Geschreven en geregisseerd door Woody Allen verscheen er al bij de titels en onmiddellijk daarna begon de spraakwaterval van een acteur die lijkt op Woody. Na “Vicky Christina Barcelona” was dit weer een echte Woody Allen met onderwerpen als het geloof en het nut van het leven. Aan de lopende band gebeuren er verwachte en vooral onverwachte dingen waardoor de film op alle momenten blijft boeien. Iedere plot wendingen is iedere keer weer een verrassing. Het allerleukste van de film is toch wel de interactie met het publiek, al in de eerste scène kijkt de hoofdrol speler in de camera en betrekt het publiek (op ‘n typische zwart-kijkerige Woody manier) bij de film. Een soort achtbaan aan dialogen, monologen en gebeurtenissen. Voor de oplettende kijker: welk bier-merk wordt er gedronken in de laatste scène? Een 9.