Na twee keer een 5 kilometer loopje in twee dagen waaruit bleek dat ik aardig was hersteld van een hevige verkoudheid die inderdaad geen corona bleek, sta ik aan de start van de eerste marathon in het nieuwe jaar. Het valt me alles mee hoe ik voorin in het peloton kan mee draaien. Wel blijkt dat het voor het peloton moeilijk is om een constant tempo te houden, als er iemand op kop flink doorrijdt en na een ronde de kop overgeeft, neemt meestal niemand het initiatief om dan in dat tempo door te rijden. Het lukt dan ook enkele rijders om op voorsprong te komen of een ronde in te halen. Als ik aan de eindsprint met het peloton begin voel ik gelijk dat niet alleen een sportief weekend was maar ook zwaar ijs, ik kom als achttiende over de finish.
Na een 2 jaar weer een Cub Kampioenschap. Dat ik een 500 en 1500 reed was net zo lang geleden dus ik was benieuwd hoe dat zou gaan. Aan de start van de 500 sta ik naast degene in de master categorie die ik graag zou verslaan. De start gaat goed, maar al snel wordt ik ingehaald en ik lig al tienden achter na honderd meter. Na de buitenbocht heb ik op het rechte stuk iets om naar toe te rijden en het lukt me om de laatste 200 meter het gat niet groter te laten worden. Gelukkig weer eens een 500 onder de 47 seconden. Het aantal deelnemers aan de club kampioenschappen lijkt minder dan anders en al snel moet ik de 1500 meter rijden. Dat beperkte aantal deelnemers heeft overigens ook invloed op het aantal mensen langs de kant van de baan. Iedere deelnemer neemt immers z’n eigen publiek mee. Nu rijd ik tegen een junior die me in de kleedkamer vertelde dat z’n laatste ronde meestal z’n snelste is. En inderdaad ik rij de hele 1500 voorop en door mijn snellere eerste ronden lukt het mijn tegenstander niet me nog de laatste ronde voorbij te rijden. Als ik over de finish kom en mijn tijd zie ben ik heel tevreden, het blikt een “masters” persoonlijk record. Tijden dus niet zo snel gereden. Voor de team-sprint had ik me niet ingeschreven, maar omdat er een team om een rijder verlegen zit, word ik gevraagd om toch mee te doen. Het is weer geweldig leuk, we zijn een team van een 1 Pupil, 2 Junioren en een 1 Master. En ik ben duidelijk de Master, een van de Junioren vraagt: “Wat was UW tijd op 1500 meter?”. Op mijn antwoord zegt hij “oh, dan kunt U beter als 3de rijden”. Tja als Master wordt je met “U” aangesproken. Bij de start verbazen we ons alle drie als we achter de pupil starten hoe snel die pupil de eerste 50 meter aflegt, we moeten alle zeilen bijzetten. We winnen van onze directe tegenstander maar in het klassement eindigen we niet hoog. Dat doet er natuurlijk niet toe, het plezier van iedereen tijdens de team-spint is wat telt. Dat plezier zet zich tot slot voort in het KNSB Café van de Vechtsebanen waar met een drankje “van de club” de prijsuitreiking plaats vind.
Net als de vorige keer, snel ijs en de vaste fotograaf langs de kant. De eerste tien ronden van de veertig gaan hard, er worden veel pogingen gedaan om aan het peloton te ontkomen. Ik doe soms mee met zo’n poging maar ook rij ik af en toe een gat dicht naar enkele ontsnapte rijders, iedere neem ik gelijk het hele peloton mee. Om te voorkomen dat ik net als de vorige keer helemaal niets meer overheb voor de eindsprint maak ik ook af en toe de keuze om gewoon een paar rondjes midden in het peloton mee te rijden. Daar zijn de tempo wisselingen een stuk minder merkbaar terwijl er wel stevig wordt doorgereden. Tijdens de premie sprint zorg ik wel dit ik weer voorin rij, de kans dat groepje probeert weg te komen na de tussen sprint is altijd groot. Maar ik die poging mislukt. Met nog iets meer dan tien ronden te gaan lukt het 1 rijder om te ontsnappen en heeft al snel honderd meter voorsprong. Het peloton probeert nog wel om er naar toe te rijden maar het lukt de eenling toch om zijn voorsprong naar tweehonderd meter te vergroten. Vlak voor de eindsprint ben ik even de war, moeten we nu nog drie of twee ronden? Dan hoor ik de bel voor de rijder die tweehonderdvijftig meter voor rijdt, nog anderhalve ronde dus. Op dat moment zit ik opgesloten in het peloton maar gelukkig lukt het me om de bocht voor de bel buitenom naar voren te rijden. Ik kan het tempo behouden maar moet ook de een na laatste bocht buitenom waardoor ik op dezelfde positie blijf. Spannend want we gaan drie rijden dik door de bocht en de kans dat er iemand valt neemt toe. Ik hoor wat schaatsen elkaar raken maar iedereen blijft staan. De laatste honderd meter kan ik nog twee plekken opschuiven omdat ik de laatste bocht wederom buiten om rij met het zelfde tempo en dus het recht stuk start met een hogere snelheid. Uiteindelijk kom ik als 7de over de finish.
Een stuk kouder dan de vorige keren, dus hard en snel ijs. Bij de vorige categorieën bleek al dat wegrijden uit het peloton op dat ijs moeilijk is. En ook in onze C2 wedstrijd over 40 ronden is het moeilijk weg komen. Ik rij voorin mee en probeer af en toe mee te rijden als er rijders weg proberen te komen. Het lukt met niet, maar een groepje van vier rijders wel. Ze hebben bijna 200 meter voorsprong als er een ander groepje van vier rijders op weg gaat om de aansluiting te vinden. Samen met mijn clubgenoten probeer ik ook mee te gaan, we zijn echter te laat en het lukt niet om bij de vier achtervolgers te komen. Als het peloton weer bij ons is laat het peloton het afweten, we blijven op kop rijden en als ik me laat afzakken mag ik er op de vierde plek alweer tussen, dat schiet dus niet op. De vier zijn ondertussen bij de kop aangekomen en omdat er iemand is het niet volhoud hebben uiteindelijk zeven rijders een halve ronde voorsprong als de bel gaat. Ik heb denk ik iets te veel op kop en voorin gereden om een goede sprint te rijden en wordt 16de.
Vooraf in de kleedkamer wordt er al gesproken over het inlopen van een ronde op het peloton. De hele C2 wedstrijd over 40 ronden lijkt dat dan ook het doel van een groot aantal deelnemers. Ondanks twee hele dagen schaatsen op de ijsbaan ” De Westfries” in Hoorn heb ik genoeg energie om deel te nemen voorin het peloton en af en toe een ontsnapping me te rijden. Het lukt meerdere malen om met een groepje weg te komen maar zodra de kop overgenomen moet worden is er geen initiatief en verdwijnt de kleine voorsprong. Met nog acht ronden te gaan zit ik in het midden van het peloton en dat is geen goede positie voor de eindsprint die gaat komen. Het lukt me om iets verder voorin te komen en ondertussen rijdt er een rijder weg uit het peloton en heeft een aardige voorsprong. Een clubgenoot die eerst in de C1 rijdt en dit keer aan de C2 deelneemt rijdt alleen het gat naar de ontsnapte rijder dicht. Als de de bel voor de laatste ronde gaat rijden die twee nog ver genoeg voorop om er voor te zorgen dat de eindsprint van het peloton om de derde plek gaat. Ik zit die laatste ronde op de vijfde plek in het peloton en kan mee met de versnelling. Helaas laat iemand twee plekken voor mij in de laatste bocht een gaatje vallen en in plaats van dat ik versnel in die laatste bocht verlies ik snelheid. Het gevolg is dat ik de laatste honderd meter aan alle kanten voorbij gereden wordt en uiteindelijk als 10de over de finish kom. Toch voelt het als een overwinning, twee dagen op het ijs om vervolgens een marathon te rijden met dit als resultaat was niet wat ik verwachte maar wel op hoopte.
Inmiddels mijn vijfde schaatsweekend met de trimmers van Schaatsclub Gouda. Dit keer op schaatsbaan “De Westfries” in Hoorn met een overnachting in Van der Valk Hoorn op loopafstand van de ijsbaan. De eerste (zater)dag krijgen we twee keer een uur en en een kwartier instructie van schaatssters Jane Ravenstein, Linda Bouwens en Iris van der Stelt. De nadruk dit keer ligt vooral op de bochten. Vijftig procent van een rondje op kunstijs is natuurlijk een bocht dus zeker niet onbelangrijk. Doordat iedere trainster verschillende instructies geeft met de nadruk op een ander deel van je lichaam lukt het me om uit die verschillende invalshoeken het gevoel te krijgen hoe ik beter door de bocht kan. Als ik ‘s avonds langs de kant, na een typische van der Valk maaltijd waar inderdaad de appelmoes niet ontbrak, kijk naar de landelijke marathon ben ik zoals iedere keer verbaasd over het hoge tempo. En na zo’n dag met de focus op de techniek in de bocht, valt op hoe iedereen in het marathon peloton anders de bochten rijdt. Na de wedstrijd drinken we in het van der Valk nog wat en blijkt dat behalve schaatsen iedereen er nog meer interessante hobbies heeft.
De tweede (zon)dag bestaat ook uit twee trainingen, dit keer door Jane Ravenstein, Linda Bouwens, Kim Lieveld en Femke Mossinkoff. Die laatste werd de dag daarvoor derde bij de landelijk dames marathon en dus nog even gehuldigd volgens de schaatsclub gouda skeeler traditie: een erehaag. Ook deze dag twee keer instructie maar met dit keer daartussen een lunch in het restaurant van de ijsbaan. Heerlijk veel geleerd wat ik zelf als schaatser beter kan, maar ook weer nieuwe inspiratie gekregen als trainer door goed op te letten hoe een en ander wordt uitgelegd. Als afsluiting een hele speciale estafette race waarbij iedereen de longen uit z’n lijf rijdt om uiteindelijk een woord van zeventien te kunnen maken van de estafette tokens. Kortom behalve serieus schaatsten is plezier het belangrijkste ingredient van het trimmers schaats training weekend.
Door wat technische problemen had de vorige zondag marathon uiteindelijk geen officiële uitslag. Vastberaden om dit keer wederom een goede uitslag te rijden sta ik aan start van een C2 wedstrijd over vijfenveertig ronden. Vooraf in de kleedkamer maken enkele jonge C2 deelnemers flink lawaai en blijkt dat een persoonlijk record op de 1500 meter van onder de 2:10 normaal is. Gelijk vanaf het begin rijden die jonge rijders voorin het peloton dan ook flink door, als ze zouden samenwerken was ontsnappen uit het peloton een en een ronde voorsprong krijgen geen probleem voor ze. Maar ze rijden als individuen en zelfs als ze achter elkaar rijden “fladderen” ze maar wat rond. Daar achter rijden de “oudjes” zoals ik die het hoge tempo kunnen bijhouden en gewoon in elkaars slag hun rondjes rijden. De tussensprint zorgt even voor een plotseling versnelling, maar verder gebeurd er weinig in het peloton. Met nog 12 ronden te gaan wordt duidelijk dat het een eindsprint van het peloton word. Ik rij dan in het midden van het peloton en weet dat om een goede positie voor de die eindsprint te krijgen ik meer voorin moet rijden. Zeven ronden voor de finish zit goed voorin en het lukt me om daar te blijven. Onder tussen rijden er drie rijders weg van het peloton en krijgen 100 meter voorsprong. Mijn clubgenoot manoeuvreert voorin het peloton naar de kop en begint in een hoog tempo naar de ontsnapte rijders te schaatsen. Ik zit direct achter hem in in zijn slag. We komen dichterbij en een van de drie geeft het op en we rijden ‘m voorbij. Als de bel gaat kom ik er achter dit er achter mij nog iemand rijdt maar daarna we een gat met het peloton hebben. Het lukt me om de laatste bocht om de club genoot te rijden maar ook die andere rijder profiteert en rijdt de laatste honderd meter mij nog voorbij. En dus wordt ik vierde, waar ik heel heel tevreden mee ben.
Alweer geen #zambonishot bij deze blog want wederom was mijn mobiel leeg. Gelukkig staat tegenwoordig Janneke De Kruijf-van Oort langs kant en die maakt prachtige actie foto’s zoals hier boven. Dan de C2 wedstrijd over 40 ronden. Deze start dit keer samen met de C1 die na onze wedstrijd nog 20 ronden zullen rijden. Toch valt het aantal deelnemers mee, iets meer dan dertig. Dit keer wil ik weer proberen om uit het peloton te ontsnappen. En net als de vorige keer hebben meer rijders dat idee. Al na een paar ronden krijgt een groepje een kleine voorsprong en ik zit er niet bij. Als ik zie dat op kop van het peloton iemand in dezelfde kleding rijdt als een van de ontsnapte rijders, besluit ik om buiten om naar voren te rijden. Gelukkig doen meer rijders uit het peloton dat. Het duurt even maar mede dankzij een snelle ronde op kop van het peloton door “de andere S.C. Gouda” rijder wordt het groepje terug gehaald. Op het moment dat het peloton aansluit, doen iedereen het rustig aan behalve twee van de net terug gehaalde rijders, ze rijden hard door en beginnen aan een ontsnapping samen met iemand uit het peloton. Onmiddellijk zetten “de andere S.C. Gouda rijder en ik de achtervolging in en het lukt ons om aan te sluiten bij de drie. We werken heel goed samen als groep en iedereen doet een halve ronde kopwerk. Als we eenmaal tweehonderd meter voorsprong hebben begin ik er in te geloven en inderdaad we halen de ronde voorsprong. Als er bij het rondebord op elf niet wordt gebeld wordt duidelijk dat we met z’n vijfen de laatste vijf ronden rijden. De peloton sprint begint voor mijn gevoel veel te vroeg en ik heb moeite bij te blijven, maar ik moet wel want de andere vier rijden ook gewoon de peloton sprint mee. Hoe ik die laatste vijf ronden ben doorgekomen weet ik niet meer. Ik weet alleen dat ik de laatste honderd meter nog wel wilde sprinten maar mijn benen niet, ik wordt uiteindelijk 4de.
Met niet zo’n grote groep als de C3 maar toch wel een groot aantal deelnemers sta aan de start van een wedstrijd over 45 ronden. Het blijkt dat iedereen, net als ik er zin in heeft. Vanaf het begin wordt er aardig hard gereden, en achteraf blijkt dat ik mijn snelste ronde al na 5 roden rijdt. Constant proberen er rijders of groepjes te ontsnappen aan het peloton. Ook ik doe mee met enkele ontsnappingen. Ik zit er niet bij als uit eindelijk vier rijders een grote voorsprong krijgen. Het is inderdaad krijgen want voorop van het peloton wordt er serieus “afgestopt”. Ik vraag me af of ik de enige ben die dat door heeft want het peloton blijft keurig achter de man op kop rijden. Ik verlies mijn geduld en rij er uiteindelijk omheen, het tempo van het peloton neemt weer toe. Uiteindelijk lukt het een rijder om een ronde voorsprong te halen. Niet veel later doet precies dezelfde situatie zich nog een keer voor, en weer lukt het nog een rijder om een ronde voorsprong te krijgen. Twee met een ronde voorsprong betekend af-sprinten met bij het ronden bord op zes. Het meedoen in de kop van het peloton heeft me te veel kracht gekost om serieus mee te doen met de eindsprint en ik kom als negende van het peloton over de finish. Met de 11de plek ben ik heel tevreden, de veertig ronden kon ik voorin goed volhouden en heb gewoon lekker geschaatst.
Net als vorig jaar schrijf ik me in als gastrijder bij het de 6 banen wedstrijd in Utrecht. 50 Ronden staan op het programma en als ik de aanwezige masters bekijk zullen er zeker een paar proberen een ronde voorsprong te halen. Direct na de start blijft het echter even rustig maar rijdt het peloton in een lang lint wat betekend dat het tempo er aardig in zit. Ik merk dat ik anders dan bij de marathon competitie C2, vooral in de bochten moeite moet doen om bij te blijven. Het lukt me achterin mee te blijven rijden zonder gaatjes te laten vallen. Ondertussen zijn de “usual suspects” plus een aantal anderen aan het peloton ontsnapt en sluiten uiteindelijk weer achter aan. Met nog zestien ronden op het bord word omgeroepen dat het peloton zal afsprinten bij het ronden bord op 11. Drie rijders lukt om in die 6 ronden een kleine voorsprong op te bouwen en als het peloton de bel krijgt gaat het om de plaatsen van ongeveer de tiende plek. Ik zit achter iemand waarvan ik weet dat ie een goede eindsprint heeft en tot de laatste 200 meter kan ik in z’n slag blijven. De laatste bocht verlies ik echter de aansluiting en kom uiteindelijk als eenentwintigste over finish. Dit waren mijn snelste 40 ronden tot nu toe dit seizoen en een goede training voor volgende keer marathon competitie.
