Vooraf in de kleedkamer wordt er al gesproken over het inlopen van een ronde op het peloton. De hele C2 wedstrijd over 40 ronden lijkt dat dan ook het doel van een groot aantal deelnemers. Ondanks twee hele dagen schaatsen op de ijsbaan ” De Westfries” in Hoorn heb ik genoeg energie om deel te nemen voorin het peloton en af en toe een ontsnapping me te rijden. Het lukt meerdere malen om met een groepje weg te komen maar zodra de kop overgenomen moet worden is er geen initiatief en verdwijnt de kleine voorsprong. Met nog acht ronden te gaan zit ik in het midden van het peloton en dat is geen goede positie voor de eindsprint die gaat komen. Het lukt me om iets verder voorin te komen en ondertussen rijdt er een rijder weg uit het peloton en heeft een aardige voorsprong. Een clubgenoot die eerst in de C1 rijdt en dit keer aan de C2 deelneemt rijdt alleen het gat naar de ontsnapte rijder dicht. Als de de bel voor de laatste ronde gaat rijden die twee nog ver genoeg voorop om er voor te zorgen dat de eindsprint van het peloton om de derde plek gaat. Ik zit die laatste ronde op de vijfde plek in het peloton en kan mee met de versnelling. Helaas laat iemand twee plekken voor mij in de laatste bocht een gaatje vallen en in plaats van dat ik versnel in die laatste bocht verlies ik snelheid. Het gevolg is dat ik de laatste honderd meter aan alle kanten voorbij gereden wordt en uiteindelijk als 10de over de finish kom. Toch voelt het als een overwinning, twee dagen op het ijs om vervolgens een marathon te rijden met dit als resultaat was niet wat ik verwachte maar wel op hoopte.