De film begon met een indrukwekkende opening, in plaats van een fly-over een fly-trough. Ik werd er bijna duizelig van en dat was waarschijnlijk ook de bedoeling, want wat de hoofdrol speler meemaakt is ook duizeling wekkend. Door het licht, de camera (wide of normaal) en het uiterlijk van de spelers te veranderen werd goed duidelijk gemaakt wat de toestand van de spelers was, high of low. Een geestverruimende drug was de oorzaak van die toestanden. Wat die drug betreft had de film een vreemd soort boodschap. Zoals iemand na de film terecht hardop opmerkte was de boodschap iets van: “Drugs zijn OK, maar gebruik ze met mate”. Een gedeelte van de beweegredenen van de hoofdrolspeler werden me niet duidelijk. De keuzes die er aan het eind gemaakt werden waren me te typisch Amerikaans en de slechterik was natuurlijk een Oost-Europeaan. Maar onderhoudend was de film wel, een 7.