Alain z'n Weblog

Een serie korte verhalen die af en toe elkaar kruizen, vooral over liefde gaan en zich afspelen in New York. In New York ben ik nog nooit geweest en dus herkende ik eigenlijk alleen Brooklyn Bridge, maar als je wel eens in New York komt is deze film vast een feest van herkenning net als voor de film liefhebber. Een hele rij bekende acteurs komt voorbij, van Orlando Bloom tot James Caan. Ook Natalie Portman (die ook een deel regisseerde) komt voorbij en hé alweer kaal? ( als in V for Vendetta). Een aantal verhalen snapte ik niet wat ermee bedoelt wordt of waar ze over gaan, maar de Amerikanen vonden/vinden het geweldig gezien het hoge cijfer op www.imdb.com. Mij kon de film echter niet boeien: een 5.

“Based upon two true stories” verscheen er tijdens de titels en dat was duidelijk in beeld gebracht door de twee verhalen vrij parallel te vertellen met als link dat Julie in de tijd van nu het kookboek van Julia uit de 50-er jaren onderhanden neemt.  Het leuke van de film is dat het over eten en koken (en de liefde ervoor) gaat. Jammer vind ik dat het lijkt alsof Meryl Streep over-akteerd als een soort Mrs. Doubtfire en de historie van de regiseur (o.a. “Sleepless in seatle”) duidelijk is terug te vinden is het verhaal van nu. Een 6.

Ooit zag ik in de Sneak Preview Toy Story, toen een hele bijzondere animatie film door de gebruikte techniek. De techniek is inmiddels geperfectioneerd en dus wordt het verhaal weer belangrijk (gelukkig). Het verhaal in Up is dan ook erg leuk en de aanloop naar het avontuur zo geloofwaardig dat je daarna alles zonder nadenken accepteert. Ook is er niet geprobeerd de werkelijke wereld exact na te maken en toch past zoiets als een GPS perfect in de omgeving die is gecreëerd. Emoties spelen een grote rol in de film en door het gebruik van close-ups op het juiste moment wordt alles duidelijk in beeld gebracht. Genoeg over de techniek, het is gewoon een heerlijke avonturen film met een lach en een traan. Toch nog iets over techniek, de reden voor het cijfer: in het begin van de film is op een gegeven moment een figuur te zien met een T-shirt aan, het was-labeltje steekt naar buiten (in z’n nek) alleen al voor dat detail, een 9.

Iedere film van Tarentino moet je gezien hebben, en natuurlijk in een echte bios want dan komt iedere scène helemaal binnen. Inglorious Basterds kreeg van de Volkskrant 5 sterren (5 is max) en van het NRC 1 ster (ook 5 is max), kortom ik was echt benieuwd. Vanaf de titel tot aan de aftiteling zat ik op het “puntje van mijn stoel”, wat een spanning werd er per scène opgebouwd, soms met een verwachte uitkomst maar altijd pas als de spanning tot een maximum was opgebouwd. Misschien dat anderen aanstoot nemen aan het feit dat in deze WO II film de nazi’s eens niet als domme gemene wezens worden afgeschilderd, maar als intelligente en sadistische mensen, voor mij was het een verademing. Films als “la vita e bella” en “the pianist” vind ik niet boeiend omdat de tegenstellingen te groot zijn tussen de goeden en slechten. Want ook de Joden in deze film “kloppen” niet, ze zijn stoer en er op uit om nazi’s uit te roeien. En hoe is het toch mogelijk dat bij iedere keer als de “bastards” undercover gaan, de spanning er vanaf het eerste moment in zit, humor kent en er volkomen onverwacht dingen gebeuren, zoals wanneer de Duitse geniale detective uit zijn rol valt als hij de smoes van het gebroken been hoort. Ook de twijfel die de oorlogsheld/filmacteur (gespeeld door de hoofdrol speler uit ‘goodbye lenin”) oproept is geweldig, zeker als uiteindelijk toch zijn ware aard blijkt (voor slecht 5 seconden). Ik twijfelde tussen een 8 en een 9, maar juist door die twijfel geef ik een 9.