Alain z'n Weblog

Omdat er meer tijd voor de C2 marathon rijden we dit keer 50 ronden. Vanaf het begin zijn er rijders die weg proberen te komen en weer terug gehaald worden. Het tempo blijft daarom constant hoog en als na 47 ronden duidelijk is dat het kopgroepje van drie niet meer ingehaald gaat worden, kan de eindsprint beginnen.  Met mijn val van vorige week in het achterhoofd, ben ik misschien iets te voorzichtig bij het inhalen om helemaal voorin te komen. Na 50 ronden heb ik niet meer genoeg kracht om een goed sprint te rijden en ik eindig net achter een grote groep die om de derde plaats sprinten. Een van de drie koplopers werd uiteindelijk dus nog ingehaald. Het volhouden van het sprinten levert ondanks de achterstand toch nog een 20ste plaats op, 1 punt voor het klassement. (Ronde Tijden)

Gedreven om het beter te doen dan de vorige twee keren begon ik aan de C2 marathon over 40 ronden. Al snel werd duidelijk dat ik het tempo van het peloton goed kon bijhouden en langsaam schoof ik wat naar voren. In de tweede bocht zitten enkele gaten in het ijs waardoor er vaak in die bocht word gevallen. Ik weet waar de gaten zitten en rij er gecontroleerd “omheen” of “onderdoor”. Als het naar voren gaan me niet snel genoeg gaat besluit ik op het rechte stuk buitenom naar voren te rijden. Maar dan gebeurd wat ik in de bocht heb weten te voorkomen, ik val. Bij het van de binnenste baan naar buiten gaan, raak ik de schaats van iemand die naast me rijdt. Normaal valt dan of de ander of komen we beide met de schrik weg. Dit keer echter raak ik zo uit evenwicht dat ik op mijn knieen over het het ijs glij en pas weer overeind kan komen als het peloton al voorbij is. Ronden ben ik bezig om weer aan te sluiten, maar het lukt me niet. Tot 6 ronden voor het eind rij ik mee met het peloton dat me heeft ingehaald en moet dus de wedstrijd verlaten als rijder met een ronden achterstand (Ronden tijden).

Nog steeds is het buiten 17 graden en is het ijs zacht met enkele slechte plekken in de bocht waar keer zelf pilonen staan. Het peloton lijkt minder groot en het eerste stuk van de 35 ronden gaat het niet erg hard. Toch kost het me moeite vanaf het begin om diep te zitten, ik heb nogal wat spierpijn te hebben over-gehouden van het uurtje tennis ‘s ochtends. Ondanks de overkapping staat er toch nog wind op het rechte stuk bij de tribunes. Ik rij achter enkele dames, die overigens ook dit keer weer veel voorin te vinden zijn. Ze zitten echter zo diep dat ik toch nog last van de wind heb en zoek al snel de beschutting op achter een rijder die minder diep zit. De solo-ontsnapping aan de kop van het peloton komt niet verder dan 100 meter, mede door de wind. Ook de twee tussen-sprints met prijzen, een keer voor vrijkaarten voor de landelijke marathon van zondag a.s. en een keer voor een reep chocolade, splitsen het peloton niet. De eindsprint voor het hele peloton is onvermijdelijk. Op een posite bij de eerste twintig ga ik de laatste ronde in. Voor me rijdt iemand die echter een gat laat vallen, maar het lukt me niet om binnendoor er langs te gaan. Pas in de tweede helft van de laatste bocht ben ik er eindelijk voorbij maar mijn snelheid niet hoog en meer dan één andere rijde inhalen lukt me niet. Ik word 17de (Ronden tijden).

Na twee training marathons is het nu tijd voor de eerste marathon die meetelt voor de zondagavond competitie. Een groot aantal deelnemers doet mee aan de wedstrijd over 35 ronden. Lange tijd blijft het peloton bij elkaar en rijdt ik mee voorin. Het lukt drie rijders om te ontsnappen en vier anderen vinden aansluiting. Meer dan 150 meter wordt de voorsprong van de zeven niet. Het lukt een rijder van SC Gouda om 7 ronden voor het einde van de wedstrijd bij de zeven aan te sluiten, Respect. Als de laatste ronden ingaan is het duidelijk dat ondanks steeds kleiner wordende afstand, de acht ontsnapte rijders weg blijven en dat het peloton gaat sprinten voor plaats negen en hoger. Vlak voor de een na laatste bocht zit ik in een goede positie en wil buitenom in de bocht verder naar voren rijden. Op dat moment echter gebeurt er een valpartij naast me en moet ik inhouden en uitwijken. Als ik het gat van 20 meter dat ontstaat is weer heb dicht gereden kom ik de laatste bocht uit en weet mijn positie te handhaven, ik wordt 17de. (ronde tijden)

Zondagochtend waren de wedstrijden in Utrecht afgelast wegens problemen met het ijs. Gelukkig kon de zondagavond marathon gewoon doorgaan. Ook deze tweede is een training wedstrijd maar anders dan vorige keer is het een groot peloton. Vooral de dames die landelijke competities  rijden gebruiken deze wedstrijd als een training. Het tempo ligt voor mijn gevoel dan ook gelijk hoog. Door dat tempo is het moeilijk om van het peloton weg te rijden en als het dan toch lukt word het gat gelijk weer dicht gereden. Ik blijf in het midden van het peloton rijden tot enkele ronden voor het einde. Dan, zoals beloofd, rijdt de andere S.C. Gouda veteraan voordat het rondebord op komt naar voren met mij er achteraan. We blijven rijden, komen op kop en rijden een nog ontsnapte rijder voorbij, nog steeds met de ander op kop. In de een na laatste bocht gaat hij iets naar buiten en ik ga daarin mee. Dat was niet slim, ik had er voorbij moeten gaan. Terwijl ik dat bedenk pakken andere rijders die kans. Dan maar buiten om, maar ook dat lukt niet omdat ook daar al iemand (de uiteindelijke winnaar) ons voorbij gaat. Als ik dan toch aan de eind sprint kan deelnemen wordt ik achtste. Tevreden dat wel, vandaar thuis een “Laphroaig Triple Wood”. Maar misschien had er meer in gezeten als ik op het juiste moment had versneld. (ronde tijden)

Buiten is het 20 graden als ik voor het eerst na een half jaar weer de Utrechtse ijsbaan binnen loop. De hal temperatuur is 14 graden en  het ijs voelt dan ook zacht aan. Met mijn nieuwe Smart-phone maak ik ook het eerste zambonishot, dat is duidelijk ook nog even wennen. Tijdens het inschrijven voor het eerst dit jaar geen gedoe met been nummers, het nummer van vorig jaar kan gewoon weer gebruikt worden. Gelukkig maar want het zit inmiddels vastgenaaid. De eerste twee marathons zijn training wedstrijden en tellen niet mee voor het klassement. De spanning voor de eerste wedstrijd is er echter niet minder om. Ook dit jaar is het mijn eerste contact met het ijs na de zomer en ben ik benieuwd of de snelheid er nog in zit. Al snel na de start van de C2 blijkt dat het inderdaad weer even wennen is, maar al snel kan ik het tempo van het peloton bijhouden en mee met de versnellingen. Behalve ik en een andere veteraan, rijden er in de C2 ook twee jongere rijders van SC Gouda mee in de wedstrijd over 30 ronden. Vol enthousiasme rijden ze vanaf het begin vooraan in het peloton, rijden gaatjes dicht en rijden ronden op kop. Wij, de oudjes, weten wel wat er dan gebeurd, nog voor de wedstrijd is afgelopen kunnen ze het peloton niet meer bijhouden en verlaten de wedstrijd. Ik blijf tot enkele ronden voor het eind voorin meerijden terwijl er in totaal 5 rijders een voorsprong op het peloton nemen. Met nog 2 roden te gaan versnelt de andere SC Gouda veteraan en ik probeer mee te gaan, maar er rijdt iemand in de weg en ik moet hem laten gaan. In de laatste 200 meter probeer ik nog wel dichterbij te komen maar zijn voorsprong is voldoende om tot de finish voor te blijven. Nog één “ouwe bekende” steekt nog net z’n schaats voor mij over de finish en ik wordt 8ste. (ronde tijden).