Ook dit keer rijden de C1 en de C2 samen wat betekend dat de kans groot is dat ik de eerste 45 ronden kan blijven schaatsen. En inderdaad, na de start rij ik achterin tussen de andere C1 rijders “rustig” 45 rondjes. Natuurlijk zijn er enkele korte versnellingen nodig als er C2 rijders achterop raken en een gat laten vallen. Als we dan daarna aan de 20 ronden met een kleine groep C1 beginnen gaat het tempo omhoog. Een rijder weet een ronde in te lopen, maar ik heb dat pas door als ie achteraan de het peloton weer aansluit. Ik rij namelijk constant achterin, laat af en toe een gaatje vallen en rij het iedere keer weer dicht met de gedachte “dit is de laatste keer”. En dan wordt er omgeroepen “het peloton gaat afsprinten bij het rondenbord op drie”. Ik zie dat het bord al op vier staat en weet dat ik deze marathon ga finishen. Door het kleine peloton kom ik als achtste achteraan over de finish.
Na een intensief weekend sta ik aan de start voor een masters 6 banen wedstrijd in Utrecht. Ook dit jaar heb ik me weer ingeschreven met de alleen de hoop om de vijftig ronden bij het peloton te kunnen blijven. Het aantal deelnemers is niet groot en je verschuilen in het peloton is moeilijk. Het gevolg is dat ik vooral achteraan in het peloton rij. Gelukkig vallen er niet veel gaten in het peloton en lukt het om achterin mee te rijden. Het gaat allemaal niet gemakkelijk en met nog zeventien ronden op het bord kom ik achter iemand te rijden die besluit er mee te stoppen. Ik zit er naast in de bocht en moet helemaal naar buiten uitwijken als hij overeind komt. Bijna vanuit de kussens zien ik dat het peloton inmiddels vijfentwintig meter verder rijdt. Ik probeer het nog een paar slagen maar het is duidelijk, ik kan het gat niet meer dichtrijden. Ik ben tevreden met de drieëndertig ronden in het 6 banen masters peloton. Maar als het peloton bij het rondebord op elf af moet sprinten had ik misschien nog even door moeten rijden om in ieder geval in de dag-uitslag opgenomen te worden. Een overweging voor volgende keer.
Dit jaar kon het schaats clinic weekend wel doorgaan zelfs ondanks de zojuist aangekondigde maatregelen. Zelfs de traditie om na een vroege maaltijd een KPN Marathon Cup wedstrijd te bekijken kon gewoon live doorgaan terwijl er geen publiek was toegestaan bij de wedstrijd. Gelukkig is het mogelijk om vanuit het hotel naast de ijsbaan door enkele ramen de wedstrijd te volgen. Er is natuurlijk geen echte Marathonwedstrijd-sfeer en de mist op de baan gaf beperkt zicht maar wij waren er bij toen Sjoerd den Hertog z’n tweede wedstrijd won dit jaar. Ook Timo Verkaaik en Tom den Heijer vlogen ons 125 keer voorbij. Buiten bij de uitgang van de ijsbaan stonden we daarna als echte fans met zelf meegebrachte drank en bitterballen op de winnaar te wachten. Die kwam gelukkig ook door juiste de uitgang naar buiten onder luid applaus. Naast een heel gezellige zaterdag avond, bestonden de zaterdag en zondag overdag uit schaatsen, schaatsen, lunchen en nog eens schaatsen. Onder begeleiding van Kurt Wubben, Jane Ravenstein, Foske Tamar van der Wal, Linda Bouwens en Kim Leliveld probeerde onze groep van S.C. Gouda trimmers en andere geïnteresseerden zich te verbeteren in vooral technisch schaatsen. Het leuke en vooral leerzame van vier sessies met een verschillende trainer/coaches per sessie is dat om het zelfde te bereiken ieder z’n eigen manier van uitleggen en voordoen heeft. Wat Kurt mij vertelde en liet zien over de heup-inzet en de zwaai van het been recht naar voren kon ik moeilijk toepassen. Maar door de andere benaderingen van het zelfde “probleem” door Foske, Jane en Kim had ik uiteindelijk het gevoel te pakken. Ergens was het de combinatie van knik in de heup, kin en neus recht boven standbeen, been van achter naar voren zwaaien en een verticaal bovenbeen die er toe leiden dat ik nu weet wat ik beter kan doen. Na 45 jaar schaatsen leer ik nog steeds volop van dit soort intensieve schaats dagen. Een leuk en leerzaam weekend, volgend jaar weer.
Aan het einde van de avond sta ik klaar tussen 20 andere C1 rijders voor een wedstrijd over 50 roden. Net als de vorige keer, proberen er direct na de start al rijders te ontsnappen aan het peloton en rij ik in ronde zes een rondje 31.2. Ook de ronde daarna gaat in een heel hoog tempo en bij de tweede bocht gaat het mis. Ik heb geen idee of ik iemand raakte of gewoon zelf de de oorzaak was maar ik glij onderuit, vlieg de bocht uit en beland in de luchtkussens langs de baan. Als ik opsta heb ik pijn in mijn schouder en komt het peloton alweer voorbij. Kortom voor mij is de wedstrijd afgelopen als eerste af”valler”.
Na de succesvolle eerste training marathon sta ik vol goede hoop klaar voor de tweede C1 marathon van het seizoen. Deze 50 ronden is “voor de punten” en dat is te merken. Zelfs in de loze ronde is het onrustig. Na start gaat het tempo snel omhoog en na vier ronden rij ik mijn snelste ronden van de avond twee keer 31.3. Het is genoeg om in het peloton te blijven terwijl een aantal rijders wegrijden met rondje 30, en 29. Even kan ik in het peloton blijven, maar bij de volgende versnelling lukt het me niet meer om bij te blijven. Ik raak achterop met enkele andere rijders die het hoge tempo ook even te veel vinden. Ik rij op kop van het groepje en zie de afstand tot het peloton nog verder stijgen. De rijders achter mij hebben het ook door. Er roept er nog een “Kom op Alain” als ze in de bocht onder mij langs rijden. Ze weten de aansluiting met het peloton weer te maken maar ik kan niet met ze mee en rij nog enkele ronden alleen. Na 22 ronden kom ik overeind en verlaat het ijs. Een groepje C2 rijders dat langs de kant naar de C1 wedstrijd laat me weten dat ik volgende week gewoon weer welkom bij de C2 ben. Maar voorlopig laat ik me nog niet “terug vallen”, volgende week gewoon weer C1.
Een jaar geleden was de eerste ook de laatste marathon van het seizoen, dit keer verloopt dat hopelijk anders. Wel doe ik weer mee met de C1 ondanks dat de verleiding om me weer in te schrijven bij de C2 groot was. De organisatie neemt de tijd en na iedere categorie is er een dweil. Eindelijk aan de start van de veertig ronden zie ik me omringd door oud gedienden maar ook door een enthousiaste groep jonge rijders. Al tijdens de loze ronde wordt duidelijk dat die jonge rijders nog wat te leren hebben. Ze fladderen rond het in peloton en rijden buitenom zo’n 15 tot 30 meter per rondje meer dan de ervaren rijders die in een constant tempo, of een voorsprong nemen of rustig als peloton blijven rijden. Ik rij ondertussen constant op mijn maximum maar gelukkig heeft de rest dezelfde cadans en als ik denk, nu even rustig, gaan ook de meeste iets rustiger. Na een ontsnapping van een groep van acht lukt het uiteindelijk twee rijders om een ronde in te lopen en moet het peloton bij het rondebord op zes afsprinten. Ik doe niet mee met de sprint maar ga zeker met een heel goed gevoel over de finish: ik heb de 33 ronden van de C1 in een hoog tempo volledig uitgereden! Als ik van het ijs stap voel ik in mijn benen de 10km hardlopen van de ochtend. Dit was een een “training” marathon, volgende week de eerste echte.
Voor de zondagavond marathon gelden natuurlijk dezelfde corona maatregelen als voor de andere activiteiten op de ijsbaan in Utrecht. Deze eerste marathon is een trainings marathon en voor mij gelijk de eerste mogelijkheid om met de corona maatregelen in Utrecht kennis te maken. Daarnaast ben ik door mijn 5de plaats bij de C2 van vorig jaar, het aan mezelf verplicht, en op verzoek van de marathon commissie om te promoveren naar de C1. Direct bij aankomst blijkt dat de C1 direct aan de beurt is om te starten. Ik heb geen tijd om me druk te maken over of ik het wel kan bijhouden in de C1. Voor ik het echt door heb rij ik mijn eerste rondjes in het C1 peloton. Het tempo gaat langsaam maar zeker omhoog en de bochten blijken het grote verschil met de C2. De C1 gaat vooral in de bochten een stuk sneller. Al snel valt het peloton uiteen een worden er rondjes ingelopen door de echt snelle schaatsers. Een enkele keer probeer ik mee te gaan met rijders die aan het peloton ontsnappen maar het lukt me niet om hun tempo bij te houden. Gelukkig kan ik me handhaven in het peloton dat overblijft en als het rondenbord op 16 staat moeten we afsprinten. Wel wat snel voor de 40 ronden die op het programma stonden maar regelementair gezien klopt het omdat we als peloton twee keer zijn gedubbeld. Ik pers er nog een eind-sprint uit en wordt in de einduitslag 17de. Zeker gezien de 10Km hardlopen die ik eerder op de dag deed een prima resultaat.
De laatste zondagavond marathon van het seizoen: De finale. Natuurlijk heb ik vooraf de huidige stand van het klassement bekeken en als ik aan de start verschijn zie ik dat degene die voor me staat in het klassement ontbreekt. Dat betekend dat als ik bij de eerste tien weet te finishen, ik ‘m nog voorbij kan in het klassement. Wachten tot de eindsprint en hopen dat er geen grote groep ontsnapt is een optie waar ik niet voor kies. De hele wedstrijd neem ik deel aan ontsnappingen en op een moment hebben we met acht rijders een kleine voorsprong. Het lukt ons niet om weg te blijven, het peloton laat deze laatste marathon niemand ontsnappen. Toch lukt het vijf rijders om op het eind van de wedstrijd weg te rijden en te blijven. Ik zag de nummer één van het klassement naar de toen nog vier rijders toe rijden maar mijn krachten waren op dat moment even op. Gelukkig lukt het me om vlak voor de bel voorin in het sprintende peloton te rijden en ik ga met hoge snelheid de een na laatste bocht in. Er is geen plek voor mij helemaal in de binnenbocht maar buitenom rij ik goed mee. Ondertussen komt toch nog “die andere veteraan’ ” van SC Gouda onderdoor en ik krijg een duw, die gelukkig geen invloed heeft op mijn snelheid. De laatste bocht rij ik wel geheel aan de binnenkant en ik ga enkele rijders voorbij, ook de veteraan van de vorige bocht. Maar hij weet het laatste stuk van z’n sprint meer te versnellen dan ik en hij eindigt dus toch nog voor mij in de daguitslag.
Mijn 9de plek is inderdaad voldoende om nog een plek op te schuiven in het eindklassement en ik wordt daar 5de. In een nieuw klassement voor 50+ rijders met iets andere regels dan het gewone klassement wordt ik 3de. Ik ga naar huis met een beker (van de Zondagavond C2 Mijnten Marathon), een stuk kaas (van het 50+ Landwinkel de Kopermolen kaas klassement) en een heel tevreden seizoens gevoel.
Niet veel later na de Club Kampioenschapppen van SC Gouda is het tijd voor een C2 marathon over 45 ronden. Ik zie bij de start enkele klassement rijders ontbreken en dit een kans is om te stijgen in het klassement. Alhoewel wachten tot de eindsprint een optie is om punten te scoren, ga ik vanaf het begin mee met ontsnappingen. Het is opvallend lekker het gevoel in de marathon bochten is, tijdens de 500 en 1500 meter kon ik niet wennen aan de ruime bochten. Op een moment zijn we met z’n zessen voor het peloton uit, maar mede dankzij de wind lukt het ons niet om weg te blijven. Het lukte hem al eerder en ook deze keer lukt het één rijder om tien ronden voor de finish een voor sprong te nemen en weg te blijven tot de finish. Voorin het peloton probeer ik achter een goede sprinter te gaan rijden zodat ik daar achteraan naar de finish kan rijden. Met nog twee ronden te gaan rij ik waar ik wil rijden, maar vlak voor de bel probeert er iemand tussen mij en mijn voorganger te gaan rijden. Om ongelukken te voorkomen moet ik ‘m er uiteindelijk tussen laten Ik blijf op snelheid en de laatste bocht kan ik er weer voorbij. Uiteindelijk ga ik als negende over de finish.
Na een week uitstel door een storm die over Nederland teisterde loop ik in het daglicht rond de ijsbaan in Utrecht om me met rek en strek oefeningen voor te bereiden op een 500 meter, een 1500 meter en een Team Sprint. Zoals ieder jaar is de sfeer bij de Clubkampioenschappen prima. De meeste schaatsers hebben publiek mee genomen en oude bekenden doen mee met de wedstrijd of helpen bij het organiseren. Groot en klein vinden het allemaal even spannend. De wedstrijd spanning die ik vroeger voor een langebaan wedstrijd had is er niet meer. Maar ik moet ik toegeven dat, terwijl ik bij de start van de 500 meter voor de startlijn sta en hoor “Go to the start”, er toch even het gevoel is, nu moet het gebeuren. Helaas, die ene 500 meter per jaar en dan ook nog met veel wind en slecht ijs, is geen succes. Nadat iedereen heeft gereden blijkt mijn tijd 48.67 nog een beetje mee te vallen, van de masters (40+) ben ik de snelste. De 1500 gaat voor mijn gevoel een stuk beter, en alhoewel een tijd van 2:31.82 natuurlijk niet veel voorstelt is het wederom de snelste tijd van de masters. Uiteindelijk ben ik dus, en dat is lang geleden, Clubkampioen (Masters 2020).
Foto: Bert Kool
Het allerleukste van de Clubkampioenschappen is de team sprint. Er is veel moeite gedaan om teams van gelijk niveau te maken. Daardoor rijdt er in on team een dames D pupil mee. Prachtig om ze zien hoe ze haar uiterste best doet om de eerste ronde een snelle ronde te maken. Ik heb zelden iemand zo op z’n max zien schaatsen en volgens mij vond ze het nog geweldig leuk ook. Ik rij de tweede ronde zo snel mogelijk en ook de twee andere team leden rijden heel snel, maar ik weet zeker dat er maar één teamlid zich honderdtien procent gegeven heeft: de Pupil. Tot slot zie ik vanaf de kant nog een geweldig spannende 3000 meter. Gelukkig was er nog een mogelijkheid om de afgelaste Clubkampioenschappen in te halen, want ik had dit voor geen “goud” willen missen.
