Alain z'n Weblog

Vooraf in de kleedkamer wordt er al gesproken over het inlopen van een ronde op het peloton. De hele C2 wedstrijd over 40 ronden lijkt dat dan ook het doel van een groot aantal deelnemers. Ondanks twee hele dagen schaatsen op de ijsbaan ” De Westfries” in Hoorn heb ik genoeg energie om deel te nemen voorin het peloton en af en toe een ontsnapping me te rijden. Het lukt meerdere malen om met een groepje weg te komen maar zodra de kop overgenomen moet worden is er geen initiatief en verdwijnt de kleine voorsprong. Met nog acht ronden te gaan zit ik in het midden van het peloton en dat is geen goede positie voor de eindsprint die gaat komen. Het lukt me om iets verder voorin te komen en ondertussen rijdt er een rijder weg uit het peloton en heeft een aardige voorsprong. Een clubgenoot die eerst in de C1 rijdt en dit keer aan de C2 deelneemt rijdt alleen het gat naar de ontsnapte rijder dicht. Als de de bel voor de laatste ronde gaat rijden die twee nog ver genoeg voorop om er voor te zorgen dat de eindsprint van het peloton om de derde plek gaat. Ik zit die laatste ronde op de vijfde plek in het peloton en kan mee met de versnelling. Helaas laat iemand twee plekken voor mij in de laatste bocht een gaatje vallen en in plaats van dat ik versnel in die laatste bocht verlies ik snelheid. Het gevolg is dat ik de laatste honderd meter aan alle kanten voorbij gereden wordt en uiteindelijk als 10de over de finish kom. Toch voelt het als een overwinning, twee dagen op het ijs om vervolgens een marathon te rijden met dit als resultaat was niet wat ik verwachte maar wel op hoopte.

Inmiddels mijn vijfde schaatsweekend met de trimmers van Schaatsclub Gouda. Dit keer op schaatsbaan “De Westfries” in Hoorn met een overnachting in Van der Valk Hoorn op loopafstand van de ijsbaan. De eerste (zater)dag krijgen we twee keer een uur en en een kwartier instructie van schaatssters Jane Ravenstein, Linda Bouwens en Iris van der Stelt. De nadruk dit keer ligt vooral op de bochten. Vijftig procent van een rondje op kunstijs is natuurlijk een bocht dus zeker niet onbelangrijk. Doordat iedere trainster verschillende instructies geeft met de nadruk op een ander deel van je lichaam lukt het me om uit die verschillende invalshoeken het gevoel te krijgen hoe ik beter door de bocht kan. Als ik ‘s avonds langs de kant, na een typische van der Valk maaltijd waar inderdaad de appelmoes niet ontbrak, kijk naar de landelijke marathon ben ik zoals iedere keer verbaasd over het hoge tempo. En na zo’n dag met de focus op de techniek in de bocht, valt op hoe iedereen in het marathon peloton anders de bochten rijdt. Na de wedstrijd drinken we in het van der Valk nog wat en blijkt dat behalve schaatsen iedereen er nog meer interessante hobbies heeft.

De tweede (zon)dag bestaat ook uit twee trainingen, dit keer door Jane Ravenstein, Linda Bouwens, Kim Lieveld en Femke Mossinkoff. Die laatste werd de dag daarvoor derde bij de landelijk dames marathon en dus nog even gehuldigd volgens de schaatsclub gouda skeeler traditie: een erehaag. Ook deze dag twee keer instructie maar met dit keer daartussen een lunch in het restaurant van de ijsbaan. Heerlijk veel geleerd wat ik zelf als schaatser beter kan, maar ook weer nieuwe inspiratie gekregen als trainer door goed op te letten hoe een en ander wordt uitgelegd. Als afsluiting een hele speciale estafette race waarbij iedereen de longen uit z’n lijf rijdt om uiteindelijk een woord van zeventien te kunnen maken van de estafette tokens. Kortom behalve serieus schaatsten is plezier het belangrijkste ingredient van het trimmers schaats training weekend.

Door wat technische problemen had de vorige zondag marathon uiteindelijk geen officiële uitslag. Vastberaden om dit keer wederom een goede uitslag te rijden sta ik aan start van een C2 wedstrijd over vijfenveertig ronden. Vooraf in de kleedkamer maken enkele jonge C2 deelnemers flink lawaai en blijkt dat een persoonlijk record op de 1500 meter van onder de 2:10 normaal is. Gelijk vanaf het begin rijden die jonge rijders voorin het peloton dan ook flink door, als ze zouden samenwerken was ontsnappen uit het peloton een en een ronde voorsprong krijgen geen probleem voor ze. Maar ze rijden als individuen en zelfs als ze achter elkaar rijden “fladderen” ze maar wat rond. Daar achter rijden de “oudjes” zoals ik die het hoge tempo kunnen bijhouden en gewoon in elkaars slag hun rondjes rijden. De tussensprint zorgt even voor een plotseling versnelling, maar verder gebeurd er weinig in het peloton. Met nog 12 ronden te gaan wordt duidelijk dat het een eindsprint van het peloton word. Ik rij dan in het midden van het peloton en weet dat om een goede positie voor de die eindsprint te krijgen ik meer voorin moet rijden. Zeven ronden voor de finish zit goed voorin en het lukt me om daar te blijven. Onder tussen rijden er drie rijders weg van het peloton en krijgen 100 meter voorsprong. Mijn clubgenoot manoeuvreert voorin het peloton naar de kop en begint in een hoog tempo naar de ontsnapte rijders te schaatsen. Ik zit direct achter hem in in zijn slag. We komen dichterbij en een van de drie geeft het op en we rijden ‘m voorbij. Als de bel gaat kom ik er achter dit er achter mij nog iemand rijdt maar daarna we een gat met het peloton hebben. Het lukt me om de laatste bocht om de club genoot te rijden maar ook die andere rijder profiteert en rijdt de laatste honderd meter mij nog voorbij. En dus wordt ik vierde, waar ik heel heel tevreden mee ben.

Alweer geen #zambonishot bij deze blog want wederom was mijn mobiel leeg. Gelukkig staat tegenwoordig Janneke De Kruijf-van Oort langs kant en die maakt prachtige actie foto’s zoals hier boven. Dan de C2 wedstrijd over 40 ronden. Deze start dit keer samen met de C1 die na onze wedstrijd nog 20 ronden zullen rijden. Toch valt het aantal deelnemers mee, iets meer dan dertig. Dit keer wil ik weer proberen om uit het peloton te ontsnappen. En net als de vorige keer hebben meer rijders dat idee. Al na een paar ronden krijgt een groepje een kleine voorsprong en ik zit er niet bij. Als ik zie dat op kop van het peloton iemand in dezelfde kleding rijdt als een van de ontsnapte rijders, besluit ik om buiten om naar voren te rijden. Gelukkig doen meer rijders uit het peloton dat. Het duurt even maar mede dankzij een snelle ronde op kop van het peloton door “de andere S.C. Gouda” rijder wordt het groepje terug gehaald. Op het moment dat het peloton aansluit, doen iedereen het rustig aan behalve twee van de net terug gehaalde rijders, ze rijden hard door en beginnen aan een ontsnapping samen met iemand uit het peloton. Onmiddellijk zetten “de andere S.C. Gouda rijder en ik de achtervolging in en het lukt ons om aan te sluiten bij de drie. We werken heel goed samen als groep en iedereen doet een halve ronde kopwerk. Als we eenmaal tweehonderd meter voorsprong hebben begin ik er in te geloven en inderdaad we halen de ronde voorsprong. Als er bij het rondebord op elf niet wordt gebeld wordt duidelijk dat we met z’n vijfen de laatste vijf ronden rijden. De peloton sprint begint voor mijn gevoel veel te vroeg en ik heb moeite bij te blijven, maar ik moet wel want de andere vier rijden ook gewoon de peloton sprint mee. Hoe ik die laatste vijf ronden ben doorgekomen weet ik niet meer. Ik weet alleen dat ik de laatste honderd meter nog wel wilde sprinten maar mijn benen niet, ik wordt uiteindelijk 4de.

Met niet zo’n grote groep als de C3 maar toch wel een groot aantal deelnemers sta aan de start van een wedstrijd over 45 ronden. Het blijkt dat iedereen, net als ik er zin in heeft. Vanaf het begin wordt er aardig hard gereden, en achteraf blijkt dat ik mijn snelste ronde al na 5 roden rijdt. Constant proberen er rijders of groepjes te ontsnappen aan het peloton. Ook ik doe mee met enkele ontsnappingen. Ik zit er niet bij als uit eindelijk vier rijders een grote voorsprong krijgen. Het is inderdaad krijgen want voorop van het peloton wordt er serieus “afgestopt”. Ik vraag me af of ik de enige ben die dat door heeft want het peloton blijft keurig achter de man op kop rijden. Ik verlies mijn geduld en rij er uiteindelijk omheen, het tempo van het peloton neemt weer toe. Uiteindelijk lukt het een rijder om een ronde voorsprong te halen. Niet veel later doet precies dezelfde situatie zich nog een keer voor, en weer lukt het nog een rijder om een ronde voorsprong te krijgen. Twee met een ronde voorsprong betekend af-sprinten met bij het ronden bord op zes. Het meedoen in de kop van het peloton heeft me te veel kracht gekost om serieus mee te doen met de eindsprint en ik kom als negende van het peloton over de finish. Met de 11de plek ben ik heel tevreden, de veertig ronden kon ik voorin goed volhouden en heb gewoon lekker geschaatst.

Net als vorig jaar schrijf ik me in als gastrijder bij het de 6 banen wedstrijd in Utrecht. 50 Ronden staan op het programma en als ik de aanwezige masters bekijk zullen er zeker een paar proberen een ronde voorsprong te halen. Direct na de start blijft het echter even rustig maar rijdt het peloton in een lang lint wat betekend dat het tempo er aardig in zit. Ik merk dat ik anders dan bij de marathon competitie C2, vooral in de bochten moeite moet doen om bij te blijven. Het lukt me achterin mee te blijven rijden zonder gaatjes te laten vallen. Ondertussen zijn de “usual suspects” plus een aantal anderen aan het peloton ontsnapt en sluiten uiteindelijk weer achter aan. Met nog zestien ronden op het bord word omgeroepen dat het peloton zal afsprinten bij het ronden bord op 11. Drie rijders lukt om in die 6 ronden een kleine voorsprong op te bouwen en als het peloton de bel krijgt gaat het om de plaatsen van ongeveer de tiende plek. Ik zit achter iemand waarvan ik weet dat ie een goede eindsprint heeft en tot de laatste 200 meter kan ik in z’n slag blijven. De laatste bocht verlies ik echter de aansluiting en kom uiteindelijk als eenentwintigste over finish. Dit waren mijn snelste 40 ronden tot nu toe dit seizoen en een goede training voor volgende keer marathon competitie.

Na een dweil pauze staat ik met de C2 te wachten tot we mogen vertrekken voor een wedstrijd over 40 ronden. Ik heb er zin in, na de twee voorgaande wedstrijden heb ik het gevoel dat ik bij de C2 op mijn plek zit en mee kan doen “voor de punten”. Tot de tussensprint gebeurd er weinig in het oplettende peloton anders dat dat we gewoon lekker doorrijden. Anders dan bij de C1 kan ik hier bij de C2 ook in de bocht gewoon mijn handen op de rug houden en mee versnellen. Dan zijn er opeens, ik lette niet goed op op want daar had ik bij moeten zitten, drie rijders met 100 meter voorsprong. Een ervan is een club-genoot en ik besluit, omdat ik toch al op kop rij, om te tempo laag te houden zodat die voorsprong groter kan worden. Helaas kan de club-genoot de andere twee niet bijhouden en sluit weer aan bij het peloton. Vier rijders proberen het gat naar die twee alsnog dicht te rijden, ook dat was aan mijn aandacht ontsnapt want daar had ik bij moeten zitten. Als de twee koplopers het peloton dubbelen wordt duidelijk dat we als peloton eerder moeten af-sprinten. Met nog zes ronden te gaan gaat de bel voor het peloton. De club-genoot van de ontsnapping en van de sprint van vorige week, waar ik direct achter rijdt, gaat wederom hard op kop rijden. Ik blijf er achter tot de laatste bocht ga er dan omheen en rij wederom een top 10 klassering. Wel en ik benieuwd wat de jury er van zal vinden want tijdens het aantrekken van mijn schaatsen kwam ik er achter dat ik vergeten was om me voor deze wedstrijd in te schrijven. Een nieuwe procedure, inschrijven voor iedere wedstrijd, waar ik dus nog aan moet wennen.

Na het goede gevoel van vorige week ben ik benieuwd of dat de nieuwe trend voor dit seizoen wordt. Dit keer mag de C2 45 ronden rijden en ik vind dat een mooie uitdaging. Het is te merken dat deze wedstrijd de eerste officiële wedstrijd van de zondagavond Marathon is. Het is moeilijk om uit het peloton weg te komen. Toch blijven de pogingen om the ontsnappen uit het peloton elkaar opvolgen. Er stappen aardig wat rijder eerder uit en het peloton wordt langzaam maar zeker kleiner. Zelf ik doe mee met enkele van die ontsnapping pogingen maar het peloton laat niemand gaan en we blijven bij elkaar tot de eindspint. En die eindsprint begint al ander halve ronde voor de finish als een club-genoot begint te versnellen en op kop van het peloton gaat rijden. De rest blijft gemakkelijk uit de wind zitten en de laatste 200 meter lukt het me net als hoop anderen buitenom een top 10 klassering te rijden.

Anders als eerdere jaren is deze eerste (trainings) zondagavond Marathon niet de eerste keer dat ik bij het begin van het seizoen op de 400 meter baan van Utrecht sta. ‘s Ochtends liep ik nog een 1/4 Marathon in Eindhoven maar natuurlijk ben ondanks wat stijve benen wel benieuwd hoe het schaatsen zal gaan. De C1 categorie waar ik vorig jaar in mee deed bleek toen, zoals altijd, een niveau te hoog. Dit jaar sta kan dan ook weer gewoon aan de start voor wedstrijd over 40 ronden met de C2. Het verschil is gelijk te merken, na de loze ronde kan ik zonder moeite het tempo bijhouden en is iedere versnelling goed te volgen. Ik kan zelfs vooraan meerijden, een halve ronde op kop of met een kleine ontsnapping mee gaan. Na 39 ronden heb ik nog voldoende energie om een serieuze eindsprint te rijden die me in de top 10 doet eindigen. Dit beloofd wat voor de rest van het seizoen.

Na 2 jaar is het dan zover, weer een clubkampioenschap. Ik keek er al enige tijd naar uit, niet omdat ik dan een 500 en 1500 meter kan schaatsen maar om de mensen die de club maken weer eens te zien. In corona tijd heb ik wel heel veel rondjes en schaats sessies alleen gedaan. En inderdaad het is leuk om iedereen van de schaatsclub weer eens te zien, ondanks dat er wat “oud gedienden” missen. En inderdaad die 500 en 1500 meter stellen ondanks het prima ijs en geen wind, weinig voor. Met 48.48 (opening 13.03!) en 2.27.57 wordt ik derde in het klassement. Dat de laatste 2 ronden van de 1500 exact hetzelfde waren (39.94) geeft al aan dat ik pas op gang kwam toen de wedstrijd was afgelopen. En dan is er nog de team sprint. De vorige clubkampieonschappen ( Clubkampioenschappen S.C. Gouda 2020 ) voor mij het leukste onderdeel, blijkt ook dit keer weer het leukst om te doen. Ik ben de tweede in het rijtje van vier en als de eerste (str)rijdster van ‘kop’ af gaat lijkt het tijdens mijn versnelling of er een heel peloton rijders achter me zit. Het blijkt inderdaafd dat het andere team inmiddels is aangesloten. Het lukt me niet ze af te schudden, gelukkig hebben de andere twee team-leden meer in hun mars en nemen ze afstand. Het lukt ze zelfs om bijna de verloren achterstand weer terug te winnnen. De prijsuitreiking is een gezellige afsluiting van deze (late) avond die ik met veel plezier heb beleefd, mede door het fanatisme van de deelnemers, de verbeten gezichten van schaatsers die voor het eerste in hun leven een 1500 meter reden en de wedstrijd spanning die er toch nog is.