Alain z'n Weblog

Een NK is een serieuze aangelegenheid, de startlijst staat bijvoorbeeld online bij de KNSB site schaatsen.nl. Voor de wedstrijd wordt je bescherming zoals helm en beenbescherming door de KNSB gecontroleerd. Met behulp van een tooltje controleert de jury ook of de voorkant en achterkant van de schaatsen geen scherpe punten hebben die andere kunnen verwonden. En wat bleek, mijn schaatsten voldeden niet aan de norm. Ooit had ik ze ongeveer zo rond als een dubbeltje, maar door het slijpen in de loop der jaren was er toch iets van dat ronde verdwenen. Gelukkig was de schaatswinkel van de ijsbaan in Breda open en kon ik daar mijn schaatsen laten aanpassen. Degene die mijn schaatsen aanpakte vroeg “zo de jury is weer iets strenger geworden, je bent de derde al vandaag”. Dat was opgelost, maar het volgende probleem kondigde zich aan, mijn transponder weigerde “in-te-checken” en na enkele pogingen moet ik een leen-transponder vragen. Gelukkig gebeurde dat allemaal vooraf aan de wedstrijd en was ik op tijd aanwezig en had nog wat tijd over om een rondje in te lopen. Samen met de Heren 40+ staan wij Heren 50+ om kwart over één aan start voor een wedstrijd over 80 ronden. Als ik om me heen kijk lijkt het er op dat er wel heel veel snelle mannen mee doen. En inderdaad na vijftien ronden achteraan in het peloton bungelen moet ik lossen. Er valt een gat tussen mij en het peloton. Als ik achter me kijk rijden er nog een stuk of tien rijders achter mij. Een of twee lukt om toch weer naar het peloton te rijden. Ik blijf echter met het groepje rondjes rijden. We worden een keer door het peloton ingehaald. Na achtendertig ronden kan ik niet meer. Mijn NK masters zit er op. Vooraf was het even “stressen” maar gewoon heerlijk geschaatst. Achteraf blijkt dat dit mijn laatste marathon van 2021 is, de corona beperkingen laten geen marathons meer toe.

Een bijzondere zondagavond marathon want de start tijd is, wegens het niet meer sporten na vijfen, om kwart voor drie. Ook mogen de landelijke beloften rijders met de C1 mee doen. We staan dus aan de start met een iets grotere groep (zesentwintig) dan normaal. Ik kom er al snel achter dat dit niet betekend dat ik rusting in het peloton kan mee rijden. De snelheid zit er vanaf het begin goed in, al is mijn snelste ronde 31.6, het betekend wel dat het me niet lukt om bij het peloton te blijven en na 20 ronden stap ik alweer van het ijs. Een zondagavond marathon bij daglicht was bijzonder, maar ‘m helemaal uitrijden dat zou heel bijzonder geweest zijn.

Ook dit keer rijden de C1 en de C2 samen wat betekend dat de kans groot is dat ik de eerste 45 ronden kan blijven schaatsen. En inderdaad, na de start rij ik achterin tussen de andere C1 rijders “rustig” 45 rondjes. Natuurlijk zijn er enkele korte versnellingen nodig als er C2 rijders achterop raken en een gat laten vallen. Als we dan daarna aan de 20 ronden met een kleine groep C1 beginnen gaat het tempo omhoog. Een rijder weet een ronde in te lopen, maar ik heb dat pas door als ie achteraan de het peloton weer aansluit. Ik rij namelijk constant achterin, laat af en toe een gaatje vallen en rij het iedere keer weer dicht met de gedachte “dit is de laatste keer”. En dan wordt er omgeroepen “het peloton gaat afsprinten bij het rondenbord op drie”. Ik zie dat het bord al op vier staat en weet dat ik deze marathon ga finishen. Door het kleine peloton kom ik als achtste achteraan over de finish.

Na een intensief weekend sta ik aan de start voor een masters 6 banen wedstrijd in Utrecht. Ook dit jaar heb ik me weer ingeschreven met de alleen de hoop om de vijftig ronden bij het peloton te kunnen blijven. Het aantal deelnemers is niet groot en je verschuilen in het peloton is moeilijk. Het gevolg is dat ik vooral achteraan in het peloton rij. Gelukkig vallen er niet veel gaten in het peloton en lukt het om achterin mee te rijden. Het gaat allemaal niet gemakkelijk en met nog zeventien ronden op het bord kom ik achter iemand te rijden die besluit er mee te stoppen. Ik zit er naast in de bocht en moet helemaal naar buiten uitwijken als hij overeind komt. Bijna vanuit de kussens zien ik dat het peloton inmiddels vijfentwintig meter verder rijdt. Ik probeer het nog een paar slagen maar het is duidelijk, ik kan het gat niet meer dichtrijden. Ik ben tevreden met de drieëndertig ronden in het 6 banen masters peloton. Maar als het peloton bij het rondebord op elf af moet sprinten had ik misschien nog even door moeten rijden om in ieder geval in de dag-uitslag opgenomen te worden. Een overweging voor volgende keer.

Dit jaar kon het schaats clinic weekend wel doorgaan zelfs ondanks de zojuist aangekondigde maatregelen. Zelfs de traditie om na een vroege maaltijd een KPN Marathon Cup wedstrijd te bekijken kon gewoon live doorgaan terwijl er geen publiek was toegestaan bij de wedstrijd. Gelukkig is het mogelijk om vanuit het hotel naast de ijsbaan door enkele ramen de wedstrijd te volgen. Er is natuurlijk geen echte Marathonwedstrijd-sfeer en de mist op de baan gaf beperkt zicht maar wij waren er bij toen Sjoerd den Hertog z’n tweede wedstrijd won dit jaar. Ook Timo Verkaaik en Tom den Heijer vlogen ons 125 keer voorbij. Buiten bij de uitgang van de ijsbaan stonden we daarna als echte fans met zelf meegebrachte drank en bitterballen op de winnaar te wachten. Die kwam gelukkig ook door juiste de uitgang naar buiten onder luid applaus. Naast een heel gezellige zaterdag avond, bestonden de zaterdag en zondag overdag uit schaatsen, schaatsen, lunchen en nog eens schaatsen. Onder begeleiding van Kurt Wubben, Jane Ravenstein, Foske Tamar van der Wal, Linda Bouwens en Kim Leliveld probeerde onze groep van S.C. Gouda trimmers en andere geïnteresseerden zich te verbeteren in vooral technisch schaatsen. Het leuke en vooral leerzame van vier sessies met een verschillende trainer/coaches per sessie is dat om het zelfde te bereiken ieder z’n eigen manier van uitleggen en voordoen heeft. Wat Kurt mij vertelde en liet zien over de heup-inzet en de zwaai van het been recht naar voren kon ik moeilijk toepassen. Maar door de andere benaderingen van het zelfde “probleem” door Foske, Jane en Kim had ik uiteindelijk het gevoel te pakken. Ergens was het de combinatie van knik in de heup, kin en neus recht boven standbeen, been van achter naar voren zwaaien en een verticaal bovenbeen die er toe leiden dat ik nu weet wat ik beter kan doen. Na 45 jaar schaatsen leer ik nog steeds volop van dit soort intensieve schaats dagen. Een leuk en leerzaam weekend, volgend jaar weer.