De ijsbaan was nog geen dag open of de eerste zondagavond marathon ging al van start, helaas kwam ik daar om 20:55 achter en miste dus die eerste marathon. De tweede marathon (C2 klasse) miste ik natuurlijk niet, want er is niet leuker dan op zondagavond rond een uur of tien ‘s met 40 andere schaatsers rondjes te rijden op een vierhonderdmeter baan. Omdat dit jaar weer alle categorieën op dezelfde avond rijden was het weer ouderwets gezellig langs de kant en kon iedereen naar iedereen kijken. Dat mijn conditie door een gebrek aan training en overgewicht niet best was, dacht ik al en werd bevestigd tijdens het rijden op het zachte Utrechtse ijs. Na 20 van de 30 ronden liet ik een gaatje vallen. Omdat dat gebeurde toen ik achteraan in het peloton reed was het een fataal gaatje, ik moest opgeven. Overigens al na ronde 10 zat ik er flink doorheen omdat enkele “snelle mannen” op kop gingen rijden en er een lang gerekt peloton ontstond, wat natuurlijk betekend dat er hard werd gereden. Een dergelijk begin van het seizoen drukt me weer eens met de neus op de feiten: “Het gaat niet meer vanzelf”.