Alain z'n Weblog

Nog steeds geen winterse temperaturen buiten, gelukkig blijft het kunstijs op de baan van Utrecht gewoon liggen. Maar nadat de C4 samen met de C3 z’n rondjes had geschaatst erd er onmiddelijk gestart met de C2 en was het ijs toch wel erg aangeslagen. Toch werd er gelijk in het begin hard door gereden ne had ik na 10 ronden al zware benen. Mijn conditie blijkt door het vele hardlopen gelukkig prima zodat ik zelfs na het dicht rijden van een gat in het peleton niet gelijk volledig was uitgeput. Ook kwam ik door de moeilijke perioden (lees versnellingen) heen zodat ik aan het eind van de 30 rondjes net als vorige week mee kon doen met de eind sprint. Helaas kwam ik niet op de goede plek te zitten en raakte in de binnen baan opgesloten waardoor ik de truuk van buitenom door de laaste bocht niet kon toepassen en eindigde als 12de met twee clubgenoten voor mij. Opvallend genoeg waren dat er tweede van de oude garde, de jonge Schaatsclub gouda rijders die in steeds grotere getale aanwezig zijn hadden meer moeite met het tempo. De transponder detectie staat inmiddels ook weer aan in Utrecht: Ronde Tijden

Zondag 2 oktober was het overdag nog heel zonnig en minstens 25 graden, maar ‘s avonds stond ik gewoon op ‘t ijs. De ijsbaan was de vorige dag net open gegaan en mijn schaatsseizoen 2011/2012  begon dus met een marathon wedstrijd. De kwaliteit van het ijs was prima ondanks de temperatuur. De ongeveer 35 deelnemers aan de C2 categorie hadden er zin in, want de eerste 5 ronden gingen in hoog tempo en ook de andere 20 werd er goed door gereden. Ik kan het prima bijhouden en zelfs het overzicht (en energie) houden om op het eind nog mee te doen met de eindsprint een 9de plaats was het resultaat. Zo’n eerste keer weer op ‘t ijs na de zomer periode is altijd geweldig, je schaatsen glijden op door de wetenschap nog steeds niet geheel verklaarde wijze over het ijs met een vertrouwd gevoel en wonderlijke krachten terwijl je door de bocht zoeft.

Aan het eind van het schaatsseizoen zijn er altijd nog de clubkampioenschappen van Schaatsclub Gouda. Dit keer zelfs op de allerlaatste dag dat de ijsmachines nog aanstonden. De wedstrijden begonnen al rond 17:00 er was dus daglicht en het prachtige weer zorgde er voor dat ik eerst nog in de zon kon zitten ook. Een hele nieuwe ervaring na een half jaar in de kou en het donker op en langs de ijsbaan. Het ijs was prima, maar 1x per jaar een 500 en een 1500 dat levert geen goede tijden op alhoewel beter dan vorig jaar: 45.95 en 2.21.07. Mijn tegenstander had niet echt veel aan mij, bij de 500 meter en 1500 kruiste hij al op de eerste wissel voor mij. Echt sprinten dat ging dus niet, door mijn eenzijdige manier van trainen (duur), en een opening van 12.6 lijkt natuurlijk nergens op . Mijn algehele conditie bleek wel beter, het verval op de 1500 was redelijk binnen de perken, maar het laatste rondje voelde ik wel mijn benen geheel verzuren. Dankzij de aparte Masters (40+) categorie waren de tijden goed voor een zilveren medaille. Als afsluiting was er nog een clubkampioenschappen Marathon. Nadat de jeugd, trimmers en dames waren geweest was het de beurt aan twee klassen: de C4/C3 en de C2/C1/M1. Omdat ik in Utrecht bij de C2 mee rij deed ik dan ook mee met de die laatste groep, maar het lijstje geeft het al aan, ook de echte mannen deden mee, ik noem de WK deelnemer Ted-Jan Bloemen en de 10e op het NK Marathon, Timo Verkaaik. De eerste groep reed z’n 25 ronden met onze groep mee en omdat we niet van invloed op de wedstrijd mochten zijn bleven we in een aangenaam tempo achter het peloton van de eerste groep. Daardoor had ik de mogelijkheid om maar liefst 25 ronden met de “groten” te rijden, die vrolijk keuvelend rondreden terwijl ik langzaam “dood” ging. Toen de laatste 15 ronden van de 40 ingingen, reden de echte snelle mannen zonder moeite van mij  weg en viel het hele peloton uit elkaar. Het resultaat: ik reed 13 rondjes alleen. Moe en voldaan wist ik uiteindelijk wel te finishen, maar zoals verwacht buiten de prijzen. Behalve het schaatsen is het leuke van de club kampioenschappen dat de hele club bij elkaar is en er veel oude bekende aanwezig zijn. Ook is het leuk om te zien hoe fanatieke ouders al even fanatieke kinderen aanmoedigen, de  strijd aan gaan wie het snelste is, na de 500 meter de schaatsen inspecteren of zelfs slijpen. Kortom een zonnige, gezellige en zware middag/avond.

Vorige week een marathon gemist wegens een wintersport, nu dan de laatste zondagavond marathon van dit seizoen. De hoogte stage heeft geholpen, want ik reed verrassend goed. Na de eerste 20 ronden van de 45, was er een tussen sprint. Omdat ik de omroeper dit keer wel had verstaan, kon ik reeds 100 meter voordat de bel voor de tussen sprint ging versnellen en kwam de bel niet als een verrassing zoals bij sommige rijders. Bij het ingaan van de laatste bocht lag ik tweede na een rijder die al een tijdje enige voorsprong had. Anders dan verwacht kwam er slechts 1 rijder nog langs me en werd ik 3de bij de tussen sprint. Beloning: een doosje chocolaatjes. Direct na de tussensprint was het peloton weer bij elkaar maar de versnellingen die de hele wedstrijd al aan de gang waren gingen gewoon door er ik had moeite om te herstellen. Gelukkig ging het daarna wat rustiger aan en kon ik me voorbereiden op de eindsprint. 8 ronden voor het einde reed ik naar voren, maar al snel zat ik weer achteraan omdat blijkbaar iedereen zich voorbereide op een eindsprint. Toen er een 2 op het rondenbord verscheen wist ik dat er wat moest gebeuren en reed nog eens naar voren, gehinderd door enkele mindere sprinters lukt het om uiteindelijk 11de te worden. In het eind klassement seizoen 2010/2011 had ik het ook niet slecht gedaan: 20e. ( rondetijden )

Dit keer geen competitie wedstrijden, maar een wedstrijd genaamd de Evert Kroon Bokaal. De omroeper wist te vermelden dat Evert Kroon een van de mensen is die het marathon schaatsen op de zondag avond in Utrecht heeft opgezet. De indeling van de verschillende categorieën is anders dan normaal, er is een C3/C4, een heren, een dames en een veteranen (40+) wedstrijd. Als 40plus-er betekende dat dat ik samen met echte snelle mannen een wedstrijd van 50 ronden ging rijden. Mijn vermoeden werd al bij de “loze ronde” bevestigd, er zou aardig doorgereden worden. Het lukte me om de eerste 30 ronden bij het peloton te blijven. Maar toen de dames (die met ons meereden omdat er te weinig dames waren om een eigen wedstrijd te rijden) gingen afsprinten en de veteranen na die sprint nog een keer versnelden, moest ik afhaken. Het was goed te merken dat een groot gedeelte van het peloton op de Weissensee had gereden, ik kon de bochten prima bij houden dit keer, maar moest flink doorrijden om op het rechte stuk bij te blijven. ( rondetijden )

Na enkele weken pauze eindelijk weer een zondag avond marathon. Dit keer 40 rondjes met een niet al te grote groep, wat waarschijnlijk weer zou leiden tot weinig rust momenten. Want in een kleine groep is het moeilijk om je achter in het peloton te verschuilen. Ook dit keer werd er al vanaf het begin aardig door gereden. Na een ronde of 20 zat ik er dan ook al aardig “doorheen” en zag op tegen de tweede helft. Gelukkig ging het vanaf toen iets langzamer en onstapte er een groepje van een man of 7. Een clubgenoot wist in zijn eentje er nog naar toe te rijden. Ik heb zelfs nog even op kop van het peloton, dat overigens gaande weg steeds kleiner werd doordat er mensen “afvielen”, om een beetje af te stoppen. Even leek het of de eindprint beter zou gaan dan vorige keren, maar alhoewel ik in de een na laatste bocht nog wist te versnellen, leken de laatste 300 meter niet echt op een sprint en eindige ik uiteindelijk als 19e. (rondetijden link)

De vorige zondagavond marathon had ik overgeslagen wegens de sneeuw die was gevallen en verwacht werd te vallen. Het was dus alweer een week of drie geleden dat ik een marathon schaatste. Mijn extra loop trainingen die ik tijdens de kerst dagen had gedaan bleken mijn conditie aardig op peil gehouden te hebben, want ik kon de hele wedstrijd bij blijven. En dat was niet makkelijk want het ging aardig hard, geen rondje boven de 40 seconden. Het was vooral Linda Bouwens die het tempo bepaalde, ze was als lange baan schaatser al een lange afstand rijder en tijdens marathons blijft ze in een hoog tempo door schaatsen. Het peloton liet haart niet alleen wegrijden en en tot de eindsprint bleef het tempo hoog. Tijdens die eindsprint kon ik niet meer versnellen en eindigde dus ergens achterin het peloton. Loop training zoals ik dat doe (constant tempo) geeft dus wel uithouding vermogen maar mijn sprint capaciteiten lijden er wel onder. Na de wedstrijd was ik wel helemaal op, maar ook voldaan, 30 rondjes in een strak tempo had ik overleefd. ( rondetijden link )

Het is alweer de zevende marathon, en het wordt al een beetje routine. De spanning voor de wedstrijd blijft gelukkig. En natuurlijk is iedere wedstrijd anders, zo ook deze keer. Vanaf het begin kan ik het tempo goed bijhouden en blijf ook in de bochten dicht achter mijn voorgangers. Als het peloton heel even stil valt en een andere rijder van Schaats Club Gouda een voorsprong krijgt van een paar meter rijdt ik opeens op kop. Helaas gaat die andere S.C. Gouda rijder er niet echt vandoor, want anders had ik mooi kunnen afstoppen. Snel van kop af natuurlijk want nooit slim om met krachten te smijten als er nog 15 rondjes gereden moeten worden. Maar die 15 rondjes worden er uiteindelijk 13. Er is een rijder met een rondje en dus moet het peloton eerder af-sprinten. Dankzij de aanmoedigingen van andere C1 S.C. Gouda rijders die achterin het peloton meerijden tot hun wedstrijd echt begint, ga ik alvast naar voren en als de bel klinkt rijdt ik al aardig voorin. Het lukt om nog iets te versnellen en uiteindelijk wordt ik 9e, het beste resultaat tot nu toe (bij de C2). (link naar rondetijden)