen. Gelukkig gebeurde dat allemaal vooraf aan de wedstrijd en was ik op tijd aanwezig en had nog wat tijd over om een rondje in te lopen. Samen met de Heren 40+ staan wij Heren 50+ om kwart over één aan start voor een wedstrijd over 80 ronden. Als ik om me heen kijk lijkt het er op dat er wel heel veel snelle mannen mee doen. En inderdaad na vijftien ronden achteraan in het peloton bungelen moet ik lossen. Er valt een gat tussen mij en het peloton. Als ik achter me kijk rijden er nog een stuk of tien rijders achter mij. Een of twee lukt om toch weer naar het peloton te rijden. Ik blijf echter met het groepje rondjes rijden. We worden een keer door het peloton ingehaald. Na achtendertig ronden kan ik niet meer. Mijn NK masters zit er op. Vooraf was het even “stressen” maar gewoon heerlijk geschaatst. Achteraf blijkt dat dit mijn laatste marathon van 2021 is, de corona beperkingen laten geen marathons meer toe.

Een bijzondere zondagavond marathon want de start tijd is, wegens het niet meer sporten na vijfen, om kwart voor drie. Ook mogen de landelijke beloften rijders met de C1 mee doen. We staan dus aan de start met een iets grotere groep (zesentwintig) dan normaal. Ik kom er al snel achter dat dit niet betekend dat ik rusting in het peloton kan mee rijden. De snelheid zit er vanaf het begin goed in, al is mijn snelste ronde 31.6, het betekend wel dat het me niet lukt om bij het peloton te blijven en na 20 ronden stap ik alweer van het ijs. Een zondagavond marathon bij daglicht was bijzonder, maar ‘m helemaal uitrijden dat zou heel bijzonder geweest zijn.

Ook dit keer rijden de C1 en de C2 samen wat betekend dat de kans groot is dat ik de eerste 45 ronden kan blijven schaatsen. En inderdaad, na de start rij ik achterin tussen de andere C1 rijders “rustig” 45 rondjes. Natuurlijk zijn er enkele korte versnellingen nodig als er C2 rijders achterop raken en een gat laten vallen. Als we dan daarna aan de 20 ronden met een kleine groep C1 beginnen gaat het tempo omhoog. Een rijder weet een ronde in te lopen, maar ik heb dat pas door als ie achteraan de het peloton weer aansluit. Ik rij namelijk constant achterin, laat af en toe een gaatje vallen en rij het iedere keer weer dicht met de gedachte “dit is de laatste keer”. En dan wordt er omgeroepen “het peloton gaat afsprinten bij het rondenbord op drie”. Ik zie dat het bord al op vier staat en weet dat ik deze marathon ga finishen. Door het kleine peloton kom ik als achtste achteraan over de finish.

Na een intensief weekend sta ik aan de start voor een masters 6 banen wedstrijd in Utrecht. Ook dit jaar heb ik me weer ingeschreven met de alleen de hoop om de vijftig ronden bij het peloton te kunnen blijven. Het aantal deelnemers is niet groot en je verschuilen in het peloton is moeilijk. Het gevolg is dat ik vooral achteraan in het peloton rij. Gelukkig vallen er niet veel gaten in het peloton en lukt het om achterin mee te rijden. Het gaat allemaal niet gemakkelijk en met nog zeventien ronden op het bord kom ik achter iemand te rijden die besluit er mee te stoppen. Ik zit er naast in de bocht en moet helemaal naar buiten uitwijken als hij overeind komt. Bijna vanuit de kussens zien ik dat het peloton inmiddels vijfentwintig meter verder rijdt. Ik probeer het nog een paar slagen maar het is duidelijk, ik kan het gat niet meer dichtrijden. Ik ben tevreden met de drieëndertig ronden in het 6 banen masters peloton. Maar als het peloton bij het rondebord op elf af moet sprinten had ik misschien nog even door moeten rijden om in ieder geval in de dag-uitslag opgenomen te worden. Een overweging voor volgende keer.

Dit jaar kon het schaats clinic weekend wel doorgaan zelfs ondanks de zojuist aangekondigde maatregelen. Zelfs de traditie om na een vroege maaltijd een KPN Marathon Cup wedstrijd te bekijken kon gewoon live doorgaan terwijl er geen publiek was toegestaan bij de wedstrijd. Gelukkig is het mogelijk om vanuit het hotel naast de ijsbaan door enkele ramen de wedstrijd te volgen. Er is natuurlijk geen echte Marathonwedstrijd-sfeer en de mist op de baan gaf beperkt zicht maar wij waren er bij toen Sjoerd den Hertog z’n tweede wedstrijd won dit jaar. Ook Timo Verkaaik en Tom den Heijer vlogen ons 125 keer voorbij. Buiten bij de uitgang van de ijsbaan stonden we daarna als echte fans met zelf meegebrachte drank en bitterballen op de winnaar te wachten. Die kwam gelukkig ook door juiste de uitgang naar buiten onder luid applaus. Naast een heel gezellige zaterdag avond, bestonden de zaterdag en zondag overdag uit schaatsen, schaatsen, lunchen en nog eens schaatsen. Onder begeleiding van Kurt Wubben, Jane Ravenstein, Foske Tamar van der Wal, Linda Bouwens en Kim Leliveld probeerde onze groep van S.C. Gouda trimmers en andere geïnteresseerden zich te verbeteren in vooral technisch schaatsen. Het leuke en vooral leerzame van vier sessies met een verschillende trainer/coaches per sessie is dat om het zelfde te bereiken ieder z’n eigen manier van uitleggen en voordoen heeft. Wat Kurt mij vertelde en liet zien over de heup-inzet en de zwaai van het been recht naar voren kon ik moeilijk toepassen. Maar door de andere benaderingen van het zelfde “probleem” door Foske, Jane en Kim had ik uiteindelijk het gevoel te pakken. Ergens was het de combinatie van knik in de heup, kin en neus recht boven standbeen, been van achter naar voren zwaaien en een verticaal bovenbeen die er toe leiden dat ik nu weet wat ik beter kan doen. Na 45 jaar schaatsen leer ik nog steeds volop van dit soort intensieve schaats dagen. Een leuk en leerzaam weekend, volgend jaar weer.

Aan het einde van de avond sta ik klaar tussen 20 andere C1 rijders voor een wedstrijd over 50 roden. Net als de vorige keer, proberen er direct na de start al rijders te ontsnappen aan het peloton en rij ik in ronde zes een rondje 31.2. Ook de ronde daarna gaat in een heel hoog tempo en bij de tweede bocht gaat het mis. Ik heb geen idee of ik iemand raakte of gewoon zelf de de oorzaak was maar ik glij onderuit, vlieg de bocht uit en beland in de luchtkussens langs de baan. Als ik opsta heb ik pijn in mijn schouder en komt het peloton alweer voorbij. Kortom voor mij is de wedstrijd afgelopen als eerste af”valler”.