Alain z'n Weblog

Ondanks herstellende van een blessure in mijn linkerbeen, wil ik zeker de Clubkampioenschappen van S.C Gouda niet missen. En inderdaad is het weer erg leuk om iedereen van de Club te ontmoeten en langs de baan met een half oog op de strijdende rijders een praatje te maken. Mijn 500 meter start ik zo voorzichtig dat ik na 100 meter al ver achter lig op mijn tegenstander en uiteindelijk in 51:86 over de finish kom. Alhoewel ik vooraf zei tevreden te zijn met een tijd onder de 60 seconden, is het toch een beetje een tegenvaller. Gelukkig lukt het me om op de 1500 meter met een constante snelheid (40 sec/ronde) rondjes te blijven rijden en is ondanks het zachte ijs en een harde tegenwind 2:32.74 niet eens zo slecht vergeleken met de anderen. Ook dit jaar is de team sprint weer het leukste onderdeel van deze clubkampioenschappen. Geweldig hoe fanatiek en gefocust de pupillen in ons team met een maximale inspanning hun ronde rijden. Ik ben wel verplicht om ook maximaal te gaan. Het team-lid die als laatste de ronde rijdt weet me nog een klein duwtje te geven bij het ingaan van de twee bochten die ik op kop rij, het blijkt genoeg verschil te maken om als team met 0.22 seconden te winnen.
Het nieuwe spectaculaire onderdeel 100 meter achteruit schaatsen lijkt me echter te veel inspanning/risico voor mijn herstellende blessure en ik besluit er niet aan mee te doen. Natuurlijk is het erg leuk om te kijken. Bij de prijsuitreiking blijkt dat het klassement voor dat achteruit rijden is gebaseerd op de langzaamste tijd i.p.v. de snelste, een geweldig besluit van de organisatie. Kortom ik had een hele leuke zaterdagavond, alleen jammer dat de omroepinstallatie niet werkte, maar dat is volgend jaar vast weer hersteld.

Iedere week rijden we met de C2 meer ronden, dit keer 50. Er valt weinig van te merken dat het veel is, vanaf het begin rijdt het peloton in een lang lint achter elkaar. De eerste 20 ronden doe ik rustig aan en gelukkig verdwijnt de spierpijn in mijn benen. Het gevoel dat ik achteraan in het peloton rij blijkt onterecht, door het groot aantal deelnemers (ongeveer 50) blijkt dat het midden te zijn. Bij het begin van de tussen-sprint ga verder voorin rijden, niet om aan die sprint deel te nemen maar om wat meer in postie te komen. Een goed gok, want het lukt uiteindelijk niemand om weg te komen en het wordt een eindsprint voor het hele peloton. Twee ronden voor het einde kom ik op ongeveer positie twaalf achter de juiste schaatser, deze heeft de potentie om actief deel te nemen aan de eindsprint. Daarvoor rijdt echter iemand die teveel gegeven heeft en een gat laat vallen. Ondertussen wordt ik aan de binnenkant van de één na laatste bocht voorbij gereden. Tijdens die actie krijg ik een duw, daardoor krijg ik net genoeg extra snelheid om aan de buitenkant om de rijder voor mij en enkele mindere sprinters te rijden. Na de laatste bocht hou ik mijn snelheid en wordt bijna door niemand meer ingehaald met een 9de plaats als resultaat.

Dit keer wat vroeger in het seizoen, het trimmers-schaats-clinic-weekend van Schaatsclub Gouda, op een voor mij nieuwe locatie: Enschede. Ik had nog nooit op de IJsbaan Twente geschaatst en was verrast, prima ijs en slechts heel weinig mensen op het ijs. De inrijbaan aan de binnenkant van de wedstrijd banen is erg breed wat betekend dat de (binnen) bochten een kleine diameter hebben en het rijden van bocht via een de “apex” erg goed is uit te voeren. Ruim de bocht in, strak tegen de binnen kant in het midden en er weer ruim uit. Dankzij het glij-ijs en de ruimte die er is voor een brede slag is het ook mogelijk om op het rechte eind van alles technisch uit te proberen. Volgens mij ervaren ook alle andere deelnemers aan de clinic deze voordelen, wat een verschil met een avond training op de woensdag avond in Utrecht.

De twee trainsters, Jane Ravenstein en Linda Halling dagen ons uit om twee dagen, twee keer, twee uur, van alles uit te proberen. Dat is inderdaad bijna acht uur technisch schaatsen dat we normaal verdelen over acht weken in plaats van twee dagen, en het wordt dan ook niemand kwalijk genomen als je wat extra rust neemt. Op het rechte eind blijkt de tip om iets eerder te beginnen met de valbeweging heel erg goed uit te pakken. Maar omdat mijn timing die ik in de loop der jaren (48) heb opgebouwd iets zal moeten veranderen is het niet makkelijk en iets waar ik voorlopig nog aan kan werken. In de bocht krijg ik de instructie om mijn rechter schaats niet te ver naar voren te zetten. En ook dat voelt goed, en ook in de bocht zal ik mijn ingesleten timing dus moeten veranderen. Genoeg om nog een heel seizoen mee aan de gang te gaan.

Natuurlijk staan we niet alleen op het ijs. gezamenlijk lunchen we en drinken we koffie, gaan naast de ijsbaan avondeten en slapen we een nacht in een Hotel op 10 minuten lopen van de IJsbaan. Anders dan andere jaren is er geen landelijke KNSB marathon op de ijsbaan waar we rijden. Gelukkig kunnen we op de live stream toch nog de finale zien.

Het Schaatsen sluiten we af met een ploegentijdrit waarbij het alle ploegen lukt om bij elkaar te blijven, in elkaars slag te rijden en elkaar te duwen, iets waar de Nederlands kernploeg nog steeds moeite mee heeft.

Na een intensief schaatsweekend sta ik vol optimisme aan de start voor een C2 marathon over 45 ronden. Vanaf het begin wordt er aardig doorgereden en rij ik voorin actief mee (achteraf bleek ronde negen mijn snelste ronde). Als er na vele pogingen uiteindelijk zeven rijders 100 meter voorsprong hebben, lijkt het er op dat ze de mogelijkheid hebben om een ronde in te lopen. Maar het peloton en ikzelf geven zich nog niet gewonnen en de voorsprong wordt minder. Met enkele andere rijders probeer ik er naar toe te rijden, het lukt ons niet. Terwijl op kop van het peloton het tempo hoog hou, wordt ik ingehaald door twee rijders waarvan er een zegt: “We gaan nu maar even dat gat dichtrijden”. Mijn reactie “Ja verdorie daar ben ik dus de hele tijd al mee bezig”. Het lukt ze om naar de kopgroep te rijden. Je achterin “sparen” en dan individueel of met z’n tweeën een sprint naar de kopgroep blijkt de methode te zijn. Uiteindelijk pakt een kopgroep van negen een rondje en moeten wij, het peloton, tien ronden voor het einde afsprinten. Het lukt om achter iemand te blijven waarvan ik weet dat hij een goede sprint kan rijden en zo rij ik langzaam zeker naar voren van het peloton. Ik kom uiteindelijk als vijfde van dat peloton over de finish met een 14de plaats in de einduitslag als gevolg.

Ondanks een 10 kilometer hardlopen eerder deze dag sta ik aan de start van de eerste officiële (telt mee voor het eindklassement) C2 marathon met een goed gevoel in de benen. Het ijs is goed en dat is voor mij gunstig, technisch rijden in tegenstelling tot ploeteren over zacht ijs. Vanaf het begin rij ik voorin mee, het lukt niemand om aan het peloton te ontsnappen, ondank dat ‘t regelmatig wordt geprobeerd. Na de tussensprint, heb ik het gevoel dat ik even rustig aan moet doen en ga wat verder achterin rijden. Drie ronden voor het eind zijn er enkele rijders vooruit met wat ruimte er tussen, als ik ergens voorin wil eindigen moet ik zorgen dat ik ergens voorin in het peloton zit. Met nog twee ronden te gaan rij ik om het peloton heen en kom voorop te rijden. Niet handig natuurlijk want ik zal zeker nog voorbij gereden worden door de rijders vlak achter mij. Tot en met de laatste bocht lukt het me echter om op kop te blijven. Ik ga als vijfde het laatste rechte stuk op, en daar komen de rijders achter mij, buitenom mij voorbij met als gevolg dat ik als 13de over de finish ga. Met een goed gevoel stap ik van het ijs, vanochtend 10 Km hard gelopen in een goede tijd, nu heerlijk geschaatst op goed ijs en in de Top 20 geëindigd.

Met een temperatuur van rond de 20 graden is het ijs natuurlijk erg stroef en het feit dat er na de wedstrijd over 20 ronden van de C4 niet gedweild is helpt ook niet. Het is nog een testwedstrijd die niet meetelt voor het klassement dus vanaf het begin probeer ik voorin mee te rijden, als ik voor de eindsprint geen energie heb dan is dat maar zo. Ik doe mee met enkele ontsnappingen en rij soms op kop, maar het zware ijs eist z’n tol, na de tussensprint ben ik op. Als de eindsprint begint zie ik iedereen positie innemen maar ik kan niet meer versnellen. Het is duidelijk de eerste schaatswedstrijd van het seizoen: als ik thuis kom en uit de auto stap, zijn de achterkant van mijn boven-benen stijf en dat blijft zo de volgende dag.

Als afsluiting van het schaatsseizoen heb ik besloten om mee te doen met het baankampioenschap masters marathon over vijftig ronden. Ik verwacht niet hoog te eindigen, maar omdat er slechts vijftien masters meerijden eindig ik in ieder geval in de top vijftien. De eerste tien ronden wordt er aardig door gereden, maar als twee snelle rijders ontsnappen en zich daar nog twee andere aan toevoegen, komt het kleine peloton een beetje tot rust en laten we langzaam maar zeker ons een ronde inhalen. Als er wordt gebeld voor de tussensprint rij ik op de derde plek. Ik ben echter niet van plan om te gaan sprinten en wordt dus de laatste meters ingehaald zodat ik buiten de prijzen val. Als er wederom een ontsnappings-poging lukt van de snelste master aanwezig, voel ik dat mijn benen de tien kilometer hardlopen van gisteren niet vergeten zijn. Ik rij nog wel actief mee in het peloton en één ronde voor de bel die aangeeft dat het peloton zeven ronden eerder mag finishen zit ik achterin. Vlak voor de laatste ronde rij ik buitenom het peloton heen en ga als tweede de één na laatste bocht in. Maar dan blijkt dat mijn energie echt op is, ik word aan alle kanten voorbij gereden en wordt uiteindelijk 12de.

De finale van de zondagavond marathoncompetitie staat vanavond op het programma. Alhoewel ik op de vijfde plek in het klassement sta en daar al heel tevreden mee ben., is er een mogelijkheid om nog hoger te eindigen, ik sta maar één punt achter nummer vier en ook nummer drie is nit ver weg. Ik zou er voor kunnen kiezen om in het peloton te rijden en de nummer die vier in de gaten te houden. Maar ik kies er voor om actief deel te nemen voorin en probeer aan het peloton te ontsnappen. Tot vlak voor het einde lukt dat niet ondanks verwoede pogingen. Dan lukt het de nummer vier wel om meer dan honderd meter op het peloton vooruit te rijden. Ik heb niet meer de kracht om daar iets aan te doen. Mijn eindsprint is ook niet best en zo eindig ik als 20ste deze avond en blijf ik 5de in het eindklassement. Wederom lekker en actief gereden maar zonder resultaat.

Bij de start van deze wedstrijd over 45 ronden kom ik er achter dat als ik voorin in het peloton over de eindstreep kom ik een plaatsje kan opschuiven in het klassement. Degene die direct boven mij staat is namelijk niet aanwezig en zal dus zeker geen punten scoren. Alhoewel het verstandig zou zijn om gewoon in het peloton mee te rijden en te wachten op de eindsprint, rij ik vanaf het begin voorin mee en doe samen met anderen herhaalde pogingen om uit het peloton weg te komen en zou een ronde voorsprong te krijgen. Onder andere samen met twee andere “oude masters” rij ik enkele ronden bijna honderd meter voor het peloton maar we worden terug gehaald. Het is lukt me dus te ontsnappen aan het peloton maar vijf andere rijders is het wel gelukt. Als peloton krijgen we dan ook de bel voor de laatste ronde bij het rondebord op zes. Mijn vele acties voorin het peloton blijken echter zijn tol te hebben geëist en het lukt mee niet om serieus mee te sprinten. Ik probeer het nog wel om de laatste bocht buitenom naar voren te rijden maar ik blijf achterin het peloton en kom als 20ste over streep. Het levert me 1 punt op voor het klassement en omdat er iemand die achter mij stond in het klassement wel voorin eindigt zak ik een plaats in het klassement. Dit terwijl het er vooraf nog op leek dat ik een plaats kon stijgen. Toch ga ik met een goed gevoel naar huis want zo actief deelnemen aan de wedstrijd is toch wel heel erg leuk.

Enkele dagen alweer terug in Nederland maar met een 5 daagse wintersport nog in de benen sta ik aan de start voor een C2 marathon wedstrijd over 40 ronden. Het ijs is goed en snel, kortom ontsnappen is moeilijk, er worden wel enkele pogingen gedaan en ik kan voorin meedoen. Ik kan zelfs een heel even met een groepje het peloton achter me laten maar het gat wordt snel dicht gereden. Natuurlijk lukt het de nummer één van het klassement ook deze marathon weer om uiteindelijk in z’n eentje een ronde uit te lopen. Ondertussen blijf ik voorin mee rijden en rij enkele malen op kop maar weet wijselijk die snel weer af te geven, anders dan vorige keren wordt er aardig kop over genomen en blijft het peloton doorrijden. Als de scheidsrechter beslist dat bij het rondebord op vier afgesprint gaat worden ben ik er helemaal klaar voor. Als de bel gaat zit ik goed voorin en kijk om me heen wie er in de buurt rijden. Ik zie degene die een plaats boven mij in het klassement staat met slechts 1 punt voorsprong, voor mij rijden. Het lukt me om er tot de laatste 100 meter achter te blijven. Aan de buitenkant er omheen is de enige manier om eerder over de finish te komen. Maar terwijl we andere rijders inhalen lukt het me net niet om eerder over de finish te komen. In de dag uitslag ben ik 9de en in het klassement schuif ik 1 plaats omhoog maar nu met 2 punten achter nummer 3.