Het is lang geleden dat de Sneak een Italiaanse film was. Natuurlijk gaat deze over de maffia, eh nee de “Cosa Nostra”, maar wel gebaseerd op ware gebeurtenissen. Anders dan in Amerikaanse films van dit type zijn de acteurs geen knappe/perfecte mensen maar hebben doorleefde gezichten die een authentiek gevoel geven. Het eerste gedeelte van de film is even moeilijk om te volgen. Behalve dat er heel veel verschillende namen worden genoemd moet je als niet Italiaanse sprekende kijker volledig op de ondertiteling vertrouwen. Door de manier van problemen oplossen door de Cosa Nostra wordt het aantal mensen dat een rol speelt steeds kleiner en is de film ook beter te volgen. De sfeer in de film deed me denken aan “La piovra” een Italiaanse serie die ik in de jaren tachtig zag. Een 7.
De eerste C2 marathon van 2020 met rond de veertig deelnemers gaat over 40 ronden. Enkele deelnemers die hoog in het klassement staan doen niet mee. Ik zou wat omhoog in het klassement kunnen komen mits ik voldoende punten rij. Gelijk vanaf het begin doe ik mee met ontsnappingen en rij een hoog tempo. Mijn snelste ronde van de wedstrijd rij ik dan ook in de eerste tien rondes. Als er dan eindelijk een groep ontsnapt die wel succesvol is, zit ik er niet bij. Samen met andere SC Gouda rijders probeer ik nog wel het gat dicht te rijden, maar de pogingen mislukken. Het peloton wordt ingehaald door de vijf rijders en zal dus eerder aan de eindsprint beginnen. Ik heb teveel energie gebruikt om er ook nog een een goede sprint uit te persen. Ik ga als 19de over de streep met het gevoel een goede wedstrijd te hebben gereden, maar zonder gewenst resultaat.
49 uur later sta ik weer aan de start van een 10 Kilometer. Of het expres is weet ik niet maar bij de start ruikt het ook echt naar oliebollen. De weg na de start is niet breed, de drukte maakt dat ik de eerste kilometer veel om mensen heen moet lopen terwijl ik ook nog ingehaald wordt aan alle kanten. Mijn tempo is de eerste twee kilometer 4:18/Km prima, maar dan voel ik dat mijn benen nog niet helmaal hersteld zijn van de inspanningen van eergisteren en bij kilometer drie loop ik al 4:30. Ik wil weer proberen rond de 45 minuten te lopen en dat betekend dat ik die 4:30 vol moet blijven houden. Ondertussen kijk ik om me heen en probeer te genieten van het prachtige polderlandschap met lichte mist en zon. Ook de carbidschietende locals zorgen voor afleiding. Het helpt helaas niet en bij kilometer zes kom zit ik op 4:39. Met veel moeite kan ik de twee volgende kilometers daar onder blijven maar bij de laatste twee kilometer lukt dat niet meer. De allerlaatste meters kan ik nog wel wat versnellen en kom op 45:08 over de finish.
Na een 10 kilometer loop in de ochtend is er ook nog een Zondagavond marathon over 40 ronden. Dit keer ben ik blij dat de start pas laat in de avond is. Vooraf had ik wat meer de tijd om uit te rusten. Er rijden maar twintig schaatsers mee en dus is rustig mee rijden met het peloton geen optie. Al vanaf het begin gaat het verbazend goed. Het gladde ijs zorgt voor een aardig tempo maar ik kan prima voorin mee rijden en doe mee met vele ontsnappingen. Het lukt echter niemand om echt weg te komen en een massasprint is onvermijdelijk. Vijf ronden voor de finish valt het peloton echter in tweeën en ik zit in de tweede groep. Het lukt me om naar de eerste groep toe te rijden en als we de laatste ronde in gaan zit ik rond de negende positie. Ik kan het hoge tempo van de sprinters bijhouden en ondanks de 10Km van de ochtend rij ik een rondje 31.3 en kom ik als nummer 7 over de finish.
Als ik op zondagochtend om elf uur aan de start sta voor de Brink to Brink loop over 10 Kilometer heb ik al een hele afstand afgelegd met de auto. De Brink tot Brink loop gaat namelijk van de Brink in Deventer naar de Brink in Bathmen. Ik doe mee met “mijn bedrijf” Working Spirit dat z’n kantoor in Deventer heeft. In een hardloop shirt met achterop de tekst “www.workingspirit.nl de snelste ICT detacheerder” en samen met collega’s ga ik van start vanuit een smal start vak. Gelukkig is het parcours daarna gelijk heel breed en is er ruimte genoeg om mensen in te halen. Als altijd ga ik daardoor iets te hard en mijn eerste kilometer gaat in 4:12. Ook de volgende twee kilometer blijf ik onder de 4:30 lopen. Bij kilometer vier lees op 4:30 af en weet ik dat als ik dit tempo kan houden ik onder mijn streeftijd van vijfenveertig minuten kan lopen. De lang gestrekte wegen zijn niet mijn favoriet, het helpt om bewust ver vooruit te kijken en het lukt me om rond de 4:30 te blijven. Bij kilometer acht komt Bathmen in beeld. Ik vraag me af waarom ik ‘s avonds ook nog een marathon wedstrijd wil schaatsen als ik me zo voel als nu. De laatste kilometer door Bathmen vind ik moeilijk door het onbekende slingerende parcours zonder enige indicatie wanneer de finish er aan komt. Voor mij zie ik loper instorten en overeind geholpen worden. Het doet me beseffen dat ik zeker niet tot het uiterste ben gegaan en er vast nog energie voor de avond over is. Mijn eindtijd van 44:35 is gewoon goed en ruim onder mijn doel.
Net als vorig jaar schrijf ik me in voor het Baankampioenschap zonder enige verwachting op resultaat. Met achtentwintig andere masters sta ik aan de start voor 60 ronden. Gelijk proberen de echte kanshebbers op een plaats bij de eerste drie te ontsnappen waardoor het tempo de eerste 10 ronden hoog is. Als er uiteindelijk vier rijders een ronde inlopen, wordt het wat rustiger in het peloton en kan in blijven meerijden. Het lukt zelfs nog enkele keren voorin mee rijden. Als er nogmaals een groepje ontsnapt wordt duidelijk dat het peloton eerder zal afsprinten. Als de bel gaat bij elf op het rondenbord, sprint ik mee met de eerste 10, weet mijn positie te handhaven en wordt 14de in de uitslag.
De eerste minuut van deze film gemist omdat dit keer de Sneak een half uur eerder begon dan normaal. De spanning zit er gelijk goed in en blijft de hele film. Toch zijn enkele scene’s wel heel voorspelbaar. De spanning tussen de informant/infiltrant en z’n opdrachtgever geeft extra diepte maar wat er op de achtergrond speelt is wel heel zwart-wit. Een 7.
De carierre van Nicolas Cage begon mooi met “Moon Struck” en “Wild at Heart” de laatste tijd gaat het echter berg afwaarts. Deze sneak toont dat maar weer eens aan. Cliche na cliche, alles zie je van verre aankomen en het wordt nooit echt spannend. Geen idee waarom Femke Jansen, met hele slechte makeup, heeft gekozen voor haar rol. Een 5.
Al vroeg in deze C2 wedstrijd over 40 ronde probeer ik mee te gaan met een ontsnapping die er toe leidt dat ik met vijf anderen meer dan honderd meter voorsprong heb op het peloton. Helaas kunnen niet alle rijders evenveel bijdragen en we blijven met z’n vieren nog even weg. Als we uiteindelijk worden terug gehaald door het peloton heb ik even de tijd nodig om bij te komen. Enige ronden later en na de tussensprint, probeer ik het nog een keer. Het peloton blijft alert en wederom mislukt de poging. Dan gaan er twee rijders die snel een voorsprong krijgen, blijven rijden en uiteindelijk een rondje pakken. Net als duidelijk wordt dat het peloton eerder moet afsprinten ontsnapt er nog een groepje. Ik rij op dat moment op de tweede plaats achter iemand van SC Gouda die besluit om het gat naar dat groepje dicht te rijden. Langsaam maar zeker lukt dat en we gaan er voorbij, de bel voor de laatste ronde klinkt onmiddellijk daarna. Als we uit de een na laatste bocht komen, rij ik nog steeds als tweede van het peloton. Op het moment dat ik besluit, nu moet ik om mijn voorganger heen, komen er buitenom de eerste sprinters. Daardoor kan ik niet gelijk naar buiten, zeker omdat de rijder voorop een brede slag heeft. Kortom ik nam de beslissing te laat. Dus rij ik de laatste honderd meter op de zevende plek naar naar de finish. Het resultaat is een 9de plek in de uitslag.
Ook dit jaar wilde ik het wel weer een keer proberen, veertien ronden van 2,5 Km op Flevonice in Biddinghuizen. Helaas veel file op weg naar de ijsbaan, waardoor ik twee en een half uur onderweg was, wel op tijd, maar ook stijf van schakelen, remmen en gas geven in de files. Vorig jaar bestond er nog een Masters 50-55 categorie, nu moest ik mee rijden bij de 40+ (40 t/m 54 jaar oud). Dat betekend een sterk deelnemersveld met schaatsers die voorin het 6-banen toernooi rijden. Na de start werden er twee dingen duidelijk, het ijs is erg goed en de snelheid van het peloton is hoog. De eerste paar ronden proberen er constant groepjes te ontsnappen aan het peloton. Er vallen gaten in het peloton en ik ben constant bezig die dicht te rijden of achter iemand aan de schaatsen die een gat dicht. Uiteindelijk ontsnapt er een groep van zo’n tien rijders en komt er rust in het peloton. Dat peloton bestaat inmiddels nog slechts uit vijftien en ik rij er gelukkig bij. Als groep rijden we in een constant, en voor mij bij te houden, tempo onze rondjes. Als er nog vier ronden op het bord staan krijg ik de opmerking “Goed dat je ‘r nog bij zit” van een schaatser van een hoger niveau. Ik reageer met “Ja, en ik ben er bijna”. Het geeft me de energie om door te gaan en voor ik het weet gaan we de laatste ronde in. Iedereen wil voorin rijden en het wordt een klein beetje “duwen en trekken”. Ik bemoei me er niet mee en alhoewel ik niet ver voor de finish nog aardig voorin de groep zit, mis ik de kracht voor een echte sprint en ik kom als laatste van de groep over de streep. Ik ben super tevreden met m’n 25ste plek in de daguitslag.
