Alain z'n Weblog

Twee jaar geleden kwam ik erachter hoe leuk het kan zijn om te schaatsen op prachtig ijs en instructie te krijgen van ex-topschaats(t)ers in Inzell. Een weekend instructie van ex-topschaats(t)ers op het ijs van de 11Stedenhal in Leeuwarden, georganiseerd voor en door de toerschaats(t)ers van SC Gouda, leek me dan ook geweldig. Een stuk dichterbij dan Inzell, dus ‘s ochtends vertrokken om nog voor het middaguur op het ijs te staan. Het ijs voelde en gleed geweldig en ik was blij dat ik van te voren nog mijn schaatsen had geslepen. De eerste ex-topschaatster die de instructie voor mijn groepje verzorgde was Foske Tamar van der Wal. Met duidelijk opdrachten en heel visuele instructies voelde ik de afzet en strekking gelijk verbeteren. Na de training was het tijd om naar het Hotel, op loopafstand, te gaan en vroeg te eten, zodat we de 2de KPN Marathon van dit seizoen konden zien. Die niet geheel toevallig ‘s avonds plaatsvond in de 11Stedenhal. Erg leuk om de Dames en Heren op topsnelheid over het ijs te zien vliegen. Respect voor degene die ‘s middags nog het NK afstanden reden en de volgende dag ook weer deelnamen. Ondanks de vermoeidheid na een technische training en het aanmoedigen van clubgenoten bij de Marathon, bleef iedereen wat langer in de bar van het hotel hangen, de klok ging die nacht tenslotte een uurtje terug. De volgende dag stond iedereen dan ook volledig uitgerust rond elf uur klaar voor de volgende trainingen. Allereerst was het ex-top-schaatser Alexander van Hasselt die ons probeerde zijn ideeën over te brengen. Een tip over het naar beneden drukken van de rechter schouder in de bocht hielp mij verrassend goed. Na een ijs-dweil en lunch pauze kregen we tot slot nog een andere ex-top-schaatster voor de groep, Linda Bouwens. Haar nadruk op de heup beweging maakte het plaatje van de twee eerdere trainingen compleet. Ondanks de vermoeidheid die ik toch wel in mijn benen begon te voelen, lukte het om ook de laatste instructies toe te passen, waardoor ik het gevoel had over het ijs te vliegen, net als het weekend, dat was ook voorbij gevlogen.

‘s Middags was het nog een graad of 20 en had ik een BYOD (Bring Our Own Dram) bijeenkomst. Het ijs is dus vreselijk zacht en ik erg ontspannen. Samen met 52 andere rijders begin ik aan de wedstrijd over 40 ronden. De omstandigheden eisen z’n tol, na 20 ronden zit ik er volledig doorheen. Mijn benen lopen vol, een gevoel dat ik niet vaak hebt. Ik moet heel veel moeite doen om niet uit het peloton te geraken. Lange slagen zijn op het rechte eind en in de bocht niet effectief door het stroeve zachte ijs, kort en voorwaarts is de manier om geen snelheid te verliezen. Die manier van schaatsen kost me tegenwoordig veel meer moeite merk ik. Gelukkig lukt het me om uiteindelijk nog in het peloton te finishen. Helemaal achteraan op een 32ste plek want sprinten, dat ging helemaal niet meer. (ronde tijden)

Met weinig ambitie sta ik aan de start van de twee trainings marathon. ‘s Ochtends rende ik een 10 kilometer die ik natuurlijk nog in mijn benen voel zitten. Het is een groot C2 peloton, 67 rijders waaronder een groot aantal dames. Het lukt me om achter in het peloton zonder al te veel moeite bij te blijven. Het peloton heeft anders dan vorige week een vrij constant tempo en ook dat helpt. Door de grote groep gaan we vaak 3 rijen dik door de bocht en op het rechte eind moet je af en toe echt helemaal om het peloton heen om niet helemaal als laatste te rijden. Uiteindelijk zijn er drie schaatsers ontsnapt aan het peloton maar hun voorsprong is niet genoeg om het peloton eerder te laten afsprinten. 6 ronden voor de bel probeer ik meer voorin te gaan rijden en dat lukt. Met nog 2 ronden op het bord wordt duidelijk dat het een echte een massasprint gaat worden voor het peloton. Met mijn laatste krachten rij ik nog enkele plaatsen naar voren voordat de bel gaat. Het peloton blijkt inmiddels in tweeën gevallen, maar door mijn inspanning zit ik wel bij het eerste gedeelte. Ik heb echter niets meer over om nog plaatsen te winnen alhoewel er ondanks de drukte wel ruimte voor is. Als 28ste kom ik over de finish. ( ronde tijden )

Gelukkig kon er vooraf aan de wedstrijd nog geschaatst worden, want dit was mijn eerste ijs dit seizoen. Tijdens het inrijden was het ijs wel erg stroef en koste elke afzet veel kracht. Gelukkig werd er goed gedweild en de extra rondjes vlak voor de start gingen een stuk makkelijker op de gedweilde baan. Bij de start stonden niet alleen de oude bekende klaar ook was er een grote groep jongeren (m/v) die zich klaar maakten voor 30 ronden. Vanaf het begin kon ik voorin meerijden en na de versnelling van de tussensprint zat ik daar nog steeds. Wel moest ik even wennen aan het enthousiasme van de wat minder ervaren marathon rijders die weinig constant reden en van “hot naar her” bewogen. Na wat ontsnappingen ontstond er uiteindelijk een kopgroep van 5 rijders. 8 ronden voor het einde wordt duidelijk dat het peloton gaat afsprinten bij het bord op 6. Onmiddellijk gaat het tempo omhoog en ik heb het gevoel een sprint van 2 ronden te rijden voor de bel gaat. Het lukt me om dan nog te versnellen en zelfs in het midden van de laatste bocht mijn positie te behouden en kom als 12de over de finish. Zo eindig ik als 17de in de daguitslag. (ronde tijden).

Ongelofelijk “Kjeld Vliegende Start” wordt nog een keer georganiseerd. Als ik op facebook lees dat dit evenement met Kjeld Nuis ook in 2017 weer is, schrijf ik me onmiddellijk in. Een week of twee zullen de rondetijden van mijn rondjes op de schaatsbaan meedoen voor een plaats bij de 32 gelukkigen die mogen deelnemen (vorig jaar waren dat er overigens 16). Anders dan vorige keer deel ik via sociale media het evenement. Als de twee weken voorbij zijn sta ik net als vorig jaar ergens rond de 40ste plek en net als vorig jaar zijn er niet veel deelnemers. Ik krijg dan ook wederom de mogelijkheid om op de reservelijst te komen als ik naar Breda kan komen op vrijdag 17 maart om 16:00. Toevallig werk ik de laatste tijd in Vlissingen en ligt Breda dus aardig op de weg naar huis. Woensdag 15 maart krijg de officiële uitnodiging om mee te doen. Op het programma staat behalve de afvalwedstrijd met Kjeld Nuis ook 2x een voorronde. Uit die voorronden blijven de 16 beste over die dan met Kjeld mogen schaatsen. Dat is anders dan vorig jaar en gezien mijn “trage” rondjes zou dat zomaar kunnen betekenen dat ik voor niets naar Breda kom. Bij aankomst op de ijsbaan wordt me echter al snel duidelijk er veel minder deelnemers zijn dan 32. Nog voor de eerste wedstrijd over 5 ronden die als voorronde wordt verreden krijgen we te horen dat iedereen (alle 13) is geplaatst voor de afvalwedstrijd met Kjeld. Ook al gaat om niets anders dan de eer, worden de 5 ronden heel hard gereden en wordt me duidelijk dat ik gewoon weer mee doe voor het meedoen. In de kleedkamer vragen ik en een andere veteraan of de 2de voorronde misschien wat rustiger gereden kan worden zodat ook wij het kunnen bijhouden. We mogen voorop en de tweede 5 ronden gaan een stuk rustiger, alleen de laatste ronde wordt er waanzinnig gesprint. Het is inmiddels tijd om te eten en er is een gratis maaltijd voor de deelnemers, perfect geregeld. Er is ook nog ruim de tijd om zelf wat rondjes te schaatsen. Kjeld rijdt ook “rustig” wat rondjes. Ik sluit aan en in zijn slag rij enkele ronden mee, geweldig! wat een souplesse, wat een afzet, wat zit ie diep. Dan is het tijd voor de Finale. 13 ronden worden er gereden, iedere ronde valt de laatste over de finish af. Het lukt me om pas na drie ronden er af te moeten. Zo rijdt ik dus één rondje meer dan vorig jaar. Het was zeker de moeite waard om naar Breda te komen en met Kjeld te schaatsen. Behalve met het gevoel dat er nog veel te leren is op schaatstechniek gebied ga ik ook met een mooie tas en een assortiment RedBull naar huis.

Alweer de laatste zondagavond marathon dit seizoen, een wedstrijd over 50 ronden. Na een loze ronde in een flink tempo, rijden er onmiddellijk vier rijders weg in hoog tempo. Het peloton is niet van plan om ze te laten ontsnappen, de achtervolging wordt ingezet. Als de rijders uiteindelijk weer zijn terug gehaald en ik alle zeilen heb moeten bijzetten om in het peloton te blijven schaatsen gaan de ontsnapping pogingen gewoon door. Het tempo blijft hoog ook als er uiteindelijk negen rijders in slagen een rondje pakken. Het wordt duidelijk dat 11 ronden voor het eind de bel zal klinken voor het peloton. Met nog drie ronden te gaan wordt ik, na een uitnodigend gebaar, op sleeptouw genomen door een clubgenoot met een hele goede eindsprint. Er duiken andere rijders tussen en ik raak hem kwijt. Doordat de hulp nogmaals wordt geboden krijg ik  nog een tweede mogelijkheid en als de bel klinkt rij ik aardig voorin. Dan blijkt echter dat de 39 ronden die vooraf gingen er voor zorgen dat het mij geheel ontbreekt aan sprint capaciteit en ik eindig achter in het peloton. Omdat er in het klassement weinig puntenverschil zit tussen mij en de rijders rond de 15de plaats, verlies ik die 15de plaats en wordt 18de in het eindklassement. ( ronden tijden )

Alweer 50 ronden voor de C2. Ik rij net als vorige week veel voorin en ben zelfs heel heel even weg met een aantal rijders. Het snelle ijs zorgt er voor dat het moeilijk wordt om weg te rijden van het peloton. Het lukt 2 rijders echter meer dan 100 meter voorsprong te krijgen. Een derde rijdt vanuit het peloton op hoog tempo naar de twee toe en gaat “d’r op en d’r over”. Ik let goed op en zie dat het hem solo lukt om een ronden in te halen. Als de onverstaanbare omroeper iets mededeelt over afsprinten weet ik dat bij het ronden bord op 3 het peloton de bel krijgt. Ik ben in tegenstelling tot anderen die niet hebben opgelet klaar voor de sprint. Maar wederom zit ik opgesloten tussen de sprinters en wordt 19de. (ronden tijden)

Dit keer 50 ronden op goed ijs, met een koude avond waar ik alleen de eerste twee roden wat van merk. Omdat wachten op de eindsprint tot nu to niet echt iets heeft opgeleverd, probeer ik wat meer voorin te rijden. Dat lukt aardig en het geeft een goed gevoel. Het lukt niemand om weg te komen een massasprint zal de einduitslag bepalen. IK zit dan wel voorin maar er rijden nog zeker 20 mensen voor mij als de bel gaat. Opgesloten tussen de sprinters kom ik niet verder naar voren. Door mijn been met nummer en transponder vooruit te steken als ik over de finishlijn ga weet ik een 18de plaats te halen. (ronde tijden)

Met het voornemen serieus deel te nemen aan de eindsprint stond ik laat op de avond aan de start voor een C2 wedstrijd over 40 ronden. Lange tijd leek het er op dat het een massasprint zou worden. Het lukt een stuk of zes rijders toch nog om een voorsprong op te bouwen. Als ik zie dat er iemand waarvan ik weet dat ie ‘t kan, probeert het gat dicht te rijden rijd ik onmiddellijk achter een andere schaatser aan die dat ook heeft gezien. Helaas lukt het uiteindelijk niet om bij de kopgroep te komen. Met het ronden bord op 6 wordt omgeroepen dat het peloton de bel krijgt bij het bord op 3. Als de bel gaat heb ik een goede positie en snelheid maar raak de laatste bocht toch opgesloten tussen het sprintende peloton. Ik ga bij de eerste tien over de finish wat een 15de plek betekent in de einduitslag. (ronden tijden)

Na lange tijd geen Utrechtse zondagavond marathon stond ik eindelijk weer aan de start. Met een extra kleding laag, want de temperatuur zou onder het vriespunt liggen. Door het geringe aantal deelnemers rijden de C1 (60 ronden) en C2 (40 ronden) samen. Het ijs is perfect en de eerste 20 ronden wordt er aardig door gereden. Maar na de tussen sprint zakt het tempo. Een enkele uitloop poging mislukt en het wordt duidelijk een eindsprint. Als ik het ronde bord op drie zie staan rij ik rustig van achter in het peloton naar voren, dat lukt aardig door het rustige tempo. Maar de volgende ronde, als ik verder op wil schuiven, gaat de bel. Het blijkt reeds de laatste ronde terwijl ik dacht dat we er nog twee te gaan hebben. Ik rij nog een ronde van 30.9 maar het is te laat, ik wordt 16de. (rondentijden)