De carierre van Nicolas Cage begon mooi met “Moon Struck” en “Wild at Heart” de laatste tijd gaat het echter berg afwaarts. Deze sneak toont dat maar weer eens aan. Cliche na cliche, alles zie je van verre aankomen en het wordt nooit echt spannend. Geen idee waarom Femke Jansen, met hele slechte makeup, heeft gekozen voor haar rol. Een 5.
Al vroeg in deze C2 wedstrijd over 40 ronde probeer ik mee te gaan met een ontsnapping die er toe leidt dat ik met vijf anderen meer dan honderd meter voorsprong heb op het peloton. Helaas kunnen niet alle rijders evenveel bijdragen en we blijven met z’n vieren nog even weg. Als we uiteindelijk worden terug gehaald door het peloton heb ik even de tijd nodig om bij te komen. Enige ronden later en na de tussensprint, probeer ik het nog een keer. Het peloton blijft alert en wederom mislukt de poging. Dan gaan er twee rijders die snel een voorsprong krijgen, blijven rijden en uiteindelijk een rondje pakken. Net als duidelijk wordt dat het peloton eerder moet afsprinten ontsnapt er nog een groepje. Ik rij op dat moment op de tweede plaats achter iemand van SC Gouda die besluit om het gat naar dat groepje dicht te rijden. Langsaam maar zeker lukt dat en we gaan er voorbij, de bel voor de laatste ronde klinkt onmiddellijk daarna. Als we uit de een na laatste bocht komen, rij ik nog steeds als tweede van het peloton. Op het moment dat ik besluit, nu moet ik om mijn voorganger heen, komen er buitenom de eerste sprinters. Daardoor kan ik niet gelijk naar buiten, zeker omdat de rijder voorop een brede slag heeft. Kortom ik nam de beslissing te laat. Dus rij ik de laatste honderd meter op de zevende plek naar naar de finish. Het resultaat is een 9de plek in de uitslag.
Ook dit jaar wilde ik het wel weer een keer proberen, veertien ronden van 2,5 Km op Flevonice in Biddinghuizen. Helaas veel file op weg naar de ijsbaan, waardoor ik twee en een half uur onderweg was, wel op tijd, maar ook stijf van schakelen, remmen en gas geven in de files. Vorig jaar bestond er nog een Masters 50-55 categorie, nu moest ik mee rijden bij de 40+ (40 t/m 54 jaar oud). Dat betekend een sterk deelnemersveld met schaatsers die voorin het 6-banen toernooi rijden. Na de start werden er twee dingen duidelijk, het ijs is erg goed en de snelheid van het peloton is hoog. De eerste paar ronden proberen er constant groepjes te ontsnappen aan het peloton. Er vallen gaten in het peloton en ik ben constant bezig die dicht te rijden of achter iemand aan de schaatsen die een gat dicht. Uiteindelijk ontsnapt er een groep van zo’n tien rijders en komt er rust in het peloton. Dat peloton bestaat inmiddels nog slechts uit vijftien en ik rij er gelukkig bij. Als groep rijden we in een constant, en voor mij bij te houden, tempo onze rondjes. Als er nog vier ronden op het bord staan krijg ik de opmerking “Goed dat je ‘r nog bij zit” van een schaatser van een hoger niveau. Ik reageer met “Ja, en ik ben er bijna”. Het geeft me de energie om door te gaan en voor ik het weet gaan we de laatste ronde in. Iedereen wil voorin rijden en het wordt een klein beetje “duwen en trekken”. Ik bemoei me er niet mee en alhoewel ik niet ver voor de finish nog aardig voorin de groep zit, mis ik de kracht voor een echte sprint en ik kom als laatste van de groep over de streep. Ik ben super tevreden met m’n 25ste plek in de daguitslag.
Een late marathon, pas om half tien mogen we de baan op. Met een net gedweilde een goede ijsvloer, want het is aardig koud. De veertig ronden van de C2 beginnen redelijk rustig, maar het tempo neemt wel toe en het peloton wordt lang gerekt. Regelmatig proberen er rijders te ontsnappen en als een grotere groep 50 meter heeft probeer ik er naar toe te rijden. Dat lukt en uiteindelijk blijkt het een grote groep te zijn waarin ik zit. De voorsprong neemt echter niet toe en het gat wordt door het peloton toch weer dicht gereden. Na nog een mislukte poging zie ik in mijn ooghoek twee rijders naar voren rijden met de bedoeling weg te komen. Ik besluit er niet achteraan te gaan, ondanks dat het twee rijders zijn die het zouden kunnen. Met nog 10 ronden te gaan hebben de ontsnapte rijders bijna een ronde voorsprong. En terwijl ik denk, “Zouden we eerder moeten afsprinten” wordt er omgeroepen dat het peloton bij de het ronde bord op zes de bel krijgt. Ondertussen ben ik achterin het peloton geraakt en om deel te kunnen nemen aan de sprint, moet ik naar voren. Er zijn er meer die dat denken en het is niet eenvoudig, maar uiteindelijk rij ik als de bel gaat voorin. Als ik de één na laatste bocht in ga rijdt er voor mij iemand die enkele onverwacht bewegingen maakt en ik verlies snelheid. De laatste bocht kom ik weer goed op gang en kan weer mensen inhalen op de laatste honderd meter, maar meer dan een elfde plek zit er niet in.
Verrassende Sneak dit keer. Nog geen trailers of iets dergelijks vooraf gezien, dus echt een verrassing. Edward Norton speelt een private detective met een verkeerde verbinding in z’n hoofd. Dat uit zich in Gilles de la Tourette en het vermogen om gesprekken gedetailleerd te onthouden. Omdat het zich afspeelt in de jaren 50 is een heleboel, zelfs letterlijk, zwart-wit. Alec Baldwin is helemaal in z’n element als arrogante politicus. Na twee uur en twintig minuten komt er een accepteerbaar einde aan het verhaal. Dankzij Edward een 8.
Na een wat rustigere week sta ik uitgerust, maar met een beetje spierpijn van het tennissen, aan de start voor de C2 marathon. We rijden, samen met de C1 die er zeventig rijden, vijfenveertig ronden. Het is een aardig groot deelnemers veld en het is moeilijk om weg te komen uit het peloton. Ik neem nog wel enkele keren deel aan een ontsnapping maar we komen nooit meer dan vijftig meter voor. Het peloton rijdt gemakkelijk het gat weer dicht. Ergens rond de helft van de wedstrijd, zit ik niet helemaal voorin en valt er een gat doordat een rijder voor mij het tempo niet meer kan bijhouden. Het is de eerste van de twee keer deze wedstrijd dat ik gat dicht rij, want met nog tien ronden te gaan gebeurd het nog een keer. Als net als er op lijkt dat het een massa sprint gaat worden ontsnappen enkele rijders aan het peloton, ik had er achteraf best bij kunnen zitten. Maar op dat moment besluit ik ze te laten gaan. Drie ronden voor het einde rij ik naar voren en zie dat we als peloton steeds dichter bij het ontsnapte groepje komen. Het tempo gaat verder omhoog en terwijl ik denk nog twee ronden te moeten, gaat de bel. Toch de laatste ronde. De kopgroep wordt teruggehaald en er ontstaat een chaos, waardoor we 4 rijden dik door de laatste bocht rijden. Als dan ook nog schuin voor mij iemand zich naar buiten laat “duwen” rij ik bijna tegen de boarding in het niet gedweilde ijs. Het laatste stuk van de bocht en de laatste honderd meter gaan wel snel, ik haal nog rijders in, maar niet op “top speed” en ik eindig als achttiende.
Een RomCom is waarschijnlijk het genre van deze Sneak. Ik vond ‘m echter heel weinig komisch of romantisch, wel saai, voorspelbaar, stereotype en onecht. Alexandra Daddario en Tyler Hoechlin proberen als hoofdrol spelers grappig te doen of romantisch maar ik vind het vooral ongemakkelijk overkomen, misschien is het in sommige scenes de bedoeling maar ik onderga het net als de hond in de film, zonder enige reactie. Een 5.
Na een schaats clinic in Haarlem alwaar ik in twee dagen 294 ronden reed, sta ik aan de start op snel ijs voor een C2 marathon wedstrijd over 40 ronden. Al in de eerste ronden voel ik mijn benen tegenstribbelen. De snelheid is hoog, de vierde ronde gaat in 31.6, mijn snelste ronde van de gehele wedstrijd. Voor de dames in het peloton, waarvan enkele landelijke marathons rijden, is deze wedstrijd een strijd om de Evert Kroon Bokaal. Ze nemen de strijd serieus en zorgen daardoor voor een hoog tempo. Gelukkig wordt er toch nog iets rustiger aan gedaan en zakt het tempo. Ik besluit om me niet te sparen voor de eindsprint en doe met enkele ontsnappingen mee. Door het snelle ijs en de dames die niemand laten ontsnappen, draait de wedstrijd uit op een massa sprint. Drie ronden voor het eind rij ik achter de “andere” SC Gouda veteraan aan naar voren en wetende dat hij en goede sprinter is probeer ik achter ‘m te blijven.
Helaas verlies vlak voor de bel de aansluiting doordat voor mij wat chaos ontstaat als er schaatsen worden aangetikt. Het lukt me nog wel om snelheid te houden, de laatste ronde gaat in 31.9, en ik ga als negende over de finish. Omdat er voor mij iemand over de streep gaat die niet voor het klassement mee rijdt, wordt ik uiteindelijk achtste. Eigenlijk niet slecht na zo’n intensief weekend.
Ook dit keer blijkt weer, na 45 jaar schaatsen is er nog steeds van alles te leren over de schaatsbeweging. Dit keer is net als vorig jaar twee dagen schaatsclinics op de baan van Haarlem met een groep Schaatsclub Gouda “trimmers” en instructies van Nederlandse schaatsers van wereld faam. Het Hotel waar we overnachten is naast de ijsbaan en als we er dineren na de eerste dag schaatsen kunnen we de dames beloften wedstrijd van de landelijke marathon cup langs zien rijden door het raam. Maar een marathon moet je natuurlijk niet achter glas bekijken. We hebben toegang kaarten en dus kan ik van dichtbij en inclusief het indrukwekkende geluid van een in de bocht versnellend peloton, de andere categorieën zien. Bij de Heren beloften en Heren worden respectievelijk Tom den Heijer en Sjoerd den Hertog derde, beide van SC Gouda. De volgende dag na een workshop schaatsen slijpen, weer twee keer een schaats instructie sessie. De instructies die Linda Bouwens, Jane Ravenstein, Diane Valkenburg en Annouk van der Weijden geven zijn allemaal verschillend maar dat geeft juist heel veel extra inzicht. Als bijvoorbeeld voor het gebruik van je heupen bij de afzet aan bod komt, hoor en zie ik vier verschillende instructies die het zelfde doel hebben: meer kracht op het ijs bij de afzet. Soms lukt het om een instructie toe te passen en het verschil to voelen, soms ook niet. Na vier sessies in twee dagen heb ik meer dan genoeg om te verbeteren voor de volgende tien jaar.
Alweer ( Little Monsters ) een zombie film in de Sneak. Ooit zag ik het eerste deel van dit vervolg. Toen erg vermakelijk en ook nu van begin tot eind met een glimlach zitten kijken naar afschrikwekkende zombies. De aanwezige humor leidt regelmatig tot hardop lachen. Het verhaal gaat misschien iets te veel van “de hak op de tak” maar blijft gewoon leuk. De verwijzing naar deel een zijn heel grappig en overal duiken letterlijk de overleving regels op. Woody Harrelson en Jesse Eisenberg zijn een goed op dreef en hebben er duidelijk plezier in. Emma Stone en Zoey Deutch doen daar vrolijk aan mee, Abigail Breslin valt er een beetje buiten. Aan het eind wordt op geweldige wijze excuses gemaakt voor het Murray’en. Een 8.