Alain z'n Weblog

Het was weer even geleden dat ik klaar stond voor een C2 marathon. Maar na een korte wintersport en schaats-rondjes rond het Goudse Stadhuis had er zeker weer zin in. Na een indukwekkende minuut stilte en een rustige loze ronde ter herinnering aan enkele dagen geleden plotseling overleden deelnemer van de C2, begon de wedstrijd. Direct was de rust verdwenen en werd er in een strak tempo gereden. Regelmatig probeerde er iemand te ontsnappen aan het peloton, maar het lukt niet om te ontsnappen. Na de eerste helft rij ik vooral achterin en probeer te overleven. Regelmatig vallen er gaten in het peloton die ik vaak dicht achter een andere rijder en soms zelf dicht rij. Als ik zie dat enkele clubgenoten voortijdig afstappen geeft het me de extra opleving die ik nodig heb om bij het peloton te blijven. Als de eindsprint begint zit ik nog bij de eerste twintig, maar in de laatste 200 meter wordt ik nog door enkele schaatsers voorbij gereden en eindig ik als 22ste. (ronde tijden)

Al vanaf het begin lijkt het deze marathon flink hard te gaan. Het Peloton rijdt in een lang lint achter elkaar en regelmatig valt er gat ergens voor mij.  Met veel moeite lukt het me om zelf of achter iemand zo’n gat dicht te rijden. Pogingen om voorin te rijden om zo te voorkomen dat ik iedere keer een gaten moet dicht rijden mislukken. Als ik 5 ronden voor het einde van de 40 ronden weer eens aansluit bij de kop van het peloton ben ik “op” en mis de energie om deel te nemen aan de eindsprint. ( ronde tijden )

Anders dan voorgaande jaren is dit keer de Evert Kroon Bokaal onderdeel van de Zondagavond Marathon Competitie. En dus sta ik gewoon bij de C2 klaar voor 45 ronden. Er wordt gelijk al aardig door gereden, gelukkig kan ik me goed handhaven in het peloton. De vele ontsnappingen die telkens mislukken maken dat er regelmatig tempo versnellingen zijn. Ook die kan ik gewoon bijhouden en dus probeer ik rond de acht ronden voor het einde van de wedstrijd naar voren te rijden. Het lijkt wel of iedereen dat denkt en het lukt me niet om voorin te blijven. Regelmatig rijdt het peloton in drie rijen naast elkaar waardoor het voor mij moeilijk wordt om van achter weer naar voren te komen. Als de bel gaat rij ik dan ook ergens op een 30ste plaats. Ik kan mee met het sprintende gedeelte van het peloton. Maar daar is dan ook alles mee gezegd en ik eindig als 27ste. ( ronde tijden )

Goed ijs, niet te koud, 45 ronden en 45 deelnemers, de ingrediënten voor een snelle marathon. Gelukkig blijkt het tempo mee te vallen en kan ik gedurende de hele wedstrijd in het midden of voor in het peloton meerijden. Regelmatig proberen er rijders te ontsnappen maar het lukt niemand om weg te komen. Zelfs bij de tussensprint blijft het peloton bij elkaar. Het goede ijs zorgt ervoor dat zolang ik technisch blijf rijden ik de versnelling prima kan volgen, iets wat me de laatste weken niet meer lukte. Zo’n 15 ronden voor het einde krijg ik door waarom er al enkele rijders onderuit gingen. In het begin van de eerste bocht zit een scheur in het ijs. Eenmaal bewust van dat probleem wordt het moeilijk om niet bij het ingaan van die bocht iets voorzichtiger en wat meer naar buiten te rijden. Gelukkig is het hele peloton zich er bewust van een valt er niemand meer op die plek. Twee ronden voor de finish zie ik een clubgenoot, waarvan ik weet dat ie aardig door kan sprinten, snel naar voren rijden. Helaas lukt het me niet om in het chaotische  peloton er achteraan te gaan. En alhoewel ik het gevoel heb dat ik misschien wel bij de eerste 20 kan eindigen in de massasprint blijkt mijn laatste rondje niet snel genoeg en wordt ik 24ste. ( ronde tijden )

Als de C2 voor de 45 ronden van start is gegaan merk ik dat ondanks een “uitgerust” weekend het moeite kost om bij het peloton te blijven. Wederom rij ik achterin mee en lukt het me niet om in het midden van het peloton te blijven. Ondertussen gaat voorin de wedstrijd gewoon z’n gang. Op een gegeven moment zijn er verschillende groepjes weg gereden. Dat resulteert uiteindelijk in een serieuze groep van 9 rijders. Het peloton doet het vanaf dan iets rustiger aan, of zo voelt het in iedergeval. Bij het rondebord op zes gaat de bel en mogen we afsprinten. Ik maak de 40 ronden ver achter in het peloton af, versnellen lukt me niet meer. ( ronde tijden )

Vol goede moed maar met het Goudse Whisky Festival nog in de benen, sta ik klaar voor 45 ronden. Al snel na het vertrek heb ik het gevoel dat het peloton in een hoog tempo rijdt. Achterin rijden is niet verstandig maar de eerste 10 ronden kan ik niet anders. Dan gaat het langzaam beter en lukt het om wat naar voren te gaan. Als ik na 17 ronden eindelijk een goede snelle bocht rijd, komt mijn standbeen in een scheur in het ijs, val ik en glij ik in de luchtkussens. Als ik weer sta is het peloton al 100 meter verder een weet ik dat het afgelopen is. Terwijl ik dat bedenk, komt het peloton alweer door de bocht en er schuift weer een rijder over het ijs. Na nog meer schuivers besluit de wedstrijdleiding pylonen te plaatsen om de bocht te vergroten zodat de diepe scheur in het ijs vermeden kan worden. Voor mij is het te laat maar ik denk achteraf dat het nog een hele opgave geweest zou zijn om de 45 ronden vol te maken. ( ronde tijden )

Foto: Foto Lodewijk