Alain z'n Weblog

De eerste sneak preview van 2010 is een goed begin van het nieuwe jaar. Deze film met o.a. Cameron Diaz  is spannend en mysterieus, speelt in de jaren 70 en heeft een vleugje SF. De jaren 70 komen vooral tot uitdrukking in de kleding en de decors, voorral het behang was geweldig. De speciale effecten lijken in zo’n omgeving bijna niet op zijn plaatst, gelukkig werkt de hoofdrol speler bij de NASA zodat e.e.a. weer past. De reden dat ik erg benieuwd was naar de afloop van de film was toch wel de wil om te weten hoe het plot nu precies in elkaar zat. Voor een Amerikaanse film wordt er weinig uitgelegd en vandaar misschien dat er in de zaal tijdens de pauze een hoop mensen rondliepen met een vraagteken. Mijn cijfer?: een 8.

Eindelijk weer eens flink gelachen in de bios. Want ik vond dit een heel leuke film die start met een man (Ewan McGregor) met liefdes verdriet en daarna langzaam steeds vreemder en zelfs ongeloof waardiger wordt maar de manier waarop het wordt gebracht stoort dat helemaal niet. Het wordt zelfs steeds leuker en wordt er in de zaal hard gelachen als er een auto over een berm-bom rijdt, dat klinkt misschien vreemd en dat is het ook. Jeff Bridges speelt natuurlijk weer gewoon een hippie en Clooney een vreemde “coole” dude, maar Kevin Spacey verrast als een soort bad-guy. Genoten en gelachen: een 9.

Een film over de ellende van een veel te dik afro Amerikaans meisje. De ellende die ze me maakt is vreselijk en weet dan ook flink te ontroeren. Maar toch waren er momenten dat ik moest denken aan die film met Michelle Pfeiffer: “Dangerous Minds” en dat is helaas geen positieve opmerking. Achteraf bleek de film ook nog mede geproduceerd door Oprah Winfrey, wat de wel heel erg “politieke correctheid” verklaard. Met politiek correct bedoel ik niet dat de overheid er goed vanaf komt want de amerikaanse “welfare” wordt flink aan gevallen, maar dat goed en kwaad wel heel duidelijk gescheiden zijn, alhoewel het einde op dat gebied nog voor een kleine “verrassing” zorgt. Bij de aftiteling kwamen de namen van Mariah Carey en Lenny Kravitz voorbij, ze bleken niet de muziek gedaan te hebben, maar werkelijk mee gespeeld te hebben. Een 7.

Van oorlog films ben ik geen fan, Inglorious Basterds is de uitzondering op de regel, en ook deze keer werd dat bevestigd. De Japanners vallen China binnen en rukken op naar Nanking een groepje westerlingen probeert een massaslachting te voorkomen. Steve Buscemi is prima gecast als cynische Amerikaan die een hekel heeft aan Duitsers/nazi’s. En natuurlijk is de hoofdrol speler van “Goodbye Lenin” er ook weer als Duitser. Eigenlijk zit er weinig spanning in de film, ik had de hele tijd het gevoel dat alles goed ging komen, en ja hoor, op het eind vallen ze elkaar in de armen. Het verhaal is gebaseerd op de dagboek aantekeningen van de echte John Rabe. Een 5.

Geschreven en geregisseerd door Woody Allen verscheen er al bij de titels en onmiddellijk daarna begon de spraakwaterval van een acteur die lijkt op Woody. Na “Vicky Christina Barcelona” was dit weer een echte Woody Allen met onderwerpen als het geloof en het nut van het leven. Aan de lopende band gebeuren er verwachte en vooral onverwachte dingen waardoor de film op alle momenten blijft boeien. Iedere plot wendingen is iedere keer weer een verrassing. Het allerleukste van de film is toch wel de interactie met het publiek, al in de eerste scène kijkt de hoofdrol speler in de camera en betrekt het publiek (op ‘n typische zwart-kijkerige Woody manier) bij de film. Een soort achtbaan aan dialogen, monologen en gebeurtenissen. Voor de oplettende kijker: welk bier-merk wordt er gedronken in de laatste scène? Een 9.

Eindelijk weer eens een nederlandse film. Dat kan natuurlijk tegenvallen maar gelukkig was deze erg spannend en ademde een mysterieuze sfeer uit. Een sterren cast met in de hoofdrol Linda de Mol die goed speelde prima ondersteund door o.a. Pierre Bokma, Daan Schuurmans, Ariane Schluter en Huub Stapel. Al vanaf het begin weet de film te boeien. Wat ik knap vond dat de 2 kinderen in de film wel een belangrijke rol speelde maar dat dat niet werd uitgemolken om de spanning te vergroten. De flashbacks waren zeer functioneel en net lang genoeg om e.e.a. uit te leggen. Prima film: een 8.