Na ander halve week niet schaatsen sta ik aan de start van een hele late C2 Marathon. Dit jaar is de volgorde van de start van de verschillende categorieën regelmatig aangepast en dit keer start de C2 als laatste. En omdat de wedstrijden pas om 21:00 begonnen zijn, is het inmiddels na 22:30 als we de eerste ronden van de 40 rijden. Als er wordt gebeld voor de tussensprint gebeurd er voor het eerste iets in het peloton, tot dan was het gewoon rondjes achter elkaar rijden. Als iedereen overeind komt na de sprint rijd ik met een groepje door. Al snel geven de meeste het op, maar samen met een andere rijder blijf ik doorrijden en weten we honderd meter voorsprong op het peloton op te krijgen. Echt doorrijden doet de ander niet en daardoor ontbreekt ook bij mij de drive om stevig door te rijden. Ondanks ons lange langzame slagen rijden blijven we geruime tijd voor het peloton. Opeens komt er uit het peloton een rijder die het gat naar ons “in no time” dicht rijdt en ons voorbij rijdt. Misschien als hij gewoon was aangesloten en mee had gereden als derde rijder dan was het misschien gelukt. Maar als ook het peloton als geheel aanzet zijn we alle drie snel bijgehaald. Daarna weet een eenzame schaatser bijna een ronde voorsprong te nemen. De bel voor het peloton gaat dan ook bij het ronden bord op drie. Voor sommige een verrassing, waardoor er enige chaos in het sprintende peloton ontstaat. Ik ben nog te vermoeid van de ontsnapping om serieus met de eindsprint mee te doen maar toch rij ik als laatste rondje 31.9 en wordt 27ste. ( ronde tijden )