Alain z'n Weblog

Ondanks een 10 kilometer hardlopen eerder deze dag sta ik aan de start van de eerste officiële (telt mee voor het eindklassement) C2 marathon met een goed gevoel in de benen. Het ijs is goed en dat is voor mij gunstig, technisch rijden in tegenstelling tot ploeteren over zacht ijs. Vanaf het begin rij ik voorin mee, het lukt niemand om aan het peloton te ontsnappen, ondank dat ‘t regelmatig wordt geprobeerd. Na de tussensprint, heb ik het gevoel dat ik even rustig aan moet doen en ga wat verder achterin rijden. Drie ronden voor het eind zijn er enkele rijders vooruit met wat ruimte er tussen, als ik ergens voorin wil eindigen moet ik zorgen dat ik ergens voorin in het peloton zit. Met nog twee ronden te gaan rij ik om het peloton heen en kom voorop te rijden. Niet handig natuurlijk want ik zal zeker nog voorbij gereden worden door de rijders vlak achter mij. Tot en met de laatste bocht lukt het me echter om op kop te blijven. Ik ga als vijfde het laatste rechte stuk op, en daar komen de rijders achter mij, buitenom mij voorbij met als gevolg dat ik als 13de over de finish ga. Met een goed gevoel stap ik van het ijs, vanochtend 10 Km hard gelopen in een goede tijd, nu heerlijk geschaatst op goed ijs en in de Top 20 geëindigd.

Met een temperatuur van rond de 20 graden is het ijs natuurlijk erg stroef en het feit dat er na de wedstrijd over 20 ronden van de C4 niet gedweild is helpt ook niet. Het is nog een testwedstrijd die niet meetelt voor het klassement dus vanaf het begin probeer ik voorin mee te rijden, als ik voor de eindsprint geen energie heb dan is dat maar zo. Ik doe mee met enkele ontsnappingen en rij soms op kop, maar het zware ijs eist z’n tol, na de tussensprint ben ik op. Als de eindsprint begint zie ik iedereen positie innemen maar ik kan niet meer versnellen. Het is duidelijk de eerste schaatswedstrijd van het seizoen: als ik thuis kom en uit de auto stap, zijn de achterkant van mijn boven-benen stijf en dat blijft zo de volgende dag.

Als afsluiting van het schaatsseizoen heb ik besloten om mee te doen met het baankampioenschap masters marathon over vijftig ronden. Ik verwacht niet hoog te eindigen, maar omdat er slechts vijftien masters meerijden eindig ik in ieder geval in de top vijftien. De eerste tien ronden wordt er aardig door gereden, maar als twee snelle rijders ontsnappen en zich daar nog twee andere aan toevoegen, komt het kleine peloton een beetje tot rust en laten we langzaam maar zeker ons een ronde inhalen. Als er wordt gebeld voor de tussensprint rij ik op de derde plek. Ik ben echter niet van plan om te gaan sprinten en wordt dus de laatste meters ingehaald zodat ik buiten de prijzen val. Als er wederom een ontsnappings-poging lukt van de snelste master aanwezig, voel ik dat mijn benen de tien kilometer hardlopen van gisteren niet vergeten zijn. Ik rij nog wel actief mee in het peloton en één ronde voor de bel die aangeeft dat het peloton zeven ronden eerder mag finishen zit ik achterin. Vlak voor de laatste ronde rij ik buitenom het peloton heen en ga als tweede de één na laatste bocht in. Maar dan blijkt dat mijn energie echt op is, ik word aan alle kanten voorbij gereden en wordt uiteindelijk 12de.

De finale van de zondagavond marathoncompetitie staat vanavond op het programma. Alhoewel ik op de vijfde plek in het klassement sta en daar al heel tevreden mee ben., is er een mogelijkheid om nog hoger te eindigen, ik sta maar één punt achter nummer vier en ook nummer drie is nit ver weg. Ik zou er voor kunnen kiezen om in het peloton te rijden en de nummer die vier in de gaten te houden. Maar ik kies er voor om actief deel te nemen voorin en probeer aan het peloton te ontsnappen. Tot vlak voor het einde lukt dat niet ondanks verwoede pogingen. Dan lukt het de nummer vier wel om meer dan honderd meter op het peloton vooruit te rijden. Ik heb niet meer de kracht om daar iets aan te doen. Mijn eindsprint is ook niet best en zo eindig ik als 20ste deze avond en blijf ik 5de in het eindklassement. Wederom lekker en actief gereden maar zonder resultaat.

Bij de start van deze wedstrijd over 45 ronden kom ik er achter dat als ik voorin in het peloton over de eindstreep kom ik een plaatsje kan opschuiven in het klassement. Degene die direct boven mij staat is namelijk niet aanwezig en zal dus zeker geen punten scoren. Alhoewel het verstandig zou zijn om gewoon in het peloton mee te rijden en te wachten op de eindsprint, rij ik vanaf het begin voorin mee en doe samen met anderen herhaalde pogingen om uit het peloton weg te komen en zou een ronde voorsprong te krijgen. Onder andere samen met twee andere “oude masters” rij ik enkele ronden bijna honderd meter voor het peloton maar we worden terug gehaald. Het is lukt me dus te ontsnappen aan het peloton maar vijf andere rijders is het wel gelukt. Als peloton krijgen we dan ook de bel voor de laatste ronde bij het rondebord op zes. Mijn vele acties voorin het peloton blijken echter zijn tol te hebben geëist en het lukt mee niet om serieus mee te sprinten. Ik probeer het nog wel om de laatste bocht buitenom naar voren te rijden maar ik blijf achterin het peloton en kom als 20ste over streep. Het levert me 1 punt op voor het klassement en omdat er iemand die achter mij stond in het klassement wel voorin eindigt zak ik een plaats in het klassement. Dit terwijl het er vooraf nog op leek dat ik een plaats kon stijgen. Toch ga ik met een goed gevoel naar huis want zo actief deelnemen aan de wedstrijd is toch wel heel erg leuk.

Enkele dagen alweer terug in Nederland maar met een 5 daagse wintersport nog in de benen sta ik aan de start voor een C2 marathon wedstrijd over 40 ronden. Het ijs is goed en snel, kortom ontsnappen is moeilijk, er worden wel enkele pogingen gedaan en ik kan voorin meedoen. Ik kan zelfs een heel even met een groepje het peloton achter me laten maar het gat wordt snel dicht gereden. Natuurlijk lukt het de nummer één van het klassement ook deze marathon weer om uiteindelijk in z’n eentje een ronde uit te lopen. Ondertussen blijf ik voorin mee rijden en rij enkele malen op kop maar weet wijselijk die snel weer af te geven, anders dan vorige keren wordt er aardig kop over genomen en blijft het peloton doorrijden. Als de scheidsrechter beslist dat bij het rondebord op vier afgesprint gaat worden ben ik er helemaal klaar voor. Als de bel gaat zit ik goed voorin en kijk om me heen wie er in de buurt rijden. Ik zie degene die een plaats boven mij in het klassement staat met slechts 1 punt voorsprong, voor mij rijden. Het lukt me om er tot de laatste 100 meter achter te blijven. Aan de buitenkant er omheen is de enige manier om eerder over de finish te komen. Maar terwijl we andere rijders inhalen lukt het me net niet om eerder over de finish te komen. In de dag uitslag ben ik 9de en in het klassement schuif ik 1 plaats omhoog maar nu met 2 punten achter nummer 3.

De tweede keer dit seizoen als gast rijder bij het 6-Banentoernooi Masters in Utrecht aan de start voor een wedstrijd over 70 ronden. Er zijn maar weinig deelnemers en de gene die er zijn zijn vooral snelle rijders. Ik vrees het ergste en inderdaad vanaf de start rijden we in een lang lint achter elkaar. Ik kan achterin het Peloton mee rijden, maar iedere keer als er een groepje probeert te ontsnappen ben ik daar zeker niet bij. Uiteindelijk ontsnapt er een grote groep rijders an het peloton en al snel wordt duidelijk dat ik niet bij het peloton hoor maar bij de achterblijvers, het peloton is immer kleiner dan de ontsnapte groep. Als ik wordt gedubbeld is het mij volkomen onduidelijk op welke positie is rij. Twintig ronden voor de finish valt de groep wederom uiteen en rij ik uiteindelijk alleen mijn laatste rondjes, dat zijn er niet veel meer want ik begrijp ik dat met het rondebord op dertien moet afsprinten zodat de tien rijders van het peloton hun wedstrijd kunnen afmaken. Er klinkt een bel en ik rij mijn laatste ronde met een goed gevoel, ik heb bijna 60 ronden goed mee gereden met het 6-Banentoernooi. Achteraf blijkt dat ik 14de ben geworden, een geweldig resultaat.

Een rustig weekend zonder andere sporten, mede dankzij de regen, is waarschijnlijk een betere voorbereiding voor een marathon over 55 ronden dan het intensive weekend dat ik voor de vorige marathon had. Het ijs is ook een stuk beter en glijdt aardig. Het lukt me ook nu om voorin in het peloton te rijden. Maar ik heb duidelijk meer energie en snelheid, waardoor ik aan ontsnapping kan deelnemen of zelf voorop het peloton naar een kopgroepje te rijden. Als een clubgenoot samen met een andere rijder 100 meter voorsprong heeft rij ik samen als tweede rustig achter nummer een van het peloton die het ook prima vind dat de twee een ronde kunnen pakken. Het lukt ze inderdaad. Ik probeer nog een keer weg te rijden, maar niemand volgt en ik weet, alleen ga ik het nooit redden. Als daarna nog twee rijders een ronde pakken wordt het duidelijk dat het peloton eerder moet af-sprinten. Maar wanneer? bij ronde 11 wordt het duidelijk: bij het rondenbord op 8 gaat de bel voor het peloton. Ik moet me nog haasten om een positie te vinden voor d eindsprint. De 100 meter voor de bel rij ik achter enkele andere rijders buitenom helemaal naar voren, ga goed door de bocht maar op het rechte stuk daarna rij ik nog steeds aan de buitenkant van het sprintende peloton. De laatste bocht wordt ik dan ook binnendoor ingehaald maar gelukkig kan ik de laatste 100 meter weer enkele plaatsen terug pakken. Ik eindig uiteindelijk als negende, 1 plaats achter de rijder die samen met mij op de gedeeld vierde plaats in het algemeen klassement stond. Tijdens de hele wedstrijd verdacht ik die rijder er al van dat ie bezig was zijn klassement positie te houden of te verbeteren. Dat is ‘m dus gelukt, ik sta nu vijfde met één punt verschil. Volgende keer ook maar eens wat meer opletten wie er van het algemeen klassement waar rijd en wat doet in plaats van onzinnig kopwerk te doen.

Na twee keer een 5 kilometer loopje in twee dagen waaruit bleek dat ik aardig was hersteld van een hevige verkoudheid die inderdaad geen corona bleek, sta ik aan de start van de eerste marathon in het nieuwe jaar. Het valt me alles mee hoe ik voorin in het peloton kan mee draaien. Wel blijkt dat het voor het peloton moeilijk is om een constant tempo te houden, als er iemand op kop flink doorrijdt en na een ronde de kop overgeeft, neemt meestal niemand het initiatief om dan in dat tempo door te rijden. Het lukt dan ook enkele rijders om op voorsprong te komen of een ronde in te halen. Als ik aan de eindsprint met het peloton begin voel ik gelijk dat niet alleen een sportief weekend was maar ook zwaar ijs, ik kom als achttiende over de finish.

Na een 2 jaar weer een Cub Kampioenschap. Dat ik een 500 en 1500 reed was net zo lang geleden dus ik was benieuwd hoe dat zou gaan. Aan de start van de 500 sta ik naast degene in de master categorie die ik graag zou verslaan. De start gaat goed, maar al snel wordt ik ingehaald en ik lig al tienden achter na honderd meter. Na de buitenbocht heb ik op het rechte stuk iets om naar toe te rijden en het lukt me om de laatste 200 meter het gat niet groter te laten worden. Gelukkig weer eens een 500 onder de 47 seconden. Het aantal deelnemers aan de club kampioenschappen lijkt minder dan anders en al snel moet ik de 1500 meter rijden. Dat beperkte aantal deelnemers heeft overigens ook invloed op het aantal mensen langs de kant van de baan. Iedere deelnemer neemt immers z’n eigen publiek mee. Nu rijd ik tegen een junior die me in de kleedkamer vertelde dat z’n laatste ronde meestal z’n snelste is. En inderdaad ik rij de hele 1500 voorop en door mijn snellere eerste ronden lukt het mijn tegenstander niet me nog de laatste ronde voorbij te rijden. Als ik over de finish kom en mijn tijd zie ben ik heel tevreden, het blikt een “masters” persoonlijk record. Tijden dus niet zo snel gereden. Voor de team-sprint had ik me niet ingeschreven, maar omdat er een team om een rijder verlegen zit, word ik gevraagd om toch mee te doen. Het is weer geweldig leuk, we zijn een team van een 1 Pupil, 2 Junioren en een 1 Master. En ik ben duidelijk de Master, een van de Junioren vraagt: “Wat was UW tijd op 1500 meter?”. Op mijn antwoord zegt hij “oh, dan kunt U beter als 3de rijden”. Tja als Master wordt je met “U” aangesproken. Bij de start verbazen we ons alle drie als we achter de pupil starten hoe snel die pupil de eerste 50 meter aflegt, we moeten alle zeilen bijzetten. We winnen van onze directe tegenstander maar in het klassement eindigen we niet hoog. Dat doet er natuurlijk niet toe, het plezier van iedereen tijdens de team-spint is wat telt. Dat plezier zet zich tot slot voort in het KNSB Café van de Vechtsebanen waar met een drankje “van de club” de prijsuitreiking plaats vind.