Alain z'n Weblog

Ondanks het vroege tijdstip van de begin van de zondagavond marathon, sta ik pas rond tien uur klaar voor de start van de C2 voor een wedstrijd over 50 ronden. Er wordt gelijk stevig door gereden. Ik kan me handhaven voorin het peloton en af en toe aan een ontsnapping deelnemen. Na de tussen sprint lukt het uiteindelijk 3 rijders om te ontsnappen, helaas was ik op dat moment niet attent genoeg om herkennen dat het een serieuze ontsnapping was. Volgende keer beter opletten als de nummer een en nummer twee van het klassement wegrijden. Of het geholpen heeft dat ik rustig op kop van het peloton heb gereden weet ik niet. Maar de drie rijders, inclusief een SC Gouda lid, lukt het om het peloton op een ronde te zetten. Ik verwacht dan ook dat we als peloton eerder moeten afsprinten en met nog acht ronden te gaan lijkt het er op dat bij 6 de bel zal gaan. Het peloton heeft dat ook door en de laatste drie ronden is het net als vorige keren chaos. Om voorin te komen moet ik helemaal buitenom rijden, door het niet gedweilde stuk van de baan. Als ik dan ook nog achter iemand zit die besluit toch maar niet aan de sprint deel te nemen is het te laat, de laatste ronde zit ik “opgesloten” achter in het peloton. Een 25ste plek is het resultaat. Ondanks die tegenvaller heb ik het gevoel dat ik een prima wedstrijd heb gereden. ( ronde tijden )

Twee jaar geleden deed ik ook al twee keer mee. En omdat het schaatsen dit jaar een stuk makkelijker gaat, besloot ik weer mee te doen met de Master wedstrijd op de twee en een half kilometer lange Flevonice baan. In het donker aan de start realiseer ik me dat de veertien ronden die op het bord staat betekend dat ik minstens een uur (achteraf blijkt 1 uur en 17 minuten) zal moeten schaatsen. Er staat aardig wat wind en het ijs ziet er dan wel niet slecht uit, maar een gedweilde 400 meter baan is het zeker niet. Gelijk na de eerste bocht heb ik het “elfsteden” gevoel onmiddellijk weer zoals ik twee jaar geleden ook had. Buiten, in het donker met een groep rijders die ongeveer het zelfde tempo hebben proberen niet te veel op het ijs te letten en de aansluiting niet verliezen. Al na de eerste ronde rijdt er een schaatser zich los van het peloton. Ik denk dan nog, die wordt wel weer terug gehaald, maar al snel zijn er nog zes andere rijders die ontsnappen en aansluiten. Daar wil ik bij zijn en ik probeer alleen het gat naar de zeven dicht te rijden. Ze rijden echter net iets te veel door en en peloton rijdt net iets te weinig door. Gevolg is dat ik twee ronden lang alleen tussen het peloton en de kopgroep rij. Als uiteindelijk het peloton weer bij mij aansluit, en dan ook nog een halve ronde achter mij blijft rijden, heb ik lange tijd nodig om te herstellen. Een slecht stuk ijs waar ik iedere ronde doorheen moet , wordt me toch een keer fataal en ondanks dat ik juist oplet om niet te vallen, val ik. Het lukt me om gelukkig om weer aan te sluiten bij het kleine groepje dat nog over is van het peloton. Met nog vier ronden te gaan heb ik het gevoel dat ik in ieder geval de finish ga halen. Het is nog een hele kunst om op het grote stuk meewind er bij te blijven, dan gaat de bel ga ik de laatste ronde in. Ondertussen zijn er al weer twee rijders ontsnapt uit ons over gebleven groepje. Ik probeer die laatste ronde nog naar ze toe te rijden, dat lukt niet. De andere zijn me dankbaar, bij de eind sprint rijden ze me eenvoudig voorbij. Ik wordt uiteindelijk 12de, en ben weer een schaats avontuur rijker.

Wederom een late C2 marathon, over 45 ronden dit keer. Ik neem me voor om ook dit keer weer te proberen om aan het peloton te ontsnappen. Vanaf het begin rij ik voorin en probeer regelmatig mee te rijden met rijders die proberen te ontsnappen. Na de tussen sprint lijkt het te lukken met een grote groep. Maar ook die komen overeind zodra er duidelijk wordt dat niet iedereen er voor wil rijden. Ik blijf over samen met een andere rijder. We blijven een paar ronden weg van het peloton. Een snelle spurt van de leider in het klassement maakt dat het hele peloton weer kan aansluiten. Ik heb een groot aantal ronden nodig om bij te komen. Het lukt niemand om te ontsnappen en z’n 6 ronden voor het einde begint iedereen zich klaar te make voor de eindsprint. Dat houdt onder andere in dat het peloton vier rijen dik rijdt en er veel geduwd wordt. In de chaos om mij heen vind ik een master van SC Gouda die ook een snelle sprinter is en ik kan achter hem blijven rijden. Helaas moet hij in de laatste bocht inhouden en ik dus ook want er omheen is onmogelijk. Binnendoor kan ik nog een rijder inhalen op de laatste honderd meter en wordt 16de. Mijn transponder heeft echter een ronde gemist op de 500m finish doorgang, niet op de 1000m doorgang overigens, waardoor ik in de uitslag niet sta vermeld. ( ronde tijden )

Na ander halve week niet schaatsen sta ik aan de start van een hele late C2 Marathon. Dit jaar is de volgorde van de start van de verschillende categorieën regelmatig aangepast en dit keer start de C2 als laatste. En omdat de wedstrijden pas om 21:00 begonnen zijn, is het inmiddels na 22:30 als we de eerste ronden van de 40 rijden. Als er wordt gebeld voor de tussensprint gebeurd er voor het eerste iets in het peloton, tot dan was het gewoon rondjes achter elkaar rijden. Als iedereen overeind komt na de sprint rijd ik met een groepje door. Al snel geven de meeste het op, maar samen met een andere rijder blijf ik doorrijden en weten we honderd meter voorsprong op het peloton op te krijgen. Echt doorrijden doet de ander niet en daardoor ontbreekt ook bij mij de drive om stevig door te rijden. Ondanks ons lange langzame slagen rijden blijven we geruime tijd voor het peloton. Opeens komt er uit het peloton een rijder die het gat naar ons “in no time” dicht rijdt en ons voorbij rijdt. Misschien als hij gewoon was aangesloten en mee had gereden als derde rijder dan was het misschien gelukt. Maar als ook het peloton als geheel aanzet zijn we alle drie snel bijgehaald. Daarna weet een eenzame schaatser bijna een ronde voorsprong te nemen. De bel voor het peloton gaat dan ook bij het ronden bord op drie. Voor sommige een verrassing, waardoor er enige chaos in het sprintende peloton ontstaat. Ik ben nog te vermoeid van de ontsnapping om serieus met de eindsprint mee te doen maar toch rij ik als laatste rondje 31.9 en wordt 27ste. ( ronde tijden )

Met het voornemen om dit keer nog meer vooraan het peloton een rol van betekenis te spelen, sta ik klaar voor de start van de 50 ronden. Mijn spieren voelen niet echt soepel, maar na een ronde of 10 is dat gevoel weg en kan ik inderdaad mee voorin het peloton. Zelfs kan ik mee met enkele ontsnappingspogingen maar die draaien allemaal uit op niets. Door een val ligt iemand stil op het ijs en dus wordt de wedstrijd geneutraliseerd. Als alles OK blijkt, moeten we weer bij de start verzamelen en aan de andere helft van de wedstrijd beginnen. Door de pauze ben ik aardig uit mijn ritme en het duurt dan ook even voor ik weer lekker rij. Maar ook de tweede helft van de wedstrijd rij ik veel voorin en probeer mee te doen met ontsnappingspogingen. Als er eindelijk een aardig groepje weg is en ik rij er bij, komt toch iedereen weer overeind en het peloton sluit weer aan. Als de omroeper aankondigt dat er bij het ronden-bord op 3 zal worden gebeld voor het peloton rij ik op een niet al te gunstige positie. Moe van de strijd voorin besluit ik nog heel even te wachten voor ik echt naar voren rij. Een foute keuze, rijders die toch niet met de sprint meedoen rijden in de weg en onder tussen komen er een groot aantal rijders wel mij voorbij. Als ik eindelijk ruimte heb om te sprinten rijden er al zoveel rijders voor mij dat ik slecht als 27ste eindig. Tevreden met de strijd die ik heb geleverd maar jammer van het eindresultaat. (ronde tijden)

Na een intensief training weekend op de ijsbaan van Haarlem, sta ik in Utrecht aan de start voor een C2 Marathon over 50 ronden. Ik heb het gevoel dat de eerste ronden best hard gaan maar ik rij lekker mee. Het lukt me om voorin mee te rijden. Door af en toe buitenom weer naar een positie bij de eerste 10 te rijden weet ik te voorkomen dat ik te ver achter in het peloton geraak. Tot de tussensprint gebeurd er weinig. Maar na de tussensprint proberen er verschillende rijders te ontsnappen aan de greep van het peloton. Een mooi moment is als ik samen met drie andere schaatsers van Schaatsclub Gouda aan kop van het peloton rij. Als even later vier rijders weg zijn en andere rijder probeert het gat dicht te rijden, versnel ik mee ik sluit achteraan bij het groepje. Met z’n zessen hebben we een kleine voorsprong die niet echt veel groter wordt. In mijn ooghoek zie ik rood/bauw op kop van het peloton het gat naar mijn groepje dichtrijden. Dat zijn toch geen SC Gouda mensen geweest hoop ik. Als ik het later in de kantine vraag aan enkele clubgenoten wordt er gewezen naar rijders van Softijs die ook in het rood rijden. Niemand lukt het om helemaal te ontsnappen aan het peloton en een massa-sprint is het resultaat. Alhoewel ik aardig voorin zit lukt het versnellen moeilijk en zit ik ook nog eens opgesloten achter iemand die niet echt serieus meedoet aan de eindsprint. Een 17de plek is het resultaat. (ronde tijden)