Alain z'n Weblog

Na een dweil pauze staat ik met de C2 te wachten tot we mogen vertrekken voor een wedstrijd over 40 ronden. Ik heb er zin in, na de twee voorgaande wedstrijden heb ik het gevoel dat ik bij de C2 op mijn plek zit en mee kan doen “voor de punten”. Tot de tussensprint gebeurd er weinig in het oplettende peloton anders dat dat we gewoon lekker doorrijden. Anders dan bij de C1 kan ik hier bij de C2 ook in de bocht gewoon mijn handen op de rug houden en mee versnellen. Dan zijn er opeens, ik lette niet goed op op want daar had ik bij moeten zitten, drie rijders met 100 meter voorsprong. Een ervan is een club-genoot en ik besluit, omdat ik toch al op kop rij, om te tempo laag te houden zodat die voorsprong groter kan worden. Helaas kan de club-genoot de andere twee niet bijhouden en sluit weer aan bij het peloton. Vier rijders proberen het gat naar die twee alsnog dicht te rijden, ook dat was aan mijn aandacht ontsnapt want daar had ik bij moeten zitten. Als de twee koplopers het peloton dubbelen wordt duidelijk dat we als peloton eerder moeten af-sprinten. Met nog zes ronden te gaan gaat de bel voor het peloton. De club-genoot van de ontsnapping en van de sprint van vorige week, waar ik direct achter rijdt, gaat wederom hard op kop rijden. Ik blijf er achter tot de laatste bocht ga er dan omheen en rij wederom een top 10 klassering. Wel en ik benieuwd wat de jury er van zal vinden want tijdens het aantrekken van mijn schaatsen kwam ik er achter dat ik vergeten was om me voor deze wedstrijd in te schrijven. Een nieuwe procedure, inschrijven voor iedere wedstrijd, waar ik dus nog aan moet wennen.

Na het goede gevoel van vorige week ben ik benieuwd of dat de nieuwe trend voor dit seizoen wordt. Dit keer mag de C2 45 ronden rijden en ik vind dat een mooie uitdaging. Het is te merken dat deze wedstrijd de eerste officiële wedstrijd van de zondagavond Marathon is. Het is moeilijk om uit het peloton weg te komen. Toch blijven de pogingen om the ontsnappen uit het peloton elkaar opvolgen. Er stappen aardig wat rijder eerder uit en het peloton wordt langzaam maar zeker kleiner. Zelf ik doe mee met enkele van die ontsnapping pogingen maar het peloton laat niemand gaan en we blijven bij elkaar tot de eindspint. En die eindsprint begint al ander halve ronde voor de finish als een club-genoot begint te versnellen en op kop van het peloton gaat rijden. De rest blijft gemakkelijk uit de wind zitten en de laatste 200 meter lukt het me net als hoop anderen buitenom een top 10 klassering te rijden.

Anders als eerdere jaren is deze eerste (trainings) zondagavond Marathon niet de eerste keer dat ik bij het begin van het seizoen op de 400 meter baan van Utrecht sta. ‘s Ochtends liep ik nog een 1/4 Marathon in Eindhoven maar natuurlijk ben ondanks wat stijve benen wel benieuwd hoe het schaatsen zal gaan. De C1 categorie waar ik vorig jaar in mee deed bleek toen, zoals altijd, een niveau te hoog. Dit jaar sta kan dan ook weer gewoon aan de start voor wedstrijd over 40 ronden met de C2. Het verschil is gelijk te merken, na de loze ronde kan ik zonder moeite het tempo bijhouden en is iedere versnelling goed te volgen. Ik kan zelfs vooraan meerijden, een halve ronde op kop of met een kleine ontsnapping mee gaan. Na 39 ronden heb ik nog voldoende energie om een serieuze eindsprint te rijden die me in de top 10 doet eindigen. Dit beloofd wat voor de rest van het seizoen.

Na 2 jaar is het dan zover, weer een clubkampioenschap. Ik keek er al enige tijd naar uit, niet omdat ik dan een 500 en 1500 meter kan schaatsen maar om de mensen die de club maken weer eens te zien. In corona tijd heb ik wel heel veel rondjes en schaats sessies alleen gedaan. En inderdaad het is leuk om iedereen van de schaatsclub weer eens te zien, ondanks dat er wat “oud gedienden” missen. En inderdaad die 500 en 1500 meter stellen ondanks het prima ijs en geen wind, weinig voor. Met 48.48 (opening 13.03!) en 2.27.57 wordt ik derde in het klassement. Dat de laatste 2 ronden van de 1500 exact hetzelfde waren (39.94) geeft al aan dat ik pas op gang kwam toen de wedstrijd was afgelopen. En dan is er nog de team sprint. De vorige clubkampieonschappen ( Clubkampioenschappen S.C. Gouda 2020 ) voor mij het leukste onderdeel, blijkt ook dit keer weer het leukst om te doen. Ik ben de tweede in het rijtje van vier en als de eerste (str)rijdster van ‘kop’ af gaat lijkt het tijdens mijn versnelling of er een heel peloton rijders achter me zit. Het blijkt inderdaafd dat het andere team inmiddels is aangesloten. Het lukt me niet ze af te schudden, gelukkig hebben de andere twee team-leden meer in hun mars en nemen ze afstand. Het lukt ze zelfs om bijna de verloren achterstand weer terug te winnnen. De prijsuitreiking is een gezellige afsluiting van deze (late) avond die ik met veel plezier heb beleefd, mede door het fanatisme van de deelnemers, de verbeten gezichten van schaatsers die voor het eerste in hun leven een 1500 meter reden en de wedstrijd spanning die er toch nog is.

Vijftig ronden op het bord en negentien deelnemers, als ik zie wie, weet ik voor de start al wat er gaat gebeuren. Er gaat vanaf het begin hard gereden worden en ik zal moeite hebben met die snelheden (rondjes 29/30). Inderdaad komt mijn voorspelling uit. Al na vijf ronden moet ik het peloton laten gaan, ik heb vooral moeite met de snelheid in de bochten, ik vlieg er iedere keer bijna uit en laat een gaatje vallen dat ik op het rechte stuk wel weer dicht kan rijden maar na tien bochten lukt dat dus niet meer. Het ijs is prima “glij-ijs” en ik blijf zo lang mogelijk door rijden. Na 38 ronden moet ik stoppen als achterblijver, ik ben dan al minstens drie keer door het peloton voorbij gereden en heb zo’n 30 ronden solo gereden. Moe maar voldaan sluit ik zo het Marathon seizoen af. Omdat ik ben bij alle wedstrijden die punten opleverden ben komen opdagen, ook als er bijna niemand mee deed, wordt ik 12de in het eind-klassement. Het lijkt een top prestatie, maar ik ervaar dat niet zo. Volgend jaar weer bij de C2, want na tien marathons is wel gebleken, de C1 gaat me te hard.

Slechts 8 deelnemers in de C1 categorie, gelukkig rijden we de eerste 45 ronden achter in het C2 peloton, want anders zou ik snel ‘klaar’ zijn. Achter in het C2 peloton lukt het me inderdaad om bij te blijven. Ondanks de versnellingen die nodig zijn om gaatjes die C2 rijders, die achterop zijn geraakt, veroorzaken weer dicht te rijden. De 20 ronden die we als C1 daarna nog rijden beginnen gelukkig niet echt snel. Door de langzame opbouw zit ik nog in het peloton to 10 ronden voor het einde, daarna rij ik op de laatste positie mijn rondjes, af en toe samen met de een na laatste maar vooral alleen. De wind die er bijna voor zorgde dat de hele wedstrijd niet door zou gaan, maakte het solo rijden extra zwaar. Ik weet er tot 2 ronden voor de finish voor te zorgen dat ik niet word ingehaald door de koplopers. Wat betekend dat ik uiteindelijk gewoon “de bel” krijg en als achtste over de finish kom na 65 ronden.

Een speciale C1 marathon wedstrijd over 50 ronden want de wedstrijd is ook voor de Evert Kroon bokaal (Heren en Masters). Bij de start neem ik me voor om te blijven rijden tot ik uit de wedstrijd moet, het zou zomaar kunnen dat ik punten voor het klassement rij want er zijn minder dan 20 deelnemers. Al in de in-rij-ronde wordt het duidelijk dat het een zware wedstrijd wordt, de snelheid ligt dan al hoog. De drie rondjes na de start zijn mijn snelste ronden van de hele wedstrijd, toch verlies ik gelijk de aansluiting met het peloton dat rondjes van 29 of 30 seconden rijd. Als ik weer weet aan de sluiten wordt er omgeroepen dat het tijd is voor de tussen sprint. Al na 4 ronden? ik verlies weer de aansluiting en het lukt me niet meer om nog een keer bij het peloton te komen. Het is de start van mijn solo rondjes die ik soms met andere rijders rij die het hoge tempo niet bij kunnen houden. Ondertussen komt het peloton mij meerde malern voorbij, de eerste keer kan ik nog even aansluiten maar dat probeer ik de volgende keren dat ze langs komen niet eens. Met het ronden bord op 6 komt het verlossende woord, er wordt omgeroepen dat rijders met een ronde of meer achterstand de wedstrijd dienen te verlaten. Als ik over de finishlijn kom hoor ik door de speakers “Alain van Hoof kan ook stoppen, je bent geklassseerd” het gaf het idee dat ik in de uitslag was opgenomen en mijn doel van voor de start had gehaald. Niets bleek achteraf minder waar, ik had te veel ronden achterstand om in het klassement opgenomen te worden. Het gevoel van een goede prestatie, 35 ronden alleen of af en toe met meer, bleef.

Het was alweer 2 maanden geleden dat marathon schaatsen als wedstrijd mogelijk was. En dus stond ik klaar voor de C1 wedstrijd met de vraag hoe mijn conditie er aan toe is. De eerste 40 ronden rijden we als C1 achteraan in het peloton van de C2. Er staat een stevige wind die er voor zorgt dat de gemiddelde snelheid van het C2 peloton niet al te hoog is. Ik rij die 40 ronden dan ook zonder al te veel moeite. Maar als de C2 is afgesprint moeten we met z’n tienen de wind trotseren. Al bij de tweede keer versnellen verlies ik de aansluiting met het peloton maar ik ben niet alleen. Samen met een andere rijder zien we de ronden daarna de rest van het peloton in een kopgroep van vier en drie achtervolgers uiteen vallen. Terwijlde jury duidelijk maakt dat de kopgroep van vier het peloton is, rij ik inmiddels in een groepje van drie en zit er nog 1 rijden tussen ons en het peloton. Uiteindelijk worden we ingehaald door het peloton. Een van de vier rijders uit het peloton blijft bij ons rijden terwijl de andre drie doorrijden. Het kost moeite maar ik blijf meerijden en mijn kopwerk doen. Dan komt het verlossende woord, bij het rondenbord op 3 mogen we afsprinten. We strijden om plek zes zeven en acht. Voor de laaste bocht gaat er iemand op het juiste moment buiten om, die dan ook de sprint wint. Ik kan nog wel voor de andere van de drie blijven en word 7de. Gezien het aantal deelnemers (10) natuurlijk geen moeilike prestatie, maar de 56 ronden uitrijden met een klein groepje en de tegenwind is dat wel.

Een NK is een serieuze aangelegenheid, de startlijst staat bijvoorbeeld online bij de KNSB site schaatsen.nl. Voor de wedstrijd wordt je bescherming zoals helm en beenbescherming door de KNSB gecontroleerd. Met behulp van een tooltje controleert de jury ook of de voorkant en achterkant van de schaatsen geen scherpe punten hebben die andere kunnen verwonden. En wat bleek, mijn schaatsten voldeden niet aan de norm. Ooit had ik ze ongeveer zo rond als een dubbeltje, maar door het slijpen in de loop der jaren was er toch iets van dat ronde verdwenen. Gelukkig was de schaatswinkel van de ijsbaan in Breda open en kon ik daar mijn schaatsen laten aanpassen. Degene die mijn schaatsen aanpakte vroeg “zo de jury is weer iets strenger geworden, je bent de derde al vandaag”. Dat was opgelost, maar het volgende probleem kondigde zich aan, mijn transponder weigerde “in-te-checken” en na enkele pogingen moet ik een leen-transponder vragen. Gelukkig gebeurde dat allemaal vooraf aan de wedstrijd en was ik op tijd aanwezig en had nog wat tijd over om een rondje in te lopen. Samen met de Heren 40+ staan wij Heren 50+ om kwart over één aan start voor een wedstrijd over 80 ronden. Als ik om me heen kijk lijkt het er op dat er wel heel veel snelle mannen mee doen. En inderdaad na vijftien ronden achteraan in het peloton bungelen moet ik lossen. Er valt een gat tussen mij en het peloton. Als ik achter me kijk rijden er nog een stuk of tien rijders achter mij. Een of twee lukt om toch weer naar het peloton te rijden. Ik blijf echter met het groepje rondjes rijden. We worden een keer door het peloton ingehaald. Na achtendertig ronden kan ik niet meer. Mijn NK masters zit er op. Vooraf was het even “stressen” maar gewoon heerlijk geschaatst. Achteraf blijkt dat dit mijn laatste marathon van 2021 is, de corona beperkingen laten geen marathons meer toe.

Een bijzondere zondagavond marathon want de start tijd is, wegens het niet meer sporten na vijfen, om kwart voor drie. Ook mogen de landelijke beloften rijders met de C1 mee doen. We staan dus aan de start met een iets grotere groep (zesentwintig) dan normaal. Ik kom er al snel achter dat dit niet betekend dat ik rusting in het peloton kan mee rijden. De snelheid zit er vanaf het begin goed in, al is mijn snelste ronde 31.6, het betekend wel dat het me niet lukt om bij het peloton te blijven en na 20 ronden stap ik alweer van het ijs. Een zondagavond marathon bij daglicht was bijzonder, maar ‘m helemaal uitrijden dat zou heel bijzonder geweest zijn.