Deze zondag maakte ik mijn debut als “speaker” bij de C3 marathon, nadat de organisatie voor die wedstrijd aangaf toch echt iemand als omroeper nodig te hebben. Daarna sta ik met de angst dat ik weer last ga krijgen van mijn schouder zoals in de vorige marathon en tijdens de training, aan de start voor een C2 wedstrijd over zestig ronden. Wonder boven wonder heb ik nergens last van en rij aardig mee in op snel ijs en in een kleine peloton. Slechts tweeëntwintig deelnemers betekent dat als ik niet bij de eerste tien rij ik achteraan rij. Als we bijna op de helft zijn en ik met een versnelling van het peloton meee ga, gebeurd me wat me het hele jaar nog niet overkomen is, ik val. Mijn linker elleboog en knie doen raken hard het ijs en ik kan niet direct opstaan en doorrijden. Ook deze marathon rij ik niet uit.
Samen met de C1, wij, de C2, rijden vijftig ronden, de C1 mag er daarna nog vijfentwintig. De eerste tien ronden gaan erg hard en ik kan het met moeite bijhouden. Na ronde tien (die achteraf in 31.6 seconden bleek te gaan) krijg ik weer last van mijn schouder blessure. Het ongemak bouwt steeds verder op en ik raak uiteindelijk de aansluiting met het peloton kwijt. Samen met twee andere achterblijf(st)ers probeer ik weer aansluiting met het peloton te krijgen. De rijdster voor mij roept “ik wil dit niet meer”, ik heb hetzelfde gevoel en roep “ik ook niet!, maar we gaan door!”. Na dertig ronden geef if op en maak deze marathon dus niet af.
Dit keer zijn er per zondagavond marathon categorie klassementen vrouwen junioren heren en masters voor de baankampioenschappen die achteraf worden opgemaakt aan de hand van de transponder uitslag. Dus rij ik “gewoon” 40 ronden bij de C2. Het is goed ijs en dat is te merken. Tot aan de tussensprint rijdt het peloton in een lang lint en vallen er af en toe gaten. Omdat ik toch nog wat last heb van mijn schouderblessure rij ik achterin het peloton. Nadeel is natuurlijk wel dat achterin het harmonica effect van het peloton het best te merken is en ik moet regelmatig mijn handen los gooien om niet te ver van mijn voorganger te geraken. Niemand lukt het om een ronde voorsprong op te bouwen, op dit snelle ijs wordt iedere poging onmiddellijk dicht gereden. Het wordt dus een eindsprint voor het hele peloton. Ik probeer naar voren te komen, maar als de bel klinkt rij ik nog steeds ver achterin. Ik weet er nog wel een eindsprint uit te persen, achteraf blijkt mijn laatste ronde ook mijn snelste ronde, maar als ik naar de finish rij zie ik dat er een heleboel masters voor mij gefinished zijn en ik dus zeker niet bij de eerste drie zit. Ik ga als nummer 25 over de finish en in het klassement ben ik master nummer 10.
Met een linker schouder blessure waar ik niet precies weet waar ie vandaan komt sta ik aan de start voor C2 een wedstrijd over 50 ronden. In de eerste ronden wordt al duidelijk dat ik van daar weinig voorin zal rijden. Mijn schouder doet pijn, vooral met mijn armen op de rug en diep zittend. Doordat ik vooral bezig ben met die schouder merk ik niet dat er de eerste tien ronden hard wordt doorgereden. Er zijn dan al enkele groepjes die proberen te ontsnappen aan het peloton. Zelfs enkele individuele rijders wagen zich aan een ontsnapping, ik bemoei me nergens mee. Een bekende probeert me met “kom dan proberen we weg te rijden” nog wel in de verleiding te brengen, maar ik schud mijn hoofd en zeg dat ik last heb van mijn schouder en gewoon in het peloton blijf rijden. Met nog zestien ronden te gaan zijn er uiteindelijk elf rijders met een ronde voorsprong waarvan er twee, twee ronden oorsprong hebben. Dat betekend dat we als peloton ergens rond tien ronden voor het einde zullen moeten af sprinten. En inderdaad de bel zal klinken met het bord op elf. Terwijl ik naar voren probeer te rijden om de laatste ronde niet te ver achterin te zitten gooi ik mijn armen los en pijn in mijn schouder verdwijnt zomaar. Ik kan de laatste ronde dan ook goed mee sprinten en enkele rijders op de laatste honderd meter inhalen. Ik eindig uiteindelijk als 16de.
Het ijs van ijsbaan utrecht is opnieuw “geschaafd”, de bobbels zijn er uit, mooi ijs dus en er is geen wind dus een snelle wedstrijd. Zo vertelt de scheidsrechter ons vooraf aan de start van een C2 wedstrijd over 45 ronden. Ik verwacht dat er gelijk hard gereden gaat worden, gelukkig valt het mee en kan ik het tempo vanaf het begin prima bijhouden. Achteraf zie ik dat ik in ronde vijf mijn snelste ronde rij, dus het gaat wel hard in het begin, maar ik heb er geen moeite mee. Er zijn enkele ontsnappingen en iedere keer als het een groep van vijf of meer is, probeer ik er bij te zijn. Uiteindelijk lukt het twee rijders om een ronde voorsprong op het peloton te krijgen. Ik begrijp van de het omroepbericht dat bij het ronden bord op 3 de bel voor het peloton zal klinken. Dus met nog zes ronden op het bord lukt het me op de vierde plek te gaan rijden om me zo in een goede positie voor de eindsprint te manoeuvreren. Dan klinkt voor mij plotseling de bel, bij het ronden bord op vier, dat had ik niet verwacht. Onmiddellijk begint de sprint. Omdat voor mij een van de twee rijders rijdt die al een voorsprong hebben, verwacht ik dat deze niet mee doet met de eindsprint. En inderdaad de rijder voor mij gaat na de voorlaatste bocht opzij. Ik kan er nog omheen rijden aan de buitenkant en kom de laatste bocht als derde van het peloton uit de bocht. Het laatste rechte stuk probeer ik zo snel mogelijk te rijden, toch gaan er noch twee me voorbij vlak voor de finish en eindig ik als 5de van het peloton, 7de overall. Toch een geweldig resultaat.
Het is lang wachten en al laat in de avond, maar dan sta ik eindelijk aan de start van een C2 marathon over “slechts” dertig ronden. Er staat aardig wat wind dus misschien ligt het tempo wat lager. En inderdaad er wordt niet idioot hard gereden in het begin en omdat ontsnappen aan het peloton onmogelijk blijkt met deze wind, heb ik het vermoeden dat het een peloton eindsprint gaat worden. We rijden vaak in een lang gerekt lint onze ronden en als de bel klinkt zit het hele peloton inderdaad nog bij elkaar. Mij lukt het niet om er een eindsprint “uit te persen” maar ik kom toch nog als 12de over de finish en ben tevreden met het resultaat van deze “kort maar krachtige” marathon.
En dan sta je opeens aan de start van een 500 meter. Het marathon seizoen is al over de helft en “de lange baan” is alweer een jaar geleden besef ik terwijl de starter “Ready” geeft. Ik open 12.8 een stuk sneller dan vorig jaar toen ik nog last van mijn knie had. Mijn tegenstander zie ik nergens en omdat ik de eerste binnenbaan heb heb ik ook nooit in ‘t zicht. 48.5 is geen toptijd maar ik ben er tevreden mee. Niet iedereen van de Schaatsclub is dit keer aanwezig bij de Clubkampioenschappen 2025, een deel van SC Gouda is aan het schaatsen op de Weissensee en mist dus dit event. De 1500 meter rij ik tegen mijn grote rivaal, hij finished 3 seconden voor mij, en teleurstelling, 2:28 is dan wederom sneller dan vorig jaar, maar geen bijzondere tijd. Dan komt, zoals de speaker het geheel terecht noemt, de leukste afstand van het jaar: de team sprint. Dit jaar heb ik een de eer dat het het team waarin ik rij “Team Alain” is genoemd. Behalve een junior die op de 500 meter sneller blijkt dan ik en dus de laatste ronde rijdt, zitten op ook twee vrouwelijke pupillen in het team. Met volledige inzet starten die pupillen de eerste ronde van de team sprint. De pupil die de tweede ronde rijdt neemt vol enthousiasme de kop over, maar valt in de bocht. Snel opstaan en hup, gewoon doorgaan dat is de mentaliteit! We eindigen uiteindelijk als laatste want de teams zijn erg aan elkaar gewaagd en de vertraging van een val maakt het verschil. Na deze drie afstanden mag ik ook nog de 3000 meter schaatsen. Het is lang geleden dat ik deze afstand reed, zo ik het nog kunnen volhouden, vraag ik me af terwijl ik naar de start rij. Het blijkt dat ik het (nog) kan, met een verbetering van 9 seconden van mijn persoonlijk record rij ik beter dan ooit. Ondanks het ontbreken van een gedeelte van de deelnemers, is ook de clubkampioenschappen 2025 een gezellig en geweldig event.
Na een wedstrijd voor de zondagavond marathon competie te hebben gemist, sta ik weer aan de start van een C2 marathon over “slechts” veertig ronden. De eerste bochten kom ik bijna niet door, mijn houding is niet goed. Ik concentreer me volledig op de bochten en het lijkt alleen maar slechter te gaan. Als ik met mijn beide handen op mijn rug de bochten ga rijden, komt het goede gevoel weer terug en raak ik het niet meer kwijt. Na de tussen sprint rijdt er weer een groepje weg.Als deze door onvoldoende samen werking weer naar het peloton terug valt, rij ik samen met 3 anderen weg van het peloton. We rijden gedisciplineerd allemaal een halve ronde op kop, maar verder dan honderd meter vooruit komen we niet. Als ik achterin het groepje rij voel ik plotseling een “duwtje in de rug”. Er blijken meerdere rijders aangesloten bij ons groepje. Maar al snel vind ook de rest van het peloton aaansluiting en is de ontsnapping poging mislukt. Met nog acht ronden te gaan is het duidelijk dat het een peloton eindsprint wordt. Ik probeer voorin een positie te handhaven, en achter rijders te rijden die over het algemeen mee doen met de eindsprint. Toch blijkt anderhalve rond voor de finish dat ik niet achter de goede zit en verlies enkele plaatsen. Pas bij de bel kan ik er omheen. Maar dan maak ik de laatste bocht de fout om buiten om het gat in het ijs, dat hele wedstrijd er al zit, te gaan. De rijders die wel kiezen om aan de binnenkant te blijven rijden me voorbij en weer verlies ik plaatsen. De laatste honderd meter lukt het me gelukkig om bij te blijven en kom als 17de over de finish.
Geen zondagavond marathon maar een wedstrijd over zeventig ronden met de masters (40+) van het 6-Banentoernooi. Ik was (te) laat met het versturen van een email met de vraag of ik mag deelnemen als “gast-rijder”, maar gelukkig krijg ik een “Go!”. Een grote groep met niet alleen snelle rijders zo te zien. Na de loze ronden rijden we gelijk in een lang lint en na drie ronden vallen er al gaten in het peloton. Ik rij helemaal achterin, en het gaat me veel te hard. Na vijf ronden ben ik los van het peloton en rij vanaf dan alleen of op kop van een groepje andere achterblijvers mijn ronden. Als ik in groepje rij heb ik dat vaak niet eens door, niemand neemt over. Er staat ook nog best wel wind op het rechte stuk van de wissel en met het rondebord op 38 geef ik op, ik ben volledig leeg gereden.
Als laatste mag de C2 zestig ronden rijden op een gedweilde ijsbaan. Al direct na de start blijkt het goede ijs er voor te zorgen dat aan het peloton ontsnappen moeilijk wordt. Voor mijn gevoel is het tempo minder hoog dan in eerdere wedstrijden, zeker in het begin. Het heeft er misschien ook mee te maken dat ik in de bochten het tempo vanaf het begin kan bijhouden zonder iets te forceren. Na de tussensprint ontstaat een langgerekt peloton. Ik rij ergens op de tiende plaats als de kop van het peloton overeind komt en een ruime buitenbocht rijd. Ondertussen komt er een rijder binnendoor met een hoge snelheid. Ik sluit aan en als snel liggen we enkele meters voor op het peloton. We proberen verder weg te komen en ondertussen hoop ik dat er nog andere bedenken om mee te gaan, maar dat gebeurd niet. Nog geen drie ronden houden we het met z’n tweeën vol. Terwijl ik voorin blijf meerijden staat er inmiddels vijftien op het rondebord. Een massasprint lijkt onvermijdelijk. Met nog zes ronden te gaan probeer ik voorin te blijven. Dat valt niet mee want iedereen heeft door dat het nu de tijd is om voorin mee te rijden. De honderd meter voor de laatste ronden rij ik buitenom zo ver mogelijk naar voren. Ik ga de laatste bocht in met nog steeds een heel veel rijders voor me, maar kan er ook enkele inhalen. Het lukt me zelfs om de laatste honderd meter te versnellen en kom als 13de over de finish.
