Zoals taal van de titel (The Worst Person in the World) doet vermoeden, een Scandinavische film, Noorwegen in dit geval. Een heerlijke film waarin we het leven en de keuzes van een jong vrouw op zoek naar geluk volgen. Iedere keer als het lijkt te lukken maakt ze toch weer een keuze die er voor zorgt dat ze vanaf nul moet beginnen. Door de film in te delen in hoofdstukken (12), zijn de sprongen in de tijd duidelijk te volgen. Indrukwekkend en hoogst vermakelijk, een 9.
Mijn eerste 10K dit jaar is er een waar ik in 2020 al voor inschreef en ook in 2020 zou zijn geweest als de corona periode niet voor uitstel zorgde. Vandaar de medaille uit 2020 die wordt uitgereikt aan iedereen die over finish komt. Ook dit keer staat aardig wat wind die goed te voelen is naast de surfplas in de eerste kilometers. Gelukkig heb ik geleerd van de vorige edities en loop het stuk tegenwind in groepje in plaats van alleen. Het tempo ligt dan misschien iets onder mijn ambitie maar zodra we de wind kwijt zijn kan ik het tempo opvoeren. Tot zes en een halve kilometer loop ik mijn eigen tempo een ga ‘lekker’. Dan komt er toch nog voor mij onverwacht een stuk met de wind schuin tegen.
Het kost me kracht en ik heb veel moeite met de laatste twee kilometer. Ik wordt nota bene ingehaald door de persoon die het hele stuk tegenwind op kop van het groepje liep. In 46:57 kom ik over de finish en heb ik het gevoel dat ik slecht gelopen heb. Als ik later naar mijn tijden van de vorige plassenlopen kijk blijk ik precies dezelfde tijd te hebben als mijn langzaamste plassenloop maar mijn enige 10K in 2021 was 2 minuten langzamer dus het viel uiteindelijk toch nog mee.
Na 2 jaar is het dan zover, weer een clubkampioenschap. Ik keek er al enige tijd naar uit, niet omdat ik dan een 500 en 1500 meter kan schaatsen maar om de mensen die de club maken weer eens te zien. In corona tijd heb ik wel heel veel rondjes en schaats sessies alleen gedaan. En inderdaad het is leuk om iedereen van de schaatsclub weer eens te zien, ondanks dat er wat “oud gedienden” missen. En inderdaad die 500 en 1500 meter stellen ondanks het prima ijs en geen wind, weinig voor. Met 48.48 (opening 13.03!) en 2.27.57 wordt ik derde in het klassement. Dat de laatste 2 ronden van de 1500 exact hetzelfde waren (39.94) geeft al aan dat ik pas op gang kwam toen de wedstrijd was afgelopen. En dan is er nog de team sprint. De vorige clubkampieonschappen ( Clubkampioenschappen S.C. Gouda 2020 ) voor mij het leukste onderdeel, blijkt ook dit keer weer het leukst om te doen. Ik ben de tweede in het rijtje van vier en als de eerste (str)rijdster van ‘kop’ af gaat lijkt het tijdens mijn versnelling of er een heel peloton rijders achter me zit. Het blijkt inderdaafd dat het andere team inmiddels is aangesloten. Het lukt me niet ze af te schudden, gelukkig hebben de andere twee team-leden meer in hun mars en nemen ze afstand. Het lukt ze zelfs om bijna de verloren achterstand weer terug te winnnen. De prijsuitreiking is een gezellige afsluiting van deze (late) avond die ik met veel plezier heb beleefd, mede door het fanatisme van de deelnemers, de verbeten gezichten van schaatsers die voor het eerste in hun leven een 1500 meter reden en de wedstrijd spanning die er toch nog is.
Het was een verrassing (Sneak?) voor mij want van deze film had ik nog niet gehoord. Na een fly-over van het haven gebied van het huidige Belfast veranderd het beeld in zwart-wit en zitten we in de eind jaren zestig. En zien de stad door de ogen van een negen jaar oude jongen. De werkelijke tragedie zit in wat z’n ouders ondergaan tijdens de rellen in Belfast van die tijd: blijven of vertrekken. Helaas begint een en ander al snel te vervelen en begint het op te vallen dat alles zich afspeeld in een wel heel duildelijk decor. Het lijkt contstant of om de hoek van de straat ook echt het einde van de studio is. En dan is er nog Judie Dench die een oude vrouw speelt in die jaren 60, maar ik ken haar in de huidige tijd al als oude vrouw en dus lijkt het voor mij dat ze daar geheel niet op hat plek is. Regiseur en schrijver van de film Kenneth Branagh maakte een film die een ode is aan Belfast maar mijn niet kan bekoren, Een 6.
Vijftig ronden op het bord en negentien deelnemers, als ik zie wie, weet ik voor de start al wat er gaat gebeuren. Er gaat vanaf het begin hard gereden worden en ik zal moeite hebben met die snelheden (rondjes 29/30). Inderdaad komt mijn voorspelling uit. Al na vijf ronden moet ik het peloton laten gaan, ik heb vooral moeite met de snelheid in de bochten, ik vlieg er iedere keer bijna uit en laat een gaatje vallen dat ik op het rechte stuk wel weer dicht kan rijden maar na tien bochten lukt dat dus niet meer. Het ijs is prima “glij-ijs” en ik blijf zo lang mogelijk door rijden. Na 38 ronden moet ik stoppen als achterblijver, ik ben dan al minstens drie keer door het peloton voorbij gereden en heb zo’n 30 ronden solo gereden. Moe maar voldaan sluit ik zo het Marathon seizoen af. Omdat ik ben bij alle wedstrijden die punten opleverden ben komen opdagen, ook als er bijna niemand mee deed, wordt ik 12de in het eind-klassement. Het lijkt een top prestatie, maar ik ervaar dat niet zo. Volgend jaar weer bij de C2, want na tien marathons is wel gebleken, de C1 gaat me te hard.
Een film met Mads Mikkelsen in het Deens (met een Deense regiseur) is een stuk geloofwaardiger dan in het Engels. Behalve het verwachte geweld, zit de film vol emotie en humor. Langzaam maar zeker wordt de achtergrond van de verschillende karakters duidelijk. Het verklaart hun handelen en geeft de film veel diepte. Ondertussen wordt je hen en weer geslingerd tussen een lach, een traan en afschuw. Het wordt allemaal prachtig in beeld gebracht op een typisch scandinavische manier. Gewoon een hele goede film, een 8.
Slechts 8 deelnemers in de C1 categorie, gelukkig rijden we de eerste 45 ronden achter in het C2 peloton, want anders zou ik snel ‘klaar’ zijn. Achter in het C2 peloton lukt het me inderdaad om bij te blijven. Ondanks de versnellingen die nodig zijn om gaatjes die C2 rijders, die achterop zijn geraakt, veroorzaken weer dicht te rijden. De 20 ronden die we als C1 daarna nog rijden beginnen gelukkig niet echt snel. Door de langzame opbouw zit ik nog in het peloton to 10 ronden voor het einde, daarna rij ik op de laatste positie mijn rondjes, af en toe samen met de een na laatste maar vooral alleen. De wind die er bijna voor zorgde dat de hele wedstrijd niet door zou gaan, maakte het solo rijden extra zwaar. Ik weet er tot 2 ronden voor de finish voor te zorgen dat ik niet word ingehaald door de koplopers. Wat betekend dat ik uiteindelijk gewoon “de bel” krijg en als achtste over de finish kom na 65 ronden.
Een speciale C1 marathon wedstrijd over 50 ronden want de wedstrijd is ook voor de Evert Kroon bokaal (Heren en Masters). Bij de start neem ik me voor om te blijven rijden tot ik uit de wedstrijd moet, het zou zomaar kunnen dat ik punten voor het klassement rij want er zijn minder dan 20 deelnemers. Al in de in-rij-ronde wordt het duidelijk dat het een zware wedstrijd wordt, de snelheid ligt dan al hoog. De drie rondjes na de start zijn mijn snelste ronden van de hele wedstrijd, toch verlies ik gelijk de aansluiting met het peloton dat rondjes van 29 of 30 seconden rijd. Als ik weer weet aan de sluiten wordt er omgeroepen dat het tijd is voor de tussen sprint. Al na 4 ronden? ik verlies weer de aansluiting en het lukt me niet meer om nog een keer bij het peloton te komen. Het is de start van mijn solo rondjes die ik soms met andere rijders rij die het hoge tempo niet bij kunnen houden. Ondertussen komt het peloton mij meerde malern voorbij, de eerste keer kan ik nog even aansluiten maar dat probeer ik de volgende keren dat ze langs komen niet eens. Met het ronden bord op 6 komt het verlossende woord, er wordt omgeroepen dat rijders met een ronde of meer achterstand de wedstrijd dienen te verlaten. Als ik over de finishlijn kom hoor ik door de speakers “Alain van Hoof kan ook stoppen, je bent geklassseerd” het gaf het idee dat ik in de uitslag was opgenomen en mijn doel van voor de start had gehaald. Niets bleek achteraf minder waar, ik had te veel ronden achterstand om in het klassement opgenomen te worden. Het gevoel van een goede prestatie, 35 ronden alleen of af en toe met meer, bleef.
Het was alweer 2 maanden geleden dat marathon schaatsen als wedstrijd mogelijk was. En dus stond ik klaar voor de C1 wedstrijd met de vraag hoe mijn conditie er aan toe is. De eerste 40 ronden rijden we als C1 achteraan in het peloton van de C2. Er staat een stevige wind die er voor zorgt dat de gemiddelde snelheid van het C2 peloton niet al te hoog is. Ik rij die 40 ronden dan ook zonder al te veel moeite. Maar als de C2 is afgesprint moeten we met z’n tienen de wind trotseren. Al bij de tweede keer versnellen verlies ik de aansluiting met het peloton maar ik ben niet alleen. Samen met een andere rijder zien we de ronden daarna de rest van het peloton in een kopgroep van vier en drie achtervolgers uiteen vallen. Terwijlde jury duidelijk maakt dat de kopgroep van vier het peloton is, rij ik inmiddels in een groepje van drie en zit er nog 1 rijden tussen ons en het peloton. Uiteindelijk worden we ingehaald door het peloton. Een van de vier rijders uit het peloton blijft bij ons rijden terwijl de andre drie doorrijden. Het kost moeite maar ik blijf meerijden en mijn kopwerk doen. Dan komt het verlossende woord, bij het rondenbord op 3 mogen we afsprinten. We strijden om plek zes zeven en acht. Voor de laaste bocht gaat er iemand op het juiste moment buiten om, die dan ook de sprint wint. Ik kan nog wel voor de andere van de drie blijven en word 7de. Gezien het aantal deelnemers (10) natuurlijk geen moeilike prestatie, maar de 56 ronden uitrijden met een klein groepje en de tegenwind is dat wel.
Het kan weer, de bioscopen zijn weer open (tot 22:00). De trailer die ik al zag van de film van Paul Thomas Anderson (writer en director) gaf gelijk het jaren 70 gevoel dat in de hele film aanwezig blijkt. De combinatie bekende en onbekende acteurs zorgt er voor dat het geheel geloofwaardig overkomt. De VPRO achtige close-ups laten zien dat niet een cast is gekozen een perfect uitelijk maar voor mensen die hun gezicht kunnen laten spreken. Er gebeurd heel veel en voor je het weet is het voorbij. De humor ontging me soms bij situaties waar het waarschijnlijk wel de bedoeling was, waarschijnlijk een cultuur verschil. Zeker een aanrader deze film, een 9.
