Alain z'n Weblog

Vooraf aan de wedstrijd vragen verschillende mensen, “ga je weer een rondje pakken?”. Ik zou het graag nog een keer doen wat ik vorige week deed, maar ik rende eerder op de dag een 10Km en alhoewel mijn benen prima voelen de eerste ronden op het ijs. Weet ik dat het moeilijk gaat worden. Als er na een ronde of tien drie rijders van het peloton weg zijn lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Ik rij samen met een andere rijder van het peloton weg en dichter na de drie ontsnapten. Van achter ons komt nog een derde rijder die echter met zo’n snelheid ons voorbij gaat dat we niet kunnen aansluiten. Ik heb steeds meer moeite om de kop over te nemen, maar dankzij de andere rijders kunnen we bijna aansluiten bij het kop groepje. Die komen dan echter overeind en al snel sluit he peloton weer aan. Vijf ronden voor het einde zit ik nog steeds achter het midden van het peloton en ik weet dat ik om de sprint mee te kunnen doen voorin bij de eerste 15 moet zitten. Een peloton van nog bijna 40 rijders in de strijd voor de sprint maakt dat we met drie rijen dik rijden en dat naar voren gaan moeilijk word. Als ik dan eindelijk meer voorin zit, valt er iemand voor me in de bocht en verlies ik plaatsen. De laatste ronde probeer ik buitenom te rijden maar voor de laatste bocht raak ik hard met mijn schaats de schaats van een andere rijder en val bijna. IK blijf staan maar het kost me wederom wat plaatsen en zo kom ik als 23ste over de finish.

De allereerste (test) marathon van het nieuwe seizoen ging helaas niet door. Deze eerste marathon telt gelijk voor het klassement en gaat maar liefst over 45 ronden. Al vanaf het begin proberen er rijders te ontsnappen aan het peloton. Uiteindelijk lukt het een klein groepje die op weg lijkt naar een ronde voorsprong. In de hoop dat anderen met me mee gaan, versnel ook ik en rij echter al snel 50 meter alleen voor het peloton. Er komt gelukkig nog iemand vanuit het peloton en samen rijden we naar een van de afvallers van het kopgroepje. Met z’n drieën lukt het uiteindelijk om ook een ronde voorsprong te krijgen. Het duurt best wel lang voor we uiteindelijk bij het peloton aansluiten en ondertussen ben ik enkele keren volledig kapot gegaan. Ik krijg weinig tijd om te herstellen in het peloton, want met het ronden bord op elf krijgt het peloton de bel en moet in met negen anderen strijden om de eind overwinning. De laatste tien ronden is een gevecht met mezelf en uiteindelijk ga ik als achtste over de finish. Natuurlijk met een geweldig gevoel, ik heb een ronde voorsprong en eindig in de top tien.

De laatste marathon en tevens de laatste keer schaatsen dit seizoen. Na de marathon sluit de baan en is het een zomer wachten tot er weer geschaatst kan worden. In de kleedkamer maakt een jonge groep rijders plannen voor de wedstrijd. Maar zoals het gaat met alle aanvalsplannen, bij het eerste contact met de “vijand” klopt er niets van. De eerste tien ronden gingen door de strijdlust het hardst en op een gegeven moment was er een groep rijders met een aardige voorsprong. Omdat de rest van het peloton de moed nog niet opgaf en omdat de kopgroep niet samen werkte, konden we toch weer aan sluiten. Al mijn krachten waren echter al verbrand , door helemaal achterin te rijden en enkele gaten dicht te rijden die achterin het peloton altijd verschijnen. Als we zes ronden voor het eind de bel krijgen roept er nog iemand achter mij, “kom op, nu sprinten”, ik rij achterin en heb de benen niet om ook maar iets van een sprint te doen. 21ste wordt ik uiteindelijk. Ik voel mijn spieren op vreemdste plekken, ik heb waarschijnlijk toch geprobeerd mijn knie te ontlasten door op de andere plaatsen mijn spieren te spannen.

Voor de C2 categorie een wedstrijd voor het baankampioenschap over 40 ronden met maar liefst 3 tussen-sprints. Het beloofd een harde wedstrijd te worden, zeker nu ook het ijs in de loop van avond steeds beter wordt. En inderdaad het tempo is hoog en voorin mee rijden lukt me in het begin nog aardig. De versnellingen door de vele tussen sprints vallen me echter zwaar. Ondertussen wordt er voorin ook nog een ploegen spel gespeeld dat uiteindelijk leidt tot de ontsnapping van een rijder. Het tempo zakt dan iets in maar op het score bord zie ik een gemiddelde van zesendertig seconden per ronden staan, wat niet echt langzaam is. Tegen het einde van de wedstrijd, als duidelijk wordt dat we eerder gaan af sprinten om dat er iemand met een ronde voorsprong is, heb ik weinig energie over voor een eindsprint. Omdat ik me vergis in het aantal nog te rijden ronden en verrast wordt door de bel, zit ik achter in de groep en blijft daar tot de finish lijn. Uiteindelijk wordt ik 11de van de dertien gefinishte heren.

Ditmaal 35 ronden, niet veel en ik ban dan ook bang voor een herhaling van vorige week toen er vanaf het begin ongelooflijk hard werd gereden. Gelukkig heeft deze wedstrijd een normaal verloop. Ondanks dat iedereen elkaar goed in gaten weet te houden en er ontsnapping pogingen zijn, blijft het tempo goed te doen. Het ijs is door de hoge buiten temperatuur niet best en dat merk ik als het einde van de wedstrijd nadert, ik heb weinig energie over voor een eindsprint. De laatste twee ronden rij ik achter iemand waarvan ik weet dat ie tot nu to voorin eindigde in de sprint. Dit blijkt echter een verkeerde keuze, de rijder blijkt ook geen energie meer over te hebben en in plaatste van naar voren zak ik langzaam naar achter af. Ik ga er voorbij en de weet tot op de finish lijn nog wat rijders in te kunnen halen. Het levert me uiteindelijk één punt voor het klassement op, ik wordt 20ste.

Vanaf het begin barst er een enorme strijd uit tussen de “jonkies” in het C2 peloton, ze proberen in groepjes van het peloton weg te rijden maar de ontstane gaten worden onmiddellijk weer dicht gereden. De eerste 10 ronden van de 30 gaan met 33 gemiddeld en ronde vijf rij ik in 31.9. Kortom er wordt keihard gereden. Tot vlak voor het einde is het vooral proberen in het peloton te blijven rijden. Af en toe laat ik een klein gaatje vallen, maar weet ze allemaal dicht te rijden. De laatste ronden zit ik in het midden van het peloton en kan wel met de eindsprint meerijden maar iemand passeren en kom als 12de over streep, kapot maar blij dat ik in het peloton heb kunnen meerijden.

Net als bij het 6banentoernooi vorige week, gaat deze C2 marathon over 50 ronden, hard van start. Maar gelukkig als ik voel dat het wel eens te snel zou kunnen gaan, doet het peloton het iets rustiger aan. Er zijn zeven rijders ontsnapt en bij tweehonderd meter voorsprong geeft het peloton het op om het gat dicht te rijden en dus zakt het tempo. Toch probeer ik met twee anderen voor het peloton uit er naar toe te rijden. Dat lukt niet en ik blijf de rest van de tijd voorin in het peloton meerijden, zonder de benen om nog aan ontsnappingen en dergelijke mee te doen. Twaalf ronden voor het einde pakken de zeven rijders met voorsprong samen met twee anderen nog een ronde. In het peloton heerst onzekerheid over de nu te volgen procedure voor het af-sprinten. Met nog tien ronden op het bord komt de mededeling van de scheidsrechter: “bij het rondebord op acht krijgt het peloton de bel”. Ik rij dan voorin een wordt ingehaald door een rijder die het tempo opvoert terwijl ik en een andere rijder, waarvan ik weet dat ie een goede eindsprint heeft er achter aangaan. Na de bel rij ik nog steeds derde, maar de nummer twee rijdt op de e voorste rijder heen, en ik volg, waardoor ik nu tweede rij. De laatste bocht maak ik dezelfde fout als twee weken eerder, ik ga ruim de bocht in met de gedachte om, om de schaatser voor mij heen te versnellen, maar ik verlies wederom de aansluiting. Achter me voel ik anderen steeds dichter bij komen, het lukt me om de laatste honderd meter hard door te rijden en ik kom als tweede van het peloton over de finish, niemand heeft me ingehaald. Omdat er een van de ontsnapte rijders niet in de uitslag komt, wordt ik uiteindelijk 10de.

Nadat ik vorig jaar met veel succes als gast rijder twee keer had deelgenomen aan het 6-Banentoernooi, besloot ik om ook voor dit jaar weer een keer in te schrijven. Een andere routine dan de gewone zondagavond competitie dus vergat ik bijna om een handtekening te zetten op de startlijst. Ik sta vol goede moet aan de start, maar als de wedstrijd over 70 ronden van start gaat wordt gelijk duidelijk dat het dit keer een hele uitdaging wordt. Het is maar een klein peloton met bijna alleen maar klassement rijders die elkaar in de gaten houden en de meeste versnellingen en ontsnappingen pareren. Het tempo ligt vreselijk hoog, in ronde vijftien rij ik een rondje van 31.7. Na 20 ronden moet ik het peloton laten gaan. Ik blijf mijn ronden rijden en op een gegeven moment kan ik toch weer aanhaken bij een groep rijders nadat ik al twee keer een ronde ben ingehaald. Lang blijf ik er niet bij, ik rij als laatste en laat iemand die van kop komt voor mij in de groep aansluiten. Er valt een klein gaatje dat ik niet meer kan dichtrijden. Alleen rij ik door tot er wordt omgeroepen dat de achterblijvers van het ijs moeten om verwarring bij de eindsprint te voorkomen. Ik heb dan (blijkt achteraf) in totaal 54 ronden gereden.

Het is weer even geleden dat ik aan de start stond voor de C2 marathon. Een stuk kouder dan de laatste keer en dus prima ijs. Tot aan de tussensprint die al na vijftien ronden van de vijfenveertig is, rij ik midden in het peloton mee. Na de sprint blijft het tempo van het gehele peloton hoog en alhoewel het me lukt om voorin mee te rijden, rijden we vooral in een lang lint. Uiteindelijk zijn er toch 5 rijders ontsnapt aan het peloton en het lukt ze om een ronde in te lopen. Dat betekend eerder af-sprinten voor het peloton en ik probeer de mededeling van de scheidsrechter wanneer dat gaat gebeuren niet te missen. Als blijkt dat dat gaat gebeuren bij het rondebord op zes heb ik nog tijd om te zorgen dat ik voorin rij. Met nog twee ronden te gaan rij ik aan de binnen kant van het peloton door de bocht en kom zo vast te zitten op een positie die eigenlijk iets te ver naar achteren is. Maar bij het uitkomen van de bocht is er voor mij een valpartij die een aantal rijders voor mij aanzienlijk doet verminderen. Opeens kan ik voorin mee sprinten. Door de ruimte die is ontstaan beginnen de meeste al met de eindsprint nog voor de bel klinkt en ik rij rustig mee achter een rijder waarvan ik weet dat ie een goede eindsprint heeft. De laatste tweehonderd meter gaan we buitenom het peloton en omdat de dweilmachine bijna de hele baan heeft gedweild kan ik daar nog versnellen en ga ik als derde van het peloton over de finish. Ik hou een heel goed gevoel over aan de uiteindelijk plaats 8, zeker omdat ik helemaal niets meer van mijn blessure voelde.