Buiten is het 20 graden als ik voor het eerst na een half jaar weer de Utrechtse ijsbaan binnen loop. De hal temperatuur is 14 graden en het ijs voelt dan ook zacht aan. Met mijn nieuwe Smart-phone maak ik ook het eerste zambonishot, dat is duidelijk ook nog even wennen. Tijdens het inschrijven voor het eerst dit jaar geen gedoe met been nummers, het nummer van vorig jaar kan gewoon weer gebruikt worden. Gelukkig maar want het zit inmiddels vastgenaaid. De eerste twee marathons zijn training wedstrijden en tellen niet mee voor het klassement. De spanning voor de eerste wedstrijd is er echter niet minder om. Ook dit jaar is het mijn eerste contact met het ijs na de zomer en ben ik benieuwd of de snelheid er nog in zit. Al snel na de start van de C2 blijkt dat het inderdaad weer even wennen is, maar al snel kan ik het tempo van het peloton bijhouden en mee met de versnellingen. Behalve ik en een andere veteraan, rijden er in de C2 ook twee jongere rijders van SC Gouda mee in de wedstrijd over 30 ronden. Vol enthousiasme rijden ze vanaf het begin vooraan in het peloton, rijden gaatjes dicht en rijden ronden op kop. Wij, de oudjes, weten wel wat er dan gebeurd, nog voor de wedstrijd is afgelopen kunnen ze het peloton niet meer bijhouden en verlaten de wedstrijd. Ik blijf tot enkele ronden voor het eind voorin meerijden terwijl er in totaal 5 rijders een voorsprong op het peloton nemen. Met nog 2 roden te gaan versnelt de andere SC Gouda veteraan en ik probeer mee te gaan, maar er rijdt iemand in de weg en ik moet hem laten gaan. In de laatste 200 meter probeer ik nog wel dichterbij te komen maar zijn voorsprong is voldoende om tot de finish voor te blijven. Nog één “ouwe bekende” steekt nog net z’n schaats voor mij over de finish en ik wordt 8ste. (ronde tijden).