Alain z'n Weblog

Net als het publiek heeft de hoofdrol speler in het begin geen idee wat ‘m overkomt. En samen met het publiek ontdekt Jake Gyllenhaal wat er werkelijk “aan de hand is”. Dat wordt gaande weg steeds ongeloof waardiger, en op het eind zit er natuurlijk de typische Amerikaanse oplossing van het “happy end” in. Aan het begin is daardoor de spanning een stuk groter dan op het eind. Het thema had wel iets van “12 Monkeys” maar in de “Source Code” heeft iedereen veel meer controle over de situatie . Al jaren fan van Gyllenhaal (sinds Donnie Darko) maar toch was ik onder dit keer weer onder de indruk van de verwarring en berusting die Jake wist over te brengen, een 7.

Franse films maken vaak indruk, maar deze Belgisch Franse comedy ontstijgt het niveau van een klucht nauwelijks. Natuurlijk valt er hier en daar wat te lachen, maar alles is wel erg cliché. Zo ontbreekt de “snel uit het raam, want daar komt iemand aan” scène niet en zie je de meeste grappen al van verre aankomen. Ook wist je van te voren dat het “eind goed al goed” zou worden zonder onverwachte plot wendingen. Bij lange na niet het niveau van bijv. “Hot Fuzz” maar omdat de beide hoofdrol spelers er duidelijk plezier in hadden en af en toe prachtige gelaat uitdrukkingen lieten zien toch een 5.

In de sneak van vorige week zat al de trailer van deze film, die actie en spanning suggereerde. Het was inderdaad een spannende film die heel goed werd opgebouwd en de actie scènes pasten prima in het verhaal en duurden niet te lang. De constante spanning en de inzichten die je als kijker krijgt voorgeschoteld zonder dat er van alles wordt uitgekauwd vond ik erg goed. Bruno Ganz speelde een prachtige rol, als ex Oost-Duitse stazie, net als is “Das leben der anderen”. Ook Sebastiaan Koch uit die film deed mee. Omdat alles zich afspeelt in Berlijn voelt de film ook authentiek. Zelfs de bom met count-down teller had een verrassing, een 8.

Na 2 weken zonder, weer een sneakpreview. Helaas vond ik het geen leuke film. De beelden waren mooi, maar de hoofdpersoon kon alleen maar vaag in de camera kijken en verder niets. Gelukkig deed ook Christoph Waltz (Inglorious Basterds) mee die de rest van de acteurs dan ook volledig van het doek speelde. En wat een einde, bleh. Het leukste van deze sneak: de Griekse pita gyros die we achter aten. Een 5.

Alweer een Nederlandse film in de sneak, maar wat een verschil met de vorige (Black Butterflies en Sonny Boy). Van de acteurs straalde het plezier en enthousiasme. Paul de Leeuw speelde heel prettig, het leek wel of ie gewoon zichzelf was. Het verhaal is tragisch maar door het natuurlijke verloop wordt je helemaal meegesleept. Omdat de dramatische scenes niet “overdone” zijn en van normale lengte (in tegenstelling tot in de hiervoor genoemde films) was er een goede balans. Ook het typisch Nederlands functioneel bloot ontbrak gelukkig. Gelachen en gehuild: een 8.

De film begon met een indrukwekkende opening, in plaats van een fly-over een fly-trough. Ik werd er bijna duizelig van en dat was waarschijnlijk ook de bedoeling, want wat de hoofdrol speler meemaakt is ook duizeling wekkend. Door het licht, de camera (wide of normaal)  en het uiterlijk van de spelers te veranderen werd goed duidelijk gemaakt wat de toestand van de spelers was, high of low. Een geestverruimende drug was de oorzaak van die toestanden. Wat die drug betreft had de film een vreemd soort boodschap. Zoals iemand na de film terecht hardop opmerkte was de boodschap iets van: “Drugs zijn OK, maar gebruik ze met mate”. Een gedeelte van de beweegredenen van de hoofdrolspeler werden me niet duidelijk. De keuzes die er aan het eind gemaakt werden waren me te typisch Amerikaans en de slechterik was natuurlijk een Oost-Europeaan. Maar onderhoudend was de film wel, een 7.

Al vanaf het begin kon deze film me niet boeien, behalve misschien de af en toe prachtige beelden van de zee en de ondergaande zon.
Naast Nederlandse acteurs zoals Carice van Houten en Rutger Hauer, ook Engelse/Ierse. Het gesproken Engels was opzettelijk wat gebrekkig zodat ‘t op Zuid-Afrikaans leek? Helaas speelde Carice precies dezelfde rol als in “De gelukkige huisvrouw” en had het gezicht van de hoofdrol speler Liam Cunningham weinig tot geen emotionele uitdrukking, zodat ook de acteer prestaties niet verrasten. Ook was alles zo zwart-wit, de foute mensen duidelijk fout en de goeden overduidelijk goed, dat ook daar weinig spanning in zat. Wel typisch Nederlands “functioneel bloot” en geen explicite uitleg (zoals in Amerikaanse films) van de situaties. Toch slechts een 4.