Twee jaar geleden deed ik ook al twee keer mee. En omdat het schaatsen dit jaar een stuk makkelijker gaat, besloot ik weer mee te doen met de Master wedstrijd op de twee en een half kilometer lange Flevonice baan. In het donker aan de start realiseer ik me dat de veertien ronden die op het bord staat betekend dat ik minstens een uur (achteraf blijkt 1 uur en 17 minuten) zal moeten schaatsen. Er staat aardig wat wind en het ijs ziet er dan wel niet slecht uit, maar een gedweilde 400 meter baan is het zeker niet. Gelijk na de eerste bocht heb ik het “elfsteden” gevoel onmiddellijk weer zoals ik twee jaar geleden ook had. Buiten, in het donker met een groep rijders die ongeveer het zelfde tempo hebben proberen niet te veel op het ijs te letten en de aansluiting niet verliezen. Al na de eerste ronde rijdt er een schaatser zich los van het peloton. Ik denk dan nog, die wordt wel weer terug gehaald, maar al snel zijn er nog zes andere rijders die ontsnappen en aansluiten. Daar wil ik bij zijn en ik probeer alleen het gat naar de zeven dicht te rijden. Ze rijden echter net iets te veel door en en peloton rijdt net iets te weinig door. Gevolg is dat ik twee ronden lang alleen tussen het peloton en de kopgroep rij. Als uiteindelijk het peloton weer bij mij aansluit, en dan ook nog een halve ronde achter mij blijft rijden, heb ik lange tijd nodig om te herstellen. Een slecht stuk ijs waar ik iedere ronde doorheen moet , wordt me toch een keer fataal en ondanks dat ik juist oplet om niet te vallen, val ik. Het lukt me om gelukkig om weer aan te sluiten bij het kleine groepje dat nog over is van het peloton. Met nog vier ronden te gaan heb ik het gevoel dat ik in ieder geval de finish ga halen. Het is nog een hele kunst om op het grote stuk meewind er bij te blijven, dan gaat de bel ga ik de laatste ronde in. Ondertussen zijn er al weer twee rijders ontsnapt uit ons over gebleven groepje. Ik probeer die laatste ronde nog naar ze toe te rijden, dat lukt niet. De andere zijn me dankbaar, bij de eind sprint rijden ze me eenvoudig voorbij. Ik wordt uiteindelijk 12de, en ben weer een schaats avontuur rijker.