Iedere film van Tarentino moet je gezien hebben, en natuurlijk in een echte bios want dan komt iedere scène helemaal binnen. Inglorious Basterds kreeg van de Volkskrant 5 sterren (5 is max) en van het NRC 1 ster (ook 5 is max), kortom ik was echt benieuwd. Vanaf de titel tot aan de aftiteling zat ik op het “puntje van mijn stoel”, wat een spanning werd er per scène opgebouwd, soms met een verwachte uitkomst maar altijd pas als de spanning tot een maximum was opgebouwd. Misschien dat anderen aanstoot nemen aan het feit dat in deze WO II film de nazi’s eens niet als domme gemene wezens worden afgeschilderd, maar als intelligente en sadistische mensen, voor mij was het een verademing. Films als “la vita e bella” en “the pianist” vind ik niet boeiend omdat de tegenstellingen te groot zijn tussen de goeden en slechten. Want ook de Joden in deze film “kloppen” niet, ze zijn stoer en er op uit om nazi’s uit te roeien. En hoe is het toch mogelijk dat bij iedere keer als de “bastards” undercover gaan, de spanning er vanaf het eerste moment in zit, humor kent en er volkomen onverwacht dingen gebeuren, zoals wanneer de Duitse geniale detective uit zijn rol valt als hij de smoes van het gebroken been hoort. Ook de twijfel die de oorlogsheld/filmacteur (gespeeld door de hoofdrol speler uit ‘goodbye lenin”) oproept is geweldig, zeker als uiteindelijk toch zijn ware aard blijkt (voor slecht 5 seconden). Ik twijfelde tussen een 8 en een 9, maar juist door die twijfel geef ik een 9.