In deze corona tijd geen sneak dus af en toe toch een film in de bios. Dit keer een Braziliaanse in het Louis Hartlooper Komplex. Gelijk vanaf het begin wordt je ondergedompeld in een misschien typisch Zuid-Amerikaan gevoel, warme temperaturen en verhitte discussies. Als de langzaam maar zeker duidelijk wordt wat er nu echt aan de hand is, neemt geweld een steeds belangrijkere plaats in en wordt er niemand gespaard. Ondanks de soms absurde situaties past alles mooi in elkaar en achteraf had ik even het Quentin Tarantino film gevoel. Een 9.
De Corana crisis heeft er voor gezorgd dat ik drie maanden geen sneak meer zag en nu de bioscopen weer open gaan blijkt er nog geen sneak te draaien. Toch naar een (Nederlandse) film van de jongens van Rundfunk. De “zaal” blijkt de roof-top zaal, op het dak van de Bioscoop Pathé Leidse Rijn, en zo wel heel Corona proof. Als de film om 22:00 begint is het buiten nog niet helemaal donker en de trailers zijn bijna niet te zien. Maar als de film echt begint is het donker genoeg en al vanaf het begin zit ik er “midden in”. Rundfunk kende ik al van het theater en natuurlijk van de TV-serie en deze film is in dat opzicht geen verrassing. Maar in vergelijking met andere Nederlandse films is het wel een heel verfrissende, soms schokkende, soms belachelijke film, maar vooral is het een film vol humor. Woordspelingen en de verwarring die ontstaat als bijvoorbeeld de Familie Tent een plaats heeft gehuurd voor hun camper en de Familie Camper een familie tent zorgen er voor dat je constant met je volle aandacht bij wat er op het doek gebeurd moet blijven. De details zijn vaak volledig uitgewerkt volgens mij heb ik er verschillende gemist. Een hele leuke Nederlandse film, een 9.
Een geweldige road-movie deze Sneak. Twee Afro Americans worden op hun eerste date (via Tinder) aangehouden door de politie. Als ze besluiten te vluchten volgt een prachtige road-movie. De acteurs zijn geweldig en net als de reis, ontwikkelen hun karakters zich op een indrukwekkende manier. De hele film is spannend van het begin tot het einde en vol emotie die zo van het grote scherm spat. Natuurlijk heeft een film met in de hoofdrol twee Afro Americans een politieke bootschap maar die zit goed (en terecht) in de film verweven. Een heerlijke film om in de bioscoop te zien, een 9.
De laatste zondagavond marathon van het seizoen: De finale. Natuurlijk heb ik vooraf de huidige stand van het klassement bekeken en als ik aan de start verschijn zie ik dat degene die voor me staat in het klassement ontbreekt. Dat betekend dat als ik bij de eerste tien weet te finishen, ik ‘m nog voorbij kan in het klassement. Wachten tot de eindsprint en hopen dat er geen grote groep ontsnapt is een optie waar ik niet voor kies. De hele wedstrijd neem ik deel aan ontsnappingen en op een moment hebben we met acht rijders een kleine voorsprong. Het lukt ons niet om weg te blijven, het peloton laat deze laatste marathon niemand ontsnappen. Toch lukt het vijf rijders om op het eind van de wedstrijd weg te rijden en te blijven. Ik zag de nummer één van het klassement naar de toen nog vier rijders toe rijden maar mijn krachten waren op dat moment even op. Gelukkig lukt het me om vlak voor de bel voorin in het sprintende peloton te rijden en ik ga met hoge snelheid de een na laatste bocht in. Er is geen plek voor mij helemaal in de binnenbocht maar buitenom rij ik goed mee. Ondertussen komt toch nog “die andere veteraan’ ” van SC Gouda onderdoor en ik krijg een duw, die gelukkig geen invloed heeft op mijn snelheid. De laatste bocht rij ik wel geheel aan de binnenkant en ik ga enkele rijders voorbij, ook de veteraan van de vorige bocht. Maar hij weet het laatste stuk van z’n sprint meer te versnellen dan ik en hij eindigt dus toch nog voor mij in de daguitslag.
Mijn 9de plek is inderdaad voldoende om nog een plek op te schuiven in het eindklassement en ik wordt daar 5de. In een nieuw klassement voor 50+ rijders met iets andere regels dan het gewone klassement wordt ik 3de. Ik ga naar huis met een beker (van de Zondagavond C2 Mijnten Marathon), een stuk kaas (van het 50+ Landwinkel de Kopermolen kaas klassement) en een heel tevreden seizoens gevoel.
Niet veel later na de Club Kampioenschapppen van SC Gouda is het tijd voor een C2 marathon over 45 ronden. Ik zie bij de start enkele klassement rijders ontbreken en dit een kans is om te stijgen in het klassement. Alhoewel wachten tot de eindsprint een optie is om punten te scoren, ga ik vanaf het begin mee met ontsnappingen. Het is opvallend lekker het gevoel in de marathon bochten is, tijdens de 500 en 1500 meter kon ik niet wennen aan de ruime bochten. Op een moment zijn we met z’n zessen voor het peloton uit, maar mede dankzij de wind lukt het ons niet om weg te blijven. Het lukte hem al eerder en ook deze keer lukt het één rijder om tien ronden voor de finish een voor sprong te nemen en weg te blijven tot de finish. Voorin het peloton probeer ik achter een goede sprinter te gaan rijden zodat ik daar achteraan naar de finish kan rijden. Met nog twee ronden te gaan rij ik waar ik wil rijden, maar vlak voor de bel probeert er iemand tussen mij en mijn voorganger te gaan rijden. Om ongelukken te voorkomen moet ik ‘m er uiteindelijk tussen laten Ik blijf op snelheid en de laatste bocht kan ik er weer voorbij. Uiteindelijk ga ik als negende over de finish.
Na een week uitstel door een storm die over Nederland teisterde loop ik in het daglicht rond de ijsbaan in Utrecht om me met rek en strek oefeningen voor te bereiden op een 500 meter, een 1500 meter en een Team Sprint. Zoals ieder jaar is de sfeer bij de Clubkampioenschappen prima. De meeste schaatsers hebben publiek mee genomen en oude bekenden doen mee met de wedstrijd of helpen bij het organiseren. Groot en klein vinden het allemaal even spannend. De wedstrijd spanning die ik vroeger voor een langebaan wedstrijd had is er niet meer. Maar ik moet ik toegeven dat, terwijl ik bij de start van de 500 meter voor de startlijn sta en hoor “Go to the start”, er toch even het gevoel is, nu moet het gebeuren. Helaas, die ene 500 meter per jaar en dan ook nog met veel wind en slecht ijs, is geen succes. Nadat iedereen heeft gereden blijkt mijn tijd 48.67 nog een beetje mee te vallen, van de masters (40+) ben ik de snelste. De 1500 gaat voor mijn gevoel een stuk beter, en alhoewel een tijd van 2:31.82 natuurlijk niet veel voorstelt is het wederom de snelste tijd van de masters. Uiteindelijk ben ik dus, en dat is lang geleden, Clubkampioen (Masters 2020).
Foto: Bert Kool
Het allerleukste van de Clubkampioenschappen is de team sprint. Er is veel moeite gedaan om teams van gelijk niveau te maken. Daardoor rijdt er in on team een dames D pupil mee. Prachtig om ze zien hoe ze haar uiterste best doet om de eerste ronde een snelle ronde te maken. Ik heb zelden iemand zo op z’n max zien schaatsen en volgens mij vond ze het nog geweldig leuk ook. Ik rij de tweede ronde zo snel mogelijk en ook de twee andere team leden rijden heel snel, maar ik weet zeker dat er maar één teamlid zich honderdtien procent gegeven heeft: de Pupil. Tot slot zie ik vanaf de kant nog een geweldig spannende 3000 meter. Gelukkig was er nog een mogelijkheid om de afgelaste Clubkampioenschappen in te halen, want ik had dit voor geen “goud” willen missen.
Het budget voor deze film in de Sneak was volledig op gegaan aan oscar winnaar Gary Oldman. Wat er voor de rest over bleef, resulteerde in vreselijk slecht acteer werk, een totaal ongeloofwaardig verhaal en 90% van de scenes in een parkeergarage die zeker niet in Londen was zoals de bedoeling was. En Natuurlijk was er een “bad guy” die inplaats van een einde maakt aan de film, lang genoeg blijft uitstellen om de “good guys” een laatste kans te geven. Een 4.
Een Franse Sneak die zich afspeelt in de banlieue waar Victor Hugo “Le Misérables” schreef. Een feit dat de politieagenten door de wijk rond rijden proberen te leren aan een nieuwe collega. De manier van filmen geeft het gevoel dat je met hun in de auto zit, met de agenten mee loopt over straat of tussen de kansarme kinderen staat. Ondertussen ontvouwd zich een geweldig plot en de authentieke acteurs slepen je mee in situaties die leiden tot een prachtige ontknoping. Het on Amerikaanse einde past perfect, maar niet iedereen in het Sneak publiek snapte dat. Voor mij heeft “La Haine” (Sneak week 44, 1995) een waardige concurrent gekregen, een 8.
Het is vier weken geleden dat ik een marathon reed en ik ben klaar voor een C2 wedstrijd over 40 ronden. Het ijs is zacht en er is wind, samen zorgen ze ervoor dat ontsnappen aan the peloton onmogelijk blijkt. Dus alle ontsnapping pogingen waar ik aan deelneem mislukken. Zelfs en ondanks de aanmoediging die ik van een andere rijder krijg die het probeert. Bij de tussensprint rij ik met de voorste rijders mee in de hoop dat onmiddellijk na de finish een ontsnapping poging wordt gedaan zoals wel vaker het geval is. En ook al wordt er door enkele voorin door gereden, is ook deze poging gedoemd om the mislukken. Het wordt een eindsprint met voor het peloton twee rijders, één met een halve baan voorsprong en één die drie ronden voor de finish ontsnapt en honderd meter voor rijd. Met nog ander halve ronde te gaan rij ik achter de nummer één van het klassement, ik kan in z’n slag blijven. Zo rijden we van positie twaalf langzaam maar zeker naar voren. De laatste vijftig meter lukt het me niet meer om bij te blijven en eindig als zesde van het peloton en dus als achtste in de einduitslag. Dat laatste rondje blijkt achteraf het drie na snelste rondje het hele peloton te zijn geweest.
Een heerlijk rechtbank drama met als achtergrond rassen discriminatie in de jaren ’80, begin ’90. Jami Fox en Michael B. Jordan zitten goed in hun rol en Tim Blake Nelson doet geweldig goed mee. De frustratie met het “white male” establishment voel je langzaam maar zeker van het doek de zaal in komen. Gebaseerd op ware gebeurtenissen, duidelijk te merken als bij de aftiteling nog even wordt genoemd word wat er van iedereen is geworden inclusief foto. Een 7.
